Σαν το αυγό του Κολόμβου

Ο Κολόμβος παρουσιάζει το αυγό του (ή αβγό αν προτιμάτε) - γκραβούρα που βρέθηκε στα υπόγεια του μεγάρου Παλαβρίνι του ιστολογίου.

Τώρα που οι ελεύθεροι επαγγελματίες απειλούνται με αφανισμό λόγω υπερφορολόγησης, τώρα που όλη η χώρα στενάζει κάτω από νέους επικείμενους φόρους και η φοροδιαφυγή και η καταπολέμησή της έχουν πάρει διαστάσεις μύθου και ανεκδότου, ο παράφρων οικονομολόγος του ιστολογίου, Δρ. Αμπντούλ Αλ Παλάβρ έχει τη δική του πρόταση: Μια χώρα και οικονομία που λειτουργεί πρακτικά χωρίς φορολογία και, συνακόλουθα, χωρίς φοροδιαφυγή!

Μα είναι αυτό δυνατόν;

Κατά τον παράφρονα οικονομολόγο Δρ. Αμπντούλ Αλ Παλάβρ, συγγραφέα μεταξύ άλλων και του περίφημου μυθικού και σκοτεινού έργου Νεκροοικονομικόν (ή Η ελληνική οικονομία μετά τα μνημόνια), η απάντηση είναι σαφώς ναι.

Φυσικά, για να γίνει αυτό θα πρέπει ή η Ελλάδα ή οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρωζώνης να επιστρέψει στο δικό της νόμισμα ή η πρότασή του να υιοθετηθεί για το ίδιο το Ευρώ.

Σε τι συνίσταται όμως αυτή η πρόταση; Πόσοι τόμοι χρειάζονται για να την περιγράψουν; Λοιπόν, για τη γενική περιγραφή της αρκούν μερικές γραμμές και πρόκειται για την επιτομή της απλότητας.

Τα βασικά σημεία είναι:

1) Το χρήμα παύει να εκδίδεται μέσω δανεισμού ούτε και συνδέεται με κάποιο αγαθό, αλλά καθίσταται νόμιμο μέσο συναλλαγής που εκδίδεται με αποκλειστική ευθύνη και απόφαση του κράτους ή κάποιας ημιανεξάρτητης ή ανεξάρτητης νομισματική αρχής (fiat money).

2) Το κράτος αντλεί τους πόρους που χρειάζεται για τη λειτουργία του και για την κοινωνική ασφάλιση (έχω μιλήσει ήδη για την ενοποίηση φορολογικού και ασφαλιστικού συστήματος σε αυτές τις αναρτήσεις) «απευθείας από το τυπογραφείο» (σχήμα λόγου), από την έκδοση του νομίσματος, ίσως σε κάποιο καθορισμένο ποσοστό ή με κάποια φόρμουλα που, τελικά, λειτουργεί σαν ενιαίος φορολογικός συντελεστής ολόκληρης της οικονομίας από τον οποίο de facto δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς. Προβλέψεις και έλεγχοι, ενδεχομένως και με τη μορφή ανεξάρτητων αρχών διαχείρισης του χρήματος, υπάρχουν ώστε να μη γίνεται κατάχρηση αυτής της εξουσίας από το κράτος με αποτέλεσμα απώλεια της αξίας του χρήματος και μεγάλο πληθωρισμό. Επίσης, η υγεία του συστήματος διασφαλίζεται με την απόλυτη διαφάνεια (τι ποσότητα χρήματος εκδίδεται, πώς διατίθεται κ.λπ.). Τα υπουργεία, οι οργανισμοί και κάθε φορέας του δημοσίου οφείλουν να εκδίδουν ακριβείς οικονομικές καταστάσεις, όπως οι εταιρείες, και υπόκεινται σε περιοδική αξιολόγηση για τα αποτελέσματά τους.

