Αστική επιβίωση

Με αφορμή το τραγικό γεγονός της δολοφονίας ενός ανθρώπου που ετοιμαζόταν να μεταφέρει την έγκυο γυναίκα του στο μαιευτήριο για τη γέννηση του δεύτερου παιδιού του, από τρεις αγνώστους, για μια κάμερα. Η είδηση εδώ.

Το περιστατικό συνέβη λίγα μόλις τετράγωνα από το σπίτι μου. Από το σημείο περνάω σχεδόν καθημερινά, καθώς προτιμώ την Γ΄ Σεπτεμβρίου από την πολύβουη και σχεδόν αδιάβατη από τους παράνομους μικροπωλητές και τα πλήθη Πατησίων. Δεν είναι το μοναδικό συμβάν στην περιοχή. Πριν από λίγους μήνες είχε πέσει θύμα παρόμοιας ληστείας ένοικος της πολυκατοικίας μου. Του την είχαν στήσει κάποια άτομα στη γωνία του δρόμου. Ο ένας του ζήτησε οδηγίες για την Ομόνοια και οι συνεργοί του πλησίασαν από πίσω και τον ακινητοποίησαν αρπάζοντάς του το πορτοφόλι. Δεν υπέστη άλλη βλάβη. Ήταν τυχερός υποθέτω.

Δεν γνωρίζω τις ακριβείς συνθήκες του περιστατικού και αν ο άνθρωπος που έχασε τη ζωή του είχε περιθώρια επιλογής τρόπου αντίδρασης, αλλά έχω σκεφτεί εδώ και καιρό τι θα κάνω σε ανάλογη περίσταση. «Παιδιά, ΟΚ, σας δίνω τα χρήματα που έχω στο πορτοφόλι, κρατάω ταυτότητες και κάρτες για να μην τρέχω και δεν το καταγγέλλω ούτε στην αστυνομία. Κερασμένα - ξεχασμένα, σύμφωνοι;» Κυκλοφορώ μάλιστα συνήθως με τόσα χρήματα στο πορτοφόλι ώστε να μη μου λείψουν σε περίπτωση απώλειας.

Βέβαια, αυτά στην έσχατη περίπτωση. Για να μη βρεθώ σε αυτή τη θέση, προσέχω πώς, πού και πότε περπατάω. Στην πόλη κινούμαστε αμυντικά, η ρομαντική εποχή του «αυτός είναι ο τόπος μου και κανείς δεν θα με περιορίσει» έχει περάσει ανεπιστρεπτί, εκτός αν έχεις την κατάλληλη σωματική διάπλαση, κατέχεις πολεμική τέχνη ή συνοδεύεσαι από μερικούς φίλους (συνδυό δεν περπατούν, συντρείς δεν κουβεντιάζουν, παρά πενήντα και εκατό…). Είμαστε πάντα σε εγρήγορση. Δεν βάζουμε το κεφάλι κάτω και δεν βαδίζουμε με κλειστά μάτια, χαμένοι στην κοσμάρα μας, επειδή ξέρουμε μηχανικά τη διαδρομή για το σπίτι μας. Εξετάζουμε από απόσταση την πορεία που θα ακολουθήσουμε και αν δούμε ύποπτες κινήσεις ή «περίεργα» άτομα και συναθροίσεις ατόμων, δεν διστάζουμε να αλλάξουμε διαδρομή. Αν υπάρχουν τυφλά σημεία/γωνίες και η ώρα είναι προχωρημένη, περνάμε απέναντι και εξετάζουμε το χώρο. Έχουμε πάντα αυτό που οι πιλότοι ονομάζουν «situational awareness» (επίγνωση της κατάστασης, αντίληψη του χώρου στον οποίο κινούμαστε και των πιθανών απειλών).

Ιδανικά, δεν κυκλοφορούμε πολύ αργά ή τα ξημερώματα. Ξέρω, αυτό είναι δύσκολο για ένα λαό που ζει έντονα τη νύχτα και άθενς μπαϊ νάιτ και τέτοια. Ευτυχώς, προσωπικά δεν αρέσκομαι στα ξενύχτια. Πάντως η κυκλοφορία τη νύχτα θέλει την προσοχή της και αν και εγώ πάντα κυκλοφορώ με τα πόδια, ομολογώ ότι κάποιες ώρες δεν προσφέρονται για αυτό. Καλύτερα ταξί και στην πόρτα του σπιτιού μας.

