Τετάρτη, Μαΐου 11, 2011

Αστική επιβίωση


Με αφορμή το τραγικό γεγονός της δολοφονίας ενός ανθρώπου που ετοιμαζόταν να μεταφέρει την έγκυο γυναίκα του στο μαιευτήριο για τη γέννηση του δεύτερου παιδιού του, από τρεις αγνώστους, για μια κάμερα. Η είδηση εδώ.

Το περιστατικό συνέβη λίγα μόλις τετράγωνα από το σπίτι μου. Από το σημείο περνάω σχεδόν καθημερινά, καθώς προτιμώ την Γ΄ Σεπτεμβρίου από την πολύβουη και σχεδόν αδιάβατη από τους παράνομους μικροπωλητές και τα πλήθη Πατησίων. Δεν είναι το μοναδικό συμβάν στην περιοχή. Πριν από λίγους μήνες είχε πέσει θύμα παρόμοιας ληστείας ένοικος της πολυκατοικίας μου. Του την είχαν στήσει κάποια άτομα στη γωνία του δρόμου. Ο ένας του ζήτησε οδηγίες για την Ομόνοια και οι συνεργοί του πλησίασαν από πίσω και τον ακινητοποίησαν αρπάζοντάς του το πορτοφόλι. Δεν υπέστη άλλη βλάβη. Ήταν τυχερός υποθέτω.

Δεν γνωρίζω τις ακριβείς συνθήκες του περιστατικού και αν ο άνθρωπος που έχασε τη ζωή του είχε περιθώρια επιλογής τρόπου αντίδρασης, αλλά έχω σκεφτεί εδώ και καιρό τι θα κάνω σε ανάλογη περίσταση. «Παιδιά, ΟΚ, σας δίνω τα χρήματα που έχω στο πορτοφόλι, κρατάω ταυτότητες και κάρτες για να μην τρέχω και δεν το καταγγέλλω ούτε στην αστυνομία. Κερασμένα - ξεχασμένα, σύμφωνοι;» Κυκλοφορώ μάλιστα συνήθως με τόσα χρήματα στο πορτοφόλι ώστε να μη μου λείψουν σε περίπτωση απώλειας.

Βέβαια, αυτά στην έσχατη περίπτωση. Για να μη βρεθώ σε αυτή τη θέση, προσέχω πώς, πού και πότε περπατάω. Στην πόλη κινούμαστε αμυντικά, η ρομαντική εποχή του «αυτός είναι ο τόπος μου και κανείς δεν θα με περιορίσει» έχει περάσει ανεπιστρεπτί, εκτός αν έχεις την κατάλληλη σωματική διάπλαση, κατέχεις πολεμική τέχνη ή συνοδεύεσαι από μερικούς φίλους (συνδυό δεν περπατούν, συντρείς δεν κουβεντιάζουν, παρά πενήντα και εκατό…). Είμαστε πάντα σε εγρήγορση. Δεν βάζουμε το κεφάλι κάτω και δεν βαδίζουμε με κλειστά μάτια, χαμένοι στην κοσμάρα μας, επειδή ξέρουμε μηχανικά τη διαδρομή για το σπίτι μας. Εξετάζουμε από απόσταση την πορεία που θα ακολουθήσουμε και αν δούμε ύποπτες κινήσεις ή «περίεργα» άτομα και συναθροίσεις ατόμων, δεν διστάζουμε να αλλάξουμε διαδρομή. Αν υπάρχουν τυφλά σημεία/γωνίες και η ώρα είναι προχωρημένη, περνάμε απέναντι και εξετάζουμε το χώρο. Έχουμε πάντα αυτό που οι πιλότοι ονομάζουν «situational awareness» (επίγνωση της κατάστασης, αντίληψη του χώρου στον οποίο κινούμαστε και των πιθανών απειλών).

Ιδανικά, δεν κυκλοφορούμε πολύ αργά ή τα ξημερώματα. Ξέρω, αυτό είναι δύσκολο για ένα λαό που ζει έντονα τη νύχτα και άθενς μπαϊ νάιτ και τέτοια. Ευτυχώς, προσωπικά δεν αρέσκομαι στα ξενύχτια. Πάντως η κυκλοφορία τη νύχτα θέλει την προσοχή της και αν και εγώ πάντα κυκλοφορώ με τα πόδια, ομολογώ ότι κάποιες ώρες δεν προσφέρονται για αυτό. Καλύτερα ταξί και στην πόρτα του σπιτιού μας.

