Τρίτη, Ιουλίου 31, 2012

Έσκασε


Έσκασε ο βόθρος της Αλλαγής και του εμπρός Ανδρέα για μια Ελλάδα νέα
Και ξεχειλίζει Χρυσ@*γίτες
Τα παιδιά των παιδιών της Αλλαγής μαζεύονται μπροστά σε σπίτια μεταναστών
και φωνάζουν σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν
Πριν να κολλήσουνε AIDS από εξαναγκασμένη σε πορνεία δεκαεξάχρονη μαύρη απειλή για τη δημόσια υγεία (ή ανατολικοευρωπαία αποκλειστικώς παρακαλώ για τους επιμένοντας εις την φυλετική καθαρότητα)
Κτύπα ένα μαύρο, έναν μελαμψό, είναι τρέντι
Μα πρόσεχε τους αντιφά σα βγεις στο δρόμο
Και αν τα βρεις σκούρα με τους σκούρους, προσέτρεξε στην αστυνομία
Θα σε προστατεύσει

Το πιο ευγενικό από τα οράματά μας ήταν το βόλεμα, με σύνταξη και εφάπαξ στα σαράντα πέντε
Τώρα, ποιος αντέχει το ξεβόλεμα και συσσίτιο στα εξήντα επτά;
Στη διαφθορά, στην κατάχρηση, στους ισχυρούς, κάναμε τους μαλ@κες
Ξυπνήσαμε ένα πρωί και καταλάβαμε ότι ήμασταν μαλ@κες
Δεν θέλαμε να πάμε κόντρα στο ρεύμα, μέχρι που πάθαμε ηλεκτροπληξία
Ό,τι ήτανε να δοθεί αντιπαροχή, δόθηκε
Η επανίδρυση του κράτους, λάκτισμα στον αέρα που κατέληξε σε πτώση και εισαγωγή στο νοσοκομείο
Επίμετρο από Γιωργάκη the hapless και Σαμαρά της τριανδρίας
Η διάψευση της χυδαίας υπόσχεσης γίνεται οργή και τυφλό μίσος
Η πόλη σαπίζει, οι άνθρωποι σαπίζουν
Αστυνομικοί ζητάνε από μετανάστες τα χαρτιά τους ή όσα λεφτά έχουν πάνω τους
Πρησμένα από τη γάγγραινα πόδια στη βιτρίνα της πόλης
Μοιάζουν έτοιμα να εγκαταλείψουν τους κατόχους τους
Πρεζονάστεγοι, Φραπεδοραγιάδες, Φραπεδόμαγκες, Ανεργομπατίρηδες, Μισθομπατίρηδες, Δανειόσκλαβοι, Μπαμπαμαμακοσυντήρητοι, Μπαμπαμαμακοεπιδοτούμενοι, Μπαμπαμαμακοφιλοξενούμενοι

(Ο δικηγορικός σύλλογος και ο σύλλογος φαρμακοποιών ζητούν τη συμπαράσταση και συμπαράταξη των ανωτέρω ενάντια στα σχέδια της Τρόικας και των ξένων συμφερόντων, η κοινωνία πρέπει α αγωνισθεί ενωμένη και να συστρατευτεί… γιατί παρακαλώ ξερνάει ο κύριος;! Είπαμε κάτι εμετικό;!)

Ό,τι απέμεινε από τη σύνταξη τρέφει οικογένειες ανέργων
Ό,τι απέμεινε από τη σύνταξη τρέφει τη χώρα
Το πανηγύρι του καλοκαιριού, λίγο πριν ο Νιμπίρου να πέσει στα κεφάλια μας
Έχει ήδη πλησιάσει τόσο που διακρίνω στην επιφάνειά του ζωγραφισμένα όνειρα και εφιάλτες
Και μια φοράδα να βόσκει σε ένα αλώνι
Τα μάρμαρα του ένδοξου παρελθόντος γίνανε μαρμάρινες ταφόπλακες
Ας ανατινάξει κάποιος τον Παρθενώνα μπας και γίνουμε κάτι άλλο από ένδοξο παρελθόν

(Δια την παραπάνω φράση, παρακαλείται όπως παρέμβει ο κ. Εισαγγελεύς δια τη διερεύνηση πιθανής προτροπής προς τέλεσιν αδικημάτων που εμπίπτουν στη νομοθεσία περί τρομοκρατίας και συναφών αδικημάτων κ.λπ. κ.λπ., μετά τιμής…)

(Απ. Να ερμηνευθεί ποιητική αηδία, κ. Εισαγγελεύ.)

