Δηλητηριαστές

Είπα να περπατήσω και σήμερα μετά το μεσημεριανό φαγητό, όπως σχεδόν κάθε Κυριακή. Παρά τον μουντό καιρό, ήμουν σε καλή διάθεση. Είχα φτάσει στο αρχαίο νεκροταφείο της Πλατείας Κοτζιά, απέναντι το δημαρχείο, όπου σχεδόν πάντα κάνω μια στάση για να σκεφθώ κοιτώντας τις κενές σαρκοφάγους που είναι σαν να σε προσκαλούν στην αγκαλιά τους, όταν εκεί, ανάμεσα στα αρχαία, πρόσεξα ένα νεκρό περιστέρι. Δεν μου έκανε κάποια ιδιαίτερη εντύπωση αρχικά. Ζωή και θάνατος, οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος, κοινή μοίρα κάθε ζωντανού πλάσματος. Αναρωτιόμουν από ποια αιτία να έφυγε το καημένο το πετούμενο, όταν πρόσεξα άλλο ένα νεκρό περιστέρι λίγο πιο πέρα. Άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια.

.

Οι φόβοι μου δεν άργησαν να επιβεβαιωθούν. Λίγο πιο πέρα, η πλατεία ήταν γεμάτη από νεκρά πουλιά, διάσπαρτα κατά δεκάδες ανάμεσα στα ζωντανά αδέλφια τους. Κάποια ήταν στα τελευταία τους, άλλα είχαν αφήσει την τελευταία τους πνοή και κείτονταν νεκρά, μερικά με λίγο αίμα να κυλά από το ράμφος τους. Ήταν ένα αποκαρδιωτικό θέαμα που δεν έχω ξαναδεί. Αισθάνθηκα μεγάλη θλίψη, ανακατεμένη με οργή. Κάποιοι άνθρωποι στέκονταν και κοιτούσαν το θέαμα, κάποιοι φωτογράφιζαν, έβγαλα και εγώ το κινητό μου για να κρατήσω πειστήρια του εγκλήματος. Μερικοί εργαζόμενοι καθαριότητας του Δήμου μάζευαν με μεγάλα φαράσια τα μικρά πτώματα. Κατευθύνθηκα αποφασιστικά προς το μέρος τους. «Ποιος το έκανε αυτό;» ρώτησα επιτακτικά βάζοντας πολλά με το μυαλό μου. Οι καθαριστές μου απάντησαν και αυτοί με αγανάκτηση «αν τον ξέραμε θα τον σκίζαμε!», «θα ήθελε αυτός να τον ταΐσουν δηλητήριο;». Κάποιοι άλλοι παριστάμενοι κάνουν διάφορα λυπημένα σχόλια.

.

Απομακρύνομαι από τον τόπο του εγκλήματος. Δεν πιστεύω ότι αυτό έγινε από κάποιον τρελό που ήλθε από το πουθενά και ξαφνικά άρχισε να ταΐζει τα περιστέρια με δηλητηριασμένες τροφές. Αυτό ήταν κάτι προμελετημένο. Κάποιος μεγαλοσχήμονας από τα γύρω κτήρια ενδεχομένως ενοχλήθηκε, ίσως να μην του άρεσαν οι κουτσουλιές στη μερτσεντέ ή στο περβάζι του γραφείου του ή γενικώς και αποφάσισε ότι κάτι έπρεπε να γίνει. Το ανέθεσε λοιπόν σε κάποιον ή κάποιους από τους λακέδες και τα τσιράκια που μαζεύονται σε μικρά, πίσω γραφειάκια μεγάλων επιχειρήσεων ή υπηρεσιών λέγοντας χυδαία αστεία και περιμένοντας τον έπαινο κάποιου «από τους μεγάλους» για να αισθανθούν κάποιοι. Πότισαν με δηλητήριο τα πουλιά, πότισαν με δηλητήριο την πόλη, πότισαν με δηλητήριο τα παιδιά, την κοινωνία.

.

Δεν ένοιωθα πολλή «κοινωνική συνοχή» φεύγοντας, μάλλον το αντίθετο, «ας καταστραφεί αυτή η άθλια κοινωνία και αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων». Δεν με συμφέρει, αλλά έτσι αισθανόμουν. «Αλλόφυλους» νοιώθω τους περισσότερους συμπολίτες μου.

.

Φτάνοντας στην πλατεία Συντάγματος, βλέπω τα πανηγύρι που έχει στηθεί με το μπιτς βόλεϊ. Δυνατή μουσική, δυνατά μπάσα, τεράστιες διαφημίσεις, γιγαντοοθόνες, πλαστική διασκέδαση για τις μάζες, για να νοιώθουν ότι ανήκουν και αυτοί σε μια διαφήμιση όπου διάφοροι γελοίοι τύποι χοροπηδάνε και ουρλιάζουν εκστασιασμένοι επειδή έχουν μεγάλο ψυγείο με μπύρες. Γκόμενοι και γκόμενες ντυμένοι στη γκλαμουριά της Κυριακής σουλατσάρουν και, ανάμεσα σε όλο αυτό το κιτς, μερικά πρεζόνια διάσπαρτα, κάποια πεσμένα στην πλατεία. Μου θυμίζουν κάπως τα δηλητηριασμένα περιστέρια, με τη διαφορά ότι τα τελευταία δεν είχαν καμία ευθύνη για αυτό που τους συνέβη, ούτε καν σε επίπεδο είδους. Δηλητηριασμένα πουλιά, δηλητηριασμένοι άνθρωποι, δηλητηριασμένες ψυχές, δηλητηριασμένη κοινωνία. Φαντεζί περιτύλιγμα και μέσα κόπρανα. Είναι να απορείς που χρεοκοπήσαμε;

.

.

.

. . .

Μπροστά στην είσοδο του μετρό κάτι γραβατωμένοι πωλητές, αμερικανάκια από τις μεσοδυτικές πολιτείες ίσως, πωλούν σκοπό, «What is the purpose of life», γράφει ο πίνακας.

.