Κάτι άλλο σημαντικό, περπατάμε χωρίς να καθυστερούμε πολύ και με αυτοπεποίθηση. Αν πάνε να μας πιάσουν την κουβέντα ή να μας ρωτήσουν κάτι, απαντάμε ευγενικά «συγγνώμη, αλλά βιάζομαι». Αν μας ζητούν επίμονα λεφτά, δεν γινόμαστε επιθετικοί και προκλητικοί, αλλά απαντάμε συγκαταβατικά και κάνουμε τους μισοκακόμοιρους «συγγνώμη ρε φίλε, αλλά και εγώ άνεργος/δεν έχω/μου τα πήραν άλλοι κ.λπ.» Ας μας περιμένει η πόρσε μας πίσω από τη γωνία, δείτε το σαν άσκηση ταπεινότητας. Δεν εκθέτουμε το πορτοφόλι μας ή πράγματα αξίας σε δημόσια θέα.

Περιττό να πω ότι κατά καιρούς έχω παραβιάσει όλους αυτούς τους κανόνες. Καλό είναι πάντως και όταν το κάνουμε αυτό να γνωρίζουμε τους κινδύνους και να είμαστε έτοιμοι (πού πα ρε καραμήτρο να αγοράσεις φαγητό στο πρεζόνι από το περίπτερο βγάζοντας στη φόρα την πορτοφόλα με τα πενηντάευρα μπροστά σε καμιά τριανταριά εξαρτημένους; Τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα, αγόρι μου!».

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που θέλω να θίξω.

Με αφορμή το τραγικό γεγονός, αλλά και εκμεταλλευόμενοι τη γενική κατάσταση στην περιοχή, ξεμύτισαν πάλι εκείνα τα κατακάθια του υποκόσμου που σε άλλες εποχές απλώς πουλούσαν προστασία σε μαγαζιά της νύχτας ή επιδίδονταν σε άλλες παράνομες δραστηριότητες και τώρα επιχειρούν υπό ακροδεξιά ιδεολογική και πολιτική κάλυψη και ενισχυμένοι από ανερμάτιστα προσηλυτισμένα παιδαρέλια να πουλήσουν προστασία στην κοινωνία. Αυτό είναι κατάντια. Εχθές, σημειώθηκαν επιθέσεις σε ανθρώπους κατά τεκμήριο αθώους, εκτός αν κάποιος νομίζει ότι ένας αλλοδαπός οικογενειάρχης ιδιοκτήτης καταστήματος ληστεύει και μαχαιρώνει Έλληνες τα ξημερώματα για μια κάμερα. Τα ίδια κατακάθια επιτέθηκαν αδιάκριτα σε περαστικούς ξένους, και σε κατοικίες ακόμη μεταναστών, ενώ πήραν τα αυτιά μου ότι από τη μήνη τους δεν γλύτωσαν ούτε άνθρωποι του περιβάλλοντος ή γείτονες του θύματος που διαμαρτυρήθηκαν για τη χυδαία και βάναυση εκμετάλλευση του χαμού του και για το καπέλωμα της εκδήλωσης διαμαρτυρίας που ήθελαν να κάνουν. Οι άνθρωποι των κραυγών με τα γουρλωμένα μάτια και τις πεταμένες φλέβες που τυλίγονται στις σημαίες σαν ντολμάδες έκαναν πάλι τη γραφική εμφάνισή τους, αυτοί μας λείπανε για να συμπληρωθεί η εικόνα του τρελάδικου.

