Εκστρατεία κατά της αιχμαλωσίας θαλάσσιων θηλαστικών στο Αττικό Πάρκο

Από τα παιδικά μου χρόνια, ποτέ δεν κατάλαβα τη νοσηρή ευχαρίστηση που μπορεί να αντλεί κάποιος από το θέαμα ενός αιχμαλωτισμένου ζώου, σε τσίρκο, ζωολογικό κήπο ή σε κάποιο θαλάσσιο πάρκο ή δελφινάριο. Το θέαμα ενός εκπαιδευμένου (με εργαλεία τον πόνο, τη στέρηση της ελευθερίας, τον εξευτελισμό, την πείνα) ζώου που εκτελεί τις εντολές ενός ανθρώπου για την τέρψη του πλήθους μου φαίνεται απαράδεκτο, γκροτέσκο και ως έλλειψη σεβασμού προς τη φύση, κάτι για το οποίο η ίδια η φύση μπορεί να μη δίνει δεκάρα, αλλά αφορά, πέρα από το ίδιο το ζώο, εμάς τους ίδιους, τη σχέση μας με αυτή και κατ΄ επέκταση τη σχέση μας με τον ίδιο τον εαυτό μας. Ένα επιχείρημα των υποστηρικτών τέτοιων θεαμάτων είναι ότι τα παιδιά γνωρίζουν με αυτό τον τρόπο τη φύση. Διαφωνώ καθέτως, τέτοια θεάματα όχι μόνο δεν βοηθούν τα παιδιά να αποκτήσουν υγιή σχέση με τη φύση και τον κόσμο, αλλά αντίθετα διαστρεβλώνουν εντελώς αυτή τη σχέση, διαιωνίζουν συμπλέγματα και τις βασικές νοσηρότητες του ανθρώπινου είδους, το σαδισμό, τον ανθρωποκεντρισμό, την κυριαρχικότητα, την εκμετάλλευση και την αντίληψη των πάντων μέσα από εξουσιαστικές σχέσεις που θεωρούνται αυτονόητες, κάτι που επεκτείνεται και στις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους.

.

Ακόμη και αν οι συνθήκες στις οποίες φυλακίζεται ένα άγριο ζώο είναι «καλές», όσο μπορεί να είναι, και πάλι, η πράξη δεν δικαιολογείται απο την αρρωστημένη χαρά που μπορεί να προσφέρει ένα τέτοιο θέαμα και η τέρψη κάποιων μικρόψυχων ανθρώπινων πλασμάτων που δεν τους αρκεί το πέταγμα μιας πεταλούδας, ενός πουλιού, το συναπάντημα με ένα ζώο στο φυσικό του περιβάλλον για να αντλήσουν αξεπέραστη χαρά, αλλά θέλουν τα πάντα φυλακισμένα μέσα σε κουτάκια, όπως τα παιχνίδια τους, όπως το αυτοκίνητο στο γκαράζ τους, όπως τη μιζέρια τους. Στην προηγούμενη ανάρτησή μου έκανα αναφορά στον ακτιβιστή Bryan Monell που αντιμετωπίζει ποινικές κατηγορίες για τον αγώνα του εναντίον αυτού του μνημείου αθλιότητας και πόνου που ονομάζεται «τσίρκο» (με ζώα). Δεν μπορώ λοιπόν να μην στηρίξω την εκστρατεία εναντίον της αιχμαλωσίας δελφινιών και άλλων θαλάσσιων θηλαστικών για να παρουσιαστούν σαν φτηνό θέαμα στα ανθρώπινα θηλαστικά στο Αττικό Πάρκο.

.

Υπογράψτε αφού διαβάσετε και το κείμενο κάνοντας κλικ στην παρακάτω σύνδεση:

Τα δελφίνια ανήκουν στη θάλασσα και όχι στη φυλακή του Aττικού Πάρκου

.

Και για όσους νομίζουν ότι τα δελφίνια και τα άλλα θηλαστικά «περνάνε καλά» σε αυτά τα πάρκα και δεν τρέχει τίποτα, ρίξτε μια ματιά εδώ, για πληροφορίες και τη μαρτυρία κάποιου που κάποτε έκανε αυτή τη δουλειά.

.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ - έλαβα το παρακάτω δελτίο τύπου από την Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή Ζωοφιλικών Σωματείων:

.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

.

"Απελευθερώστε τα δελφίνια από τις πισίνες στους ωκεανούς".

.
Με το σύνθημα αυτό διοργανώθηκε την Κυριακή 1 Αυγούστου 2010 στην Κωνσταντινούπολη, από την HAYTAP - την Φιλοζωική Ομοσπονδία Τουρκίας - σε συνεργασία με την Greenpeace,
εκδήλωση διαμαρτυρίας για την αιχμαλωσία των δελφινιών και τη χρησιμοποίησή τους σε παραστάσεις επίδειξης.
Δύτες καταδύθηκαν στα νερά της θάλασσας του Μαρμαρά και με ειδικό μικρόφωνο διάβασαν στο συγκεντρωμένο πλήθος το κείμενο διαμαρτυρίας.

Στη συνέχεια αναδύθηκαν από τα νερά κρατώντας ένα μεγάλο πανό με το παραπάνω μήνυμα.
" Επικρατεί ένα πολύ μεγάλο δράμα στα πάρκα των δελφινιών και θέλουμε να δείξουμε την αλήθεια που κρύβεται πίσω από αυτά. ...Αγωνιζόμαστε για την απελευθέρωση των δελφινιών που είναι σκλάβοι σε πισίνες. Όλα τα ζώα της θάλασσας ανήκουν στη θάλασσα, όχι σε ενυδρεία και πισίνες. Όλα αυτά τα πάρκα είναι αντίθετα με την διεθνή νομοθεσία για τα δικαιώματα των ζώων" τόνισαν οι Τούρκοι ακτιβιστές.
Εκπληκτική συγκυρία απετέλεσε και η όλως τυχαία εμφάνιση δελφινιών πολύ κοντά στο χώρο της εκδήλωσης.
Την εκδήλωση υποστήριξε με μήνυμά της και η Συντονιστική Επιτροπή των Ελληνικών Φιλοζωικών Σωματείων,
καθώς, ως γνωστόν, υπάρχει μεγάλη κινητοποίηση για το ίδιο θέμα και στην Ελλάδα σε σχέση με το Δελφινάριο του Αττικού Πάρκου.

.

17 Αυγούστου 2010
.
Συντονιστική Φιλοζωικών Σωματείων