«Γιατί μας δηλητηριάζετε; Επειδή αφοδεύουμε όπως εσείς, αν και φυσικά πολύ λιγότερο; Για μερικές κουτσουλίτσες στα πολύτιμα τσιμέντα και στις λαμαρίνες σας; Σίγουρα όχι για το περιστασιακό «γούρι» στο πέτο κάποιου περαστικού. Ναι, έχετε δίκιο, εμείς δεν διαχειριζόμαστε τις μικρές κουτσουλιές μας τόσο προσεκτικά και οργανωμένα όπως εσείς τις τεράστιες κουρ*δες σας. Δεν μετατρέπουμε ολόκληρα νησιά σε αποθήκες των προϊόντων των εντέρων μας, δεν τα χύνουμε σε τεράστιες ποσότητες στη θάλασσα, δεν φτάνουμε στο σημείο από το πολύ χέσιμο να μολύνουμε τα υπόγεια ύδατα. Αντιθέτως, οι κουτσουλιές μας είναι εξαιρετικό λίπασμα για τις καλλιέργειές σας, για τα περβόλια σας. Κάποτε, οι προηγούμενες γενιές σας τις μάζευαν κάτω από τις φωλιές μας. Αλλά, βέβαια, τώρα προτιμάτε τα βιομηχανικά παραγόμενα λιπάσματα, προξενώντας ανυπολόγιστες καταστροφές στο περιβάλλον και υποβαθμίζοντας την ίδια την ποιότητα της τροφής σας.
.
Μήπως γίναμε πάρα πολλά; Είμαστε τόσο πολλά όσο εσείς; Προκαλούμε τα προβλήματα που προκαλείτε εσείς; Εξαφανίζουμε μαζικά άλλα είδη; Καταστρέφουμε τον πλανήτη; Μήπως κάποιος πρέπει να ρίξει φόλα και σε εσάς, τόσοι πολλοί και καταστροφικοί που γίνατε; Από παλιά, αρκετά από εμάς ζούμε δίπλα σας, σας κρατάμε συντροφιά, παρηγορούμε τις μελαγχολικές και απελπισμένες ψυχές, δίνουμε με το πέταγμά μας λίγη ελπίδα στα βλέμματα που την αναζητούν απεγνωσμένα και στις γκρίζες, άχαρες πόλεις σας, κάνουμε λίγο πιο ανεκτή τη ζωή σε αυτές και μόνο με την παρουσία μας. Κάνουμε λίγο πιο χαρούμενα τα παιδιά, ενώ ελισσόμαστε ανάμεσα στα πόδια σας και περιστασιακά μας πολτοποιούν οι ρόδες των αυτοκινήτων σας, καθώς προσπαθούμε να εξασφαλίσουμε ένα ψίχουλο με την ψυχή στο στόμα. Τρώμε τα σκουπίδια σας, ψίχουλα, λίγα πεταγμένα ψωμιά, ένα μισοφαγωμένο κουλούρι εδώ και εκεί. Κτίζουμε τις φωλιές μας όπου μπορέσουμε να βρούμε λίγο χώρο, με ό,τι βρούμε, και πολλές φορές τα δάχτυλά μας μπλέκονται στις κλωστές του πολιτισμού σας και τα χάνουμε. Παίρνουμε με εμπιστοσύνη την τροφή από τα χέρια σας… πώς μπορείτε και μας το κάνετε αυτό; Πώς μπορείτε να μας ταΐζετε θάνατο; Γιατί;»
.
Πέρασα από την Πλατεία Κοτζιά εχθές. Μετά και από την δεύτερη επίθεση (πληροφορίες εδώ), πολύ λίγα πουλιά είχαν μείνει από την κάποτε ακμάζουσα κοινότητα. Δεν ξέρω αν έκαναν σκέψεις για τους εξαφανισμένους συντρόφους τους ή τι ανάμνηση είχαν από το ψυχορράγημά τους. Αλλά έχουν τα πουλιά ικανότητα αντίληψης πέρα από τα ένστικτά τους; Είχα γράψει για την πρώτη επίθεση, τα αποτελέσματα της οποίας είχα δει, εδώ. Παλιά, τα θυμάμαι πολύ περισσότερα, να κουρνιάζουν το βραδάκι στα κεραμίδια των κτιρίων εκεί. Σκέφτομαι μήπως αυτό ήταν που προκάλεσε τις δύο διαδοχικές επιθέσεις. Εννοείται πως δεν πιστεύω για το δράστη ότι πρόκειται για κάποιον «τρελό». Κάποιος μεγαλόσχημος ενοχλήθηκε και ανέθεσε το «συμβόλαιο».
.
Πολλές φορές η ψυχή μου σιχαίνεται το είδος μου. Μπορεί οι ψυχές μας να είναι περιστέρια.