Είναι και το έγκαιρο τέλος του κόσμου μια κάποια ελπίδα
Να τελειώσει ο κόσμος πριν να γίνουν δραχμές οι καταθεσούλες μας
Των νοικοκυραίων που έχουμε
Να μη μας πούνε αποτυχημένους
Και προκάμουν να μας κάνουν ρόμπα ο Ρομπάι και ο Ποπάι.

Προφήτες υπήρξαν, αλλά τους αγνοήσαμε και τους εξοντώσαμε

11 σχόλια:

zizugataki είπε...

Λοιπόν το σκέφτομαι καιρό τώρα τι ακριβώς συμβαίνει και δεν αντιδράει κανείς.
Τα τελευταία χρόνια νομίζαμε όλοι (αν και εγώ, μεταξύ μας, δεν είχα και δεν έχω κανένα κονέ) ότι κάποιοι είμαστε γιατί ξέραμε τον τάδε και τον δείνα και μας βόλευε κάπου και όλο και κάποια τρύπα βρίσκαμε για ρεμούλα. Και νομίζαμε ότι ήμασταν οι μοναδικοί ξύπνιοι και οι μοναδικοί με κονέ. Και ξαφνικά με την κρίση αντιληφθήκαμε ότι όλοι ήταν μέσα στο κόλπο και στην πραγματικότητα οι περισσότεροι έτρωγαν ψίχουλα για να μπορούν κάποιοι να τρώνε με χρυσά κουτάλια. Και ακόμη δεν έχουμε συνέλθει από αυτήν την αποκάλυψη. Δεν το αντέχει ο εγωισμός μας ή μάλλον δεν θέλουμε να παραδεχτούμε τι ακριβώς συνέβη γιατί αν το παραδεχτούμε θα πρέπει και να αλλάξουμε και αυτό δεν το θέλουμε με τίποτα.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

"Δεν θέλαμε να πάμε κόντρα στο ρεύμα, μέχρι που πάθαμε ηλεκτροπληξία"

Τόσο κεραυνοβολημένοι....που δεν αντιδρά κανείς. Αναρωτιέμαι ποιό άραγε το νόημα της περσινής κίνησης των "αγανακτισμένων"
Ξεχάσαμε και τι θα πει αγανάκτηση.....

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Περαστικός είπε...

zizugataki, κάπως έτσι, αλλά από την άλλη σκέπτομαι και πώς να κατηγορήσεις έναν ανθρωπάκο με οικογένεια που βρήκε μια δουλίτσα και ήλπιζε σε κάτι καλύτερο για τα παιδιά του... η ζωή είναι τραγική.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ, νομίζω ότι έχουν μουδιάσει όλοι από το φόβο για αυτά που έρχονται. Να δούμε τι φθινόπωρο θα έχουμε, αν δηλαδή δεν έχουμε και νωρίτερα κάποιες εξελίξεις. Φιλιά και αγκαλιές και σε σένα.

melen είπε...

θα βουλιάξουμε
βουλιάζουμε
γλείφοντας
υπογράφοντας
ικετεύοντας και
ουρλιάζοντας
ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ

είναι το πρώτο μου άκυρο
ψηφοδέλτιο
στις πρώτες μου εκλογές, το 1992

θα έπρεπε να τον έχουμε ήδη ανατινάξει τον παρθενώνα
τώρα είναι πλέον αργά
έχει αποκτήσει ολοκαίνουργια αξία:
εξυπηρετεί τους αυτόχειρες

και οι πλατείες έχουν αποκτήσει καινούργια αξία:
εξυπηρετούν τη χρυσή αυγή
Μοιράζοντας πατάτες, "πολιτογραφεί" τους "έλληνες" -με ονοματεπώνυμο διεύθυνση και συναίσθημα- στα κιτάπια της

μα εγώ θα γίνω ταλιμπάν
και δεν θ αφήσω να με φαν

Avonidas είπε...

