Τσιμπάει, ακόμη τσιμπάει

- Ναι, ρε Πετσάλνικο, τσιμπάει, τι περίμενες; Αύριο θα ντυθούμε και υπολοχαγοί Νατάσες να δεις σουξέ!

Όχι, δεν με προσβάλλουν τα δημοσιεύματα του Focus και άλλα παρόμοια, δεν με απασχολούν καν στο ελάχιστο. Τα χάλια αυτής της χώρας με προσβάλλουν, η ατιμωρησία όσων μας οδήγησαν εδώ, το γεγονός ότι εμφανίζονται σαν σωτήρες αυτοί που έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για την κατάντια μας.

.

Και να σκεφτείς ότι μερικοί από αυτούς που εξανίστανται σήμερα σίγουρα θα κάνανε χάζι τους απολίτιστους και υπανάπτυκτους που καίγανε τις σημαίες της Δανίας και τα σπάζανε για μερικά σκίτσα σε ένα περιοδικό.

.

Δεν ξέρω ποιο είναι χειρότερο, ότι πνιγόμαστε στα χρέη ή ότι πνιγόμαστε στη βλακεία; Θα μου πεις, αν δεν ήταν το ένα, μάλλον δεν θα ήταν και το άλλο.

.

Πληροφοριακά, για όσους δεν το γνωρίζουν, δεν περίμενε τα επίκαιρα για να μας μάθει η υφήλιος. Όσοι έχουν επαφές με το εξωτερικό το γνωρίζουν καλά αυτό.

.

Πώς το λένε;

.

Ο κόσμος το ‘χει τούμπανο και εμείς κρυφό καμάρι!

.

Απορούμε γιατί μας λένε απατεώνες, όταν ακόμη και τα θέματα διεθνών διαγωνισμών φτάσαμε να πουλάμε (εδώ)! Δεν ξέρανε οι κουτόφραγκοι ότι εδώ είμαστε γατόνια ρε! Καλά να πάθουνε αφού μας εμπιστεύτηκαν, χαζοβιόληδες είμαστε εμείς σαν και αυτούς; Όταν βλέπουμε την ευκαιρία τη βουτάμε ρε! Σαν τον άλλο, τον καθηγηταρά που παρενοχλούσε σεξουαλικά γυναίκες συγγενείς ασθενών του που είχαν εμπιστευθεί τη ζωή τους στα χέρια του. Νομίζουμε βέβαια ότι όλα αυτά ξεχνιούνται, ότι όλα περνάνε απαρατήρητα. Έλα όμως που δεν είναι έτσι, έλα που όλα τα δείγματα γραφής ενός λαού, θετικά και αρνητικά, από δημοσιεύματα και ειδήσεις, εμπειρίες και μαρτυρίες σωρεύονται και οικοδομούν τελικά την εικόνα που έχουν οι άλλοι για αυτόν. Έλα που εμείς νομίζουμε ότι φαινόμαστε Μεγαλέξανδροι, αλλά οι άλλοι μας βλέπουν καραγκιόζηδες. Το αστείο είναι ότι κάνουμε τους μάγκες, αλλά μας καίει η γνώμη αυτών των άλλων που κοροϊδεύουμε. Μας πονάει και πολύ μάλιστα όταν παίρνουμε λίγο πρέφα τι πιστεύουν αληθινά για εμάς. Βλέπεις, όπως όλοι οι ματαιόδοξοι στούρνοι και σαχλαμάρες που ζούνε για το φαίνεσθαι, είμαστε σφόδρα ετεροκαθοριζόμενοι (για ένα όνομα και μια υπόληψη…). Μας ενοχλούν λέει οι γενικεύσεις, εμείς είμαστε άγια παιδιά, για θυμήστε μου τι λέμε για τους Αλβανούς, για τους Ρουμάνους;

.

Δεν θα το εκμεταλλευθούν τώρα αυτό οι πολιτικοί για να αποπροσανατολίσουν τους χαχόλους;

.

