Τετάρτη, Οκτωβρίου 21, 2009

Άλλος ένας λόγος για τον οποίο δεν είμαι αριστερός

Είχα γράψει στην προπροηγούμενη ανάρτηση ότι η έλλειψη διακριτικής/κριτικής ικανότητας των αριστερών κομμάτων είναι ένας λόγος για τον οποίο δεν θα τα ψήφιζα ποτέ. Τι πειράζει αν ένας λιμενεργάτης έχει μεγαλύτερες αποδοχές από ένα υψηλόβαθμο τραπεζικό στέλεχος ή έναν επιτυχημένο μικρομεσαίο επιχειρηματία; Η ταξική του ταυτότητα, του προλετάριου (ενδεχομένως λόγω ενδυματολογικού κώδικα;), σημαίνει ότι πρέπει να υποστηρίζουμε όλα τα άδικά του. Υποτάσσουν τα πάντα στις σκοπιμότητες του ταξικού πολέμου και περιμένουν με θρησκευτική προσήλωση την αποκαλυπτική στιγμή της επανάστασης που θα φέρει τη χρυσή βασιλεία του Κυρίου, συγγνώμη, εννοούσα τη χρυσή σοσιαλιστική/κομουνιστική/αναρχοκομουνιστική κοινωνία.

Αξίες όπως αυτές της δικαιοσύνης, της τιμιότητας, της ευσπλαχνίας είναι μικροαστικές ανοησίες που εμποδίζουν την επανάσταση, η δικαιοσύνη έχει εφαρμογή μόνο με ταξικούς όρους. Ο γνήσιος, ο αγωνιστής αριστερός οφείλει να εντείνει τις αντιθέσεις στην κοινωνία, να μην είναι ειρηνοποιός, αλλά προβοκάτορας. Ό,τι ενδιάμεσο επιτυγχάνεται, στο πλαίσιο του υπάρχοντος συστήματος, δεν είναι παρά ένας πονηρός τρόπος για να κατευναστούν τα πνεύματα, στάχτη στα μάτια, αντιπερισπασμός, ψίχουλα που πετούν οι καπιταλιστές στις μάζες για να τις διατηρούν υποταγμένες. Μέχρι την έλευση της ιδανικής κοινωνίας, ο αγωνιστής αριστερός ζει σε εχθρικό έδαφος, σε εχθρικό κόσμο, σε ένα διαρκή πόλεμο... Κατά τα άλλα, απορεί όταν οι άλλοι τον κατηγορούν για στείρα, αρνητική στάση.

Η δική μου άποψη διαφέρει θεμελιωδώς. Ο καλύτερος κόσμος αποκτά υπόσταση όταν αρχίζεις να συμπεριφέρεσαι εδώ και τώρα με τον τρόπο που θα συμπεριφερόσουν αν ζούσες ήδη στην ουτοπία. Αυτή είναι η υποχρέωση κάθε ελεύθερου και έντιμου ανθρώπου, να ζει πάντα στον κόσμο της ψυχής του, πάντα σε ειρήνη. Όποιος περιμένει ένα ιδανικό κόσμο για να συμπεριφερθεί ιδανικά, θα ζει πάντα σε μια κόλαση, πάντα μίζερα, πάντα δυσκοίλια, θα έχει μπροστά του δάση και θα βλέπει στάχτες. Όσες επαναστάσεις και να γίνουν, οι αφορμές για σκληρότητα, για υπολογισμούς, για σκοπιμότητες, για καχυποψία, για σαμποτάζ, δεν θα εκλείψουν.

Δεν πιστεύω σε κάποιο καθήκον επιδίωξης της αποσταθεροποίησης της υποτιθέμενης ανάποδης πυραμίδας (αυτή η άθλια πυραμίδα όλο ανάποδα πάει και στέκεται, ακόμη και μετά την επανάσταση πήγε και στάθηκε σε έναν Στάλιν) και της καταστροφής για να κτιστεί κάποιος υποτιθέμενος νέος, ιδανικός κόσμος από τα συντρίμμια του παλιού. Σέβομαι τη δημιουργία και όχι την καταστροφή. Πιστεύω στη δύναμη του ηθικού ανθρώπου να δημιουργεί και να θεραπεύει, να αντιστέκεται στην άδικη εξουσία, να υπερασπίζεται αμετακίνητος τις αρχές του και να συμπεριφέρεται σύμφωνα με αυτές, να λέει τα μεγάλα ναι και τα μεγάλα όχι, να αρνείται να αναγνωρίσει τη νομιμότητα της τυραννίας, της ανηθικότητας, της αδικίας και να μεταλλάσσει την κοινωνία δρώντας σαν καταλύτης, να οικοδομεί παραπλεύρως και να πείθει. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επανάσταση που ξέρω, η πιο επικίνδυνη και αποτελεσματική επανάσταση, η επανάσταση του ενός, του καθενός. Όλες οι άλλες επαναστάσεις δεν είναι παρά στροφές στο καρουζέλ της φρίκης και του αίματος όπου περιστρέφεται η ανθρωπότητα με την ψευδαίσθηση ότι προοδεύει.

