Οι ιππείς του Έρνταλ

Πίσω μας ήταν ο βράχος και μπροστά οι ορδές του Κουμ. Με το αίμα των εχθρών μας, των συμπολεμιστών μας και το δικό μας να βάφει τις πανοπλίες μας, με τα σπασμένα κοντάρια και τα σπαθιά στα κουρασμένα και απελπισμένα χέρια, με τα υπολείμματα από τις ασπίδες μας, κρατούσαμε τη γραμμή, γιατί ξέραμε ότι μετά υπήρχε μόνο η πόλη, τα γυναικόπαιδα και η φρίκη. Ο ήλιος είχε σχεδόν δύσει πια και οι σύμμαχοί μας, οι ιππείς του Έρνταλ δεν είχαν φανεί στο πεδίο της σφαγής. Τα εχθρικά στίφη, παρά τις απώλειές τους, έμοιαζαν ατελείωτα και τώρα ανασυντάσσονταν για την τελική τους επίθεση, για να μας αποτελειώσουν. Πολλοί από μας υποβάσταζαν κατακρεουργημένους συντρόφους, που ήταν αδέλφια, πατεράδες, γιοι, συγγενείς, φίλοι και πολλοί έβριζαν και καταριόνταν τους γιους του Έρνταλ που δεν είχαν τηρήσει το λόγο τους. Με τα βαρύ, σιδερόφρακτο ιππικό του Έρνταλ στο πλάι μας, τα στίφη του Κουμ θα είχαν σαρωθεί.

.

Ο εχθρός ανασυντάχθηκε, βέλη είχαν αρχίσει πάλι να πέφτουν και με τους επίλεκτους πολεμιστές του μπροστά ετοιμαζόταν να εξαπολύσει την τελική του επίθεση. Μα τότε, η γη άρχισε να τρέμει κάτω από τα πόδια μας σαν από σεισμό και ένα ανατριχιαστικό σάλπισμα σαν ουρλιαχτό δράκου ξεσήκωσε τις καρδιές μας και σταμάτησε τις ανάσες το εχθρού. Κλαγγή όπλων και ποδοβολητά αλόγων φορτωμένων με σίδερο ακούστηκαν από το λόφο, πίσω από τις γραμμές του εχθρού. Δεν υπήρχε αμφιβολία, το βαρύ ιππικό του Έρνταλ έμπαινε στη μάχη. Με νέο θάρρος και δύναμη και νοιώθοντας πια φωτιά και όχι αίμα στις φλέβες μας, απαντήσαμε στο σάλπισμα του Έλνταρ και ορμήσαμε μπροστά σαν δαίμονες. Είδα πολεμιστές του εχθρού να κόβονται στη μέση από τα διπλόσπαθά μας, είδα κεφάλια να κυλούν, είδα πολεμιστές που είχαν χάσει το σπαθί τους να καρφώνουν εγχειρίδια σε λαρύγγια και να παίρνουν τα όπλα του εχθρού, είδα τα στίφη του εχθρού να τρέπονται πανικόβλητα σε φυγή και τη ματωμένη νίκη μας.

.

Μείναμε μόνοι στο πεδίο της μάχης, συντροφιά με τους νεκρούς και τα βογγητά των τραυματιών να χαλάνε την ησυχία της νύχτας, νικητές, μα οι ιππείς του Έρνταλ ήταν ακόμη άφαντοι και κοιτούσαμε γύρω και ο ένας τον άλλο απορημένοι. Ήταν την επόμενη μέρα, καθώς γυρνούσαμε στην πόλη μεταφέροντας νεκρούς και τραυματίες, που μάθαμε ότι οι ιππείς του Έρνταλ δεν υπήρχαν πια. Ήταν πριν από τρεις μέρες που, καθώς έρχονταν να μας συναντήσουν, είχαν πέσει σε προδοτική, θρασύδειλη ενέδρα και είχαν σφαγιαστεί μέχρις ενός. Μα εμείς το ξέραμε πως, και έτσι ακόμη, το λόγο τους είχαν κρατήσει και πως με το σάλπισμά τους μας δώσανε τη νίκη.