Τρεχάτε να διαδηλώνετε στη γερμανική πρεσβεία. Μετά, περάστε και από τη βρετανική, για αυτό (από πότε χρειάζεται ειδική άδεια για να χρησιμοποιήσει κάποιος την εικόνα ενός παγκόσμιου μνημείου στο πλαίσιο μιας γραφιστικής δημιουργίας; Πόσο λογικό είναι να κυνηγάει μια χώρα κάθε έναν που κάνει πλάκα με ένα μνημείο της; Δεν θυμάμαι να έγινε θέμα η ανατίναξη του βρετανικού κοινοβουλίου, αν θυμάμαι καλά, στο V for Vendetta - σκέφτομαι αντίστοιχη ελληνική ταινία για την ελληνική βουλή τι αντιδράσεις θα είχε ξεσηκώσει). Πάτε μετά και στη γαλλική, να μην ξεχνάμε και τις καταστροφές της φραγκοκρατίας και, φυσικά, να μην ξεχνάμε και τις πρεσβείες της Ιταλίας και του Ιράν. Ας μην ήτανε οι Πέρσες και οι Ρωμαίοι και σου έλεγα εγώ τι θα ήμασταν σήμερα! Όσο για την τουρκική, δεν χρειάζεται καν να αναφέρω κάτι, καραμέλα αυτή η άτιμη η τουρκοκρατία.

.

Γεια σας, ψαρούκλες!

Αλλά...

Ένα πιθανό μέλλον;

.

…οι γηγενείς περπατούν πλέον στην πόλη του φόβου εν αμύνει. Πάντα το ραντάρ ρυθμισμένο στη μακρά εμβέλεια, σαρώνει τα οικοδομικά τετράγωνα μπροστά για πιθανούς κινδύνους και απειλές, με τα παθητικά αντίμετρα πάντα έτοιμα, απόκρυψη, διακριτικότητα, street look, αποφυγή στενωπών, αποφυγή συγκεκριμένων περιοχών, και τα ενεργητικά αντίμετρα σε ετοιμότητα.

.

Θυμάμαι εποχές που όταν ήμουν μικρό παιδί κυκλοφορούσα άφοβα μόνος και ξέγνοιαστος, σε δρόμους όπως η Μιχαήλ Βόδα, η Αλκιβιάδου, με γνωστά πρόσωπα εδώ και εκεί. Σήμερα, μένοντας στη δυστοπία της Πατησίων, όταν κατεβαίνω την Ιθάκης προς τη γειτονιά των παιδικών μου χρόνων, κάποιες φορές, νοιώθω σαν να κάνω εις άδου κάθοδον.

.

Τα γκέτο υπάρχουν ήδη, διάφορες φυλές, κυριολεκτικά και μεταφορικά, οικειοποιούνται γειτονιές και διαγκωνίζονται για τον έλεγχο ζωτικού χώρου. Από την 28η Οκτωβρίου (Πατησίων) σχεδόν δεν μπορείς να περάσεις στο ύψος του ΟΤΕ διότι είναι το στέκι των αφρικανών μικροπωλητών που καταλαμβάνουν τα πεζοδρόμια (θα συμμετάσχουν και αυτή στην κίνηση «μία μέρα χωρίς εμάς»;), στο Πολυτεχνείο σου στήνουν καρτέρι τα πρεζόνια, κάτω από την Ομόνοια, το χάος, δεν πας από το απόγευμα και μετά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι νωρίτερα είσαι ασφαλής. Αν είσαι οδηγός και βρεθείς εκεί, κράτα καλύτερα τις ασφάλειες κλειστές και τα τζάμια ανεβασμένα και άσε τις προοδευτικές και ανθρωπιστικές σου απόψεις για κάπου ασφαλέστερα. Καλύτερα, απόφυγε την περιοχή. Εκεί συνδυό δεν περπατούν, συντρείς δεν κουβεντιάζουν, μόνο σαράντα και εκατό και πάλε φόβο έχουν. Σε λίγο θα γράφονται δημοτικά για τους ακρίτες της Πλατείας Ομονοίας.

.