Βέβαια, αν και είμαι φίλος της ειρήνης, αναγνωρίζω ότι ένας άνθρωπος ενδέχεται να βρεθεί σε θέση που δεν θα έχει πολλά περιθώρια για να αποφύγει τη σύγκρουση, ακόμη και τη βία και τον πόλεμο. Ωστόσο, δεν τα δέχομαι αυτά ως στόχους, έστω ενδιάμεσους, ως αναπόφευκτα στοιχεία κάποιου ιστορικού προγράμματος μετεξέλιξης της κοινωνίας. Δεν μπορείς να κτίσεις μια καλύτερη κοινωνία με ιδανικά την καταστροφή, τη βία και στη σφαγή, παίρνοντας το όπλο για να κτυπήσεις τον αδελφό σου, το γείτονά σου, που διαφωνούν μαζί σου ή έστω σπάζοντας τη βιτρίνα ενός μεροκαματιάρη ή γενικά συμπεριφερόμενος σαν κόπανος στη δουλειά σου όταν δεν έχεις άλλη αιτία πέρα από το ταξικό σου μίσος, δηλητηριάζοντας συνεχώς την ψυχή σου και απαγορεύοντάς της να αγαπά. Ναι, μπορείς με αυτό τον τρόπο να επηρεάσεις την ιστορία, αλλά να δημιουργήσεις κάτι καλύτερο; Αμφιβάλλω. Δεν δημιουργείς ένα καλύτερο κόσμο κάνοντας τον εαυτό σου χειρότερο. Πόσες επαναστάσεις δεν έφεραν χειρότερη τυραννία και καταπίεση, δεν εκφυλίστηκαν σε απολυταρχίες;

Τα γράφω αυτά διότι πολλές φορές έχω ακούσει και διαβάσει, και εδώ, στα μπλογκ, ότι είναι καθήκον η αποσταθεροποίηση του συστήματος, ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Ότι πρέπει να δείχνουμε ανοχή στη βία και στην αδικία, αρκεί αυτή να προέρχεται από τη «σωστή» πλευρά. Ότι καλά κάνει η τάδε ή η δείνα συντεχνία που έχει ιδιοποιηθεί δημόσια περιουσία και τη χρησιμοποιεί για δικούς της σκοπούς και εκβιάζει το κοινωνικό σύνολο, καλά κάνει ο μπαχαλάκιας και σπάει ή δέρνει τον καθηγητή που έχει αντίθετη με αυτόν άποψη, καλά κάνουν οι μαθητές και καταλαμβάνουν τα σχολεία τους μη αφήνοντας τους «φύτουλες» που ενδιαφέρονται για μπανάλ και άχρηστα πράγματα, όπως η απόκτηση γνώσης πριν από την πράξη, να κάνουν μάθημα κ.ο.κ., αφού τέλος πάντων ζούμε σε αυτή την άθλια κοινωνία. Κατ΄ εμένα, αυτό είναι μεγάλο λάθος. Όλη μου η φύση αντιδρά σε αυτή την άποψη. Ο άνθρωπος που υιοθετεί την αδικία ωθούμενος από τους άλλους, από την κακούργα κοινωνία, έχει ήδη υποστεί τη μεγαλύτερη ήττα, την ήττα εντός του, και ας ανατρέψει το όποιο σύστημα, ας επικρατήσει η όποια επανάσταση.

Ας με συμπαθούν οι αριστεροί δικτυακοί και εξωδικτυακοί φίλοι, τα γράφω αυτά ακριβώς γιατί πολλούς τους σέβομαι και τους εκτιμώ πολύ και γνωρίζω ότι κάποιοι είναι εξαιρετικοί άνθρωποι. Κατανοώ και συμφωνώ σχεδόν πάντα με τη διάγνωσή τους, διαφωνώ με τη συνταγογράφησή τους. Με τους ακροδεξιούς δεν θα καταδεχόμουν ποτέ να ασχοληθώ, κερδίζουν σταθερά ως χώρος το στέμμα στα καλλιστεία της βλακείας.

