Τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα

Περνούσα πριν από μερικές μέρες έξω από το πολυτεχνείο, δύο από τους εθισμένους ανθρώπους που συχνάζουν εκεί, γύρω από το Πολυτεχνείο, συζητούσαν, καθώς περνούσα, ο ένας μου ζήτησε χρήματα γιατί πεινούσε. Προσφέρθηκα να του αγοράσω κάτι από τα γωνιακά Goody’s, δέχθηκε. Χαιρέτισε γρήγορα τον άλλο. Μπήκαμε στο κατάστημα, του είπα να παραγγείλει ό,τι ήθελε. Δειλά στην αρχή, διάλεξε ένα χάμπουργκερ και, με δική μου προτροπή, πατάτες και αν θυμάμαι καλά και κάποιο χυμό. Η υπάλληλος έθεσε ως όρο, απευθυνόμενη σε εμένα, σαν να ήμουν ο κηδεμόνας ενός παιδιού, να τα πάρει μαζί του και να μην καθίσει στο κατάστημα, δεν την αδικώ. Στην αρχή δεν πολυκατάλαβα τι μου είπε, αλλά αυτός δέχθηκε αμέσως πρόθυμα. Πλήρωσα και ετοιμάστηκα να φύγω, αυτός ξεθάρρεψε «Μου δίνεις και δύο ευρώ; Ένα ευρώ; Μου παίρνεις άλλο ένα;». Τον κοίταξα όπως θα κοίταζα και ένα ζώο, όχι για να τον περιφρονήσω, αλλά ακριβώς για να αποφύγω την περιφρόνηση. Ο μόνος τρόπος για να τον δω με συμπάθεια ήταν σκεπτόμενος ότι δεν έχω μπροστά μου άνθρωπο, υποτίθεται έλλογο ον, αλλά ένα πλάσμα παραδομένο ολοκληρωτικά σε ένα ένστικτο που δεν επιδέχεται καμία αναβολή της ηδονής.
.
Παρένθεση. Θυμάμαι ένα κείμενο του Καστοριάδη που περιγελά τον χαρακτηρισμό του ανθρώπου ως έλλογου όντος. Έλλογα, τουλάχιστον λειτουργικά, είναι τα έντομα, τα μυρμήγκια, τα ζώα, η συμπεριφορά τους είναι αυτή ακριβώς που επιτάσσει η φύση τους και οι ανάγκες τους, ο άνθρωπος είναι άλογος, ανορθολογικός, όχι μόνο στα τρίσβαθα της ψυχής του, αλλά και στην καθημερινότητά του, σχεδόν σε κάθε πτυχή της.
.
Ωστόσο, οι σκύλοι που έχουν κάποιες φίλες μου έχουν πολύ πιο σύνθετη συμπεριφορά, ακόμη και όταν θέλουν να σου αποσπάσουν κάτι… χμ, ιδίως τότε.
.
Και άλλη φορά είχα την ίδια εμπειρία με εθισμένους. Τους δίνεις κάτι, τους αγοράζεις λίγο φαγητό και σε κοιτάνε με αυτό το πεινασμένο βλέμμα, σαν να σε ζυγίζουν πώς θα σου πάρουν όσο περισσότερα μπορούν, όπως ένας πεινασμένος κοιτάζει ένα κόκαλο και ψάχνει μήπως βρει λίγο ψαχνό ακόμη, κάτι ακόμη να αποσπάσει με τα δόντια του, λίγο μεδούλι να ρουφήξει λαίμαργα. Δεν είναι αυτή επικοινωνία ανθρώπου με άνθρωπο και κοινωνία.
.
Θυμάμαι εκείνο τον άλλο, μου είχε ζητήσει πενήντα λεπτά για να πάρει λέει φάρμακο που τον βοηθά στην αποτοξίνωση. Όχι ότι τον πίστεψα, αλλά για το 0,01% και επειδή είχα τη διάθεση και ένα πενηντάλεπτο στην τσέπη έκανα να του το δώσω. Αυτός αναθάρρησε και άστραψε η πείνα στα μάτια. «Φίλε, δεν το κάνεις δύο ευρώ που πεινάω, που χρειάζομαι…, που… που…;» Βλέποντας την αντιστροφή της διάθεσής μου, χαμήλωσε την ταρίφα «ένα ευρώ;». Έκανα μεταβολή και απομακρύνθηκα. Καθώς έφευγα, τον άκουσα να εκλιπαρεί «ρε φίλε, τα πενήντα λεπτά που είπαμε αρχικά τουλάχιστον;» Δεν θυμάμαι αν μου πέταξε καμιά βρισιά στο τέλος, όπως συνηθίζουν.
.
Σχεδόν τον λυπήθηκα.
.
Τον λυπάμαι τώρα που τα γράφω. Δεν μπορούσα να τον λυπηθώ τότε, που τον είχα απέναντί μου. Δεν είναι χαρτωμένος ο άνθρωπος, σαν ένα πουλάκι ή ένα γατάκι ή έστω συμπαθής σαν ένα κήτος ή και ένα φίδι (για όλα τα πλάσματα της φύσης έχω μια συμπάθεια, ακόμη και για αυτά που φοβάμαι), ιδίως όταν είναι σε αυτή την κατάσταση. Βέβαια, ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι ανήκω και εγώ σε αυτό το είδος και συμμετέχω στα δρώμενά του. Και τα περιστέρια του φωταγωγού παίζουν όχι λίγο ξύλο μεταξύ τους για την καλύτερη θέση.
.
Ίσως όμως και τα «ζόμπι» να έχουν αργίες. Άφαντοι ήταν την Καθαρά Δευτέρα/του Αγίου Βαλεντίνου/την κινεζική Πρωτοχρονιά, διαλέξτε και πάρτε ό,τι προτιμήσατε να εορτάσετε εχθές, πολυπολιτισμικοί μου αναγνώστες. Στη γωνία της Πατησίων (28ης Οκτωβρίου) με την Τοσίτσα, ένα χαριτωμένο πιτσιλωτό πουλάκι, κατάστικτο με ανοιχτόχρωμες, μπεζ κηλίδες, ένα χάρμα οφθαλμών περπατούσε εκεί που άλλες φορές βρίζουν τα πρεζόνια και συνδυό δεν περπατούν, συντρείς δεν κουβεντιάζουν. Έμεινα να το κοιτάζω ακίνητος και αυτό, ντροπαλό, αλλά χωρίς να έχει τρομάξει, έστριψε σε μια γωνία περπατώντας κάπως αδέξια. Μου άνοιξε η ψυχή που το είδα, πόση χαρά μου έδωσε και πόσο με μαλάκωσε. Μόλις γύρισα στο σπίτι το έψαξα στον οδηγό της Ορνιθολογικής Εταιρείας και διαπίστωσα ότι ήταν ένα ψαρόνι, συνηθισμένο στη Νότια Ελλάδα το χειμώνα, οπότε έχει και αυτή την κηλιδωτή εμφάνιση. Παρατήρηση πουλιών στην πόλη. Καλό βάλσαμο, το συνιστώ!
.
Και κάτι σημαντικό…