Αν θέλουμε να κάνουμε εικασίες με κάποια λογική, το πιθανότερο είναι ότι το έγκλημα διαπράχθηκε από εξαρτημένα άτομα που είναι και αυτά που δεν θα δίσταζαν να φορτωθούν με ένα φόνο για μια κάμερα που θα τους αποφέρει… πόσα; 20 ευρώ; 50 ευρώ; Συμμορίες ληστών, ελλήνων ή ξένων που δεν είναι χρήστες δύσκολα θα δρούσαν με τόσο βλακώδη και παράλογο τρόπο. Χρειάζεται να πω και ότι τα περισσότερα πρεζόνια είναι αγνά παιδιά της ενδόξου πατρίδας μας και ότι, προσωπικά, όσες φορές έχω αισθανθεί σοβαρή απειλή αυτή προερχόταν από πρεζονοέλληνες; (Τελικά, για το έγκλημα συνελήφθησαν δύο Αφγανοί, κατά τα άλλα η ουσία της ανάρτησης δεν αλλάζει) Το σίγουρο είναι ότι τα τυφλά αντίποινα εναντίον οποιασδήποτε ομάδας ανθρώπων δεν συνιστούν ούτε δικαιοσύνη ούτε καν εκδίκηση, είναι απλώς παλιανθρωπιά και έγκλημα γελοίων υπανθρωπαρίων.

Και μια ωραία, όχι άσχετη ανάρτηση από τη Νεφέλη.

10 σχόλια:

Μικρος Ινδιανος! είπε...

Να προσέχεις εκεί πέρα!
Γιατί έχουν αγριέψει τα πράγματα! Είναι φανερό!
Ναι το παθαίνω κ εγώ αυτό μερικές φορές όταν κατεβαίνω στο μαγευτικό <> κέντρο της Αθήνας. Προσπαθώ να μετράω τους γύρω αν αποτελούν απειλή για μένα ή όχι.
Είναι δυνατόν όμως; Να συμπεριφέρεσαι σαν κομάντο των ειδικών δυνάμεων για να φτάσεις σπίτι σου με ασφάλεια; Να πας πέρα δώθε τα πεζοδρόμια, να τους κοιτάζεις όλους με καχυποψία; Να μήν τολμάς να αφαιρεθείς για λίγο από φόβο μην σου συμβεί κάτι; Μήπως να ντυνόμαστε και με urban στολή παραλλαγής να μην μας βλέπουν; Ή να χρησιμοποιούμε τους υπονόμους; Πώς έχει γίνει έτσι η Αθήνα; Και ρε γαμώτο μου την λατρεύω την Αθήνα!!!

Ανώνυμος είπε...

Πάντα καίριος!

yota είπε...

Κανένα μέτρο προφύλαξης δεν μπορεί να θωρακίσει εμάς ή τα σπίτια μας από τους απελπισμένους και τους αλλοτριωμένους συνανθρώπους μας, όχι ότι είναι μάταιο να έχουμε το νου μας, αλλά ''το έγκλημα πάντα βρίσκει νέα επιθετικά μέσα για να προσβάλει την ιδιοκτησία''.
Φοβάμαι περισσότερο όμως τις φασιστοσυνάξεις, αγαπητέ περαστικέ πόσο γραφική μπορεί να είναι η δράση επικίνδυνων δολοφόνων?, από το να μου κλέψουν τα λίγα που έχω.

Πριν χρόνια σε μια γειτονιά μητρόπολης, όταν ένιωσα απειλή (όχι σοβαρή, αλλά ήμουν μόνη) από 4-5 16χρονους μετανάστες, αυτός που με "έσωσε" ήταν ο γείτονας Μαροκινός μπακάλης, όπως κάτι ανάλογο συνέβη και με τους τρεις έλληνες σκηνοθέτες πριν λίγο καιρό στον Άγιο Παντελεήμονα.

Περαστικός είπε...

Γεια σου, Μικρέ Ινδιάνε, προσέχω, προσέχω, και σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα, έχουμε και τα πογκρόμ τώρα...

Ευχαριστώ, Ανώνυμε.

Yota, από το κακό στο χειρότερο και από τη Σκύλα στη Χάρυβδη.

Περαστικός είπε...

Yota, έκανα αναζήτηση για το περιστατικό στο οποίο αναφέρεσαι και αξίζει το link: http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/news-voices/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CF%83%CE%BA%CE%B7%CE%BD%CE%BF%CE%B8%CE%AD%CF%84%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BD

Ανώνυμος είπε...