Αν πιστεύετε σε ένα καλύτερο κόσμο, ζήστε τον τώρα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη και δυσκολότερη επανάσταση. Εναλλακτικοί τρόποι αντίδρασης και δημιουργίας υπάρχουν πολλοί, από την πολιτική ανυπακοή, μέχρι τη σύσταση παράπλευρων θεσμών και εναλλακτικών κοινοτήτων*.

Κάθε αντίλογος δεκτός.

* Ρίξτε μια ματιά σε αυτό. Η μεγαλύτερη απειλή για το σύστημα μερικές φορές δεν είναι να το πολεμήσεις, αλλά να του γυρίσεις την πλάτη.

11 σχόλια:

Greek Rider είπε...

Καλησπέρα. Κατ' αρχήν να πω ότι για ακόμη μια φορά το σκίτσο σου "σκίζει".

Κατά τα λοιπά επί της ουσίας αυτό που λες θεωρώ ότι είναι σημαντικό:

"Εναλλακτικοί. δημιουργικοί τρόποι αντίδρασης και δημιουργίας υπάρχουν πολλοί, από την πολιτική ανυπακοή, μέχρι τη σύσταση παράπλευρων θεσμών και εναλλακτικών κοινοτήτων"

Περαστικός είπε...

Καλησπέρα, Greek Rider. Καλά που ανέφερες αυτό το απόσπασμα και είδα ότι το «δημιουργικοί» πλεονάζει, αφού μετά λέω για δημιουργία. Ευχαριστώ εκ μέρους του σκίτσου :)

Ναυτίλος είπε...

Φίλτατε...

Ως αριστερός θα σε καταγγείλω για προβοκάτσια και φασισμό, και θα σου πετάξω μια μολότοφ στο blog, για να μάθεις...

Αλλά ας σοβαρευτούμε. Δεν θα διαφωνήσω στα περισσότερα που λες. Πρέπει να καταλάβεις, πως τα λεγόμενα «αριστερά» κόμματα, στις περισσότερες περιπτώσεις πόρρω απέχουν από την πραγματική ιδεολογία της αριστεράς. Δεν είναι τυχαίο πως οι περισσότεροι αριστεροί, μεταξύ των οποίων κι’ εγώ, είναι εκτός των κομμάτων.

Βλέπεις, το είπες και μόνος σου: «Ο καλύτερος κόσμος αποκτά υπόσταση όταν αρχίζεις να συμπεριφέρεσαι εδώ και τώρα με τον τρόπο που θα συμπεριφερόσουν αν ζούσες ήδη στην ουτοπία». Αυτό προσπαθώ να κάνω κι’ εγώ στο εδώ και τώρα. Φέρομαι με απανθρωπιά και κοινωνισμό, γιατί πιστεύω σ’ αυτόν. Δεν προσπαθώ να τον επιβάλλω στους άλλους.

Δυστυχώς όμως, με τον κομμουνισμό, ισχύει ό,τι και με τις υπόλοιπες αξίες και μεγάλες ιδέες· καπηλεύονται από ανάξιους που τα διαστρεβλώνουν κατά το δοκούν για ιδίων όφελος. Κάτι σαν την θρησκεία που την καπηλεύονται οι εκκλησίες όλων των χωρών.

Εξάλλου, είδη έχουμε εισέλθει στην εποχή του μετακομμουνισμού, όπου δηλαδή, ο κόσμος, γενικότερα, έχει καταλάβει πως ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΕΙΣ τον κομμουνισμό, ή οποιαδήποτε ιδεολογία, με την βία. Όπως είπε κάποτε ένας γνωστός μου: «Τον παλιό καιρό οι άνθρωποι ήταν αγράμματοι (και πολύ πεινασμένοι) για να σκέφτονται σωστά. Σήμερα, αλλάξανε τα πράγματα. Δεν θέλουμε να κάψουμε τα ανάκτορα, να σφάξουμε τον Τσάρο και να πάρουμε τα χρυσαφικά. Σήμερα θέλουμε και επιθυμούμε, με την σωστή και δίκαιη ανακατανομή του πλούτου, να γίνουμε όλοι και να ζήσουμε σαν τον τσάρο».

Οπότε... Επέτρεψέ με να επιμένω να χαρακτηρίζομαι ως αριστερίζων ιδεολογικά, και να ελπιδοφορώ και να πιστεύω σε μιά πιο δίκαιη κι’ ευτυχισμένη κοινωνία, χωρίς να επιθυμώ των θάνατο, την βία και τον πόνο. ΑΝ... και... το λέω, δεν θα διστάσω να τα χρησιμοποιήσω για την υπεράσπιση της ζωής μου, όταν το κεφάλαιο χρησιμοποιεί βία και θάνατο εναντίον μου, κάτι που συνέβη ούκ ολίγες φορές ως τώρα (δεν είναι μόνο τα κακά σοβιέτ του Στάλιν που κάνανε εγκλήματα)...