Άνθρωποι - απελπισμένοι, πεινασμένοι, δεν αντιλέγω - απαίδευτοι, από κοινωνίες κλειστής νοηματοδότησης ή απλώς διαλυμένες, για τους οποίους ο κάθε ξένος ή άπιστος είναι νόμιμη θήρα, σπρωγμένοι από την ανάγκη, υπερβαίνουν τις όποιες αναστολές μπορεί να έχουν και θηρεύουν τους μικροαστούς ιθαγενείς σε συμμορίες ή και κατά μόνας όταν τους παίρνει και προκύπτει η ευκαιρία. Πώς μπορείς να απαιτήσεις από οποιονδήποτε άνθρωπο ή κοινωνία να το δεχτεί αυτό παθητικά; Πώς μπορείς να τους πεις ότι θα λύσουμε πρώτα τα επί αιώνες άλυτα προβλήματα της ανθρωπότητας και μετά, σε μια ιδανική κοινωνία, θα είστε ασφαλείς, εσείς, οι γυναίκες, οι ηλικιωμένοι, τα παιδιά, και μέχρι τότε υπομονή;

.

Λυπάσαι τον πεινασμένο όταν δεν αποτελεί απειλή, όχι όταν απειλεί να σε φάει, τότε τα ηνία παίρνουν οι επιταγές της επιβίωσης.

.

Αφηγήσεις όπως αυτή και αυτή γίνονται πλέον κοινός τόπος. Έχω γράψει παλαιότερα για τότε που κάποιος προσπάθησε να κλέψει φίλη μου μπροστά στα μάτια μας. Δεν τα γράφω αυτά για να προτείνω αυτό ή το άλλο, αλλά διαβλέποντας ένα ζοφερό μέλλον διολίσθησης στη βία, εφόσον δεν αμβλυνθούν τα οικονομικά προβλήματα και δεν σφίξουν οι κρουνοί της εισροής λαθρομεταναστών που εκ των πραγμάτων, λόγω των περιορισμένων δυνατοτήτων της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας και λόγω των χαμηλών προσόντων και του πολιτισμικού υποβάθρου τους, αλλά πρωτίστως λόγω του τεράστιου πλήθους τους, αδυνατούν να ενταχθούν. Το έγκλημα, αλλά και οι ρατσιστικές επιθέσεις αυξάνονται ραγδαία και εκτιμώ ότι, εφόσον η τρέχουσα πορεία συνεχιστεί, δεν είναι τόσο απίθανο ενδεχόμενο στο όχι μακρινό μέλλον ή έκδοση μιας διαταγής, με την έγκριση ή έστω την ανοχή της κοινής γνώμης που θα απαγορεύει τη διάσωση των μεταναστών τα σκάφη των οποίων βυθίζονται και, ίσως, κάποτε, θα επιτάσσει ακόμη και τον πολυβολισμό τους στο νερό. Εξωπραγματικό; Μακάρι. Οι μυλόπετρες της ιστορίας αλέθουν τις εκάστοτε βεβαιότητες.

Ο ναζιάρης

Ήτο ένας ναζί όλο νάζι, ήτο ένας ναζί ναζιάρης
«Δεν φταίω εγώ, φταίνε αυτοί, μα δεν το βλέπετε και εσείς; Έτσι είναι αυτά και τι να κάνουμε τώρα βρε παιδιά; Με ξέρετε εσείς, μα πρέπει να σπάμε και αβγά, αν θέμε να πάμε και μπροστά»
Ήτο ένας ναζί ναζιάρης, όλο χάρη και όλο νάζι
και ας ήτο πενηντάρης/εξηντάρης/σαραντάρης
«Δεν φταίω εγώ, είπαμε, αγάπη και αριστερά, προοδευτικός και όλα καλά, για τα γκομενάκια μια χαρά, μα είναι και τα παιδιά, είναι και όλη τούτη η βρωμιά, είναι η ανάγκη τελικά, τι προτείνετε κι εσείς;»
Ήτο ένας ναζί ναζιάρης, όλο νάζι και όλο χάρη, να ζει κανείς ή να μη ζει; Ναζί κανείς ή να μη ζει; Να ζει και ας είναι και ναζί; Ναζί αν είναι για να ζει; Η τηλεόραση ίσως να μας πει. Στην τελική, είναι και ευκολία δηλαδή.
Αφορμές, πάντα υπάρχουνε πολλές, και αφού τα θέλεις, γιατί κλαις;

Ο δικτάτωρ Πέντρο Μαραντόνιο

Οι γονείς του, με πολλές οικονομίες, τον έστειλαν να κάνει ένα διδακτορικό, μα αυτός δεν εκατάλαβε καλώς ή ίσως και να παράκουσε, και έκανε δικτατορικό. Έτσι, αντί για διδάκτωρ σοφός - ή έστω χαζός - έγινε δικτάτωρ αυταρχικός.