Μια σημείωση: δεν είμαι ειδικός στα νομισματικά, αλλά, εάν απαιτείται, ενδέχεται το χρήμα να επανεκδίδεται και να αντικαθίσταται με κάποιο συντελεστή ανά διαστήματα που θα ανακοινώνονται έγκαιρα, ώστε η κοινωνία να επαναφορολογείται με προβλέψιμο και τακτικό τρόπο. Για παράδειγμα, το χρήμα μπορεί να παύει να αναγνωρίζεται και να αντικαθίσταται με νέα μονάδα ανά πενταετία με κάποιο καθοριζόμενο ανάλογα με τις ανάγκες συντελεστή φορολόγησης της οικονομίας, π.χ. 1 μονάδα παλαιού χρήματος προς 0,70 μονάδες νέου χρήματος (όπως και όταν έγινε η αλλαγή στο Ευρώ, οι καταθέσεις θα μετατρέπονται αυτόματα ενώ τα μετρητά θα μπορούν να αντικαθίστανται στις τράπεζες), σημειωτέον ότι αν ο πλούτος έχει αυξηθεί σημαντικά, ενδέχεται η μονάδα του παλαιού χρήματος να αντικαθίσταται με περισσότερες μονάδες νέου χρήματος ακόμη και μετά την αφαίρεση των πόρων για το κράτος. Αυτά όμως είναι θέματα που μπορούν να επιλυθούν από όσους ειδικεύονται στον τομέα και δεν τα θεωρώ αξεπέραστα εμπόδια.

3) Οι περισσότεροι πολίτες δεν έχουν καμία συναλλαγή πλέον με το κράτος για φορολογικά θέματα. Η φορολόγησή τους γίνεται διαφανώς, αλλά «αόρατα» (χωρίς κάποια διαδικασία). Η αναδιανομή πλούτου και η ενίσχυση των πλέον αδύναμων γίνεται μέσω της κοινωνικής ασφάλισης και των κοινωνικών παροχών που το κράτος χρηματοδοτεί από τους πόρους που κατακρατεί για τον εαυτό του κατά την έκδοση του χρήματος. Οι μόνοι που απομένουν να φορολογούνται μέσω ειδικού τρόπου είναι α) οι εταιρείες και β) όσοι συγκεντρώνουν μεγάλο πλούτο (π.χ., θα μπορούσαν να φορολογούνται μόνο όσοι έχουν περισσότερα από δύο σπίτια ή ακίνητα ή όσοι έχουν ακίνητα που υπερβαίνουν κάποια επιφάνεια κ.λπ.). Φορολογούνται επίσης οι τόκοι από καταθέσεις, όπως και τώρα, αυτοτελώς, με κάποιο συντελεστή. Ενδέχεται το κράτος να είναι υποχρεωτικός μέτοχος όλων των τραπεζών, ώστε να αντλεί έσοδα και από εκεί.

Νομίζω ότι τελειώσαμε! Αυτό είναι, οι λεπτομέρειες μπορούν να συζητηθούν.

Σκεφτείτε τα οφέλη όχι μόνο από την ουσιαστική εξάλειψη της φοροδιαφυγής, αλλά και από την εξάλειψη της γραφειοκρατίας, την ανάγκη ύπαρξης ενός τεράστιου φοροεισπρακτικού και φοροελεγκτικού μηχανισμού. Σκεφθείτε την απλότητα, την αναβάθμιση της ίδιας της ποιότητας ζωής όλων των φυσικών προσώπων, την απαλλαγή από τόσα άγχη, την απαλλαγή από φόρους άμεσους, έμμεσους, ενδιάμεσους, ΦΠΑδες, παρακρατούμενους, διακρατούμενους, κατανάλωσης και ανάλωσης και καυσίμων και δεν συμμαζεύεται.

Ποιος διάβολος λοιπόν μας κρατάει σε αυτά τα δεσμά, σε αυτή την κόλαση που λέγεται σύγχρονο οικονομικό σύστημα; (Έτσι τελειώνει η οικονομική πρόταση του Δρ. Αμπντούλ Αλ Παλάβρ).

Σημείωση: Άνθρωποι με περισσότερο εξειδικευμένες γνώσεις θα μπορούσαν ίσως να επεξεργαστούν αυτή την πρόταση και τις διαστάσεις της.