Παππούς reloaded

Είδα πάλι πριν από 2-3 μέρες τον ηλικιωμένο για τον οποίο είχα γράψει εδώ. Τον χαιρέτισα και του είπα ότι είχα κάνει μια μικρή έρευνα και είχα μάθει για αυτό τον οργανισμό και του εξήγησα για την υπηρεσία «κόκκινου κουμπιού» για άμεση βοήθεια σε ηλικιωμένους. Του είπα ότι είμαι διατεθειμένος να τον βοηθήσω αν χρειαστεί κάτι, αλλά σε περίπτωση ανάγκης, εκτός του ότι μπορεί να απουσιάζω, είναι άγνωστο και αν θα είναι σε θέση να ειδοποιήσει οποιονδήποτε, ενώ θα ήταν πολύ πιο εύκολο να πατήσει το κουμπί αυτό που κρέμεται από το λαιμό του για να έλθει εξειδικευμένη βοήθεια. Του είπα αν θέλει να επικοινωνήσω εγώ για λογαριασμό του, για τη διαδικασία. Με ευχαρίστησε θερμά, μου είπε ότι του το ανέφεραν και άλλοι, αλλά, τελικά, αποφάσισε ότι ακόμη δεν έχει ανάγκη από τέτοια πράγματα, το γερόντιο των ενενήντα πέντε (95) ετών. Μάλλον ξαναπήρε τα πάνω του. Κατάλαβες φίλε μου;

Μερικές φορές βέβαια δεν είναι η βοήθεια που είναι σημαντική, αλλά το να νοιώθει κάποιος ότι υπάρχουν σε αυτό τον κόσμο άνθρωποι που θα ήταν διατεθειμένοι να τον βοηθήσουν (αυτά δεν ισχύουν για εμένα, λέμε). Αυτό θα ήθελε ο γεροντάκος μέσα στη μοναξιά του… All we need is love.