Κάτι άλλο σημαντικό, περπατάμε χωρίς να καθυστερούμε πολύ και με αυτοπεποίθηση. Αν πάνε να μας πιάσουν την κουβέντα ή να μας ρωτήσουν κάτι, απαντάμε ευγενικά «συγγνώμη, αλλά βιάζομαι». Αν μας ζητούν επίμονα λεφτά, δεν γινόμαστε επιθετικοί και προκλητικοί, αλλά απαντάμε συγκαταβατικά και κάνουμε τους μισοκακόμοιρους «συγγνώμη ρε φίλε, αλλά και εγώ άνεργος/δεν έχω/μου τα πήραν άλλοι κ.λπ.» Ας μας περιμένει η πόρσε μας πίσω από τη γωνία, δείτε το σαν άσκηση ταπεινότητας. Δεν εκθέτουμε το πορτοφόλι μας ή πράγματα αξίας σε δημόσια θέα.

Περιττό να πω ότι κατά καιρούς έχω παραβιάσει όλους αυτούς τους κανόνες. Καλό είναι πάντως και όταν το κάνουμε αυτό να γνωρίζουμε τους κινδύνους και να είμαστε έτοιμοι (πού πα ρε καραμήτρο να αγοράσεις φαγητό στο πρεζόνι από το περίπτερο βγάζοντας στη φόρα την πορτοφόλα με τα πενηντάευρα μπροστά σε καμιά τριανταριά εξαρτημένους; Τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα, αγόρι μου!».

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που θέλω να θίξω.

Με αφορμή το τραγικό γεγονός, αλλά και εκμεταλλευόμενοι τη γενική κατάσταση στην περιοχή, ξεμύτισαν πάλι εκείνα τα κατακάθια του υποκόσμου που σε άλλες εποχές απλώς πουλούσαν προστασία σε μαγαζιά της νύχτας ή επιδίδονταν σε άλλες παράνομες δραστηριότητες και τώρα επιχειρούν υπό ακροδεξιά ιδεολογική και πολιτική κάλυψη και ενισχυμένοι από ανερμάτιστα προσηλυτισμένα παιδαρέλια να πουλήσουν προστασία στην κοινωνία. Αυτό είναι κατάντια. Εχθές, σημειώθηκαν επιθέσεις σε ανθρώπους κατά τεκμήριο αθώους, εκτός αν κάποιος νομίζει ότι ένας αλλοδαπός οικογενειάρχης ιδιοκτήτης καταστήματος ληστεύει και μαχαιρώνει Έλληνες τα ξημερώματα για μια κάμερα. Τα ίδια κατακάθια επιτέθηκαν αδιάκριτα σε περαστικούς ξένους, και σε κατοικίες ακόμη μεταναστών, ενώ πήραν τα αυτιά μου ότι από τη μήνη τους δεν γλύτωσαν ούτε άνθρωποι του περιβάλλοντος ή γείτονες του θύματος που διαμαρτυρήθηκαν για τη χυδαία και βάναυση εκμετάλλευση του χαμού του και για το καπέλωμα της εκδήλωσης διαμαρτυρίας που ήθελαν να κάνουν. Οι άνθρωποι των κραυγών με τα γουρλωμένα μάτια και τις πεταμένες φλέβες που τυλίγονται στις σημαίες σαν ντολμάδες έκαναν πάλι τη γραφική εμφάνισή τους, αυτοί μας λείπανε για να συμπληρωθεί η εικόνα του τρελάδικου.

Αν θέλουμε να κάνουμε εικασίες με κάποια λογική, το πιθανότερο είναι ότι το έγκλημα διαπράχθηκε από εξαρτημένα άτομα που είναι και αυτά που δεν θα δίσταζαν να φορτωθούν με ένα φόνο για μια κάμερα που θα τους αποφέρει… πόσα; 20 ευρώ; 50 ευρώ; Συμμορίες ληστών, ελλήνων ή ξένων που δεν είναι χρήστες δύσκολα θα δρούσαν με τόσο βλακώδη και παράλογο τρόπο. Χρειάζεται να πω και ότι τα περισσότερα πρεζόνια είναι αγνά παιδιά της ενδόξου πατρίδας μας και ότι, προσωπικά, όσες φορές έχω αισθανθεί σοβαρή απειλή αυτή προερχόταν από πρεζονοέλληνες; (Τελικά, για το έγκλημα συνελήφθησαν δύο Αφγανοί, κατά τα άλλα η ουσία της ανάρτησης δεν αλλάζει) Το σίγουρο είναι ότι τα τυφλά αντίποινα εναντίον οποιασδήποτε ομάδας ανθρώπων δεν συνιστούν ούτε δικαιοσύνη ούτε καν εκδίκηση, είναι απλώς παλιανθρωπιά και έγκλημα γελοίων υπανθρωπαρίων.

Και μια ωραία, όχι άσχετη ανάρτηση από τη Νεφέλη.