Το βίντεο της δολοφονίας, απ' ό,τι διάβασα, καταρρίπτει τις λογικές σας εικασίες. Όσοι το είδαν δεν μιλάνε για πρεζόνια, αλλά για ψυχρούς εκτελεστές (μάλλον αραβικής καταγωγής) με καλά μελετημένες κινήσεις. Εξάλλου δεν είναι ασυνήθιστος πλέον αυτός ο τρόπος δράσης. Ο ηθοποιός Μάινας δήλωσε πρόσφατα ότι ομάδα αλλοδαπών απείλησε τη ζωή του όταν προσπάθησε να πάρει πίσω το κινητό που του έκλεψε κάποιος δικός τους. Πρεζονοέλληνες, τέλος, υπήρχαν και παλιότερα, αλλά η Ελλάδα αναγνωριζόταν διεθνώς σαν μια από τις ασφαλέστερες χώρες του κόσμου.

Περαστικός είπε...

Πράγματι, έτσι λέγεται. Κατά τα άλλα, δεν αλλάζει τίποτα από την ανάρτηση. Είναι γεγονός ότι στη χώρα έχουν εισέλθει πολλά εγκληματικά στοιχεία. Ο γράφων δεν έχει παρωπίδες. Έχει προκύψει βέβαια και ένα νέο είδος συμπατριώτη μας, του μαχαιροβγάλτη που σφάζει μελαμψούς. Προτείνω προσοχή στο μαύρισμα το καλοκαίρι. Είμαι βέβαιος ότι θα συμφωνήσετε ότι το σπάσιμο καταστημάτων αλλοδαπών, τα προγκρόμ και η σφαγή του ατυχούς Μπαγκλαντεσιανού είναι επίσης αποτρόπαιες ενέργειες. Μακάρι να υπήρχε τρόπος να γυρνούσαμε στην αίσθηση ασφάλειας που είχαμε πριν από μία ή δύο δεκαετίες. Δυστυχώς, αυτό δεν γίνεται, μπορούμε να προσπαθήσουμε για κάτι καλύτερο αποδεχόμενοι ότι ο κόσμος αλλάζει, αποδεχόμενοι ότι δεν θα ζούμε πλέον σε μια τόσο ομοιογενή κοινωνία, τουλάχιστον για ένα διάστημα.

Τι τραβάνε και οι άνθρωποι του θεάματος, διαβάστε εδώ την περιπέτεια τριών Ελλήνων σκηνοθετών από Έλληνες «Αφγανούς με το στανιό»:
http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/news-voices/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CF%83%CE%BA%CE%B7%CE%BD%CE%BF%CE%B8%CE%AD%CF%84%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BD

Μια επισήμανση, χάθηκαν τα προηγούμενα σχόλια φίλων λόγω των τεχνικών προβλημάτων του blogger. Δεν ξέρω αν θα τα επαναφέρουν.

Ανώνυμος είπε...

Φυσικά και οι ενέργειες των χρυσαυγιτών είναι αποτρόπαιες, όμως δεν φτάσαμε εκεί από τη μια μέρα στην άλλη. Τι το αξιοπερίεργο υπάρχει πλέον στην άνοδο της ελληνικής ακροδεξιάς; Δηλαδή στη Φινλανδία που θριάμβευσαν οι ακροδεξιότεροι των ακροδεξιών είναι χειρότερα τα πράγματα;

Θεωρώ αυτονόητο το δικαίωμα της αντίδρασης και διαμαρτυρίας σε οτιδήποτε χειροτερεύει (ή και απειλεί) τη ζωή του πολίτη. Όπως φωνάζει ο κόσμος για τα οικονομικά μέτρα εις βάρος του, έτσι δικαιούται να φωνάξει και για τα προβλήματα που έχει φορτωθεί από την ανεξέλεγκτη μετανάστευση και εγκληματικότητα. Το ότι βγαίνουν οι ακροδεξιοί μπροστά είναι ένας λόγος παραπάνω να υπάρξουν σοβαρότερες προτάσεις και αντιδράσεις.

Περαστικός είπε...