Εκεί που κάποτε μαζεύονταν τουρίστες
κι ιμιτασιόν το παίζαμε indignados*,
τώρα μοιράζουν μελιτζάνες οι φασίστες
στα γνήσια τέκνα της περήφανης Ελλάδος

Κοιμήσου, Αλλαγούλα, στην αγκαλιά της γης,
στο χρονοντούλαπό σου καιρός να ξαναμπεις

-----------------------------

Έλα κόσμε! πάρε κόσμε! τζάμπα είναι το φαϊ,
(φτάνει μόνο να πουλήσεις την ψυχή σου στους ναζί)

Πάρε ελληνικές πατάτες, πάρε φρέσκα αυγά (φιδιού)
και ραδίκια που ταιριάζουν στου φασίστα το IQ

Πάρε φρέσκια ντοματούλα να πετάξεις στη Λανγκάρντ,
στην προσφέρουν τα ρεμάλια που γινήκαν avant-garde

Γιατί εμείς τους βοηθάμε τους καημένους τους φτωχούς
(μέχρι νάρθει ο καιρός τους, να τους σφάξουμε κι αυτούς)

---------------------

Ξεπουληθήκατε στη λαϊκή
για μια πατάτα, φασιστική,
κοίτα κατάντια, η αρία φυλή!
(κι αυτός ο πάτος, δε λέει να φανεί...)

* Αγανακτισμένοι

zizugataki είπε...

Η ζωή όντως είναι τραγική Περαστικέ μου και κάθε μέρα διαπιστώνουμε τη δαρβινική θεωρία για την επιβίωση του ισχυρότερου και του καλύτερα και ευκολότερα προσαρμοζόμενου.
Έτσι νομίζω ότι τα ανθρωπάκια δεν έχουνε (έχουμε) καμιά ελπίδα αν δεν αποφασίσουμε να παλέψουμε.
Και όσο και να πεις έχουν και τα ανθρωπάκια τις ευθύνες τους. Και για τα παιδιά που φέραν σε αυτόν τον κόσμο και για τον τρόπο που ήλπιζαν σε κάτι καλύτερο. Γιατί μη μου πεις ότι η νοοτροπία ας βολευτώ εγώ και τι με νοιάζει για τους άλλους είναι και ότι καλύτερο για να αντιμετωπίσεις την τραγικότητα της ζωής.

Περαστικός είπε...

melen, ελπίζω να μη σε φαν, νομίζω είσαι και σε νησί εσύ, είσαι πιο προστατευμένη :)

Avonidas, όλοι στην ποίηση το ρίξαμε βλέπω :) Έτσι, τώρα που είμαστε στην ανάγκη, κάποιοι θέλουν να αγοράσουν την ψυχή μας με μια πατάτα.

zizugataki, σωστά τα λες, αλλά δεν είναι πάντα εύκολο να τα ζυγίζεις όλα με ακρίβεια σε αυτό τον κόσμο. Άλλος ξεγελάστηκε, άλλος ήθελε να ξεγελαστεί, άλλος καταλάβαινε… άλλος αναγκάστηκε διότι κάπως έπρεπε να επιβιώσει σε αυτή τη χώρα, αλλά ίσως να έπρεπε να προσπαθήσει αλλιώς. Το τραγικό έχει στοιχεία φαύλου κύκλου, και φταίμε και δεν φταίμε, κεφτές και δεφτες.

Μαίρη (Ginger) είπε...

Από καιρό αισθάνομαι σαν ... υπόλοιπο. Σαν έξω απ'όλα. Σαν εξωγήινη. Ολοι μοιάζει με κάποιο τρόπο να συμφωνούν με το "μαζί τα φάγαμε". Αλλος λιγότερο αλλος περισσότερο. Κι εγώ που τό'χα καμάρι ότι απο μικρή γύρισα την πλάτη μου στο δημόσιο, ότι από πάντα (που μεταφράζεται σε 1976) έβρισκα τις δουλειές μου με τον κλασσικό τρόπο: πρώτα εφημερίδα, μετά γραφείο ευρέσεως εργασίας, τέλος διαδίκτυο, άρχισα να νοιώθω ότι κάτι έκανα λάθος. Δεν ανήκω πουθενά πιά. Και τελικά κοντεύω να ντρεπομαι γιά μενα. Πάντα θα αναρωτιέμαι όμως "εγώ, τι φταίω?" Φιλιά, καλό Σαββατοκύριακο.