Μια φορά που έκανε επιθεώρηση στο μέγαρο το προεδρικό, είδε, ω τι φρίκη, χάμω ένα χαρτί. «Λοχία!» φώναξε με μανία «Τι κατάντια είναι αυτή; Τι ‘ναι τούτο το χαρτί και τι σημαίνει ΓΠ; Μήπως είναι οργάνωση ανατρεπτική; Πάρε μου του επιτελείου τον αρχηγό και τον άλλο άχρηστο, τον υπαρχηγό!»

Δήλωσις της μητρός Μαραντόνιο: Αφού αυτό το ευχαριστούσε το παιδί… ελπίζω να μην το ανατρέψουνε μόνο.

Και να μην ξεχνάμε...

Τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα

Περνούσα πριν από μερικές μέρες έξω από το πολυτεχνείο, δύο από τους εθισμένους ανθρώπους που συχνάζουν εκεί, γύρω από το Πολυτεχνείο, συζητούσαν, καθώς περνούσα, ο ένας μου ζήτησε χρήματα γιατί πεινούσε. Προσφέρθηκα να του αγοράσω κάτι από τα γωνιακά Goody’s, δέχθηκε. Χαιρέτισε γρήγορα τον άλλο. Μπήκαμε στο κατάστημα, του είπα να παραγγείλει ό,τι ήθελε. Δειλά στην αρχή, διάλεξε ένα χάμπουργκερ και, με δική μου προτροπή, πατάτες και αν θυμάμαι καλά και κάποιο χυμό. Η υπάλληλος έθεσε ως όρο, απευθυνόμενη σε εμένα, σαν να ήμουν ο κηδεμόνας ενός παιδιού, να τα πάρει μαζί του και να μην καθίσει στο κατάστημα, δεν την αδικώ. Στην αρχή δεν πολυκατάλαβα τι μου είπε, αλλά αυτός δέχθηκε αμέσως πρόθυμα. Πλήρωσα και ετοιμάστηκα να φύγω, αυτός ξεθάρρεψε «Μου δίνεις και δύο ευρώ; Ένα ευρώ; Μου παίρνεις άλλο ένα;». Τον κοίταξα όπως θα κοίταζα και ένα ζώο, όχι για να τον περιφρονήσω, αλλά ακριβώς για να αποφύγω την περιφρόνηση. Ο μόνος τρόπος για να τον δω με συμπάθεια ήταν σκεπτόμενος ότι δεν έχω μπροστά μου άνθρωπο, υποτίθεται έλλογο ον, αλλά ένα πλάσμα παραδομένο ολοκληρωτικά σε ένα ένστικτο που δεν επιδέχεται καμία αναβολή της ηδονής.
.
Παρένθεση. Θυμάμαι ένα κείμενο του Καστοριάδη που περιγελά τον χαρακτηρισμό του ανθρώπου ως έλλογου όντος. Έλλογα, τουλάχιστον λειτουργικά, είναι τα έντομα, τα μυρμήγκια, τα ζώα, η συμπεριφορά τους είναι αυτή ακριβώς που επιτάσσει η φύση τους και οι ανάγκες τους, ο άνθρωπος είναι άλογος, ανορθολογικός, όχι μόνο στα τρίσβαθα της ψυχής του, αλλά και στην καθημερινότητά του, σχεδόν σε κάθε πτυχή της.
.
Ωστόσο, οι σκύλοι που έχουν κάποιες φίλες μου έχουν πολύ πιο σύνθετη συμπεριφορά, ακόμη και όταν θέλουν να σου αποσπάσουν κάτι… χμ, ιδίως τότε.
.
Και άλλη φορά είχα την ίδια εμπειρία με εθισμένους. Τους δίνεις κάτι, τους αγοράζεις λίγο φαγητό και σε κοιτάνε με αυτό το πεινασμένο βλέμμα, σαν να σε ζυγίζουν πώς θα σου πάρουν όσο περισσότερα μπορούν, όπως ένας πεινασμένος κοιτάζει ένα κόκαλο και ψάχνει μήπως βρει λίγο ψαχνό ακόμη, κάτι ακόμη να αποσπάσει με τα δόντια του, λίγο μεδούλι να ρουφήξει λαίμαργα. Δεν είναι αυτή επικοινωνία ανθρώπου με άνθρωπο και κοινωνία.