«Να φωνάζει»; Έτσι λέγονται οι προπηλακισμοί, τα μαχαιρώματα, τα λιντσαρίσματα υπό την ανοχή της αστυνομίας; Είμαι γέννημα θρέμμα της περιοχής και δεν αισθάνομαι καθόλου καλύτερα ή ασφαλέστερα από τη δράση αυτών των «αγανακτισμένων κατοίκων», μάλλον το αντίθετο, αν είναι δηλαδή και όλοι αυτοί κάτοικοι. Βλέπω την περιοχή μου να περνάει στον έλεγχο λούμπεν στοιχείων που επιβάλλουν ένα ιδιότυπο και ανεξέλεγκτο κράτος εν κράτει. Εκεί που είχαμε ένα μεγάλο πρόβλημα, τώρα έχουμε δύο μεγάλα προβλήματα. Πολλοί κάτοικοι της περιοχής όπως εγώ που θα ήθελαν να έχουν περισσότερη ασφάλεια αποξενώνονται και αποστασιοποιούνται εντελώς από όσα συμβαίνουν.

Υπάρχουν τρόποι νόμιμοι και θεμιτοί για να συμβάλουν οι πολίτες στην ασφάλεια μιας περιοχής. Στην Αγγλία όπου έμεινα για ένα διάστημα υπήρχε το neighborhood watch. Οι κάτοικοι μιας γειτονιάς αναλάμβαναν να επιτηρούν από τα σπίτια τους τη γειτονιά τους για ύποπτες δραστηριότητες. Όταν εντόπιζαν κάτι ύποπτο, δεν παρενέβαιναν, αλλά είχαν ένα τηλέφωνο επικοινωνίας με κάποιον υπεύθυνο συντονισμού στην αστυνομία. Τα αστυνομικά όργανα αναλάμβαναν τα υπόλοιπα. Θυμάμαι μια φορά που εγώ και ο θείος μου περιμέναμε έξω από ένα σπίτι λόγω κάποιας κακής συνεννόησης για ραντεβού. Είμαστε ξένοι και είχαμε τις βαλίτσες μας. Κοιτώντας τα ωραία σπιτάκια γύρω σκεφτόμουν ότι αποκλείεται να μην κινούσαμε την προσοχή έτσι που ήμαστε. Δεν εμφανίστηκε κάποιος θυμωμένος όχλος για να μας λιντσάρει, αλλά ένας «Bobby» με το ποδήλατό του, ευγενέστατος, μας ζήτησε τα στοιχεία μας, μας ρώτησε τι κάναμε, κατάλαβε ότι δεν είμαστε διαρρήκτες και αποχώρησε ευχόμενός μας καλή παραμονή. Δυστυχώς, στην αμετροεπή αυτή χώρα όλα αφήνονται να ξεχειλώσουν και όταν φτάσουν στο απροχώρητο, απαντάμε με τρόπο που είναι χειρότερος του αρχικού προβλήματος, και όχι με αγαθή πρόθεση.

Η χήρα του θύματος διαβάζω στο tvxs ότι έστειλε πίσω τα λουλούδια του αρχηγού της ακροδεξιάς οργάνωσης. Αν εκείνη μπορεί να έχει τόση αξιοπρέπεια, ας έχουμε και εμείς λίγη. Το να γίνεσαι παλιάνθρωπος δεν είναι ποτέ λύση.
Δύο σχόλια είναι αρκετά, ανώνυμε φίλε.

Ανώνυμος είπε...

Τουλάχιστον, επιτρέψτε μου να διευκρινίσω (νόμιζα ότι είναι σαφές στο δεύτερο σχόλιό μου) ότι με τον "κόσμο που φωνάζει" εννοούσα τον μέσο πολίτη που διαμαρτύρεται για την κατάσταση και όχι κάποιους εμφανιζόμενους ως "αγανακτισμένοι πολίτες" που την εκμεταλλεύονται. Άλλωστε κι εγώ θα ήθελα, ακριβώς, να δω κάποιους "νόμιμους και θεμιτούς τρόπους που θα συνέβαλλαν στην ασφάλεια της περιοχής". Αλλά προς το παρόν δεν τους βλέπω.