6 σχόλια:
Όταν έψαχνα πέρσι το καλοκαίρι πληροφορίες για τις δεκαοχτούρες, κάμποσοι ειδήμονες του χώρου με είχαν πληροφορήσει πως οι δεκαοχτούρες δεν εξημερώνονται γιατί είναι άγριο είδος, και να μην περιμένω ποτέ πως θα συμπεριφερόταν μια δεκαοχτούρα όπως ένα περιστέρι, να με αναγνωρίζει δηλαδή ή ν' αντιδρά όπως ένα οικόσιτο πτηνό. Κι επίσης πως θα παρέμενε πάντα άγριο απέναντι μου, με τον φυσιολογικό φόβο που έχει το άγριο ζώο και την προσπάθεια να το σκάσει με την πρώτη ευκαιρία.
Από περιστέρια ήξερα, από δεκαοχτούρες όχι κι έτσι τους πίστεψα.
Ήμουν ανόητη φυσικά που το έκανα, αλλά εκείνοι που με ενημέρωσαν ήταν δέκα φορές πιο ανόητοι ή πιο φτωχοί από εμένα.
Κανείς τους προφανώς δεν είχε συνυπολογίσει τον παράγοντα αγάπη στην εξίσωση.
Το δεκαοχτουράκι μου συμπεριφέρθηκε αντιστρόφως των προγνώσεων, κι η αγάπη που μου χάρισε ήταν απ' αυτές που κάποιοι δεν έχουν δει ούτε στο όνειρό τους.
Μακάρι να ταν οι ψυχές μας περιστεράκια, περαστικέ μου... περιστέρια και δεκαοχτούρες. Αν ήταν έτσι θα ήμασταν καλύτεροι ως είδος.
Ναι, ο κόσμος μόνο με την αγάπη έχει ελπίδα, ούτε με την επιστήμη ούτε με κανένα άλλο τρόπο, και ας την υποτιμούν. Ναι, μακάρι να ήταν πουλάκια οι ψυχές μας.
Πόσο μάταια όλα.
Σπρώξε προς τα δω μια πόλη,
σήκω, βγες απ' τη στάχτη,
ανέλαβε ένα αξίωμα
και προσποιήσου,
για ν' αποφύγεις τον εξευτελισμό.
Τήρησε τις υποσχέσεις
μπροστά σε θαμπό καθρέφτη στον αέρα,
μπροστά σε πόρτα κλειστή στον άνεμο.
Άβατοι οι δρόμοι στα απόκρημνα του ουρανού.
Της Ingeborg Bachmann
Nα λέω λόγια σκοτεινά
Καμιά φορά λέω
να τελειώνουμε επιτέλους ν'αναπνεύσει ο πλανήτης
να σοφιστεί από μας κάτι καλύτερο
Να μη μ' ακούτε όμως
η αλήθεια είναι πως έχω τις μαύρες μου
Για να αντέχω
ποτίζω ντομάτες και ζυμώνω ψωμί
Γεια σου, Melen, είναι ωραίο να ποτίζεις ντομάτες και να ζυμώνεις ψωμί. Ίσως να είναι μάταιο να ασχολούμαστε με το τι είναι μάταιο και τι όχι.
Είδα με φρίκη μιά σχετική φωτογραφία απ'την Πλατεία Κοτζιά αν εκεί βασίζεται η εμπνευσή σου και γιά αλλη μια φορα χάρηκα που δεν ζω πιά στην Αθήνα. Εδώ στην εξοχή Ανατολικής Ευρώπης οι δεκαοχτουρες είναι ευπρόσδεκτες όχι μόνο στον κήπο και στα δέντρα μας αλλά θυμάμαι η γλυκειά πεθερά μου (πιο πολύ σαν φίλη καλή την έχω στην καρδιά μου) είχε κάνει το μπαλκόνι της τραπεζαρία γιά ενα συγκεκριμένο ζευγάρι δεκαοχτούρες που τους είχε δώσει και ονοματα Τσιν Τσαν. Αν καμμιά μέρα καθυστερούσε να τους βάλει τα σποράκια τους στο μπαλκόνι ερχόντουσαν και της χτυπούσαν το τζάμι.
Να μιά λίγο διαφορετική εικόνα. Και πολύ χαίρομαι που ζω την ιστορία απ'την απέναντι όχθη. Καλό σου βράδυ αγαπημένε μου γατωμένε περαστικέ.
Γεια σου, Ginger, πράγματι, στην Πλατεία Κοτζιά δηλητηριάζονται κατ΄επανάληψη τα περιστέρια, σε μια τέτοια περίπτωση ήμουν μάρτυρας και είχα ανεβάσει ποστ με φωτογραφίες πριν από λίγο καιρό.
Δημοσίευση σχολίου