.
Θυμάμαι εκείνο τον άλλο, μου είχε ζητήσει πενήντα λεπτά για να πάρει λέει φάρμακο που τον βοηθά στην αποτοξίνωση. Όχι ότι τον πίστεψα, αλλά για το 0,01% και επειδή είχα τη διάθεση και ένα πενηντάλεπτο στην τσέπη έκανα να του το δώσω. Αυτός αναθάρρησε και άστραψε η πείνα στα μάτια. «Φίλε, δεν το κάνεις δύο ευρώ που πεινάω, που χρειάζομαι…, που… που…;» Βλέποντας την αντιστροφή της διάθεσής μου, χαμήλωσε την ταρίφα «ένα ευρώ;». Έκανα μεταβολή και απομακρύνθηκα. Καθώς έφευγα, τον άκουσα να εκλιπαρεί «ρε φίλε, τα πενήντα λεπτά που είπαμε αρχικά τουλάχιστον;» Δεν θυμάμαι αν μου πέταξε καμιά βρισιά στο τέλος, όπως συνηθίζουν.
.
Σχεδόν τον λυπήθηκα.
.
Τον λυπάμαι τώρα που τα γράφω. Δεν μπορούσα να τον λυπηθώ τότε, που τον είχα απέναντί μου. Δεν είναι χαρτωμένος ο άνθρωπος, σαν ένα πουλάκι ή ένα γατάκι ή έστω συμπαθής σαν ένα κήτος ή και ένα φίδι (για όλα τα πλάσματα της φύσης έχω μια συμπάθεια, ακόμη και για αυτά που φοβάμαι), ιδίως όταν είναι σε αυτή την κατάσταση. Βέβαια, ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι ανήκω και εγώ σε αυτό το είδος και συμμετέχω στα δρώμενά του. Και τα περιστέρια του φωταγωγού παίζουν όχι λίγο ξύλο μεταξύ τους για την καλύτερη θέση.
.
Ίσως όμως και τα «ζόμπι» να έχουν αργίες. Άφαντοι ήταν την Καθαρά Δευτέρα/του Αγίου Βαλεντίνου/την κινεζική Πρωτοχρονιά, διαλέξτε και πάρτε ό,τι προτιμήσατε να εορτάσετε εχθές, πολυπολιτισμικοί μου αναγνώστες. Στη γωνία της Πατησίων (28ης Οκτωβρίου) με την Τοσίτσα, ένα χαριτωμένο πιτσιλωτό πουλάκι, κατάστικτο με ανοιχτόχρωμες, μπεζ κηλίδες, ένα χάρμα οφθαλμών περπατούσε εκεί που άλλες φορές βρίζουν τα πρεζόνια και συνδυό δεν περπατούν, συντρείς δεν κουβεντιάζουν. Έμεινα να το κοιτάζω ακίνητος και αυτό, ντροπαλό, αλλά χωρίς να έχει τρομάξει, έστριψε σε μια γωνία περπατώντας κάπως αδέξια. Μου άνοιξε η ψυχή που το είδα, πόση χαρά μου έδωσε και πόσο με μαλάκωσε. Μόλις γύρισα στο σπίτι το έψαξα στον οδηγό της Ορνιθολογικής Εταιρείας και διαπίστωσα ότι ήταν ένα ψαρόνι, συνηθισμένο στη Νότια Ελλάδα το χειμώνα, οπότε έχει και αυτή την κηλιδωτή εμφάνιση. Παρατήρηση πουλιών στην πόλη. Καλό βάλσαμο, το συνιστώ!
.
Και κάτι σημαντικό…

Η ανακάλυψις του δόκτορος Κλάιστ

Κάποια στιγμή, ανακάλυψε τον έρωτα.
«Ιδού», είπε, «ο υπαίτιος όλων!»
.