Περαστικός είπε...

Mary-Ginger, και εγώ τα ίδια και πάντα διαμαρτυρόμουν για αυτά που έβλεπα, έχω όμως συγγενείς, φίλους που είχαν διαφορετικές αντιλήψεις. Μήπως λοιπόν επωφελήθηκα εμμέσως; Υπάρχει ένα θέμα συλλογικής ευθύνης που απέχει βέβαια από το χοντροκομμένο «μαζί τα φάγαμε». Στο κάτω, κάτω, δεν επιλέγουμε τη χώρα στην οποία θα γεννηθούμε και τα ήθη που μας περιβάλλουν. Πληρώνουμε βέβαια μαζί με όλους τους άλλους. Ένα άλλο παράδειγμα: αντιτίθεμαι στην καταστροφή του περιβάλλοντος, αλλά ζω σε ένα πολιτισμό που καταστρέφει τα πάντα και σπέρνει τον πόνο, οι φυσικοί νόμοι δεν με διαχωρίζουν από τις συνέπειες της καταστροφής της φύσης και ίσως να μην δικαιούμαι και να αιτούμαι εξαίρεση, αφού εξακολουθώ να αποτελώ μέρος αυτού του καταστροφικού πολιτισμού και να δέχομαι τα οφέλη του και τις ευκολίες του. Ενδεχομένως να έχω και λίγο αίμα στα χέρια μου, αφού με κάποιο τρόπο επωφελούμαι οικονομικά από πολέμους και σφαγές που γίνονται για να λεηλατούνται τα αγαθά κάποιων χωρών, να έχουμε φθηνά καύσιμα κ.λπ. κ.λπ.. Σίγουρα από ένα σημείο και πέρα η έννοια της ευθύνης γίνεται εξαιρετικά ευρεία και ασαφής, όπως όλες οι αφηρημένες έννοιες, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι εκτός από άτομα είμαστε και μέρος του σώματος μιας κοινωνίας. Δεν ξέρω αν είναι δίκαιο ή όχι να υφιστάμεθα όλες τις συνέπειες, αλλά σίγουρα η πραγματικότητα αυτή είναι. Αυτό δεν αποτελεί βεβαίως άλλοθι για υποκείμενα όπως ο πολιτικός που είπε την διαβόητη φράση και είναι σημαντικό να το τονίζουμε αυτό. Τα καθάρματα και οι διεφθαρμένοι είναι καθάρματα και διεφθαρμένοι. Η συλλογική ευθύνη δεν πρέπει να συγχέεται με την ατομική. Κάποιους τους βολεύει αυτή η σύγχυση.

Ανώνυμος είπε...

το κακο ειναι οτι το θεμα που θετεις ειναι ανεξαντλητο τα βραχια ομως ολοι λιγο πολυ τα βλεπαμε απο μακρια, ψευτης θα ειναι αυτος που ισχυριζεται οτι ολα ρολαραν ομαλα, και τωρα καλουμαστε να διορθωσουμε λαθη δεκαετιων αμεσα πιεζομενοι, και ακομα και αυτη την ιστατη στιγμη περιμενουμε απο μηχανης θεους να μας λυτρωσουν ας κανουμε επιτελους κατι αν θελουμε να μην πνιγουμε πρωτα θα κουνισουμε τα χερια μας και μετα θα μας πεταξουν το σωσιβιο ας επιβεβαιωσουμε οτι ειμαστε ζωντανοι, θανος

Περαστικός είπε...

Θάνος, θέτεις ένα ενδιαφέρον ζήτημα: Είμαστε ζωντανοί; Πάντως, έτσι και αλλιώς, αυτό το ίδιο πολιτικό σύστημα που έχουμε σήμερα είναι μέρος των προβλημάτων, προστάτης και πάτρωνας των καρκινωμάτων. Οπότε, ένα άλλο θέμα είναι: Θα αλλάξει το σύστημα ή θα προτιμήσει να μας σκοτώσει παρά να αυτοαναιρεθεί, πριν να χαθεί και το ίδιο μαζί μας, όπως ένα καρκίνωμα; Υπάρχει βέβαια και το θέμα ότι, πέρα από τα δικά μας προβλήματα, κλυδωνίζεται και το διεθνές σύστημα. Ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς.