Άλλος ένας λόγος για τον οποίο δεν είμαι αριστερός

Είχα γράψει στην προπροηγούμενη ανάρτηση ότι η έλλειψη διακριτικής/κριτικής ικανότητας των αριστερών κομμάτων είναι ένας λόγος για τον οποίο δεν θα τα ψήφιζα ποτέ. Τι πειράζει αν ένας λιμενεργάτης έχει μεγαλύτερες αποδοχές από ένα υψηλόβαθμο τραπεζικό στέλεχος ή έναν επιτυχημένο μικρομεσαίο επιχειρηματία; Η ταξική του ταυτότητα, του προλετάριου (ενδεχομένως λόγω ενδυματολογικού κώδικα;), σημαίνει ότι πρέπει να υποστηρίζουμε όλα τα άδικά του. Υποτάσσουν τα πάντα στις σκοπιμότητες του ταξικού πολέμου και περιμένουν με θρησκευτική προσήλωση την αποκαλυπτική στιγμή της επανάστασης που θα φέρει τη χρυσή βασιλεία του Κυρίου, συγγνώμη, εννοούσα τη χρυσή σοσιαλιστική/κομουνιστική/αναρχοκομουνιστική κοινωνία.

Αξίες όπως αυτές της δικαιοσύνης, της τιμιότητας, της ευσπλαχνίας είναι μικροαστικές ανοησίες που εμποδίζουν την επανάσταση, η δικαιοσύνη έχει εφαρμογή μόνο με ταξικούς όρους. Ο γνήσιος, ο αγωνιστής αριστερός οφείλει να εντείνει τις αντιθέσεις στην κοινωνία, να μην είναι ειρηνοποιός, αλλά προβοκάτορας. Ό,τι ενδιάμεσο επιτυγχάνεται, στο πλαίσιο του υπάρχοντος συστήματος, δεν είναι παρά ένας πονηρός τρόπος για να κατευναστούν τα πνεύματα, στάχτη στα μάτια, αντιπερισπασμός, ψίχουλα που πετούν οι καπιταλιστές στις μάζες για να τις διατηρούν υποταγμένες. Μέχρι την έλευση της ιδανικής κοινωνίας, ο αγωνιστής αριστερός ζει σε εχθρικό έδαφος, σε εχθρικό κόσμο, σε ένα διαρκή πόλεμο... Κατά τα άλλα, απορεί όταν οι άλλοι τον κατηγορούν για στείρα, αρνητική στάση.

Η δική μου άποψη διαφέρει θεμελιωδώς. Ο καλύτερος κόσμος αποκτά υπόσταση όταν αρχίζεις να συμπεριφέρεσαι εδώ και τώρα με τον τρόπο που θα συμπεριφερόσουν αν ζούσες ήδη στην ουτοπία. Αυτή είναι η υποχρέωση κάθε ελεύθερου και έντιμου ανθρώπου, να ζει πάντα στον κόσμο της ψυχής του, πάντα σε ειρήνη. Όποιος περιμένει ένα ιδανικό κόσμο για να συμπεριφερθεί ιδανικά, θα ζει πάντα σε μια κόλαση, πάντα μίζερα, πάντα δυσκοίλια, θα έχει μπροστά του δάση και θα βλέπει στάχτες. Όσες επαναστάσεις και να γίνουν, οι αφορμές για σκληρότητα, για υπολογισμούς, για σκοπιμότητες, για καχυποψία, για σαμποτάζ, δεν θα εκλείψουν.

Δεν πιστεύω σε κάποιο καθήκον επιδίωξης της αποσταθεροποίησης της υποτιθέμενης ανάποδης πυραμίδας (αυτή η άθλια πυραμίδα όλο ανάποδα πάει και στέκεται, ακόμη και μετά την επανάσταση πήγε και στάθηκε σε έναν Στάλιν) και της καταστροφής για να κτιστεί κάποιος υποτιθέμενος νέος, ιδανικός κόσμος από τα συντρίμμια του παλιού. Σέβομαι τη δημιουργία και όχι την καταστροφή. Πιστεύω στη δύναμη του ηθικού ανθρώπου να δημιουργεί και να θεραπεύει, να αντιστέκεται στην άδικη εξουσία, να υπερασπίζεται αμετακίνητος τις αρχές του και να συμπεριφέρεται σύμφωνα με αυτές, να λέει τα μεγάλα ναι και τα μεγάλα όχι, να αρνείται να αναγνωρίσει τη νομιμότητα της τυραννίας, της ανηθικότητας, της αδικίας και να μεταλλάσσει την κοινωνία δρώντας σαν καταλύτης, να οικοδομεί παραπλεύρως και να πείθει. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επανάσταση που ξέρω, η πιο επικίνδυνη και αποτελεσματική επανάσταση, η επανάσταση του ενός, του καθενός. Όλες οι άλλες επαναστάσεις δεν είναι παρά στροφές στο καρουζέλ της φρίκης και του αίματος όπου περιστρέφεται η ανθρωπότητα με την ψευδαίσθηση ότι προοδεύει.

Βέβαια, αν και είμαι φίλος της ειρήνης, αναγνωρίζω ότι ένας άνθρωπος ενδέχεται να βρεθεί σε θέση που δεν θα έχει πολλά περιθώρια για να αποφύγει τη σύγκρουση, ακόμη και τη βία και τον πόλεμο. Ωστόσο, δεν τα δέχομαι αυτά ως στόχους, έστω ενδιάμεσους, ως αναπόφευκτα στοιχεία κάποιου ιστορικού προγράμματος μετεξέλιξης της κοινωνίας. Δεν μπορείς να κτίσεις μια καλύτερη κοινωνία με ιδανικά την καταστροφή, τη βία και στη σφαγή, παίρνοντας το όπλο για να κτυπήσεις τον αδελφό σου, το γείτονά σου, που διαφωνούν μαζί σου ή έστω σπάζοντας τη βιτρίνα ενός μεροκαματιάρη ή γενικά συμπεριφερόμενος σαν κόπανος στη δουλειά σου όταν δεν έχεις άλλη αιτία πέρα από το ταξικό σου μίσος, δηλητηριάζοντας συνεχώς την ψυχή σου και απαγορεύοντάς της να αγαπά. Ναι, μπορείς με αυτό τον τρόπο να επηρεάσεις την ιστορία, αλλά να δημιουργήσεις κάτι καλύτερο; Αμφιβάλλω. Δεν δημιουργείς ένα καλύτερο κόσμο κάνοντας τον εαυτό σου χειρότερο. Πόσες επαναστάσεις δεν έφεραν χειρότερη τυραννία και καταπίεση, δεν εκφυλίστηκαν σε απολυταρχίες;

Τα γράφω αυτά διότι πολλές φορές έχω ακούσει και διαβάσει, και εδώ, στα μπλογκ, ότι είναι καθήκον η αποσταθεροποίηση του συστήματος, ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Ότι πρέπει να δείχνουμε ανοχή στη βία και στην αδικία, αρκεί αυτή να προέρχεται από τη «σωστή» πλευρά. Ότι καλά κάνει η τάδε ή η δείνα συντεχνία που έχει ιδιοποιηθεί δημόσια περιουσία και τη χρησιμοποιεί για δικούς της σκοπούς και εκβιάζει το κοινωνικό σύνολο, καλά κάνει ο μπαχαλάκιας και σπάει ή δέρνει τον καθηγητή που έχει αντίθετη με αυτόν άποψη, καλά κάνουν οι μαθητές και καταλαμβάνουν τα σχολεία τους μη αφήνοντας τους «φύτουλες» που ενδιαφέρονται για μπανάλ και άχρηστα πράγματα, όπως η απόκτηση γνώσης πριν από την πράξη, να κάνουν μάθημα κ.ο.κ., αφού τέλος πάντων ζούμε σε αυτή την άθλια κοινωνία. Κατ΄ εμένα, αυτό είναι μεγάλο λάθος. Όλη μου η φύση αντιδρά σε αυτή την άποψη. Ο άνθρωπος που υιοθετεί την αδικία ωθούμενος από τους άλλους, από την κακούργα κοινωνία, έχει ήδη υποστεί τη μεγαλύτερη ήττα, την ήττα εντός του, και ας ανατρέψει το όποιο σύστημα, ας επικρατήσει η όποια επανάσταση.

Ας με συμπαθούν οι αριστεροί δικτυακοί και εξωδικτυακοί φίλοι, τα γράφω αυτά ακριβώς γιατί πολλούς τους σέβομαι και τους εκτιμώ πολύ και γνωρίζω ότι κάποιοι είναι εξαιρετικοί άνθρωποι. Κατανοώ και συμφωνώ σχεδόν πάντα με τη διάγνωσή τους, διαφωνώ με τη συνταγογράφησή τους. Με τους ακροδεξιούς δεν θα καταδεχόμουν ποτέ να ασχοληθώ, κερδίζουν σταθερά ως χώρος το στέμμα στα καλλιστεία της βλακείας.

Αν πιστεύετε σε ένα καλύτερο κόσμο, ζήστε τον τώρα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη και δυσκολότερη επανάσταση. Εναλλακτικοί τρόποι αντίδρασης και δημιουργίας υπάρχουν πολλοί, από την πολιτική ανυπακοή, μέχρι τη σύσταση παράπλευρων θεσμών και εναλλακτικών κοινοτήτων*.

Κάθε αντίλογος δεκτός.

* Ρίξτε μια ματιά σε αυτό. Η μεγαλύτερη απειλή για το σύστημα μερικές φορές δεν είναι να το πολεμήσεις, αλλά να του γυρίσεις την πλάτη.