Επανάσταση;

Έβλεπα εχθές από το κρεβάτι μου στο νοσοκομείο, στη νοικιασμένη τηλεόραση, στιγμιότυπα από τις καταστροφές στην Αθήνα. Μπράβο στους ανθρώπους που κατέβηκαν να διαδηλώσουν και να διατρανώσουν τις απόψεις τους, ποτέ όμως δεν κατάλαβα σε τι ωφελούν οι τυφλές καταστροφές. Με την ταπεινή μου λογική, αδυνατώ να καταλάβω πώς ένας καμένος κινηματογράφος ή καφετέρια επιλύει ένα πρόβλημα ή μια κρίση όπως αυτή που αντιμετωπίζει τώρα η χώρα. Ήταν ο κινηματογράφος ΑΤΤΙΚΟΝ η έδρα της κομαντατούρ; Είναι αλήθεια ότι στην Κοραή υπήρχε κρατητήριο της Γκεστάπο, αλλά πριν από 68 και πάνω χρόνια. Τώρα είναι και εκεί κάτι κινηματογράφοι, καφετέριες και καταστήματα.

Από παραξενιά, θεωρούσα πάντα ότι η απάντηση στα προβλήματα, ιδίως αυτής της φύσης, δεν είναι η καταστροφή, αλλά η δημιουργία, να κρατάς και να διαφυλάσσεις αυτά που έχεις, να στηρίζεις και όχι να καταστρέφεις τον διπλανό σου, να αλλάζεις όσα είναι λάθος, όχι κάνοντάς τα γυαλιά-καρφιά, αλλά «βάζοντας τα γυαλιά» σε αυτούς που σε υποτιμούν.

Έβλεπα με ένα σφίξιμο να καίγονται αγαπημένες γωνιές και στέκια, όπου έχω αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια.

Μου θύμισαν όλα αυτά ταραχές σε γκέτο μαύρων από την Αμερική περασμένων δεκαετιών… σπουδαίες και αποτελεσματικές εξεγέρσεις, με τους δυστυχείς να καταστρέφουν τις ίδιες τους τις κοινότητες, τις υποδομές, τις περιουσίες τους, υπό τα απαθή βλέμματα των λευκών και των πλουσίων, που απολαμβάνοντας με τα μαρτίνι τους τις αναλαμπές των εστιών φωτιάς από τα προάστιά τους στους γύρω λόφους περίμεναν το τέλος του ξεσπάσματος για να ξημερώσει μια μέρα όπως όλες οι άλλες, χειρότερη μόνο για τους φτωχούς και όσους αγωνίζονταν να ξεφύγουν από τη φτώχεια.

Ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη αν το κείμενό μου μοιάζει αντεπαναστατικό και δεν είναι η πρόθεσή μου να αποσπάσω την προσοχή από άλλα σημαντικότερα ζητήματα ή από την στυγνή καταστολή. Απλώς τον πόνο μου γράφω, χωρίς ιεράρχηση και προτεραιότητες.

Υ.Γ. Σκεφτόμουν και πόσο υπέφεραν τα αδέσποτα ζώα, τα πουλιά και τα δέντρα της Αθήνας. Ξέρω, λεπτομέρειες και παράπλευρες απώλειες.