Κυριακή, Σεπτεμβρίου 18, 2011

Αχ, βρε Δήμητρα…

 
Έκανα την Κυριακάτικη, απογευματινή βόλτα μου, για να χωνέψω μετά το φαγοπότι στο σπίτι των γονιών μου. Στην Κοραή με πλησίασε μια εξαιρετικά αδύνατη, πολύ μικροκαμωμένη και καταπονημένη γυναίκα. Αρκετά εύγλωττη και επικοινωνιακή, σε αντίθεση με τα πρεζόνια που συνήθως συναντώ να επαιτούν, μου ζήτησε να της πάρω κάτι να φάει. Μου συστήθηκε με το όνομά της και με ρώτησε το δικό μου. Ζήτησε την άδειά μου να μου μιλάει στον ενικό. Περπατήσαμε μαζί ως το κοντινότερο περίπτερο και στη διαδρομή μου είπε ότι ήταν σε πρόγραμμα μεθαδόνης, με διαβεβαίωσε ότι δεν έκανε πλέον χρήση, κάτι όχι εντελώς απίθανο με δεδομένη τη συμπεριφορά και τον τρόπο ομιλίας της, αλλά ήταν άστεγη. Επωφελήθηκα και της έκανα και εγώ κάποιες ερωτήσεις. Φτάνοντας στο περίπτερο, το αίτημα για φαγητό άλλαξε σε δύο πακέτα τσιγάρα και ένα μπουκαλάκι πορτοκαλάδα.

Της αγόρασα αυτά που ήθελε και τη ρώτησα αν η ουσία στην οποία είχε εθιστεί ήταν η ηρωίνη. Μου απάντησε καταφατικά και μετά τη ρώτησα πώς γίνεται όταν βλέπεις παντού γύρω σου πώς καταντάει αυτή η ουσία τους ανθρώπους να αποφασίσεις να γίνεις ο ίδιος χρήστης. Μήπως βλέποντας αυτή την εξαθλίωση, τους ακρωτηριασμένους από τη γάγγραινα, τα ζόμπι (δεν χρησιμοποίησα αυτή τη λέξη) σκέφτεσαι «α, να, θέλω και εγώ να γίνω σαν και αυτούς, σίγουρα αυτό είναι καλή ιδέα»; Γέλασε και μου απάντησε ότι ξεκίνησε παλιά να κάνει χρήση (έχουμε, όπως μου είπε, την ίδια ηλικία, αν και φαινόταν μεγαλύτερη λόγω των καταχρήσεων και των κακουχιών) και είναι από επαρχιακή πόλη, είχε σε μεγάλο βαθμό άγνοια, ήταν πάντα πνεύμα αντίδρασης, «αν της έλεγαν να καθίσει έτσι στο ποδήλατο, εκείνη καθόταν αλλιώς», και παρασυρόταν από τους έρωτές της. Εκείνος που της γνώρισε τον κόσμο των ναρκωτικών ήταν ένας από τους πρώτους έρωτές της που και ο ίδιος ήταν εθισμένος. Παρεμπιπτόντως, είχε παντρευτεί και είχε χωρίσει. Μου είπε ότι γενικά τα πρεζόνια λένε πολλές ιστορίες για το πώς ξεκίνησαν, πολλές φορές ψεύτικες και κάποιες  φορές αληθινές.

Μιλήσαμε κάποια ώρα και φάνηκε ότι το ήθελε αυτό. Αρκετά καταφερτζού, θα ήταν θαυμάσια πωλητής ή ικανή σε κάποιο επάγγελμα με απαιτήσεις διαπροσωπικής επικοινωνίας. Παρά τη ζημιά που είχε πάθει μου φάνηκε αρκετά ευφυής και συγκροτημένη. Είπαμε διάφορα, ακόμη και θέματα που άπτονταν της πολιτικής. Μου είπε ότι το νέο νομοσχέδιο για τα ναρκωτικά θα βοηθήσει πολύ κόσμο. Καθώς χωρίζαμε την ευχήθηκα καλή τύχη.
Βρε, τη Δήμητρα… τη συνομήλική μου.

Η φωτογραφία παρακάτω, αιώρα ψηλά, στην Αιόλου, από τη σημερινή μου βόλτα.

6 σχόλια:

scarlett είπε...

καλά... το γατι ψηνει τον μικυ μάους ;

Περαστικός είπε...

Του μοιάζει, ε; :Ρ

scarlett είπε...

ξερεις Περαστικε...θα μπορουσε να θεωρηθει και μια συμβολικη κινηση ;)

η αιώρα δε, υπεροχη μεσα στο σουρεαλ της πνευμα

καλή εβδομαδα!

Περαστικός είπε...

Καλή εβδομάδα :)

Φλύαρος είπε...

What a waste! Συγνώμη για το Αγγλικό σχόλιο αλλά μόνο αυτή η έκφραση μου ταιριάζει για ανθρώπους που χαραμίζουν την ζωή τους για τα ναρκωτικά.

Όσο για τα ζόμπι που έγραψες ακόμα θυμάμαι με τρόμο μια τρομερά αδύνατη γυναίκα την οποία στην αρχή έβλεπα από πίσω. Όσοι βρισκόταν μπροστά της γύριζαν αλλού το βλέμμα με φρίκη και όταν έστρεψε προς εμένα κατάλαβα τον λόγο: ήταν πραγματικά ένα ζόμπι! Όλη η ζωή είχε αδειάσει από αυτό το σώμα κι αυτό που έμενε ήταν ένα άδειο κουφάρι που μονάχα περπατούσε. Κανένα κινηματογραφικό τρυκ και κανένας ηθοποιός δεν μπορούσε να προξενήσει τέτοια φρίκη που ήταν απολύτως αληθινή γιατί ήταν ακριβώς μπροστά μου σαν ζωντανός εφιάλτης.

Περαστικός είπε...

Δυστυχώς, οι δρόμοι της Αθήνας έχουν γεμίσει πλέον από τέτοια παραδείγματα. Μεγάλη «ατραξιόν» επίσης οι ακρωτηριασμένοι ή παραμορφωμένοι από τη γάγγραινα. Πολλές φορές βλέπω τα πρεζόνια να έχουν καταλάβει πεζοδρόμια μπροστά μου και πλέον προτιμώ να τροποποιώ τη διαδρομή μου. Τα βαποράκια, συνήθως Αφρικανοί, περπατούν ανάμεσά τους χωρίς να κρύβονται. Κάποιοι εθισμένοι περπατούν με ενέσεις στα χέρια και κάποιοι αιμορραγούν τρυπώντας τον εαυτό τους σε κοινή θέα, μέρα μεσημέρι, ενώ τους προσπερνούν μητέρες με τα παιδιά τους.