Παρα-λογισμός

Εχθές πέρασα κοντά από το νοσοκομείο. Κοίταξα ψηλά, προς τη γενική κατεύθυνση του δωματίου όπου νοσηλευόμουν. Θυμήθηκα ότι πριν από μερικούς μήνες κοιτούσα προς την κατεύθυνση όπου βρισκόμουν τώρα και μακάριζα όσους κυκλοφορούσαν, υγιείς και ελεύθεροι, έτσι τους φανταζόμουν, στην κατάφωτη λεωφόρο. Τους φανταζόμουν επίσης όλους χαρούμενους, πηγαινοερχόμενους σε ευχάριστες συναντήσεις και διασκεδάσεις, χωρίς καμία σκέψη για αρρώστιες και άλλα παρόμοια ελεεινά. Μου δημιουργούσαν κάποια αισθήματα μοναξιάς και αποξένωσης αυτές οι σκέψεις. Εδώ μέσα ήμουν εγώ, ο άρρωστος, ο πονεμένος, ο λυπημένος, εκεί έξω ήταν οι άλλοι, οι υγιείς, οι χαρούμενοι.

Τα φώτα ήταν αναμμένα, ίσως κάποιος να στεκόταν εκεί και να κοιτούσε μελαγχολικά τα λαμπερά φώτα της λεωφόρου κάνοντας παρόμοιες σκέψεις για τους περαστικούς, χωρίς να γνωρίζει ότι, ένας από αυτούς, είχα μόλις επισκεφθεί ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο σε άλλο νοσοκομείο, χωρίς να γνωρίζει ότι του ανταπέδιδα το βλέμμα, κοιτώντας μελαγχολικά στην κατεύθυνση του δωματίου του που κάποτε είχε φιλοξενήσει εμένα. Αυτός εκεί μέσα και εγώ εδώ έξω, να με νομίζει τόσο ξένο και να είμαι τόσο δικός του/της… Εγώ να κοιτάζω τον εαυτό μου μέσα από το χρόνο.  Εγώ, να νομίζω ξένο εμένα.

Αυτός εκεί μέσα και εγώ εδώ έξω, εγώ εδώ μέσα και αυτός εκεί έξω, εσύ εκεί μέσα και εγώ εδώ έξω, εσύ εκεί έξω και εγώ εδώ μέσα, εσύ εδώ έξω και εγώ εκεί μέσα, εγώ εκεί έξω και εσύ εδώ μέσα, εγώ εδώ και εσύ εδώ, εγώ εκεί και εσύ εκεί, εγώ, εσύ, αυτός, εκεί, εδώ, εσύ, εγώ, εκεί, αυτός, μέσα, έξω, αυτός, εδώ, εσύ, εγώ, εγώ, εκεί, εσύ, εγώ…

Απλώς και πάντα μόνο Εγώ, ποτέ δεν υπάρχει άλλος, μόνο ο ένας, όλοι οι άλλοι είναι απλώς θέμα γεωγραφίας. Ίσως ο άλλος, ακόμη και η γεωγραφία, ακόμη και η γεωγραφία του χρόνου, να είναι μια ψευδαίσθηση. Κάπου διάβασα ότι όταν ο μάγος Μέρλιν είδε μια πεταλούδα να πετάει αναρωτήθηκε αν ο ίδιος ήταν ο Μέρλιν ή η πεταλούδα. Ίσως να ήταν και οι δύο. Ίσως και εγώ να είμαι και ο Μέρλιν και η πεταλούδα. Ίσως εσύ να είσαι και εγώ και ο Μέρλιν και η πεταλούδα. Με άλλα λόγια, εγώ ειμί ο ων, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών… ΕΓΩ! Το κάθε εγώ που είναι τελικά ένα και μόνο εγώ.

Ένα μόνο Εγώ υπάρχει που κοιτάζει μέσα από πολλά παράθυρα. Τίποτα δεν γεννιέται, τίποτα δεν πεθαίνει, απλώς όλα μετασχηματίζονται, παράθυρα ανοίγουν, παράθυρα κλείνουν.

Ένας ιησουίτης είχε πάει στην Ιαπωνία σε ένα μοναστήρι Ζεν και διαλογιζόταν. Ένας δάσκαλος του Ζεν τον ρώτησε για την πρόοδό του. Ο ιησουίτης του είπε ότι αισθανόταν την παρουσία του Θεού παντού γύρω του, χωρίς λέξεις, σκέψεις, ιδέες, εικόνες. «Ωραία,» του είπε ο δάσκαλος του Ζεν, «συνέχισε έτσι και σύντομα ο Θεός θα εξαφανιστεί και θα μείνεις μόνο εσύ!» Ο ιησουίτης τρελάθηκε, αισθάνθηκε ότι αυτό ήταν μεγάλη βλασφημία. «Όχι,» φώναξε, «μάλλον εννοείτε ότι εγώ θα εξαφανιστώ και μόνο ο Θεός θα μείνει!» Ο δάσκαλος του Ζεν χαμογέλασε και του είπε ήρεμα «είναι το ίδιο πράγμα.»

Εχθές είδα και ένα σκαθάρι, ένα μεγάλο έντομο που πετούσε και χτυπιόταν απεγνωσμένα πάνω στις λάμπες στον υπόγειο σταθμό του μετρό, πρώτα στη μία, μετά στη διπλανή της, σαν να αναζητούσε μάταια μια έξοδο στο φως. Η κατάσταση όλων μας, τραυματισμένοι και πονεμένοι, με πληγιασμένα φτερά, προσπαθούμε βογκώντας και βρίζοντας, να βρούμε την διέξοδο στο φως. Μερικές φορές μπερδευόμαστε και αντί να βάλουμε σημάδι τα αστέρια, παρασυρόμαστε από φτηνές, λαμπερές ηλεκτρικές λάμπες που καίνε και άλλο τις πληγές μας. Όπως και να έχει, μου φαίνεται όλο και περισσότερο ότι ο κόσμος δεν χρειάζεται δικαστές, αλλά θεραπευτές. Μόνο αγάπη. Μόνο φτερά.