Άλλη μια επιτυχία του επιστημονικού τιμ του ιστολογίου.
.
Και να μην ξεχάσω, καλή χρονιά αν είστε Κινέζα/ος! (Αλλά αφήστε ήσυχο το Θιβέτ!)

.

Πήγα στο τέλος και δεν πρόλαβα πολλά.
.
Μου αρέσει να περπατώ σε ήσυχα δρομάκια, δίπλα από εκεί που γίνεται ο σαματάς.

.

Παραξενιές

Θέλω να γράφω και να σκιτσάρω περισσότερο για το μπλογκ μου, ας όψεται όμως η δουλειά. Κρίση; Ποια κρίση; Μαθαίνω για αυτήν από τους γύρω μου και τα ΜΜΕ. Προστέθηκε άλλος ένας πελάτης, παρά την υψηλή τιμή που γύρεψα για να τον αποφύγω, παρά τη γκρίνια και τις απαιτήσεις μου για τις διαδικασίες πληρωμής. Δεν ξέρω βέβαια τι θα φέρει η χρονιά. Όπως και να έχει, δεν προσπαθώ πια να προσαρμόζομαι στον κόσμο, περιμένω από τον κόσμο να προσαρμόζεται στις παραξενιές μου. Προπονούμαι για γεροπαράξενος..

Φοροεθελοντής.

Ακούω για τα νέα φορολογικά μέτρα, περισσότερη γραφειοκρατία. Αν προσφερόμουν να τους δίνω κάτι τις παραπάνω από όσα μου αναλογούν, ένα πουρμπουάρ βρε αδερφέ, στο κράτος, για τις νέες γαλλικές φρεγάτες, όχι δωροδοκία, θα με άφηναν στην ησυχία μου; Θα με άφηναν να σταματήσω να ασχολούμαι με όλα αυτά τα χαρτάκια και τις ηλεκτρονικές φόρμες; Θα σταματούσαν να με ταλαιπωρούν; Μπα… Παραμύθια ότι όλα αυτά γίνονται για το χρήμα ή μόνο για αυτό. Για να μας ελέγχουν τα κάνουν, για να μας αναγκάζουν να κάνουμε περιοδικά κάποια πράγματα, όπως στον στρατό, με τα καψόνια και τις ψευτο-αγγαρείες, τα γόπινγκ και τα παρόμοια. Μεγάλη συνομωσία..

Ευρωομόλογα + Βρωμόλογα = Βρωμοομόλογα.

Live long and prosper

Κλείσε μέσα στην ψυχή σου την Ελλάδα...

... και θα νοιώσεις κάθε είδους ενοχής!

Συλλογική ευθύνη, υποχρέωση για θυσίες και λοιπές ανοησίες. Μια εκστρατεία ενοχής έχει εξαπολυθεί σε όλη την επικράτεια. Είναι βασικό να εμφυτευθεί σε όλους η αίσθηση της συλλογικής ενοχής και ευθύνης, από σοβαρούς αναλυτές/δημοσιογράφους/τραπεζίτες και άλλους που παρελαύνουν με ακριβά κοστούμια στις τηλεοράσεις κάθε βράδυ. Έτσι, ο λαός βαδίζει με φανφάρες και εθνικά υπερήφανος για να φορολογηθεί και να θυσιαστεί υπέρ πατρίδος, εργολάβων, τραπεζών και διεθνών χρηματαγορών. Οι πιο αφελείς πείθονται, για τους περισσότερους μένει ο κυνισμός και η απάθεια. Ξεδιάντροπη υποκρισία και κυνισμός. Για πόσο μπορεί να διατηρείται ένα σύστημα στηριγμένο σε αυτούς τους πυλώνες;

.

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης περιγράφει με αυτούς τους όρους τη στάση των ανθρώπων χάρις στην οποία ο κομουνισμός δεν κατέρρευσε νωρίτερα, χωρίς, ωστόσο, να διασωθεί τελικά. Βέβαια, απουσιάζει τώρα ένα αντίπαλο δέος, η ιστορία και η γεωλογία όμως έχουν δείξει ότι όταν υπάρχει συσσωρευμένη ενέργεια, ο σεισμός αργά η γρήγορα έρχεται.