Προσωπική μου άποψη όλ’ αυτά βέβαια... Και τώρα... λιθοβολήστε με...

;-)

Ναυτίλος είπε...

Διόρθωσης...

Το: «Φέρομαι με απανθρωπιά και κοινωνισμό,» να γίνει...

«Προσπαθώ να φέρομαι με ανθρωπιά και κοινωνισμό,»...

Ευχαριστώ!

(εξυπακούεται πως το λάθος είναι προβοκάτσια των καπιταλιστών και εχθρών του λαού όπως είναι ο Περιαστικός... Βεβαίως-βεβαίως...)

:-P

aerostatik είπε...

Αν πιστεύετε σε ένα καλύτερο κόσμο, ζήστε τον τώρα.

θα ήθελα να το είχα γράψει εγώ...

melen είπε...

θαρρώ πως η αριστερά,ως έννοια, είναι πολύ ευρύτερη από μερικά στενόχωρα κομματικά σχήματα
και πως αυτή η ευρύτερη αριστερά δεν έρχεται σε σύγκρουση με τη δική σου θεώρηση για έναν καλύτερο κόσμο.Απεναντίας

Κατά τη δική μου άποψη, η αριστερά, δεν μπορεί παρά να ξεκινά από αυτά τα λόγια του Γκάντι:
You have to be the change you want to see in the world.
¨
:)Καλημέρα

Περαστικός είπε...

Καλησπέρα σε όλους και ευχαριστώ για τις απόψεις σας. Όπως περίμενα, ο καθένας δίνει το δικό του περιεχόμενο στην αριστερή ιδεολογία, με αποτέλεσμα πολλές φορές να βλέπω απόψεις που θα μπορούσαν να είναι π.χ. απλώς ανθρωπιστικές. Είναι ενδιαφέρον που αναφέρθηκε ο Γκάντι, τις απόψεις του πάνω στα πολιτικά συστήματα, καπιταλισμό, σοσιαλισμό κομουνισμό, θα τις δείτε και εδώ, μεταξύ άλλων πηγών http://appliedgandhi.blogspot.com/2008/02/gandhi-on-socialism-capitalism-and.html
Μεταφέρω ένα σημαντικό απόσπασμα: I look upon an increase of the power of the State with the greatest fear, because although while apparently doing good by minimizing exploitation, it does the greatest harm to mankind by destroying individuality, which lies at the root of all progress. We know of so many cases where men have adopted trusteeship, but none where the State has really lived for the poor.

Νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι δηλώνουν αριστεροί για να τοποθετηθούν αρνητικά απέναντι στο υπάρχον καπιταλιστικό σύστημα και να αποδεχθούν τον κοινωνικό φιλελευθερισμό. Δεν είναι κακό αυτό, αλλά δεν είναι στενή προσήλωση στη Μαρξιστική θεωρία. Είναι ένα ζήτημα του τι σημαίνουν όλοι οι ισμοί σήμερα έτσι που έχουν ξεχειλωθεί και μπλεχθεί. Σκέπτομαι πολλές φορές ότι η αναφορά τους σε μια συζήτηση περισσότερο μπλέκει παρά βοηθά, καθώς δεν έχουν πλέον σαφές περιεχόμενο. Πόσα διαφορετικά πράγματα μπορεί να εννοεί κάποιος όταν αυτοχαρακτηρίζεται ή χαρακτηρίζεται αριστερός, δεξιός (από άκρατοι φιλελεύθεροι μέχρι κρατιστές εθνικόφρονες), φασίστας (κυρίως όταν απευθύνεται σε άλλους)...

Ναυτίλε, ακριβώς, μετακομμουνισμός και αυτό σημαίνει ότι η Αριστερά σήμερα επαναπροσδιορίζεται και ψάχνεται, εκτός από μερικούς die-hards. Τα αριστερά κόμματα όμως έχουν μείνει κάπως πίσω. Σου τη φέρανε οι καπιταλιστές με την προβοκάτσια τους :P

Aerostatik, ευχαριστώ.

Melen, με τον Ναυτίλο με κάνατε να γράψω τα παραπάνω. Ας πούμε ότι αναφέρθηκα στην επίσημη Αριστερά της χώρας μας, όπως εκδηλώνεται από τις θέσεις των αριστερών κομμάτων, αλλά και τις παραδοσιακές μαρξιστικές προσεγγίσεις.

Left Liberal Synthesis είπε...

Περαστικέ
Είναι σαφές οτι η σοφή ιστορία,συσκότησε και τις έννοιες
Στο όνομα της αριστεράς οι Σταλιν ,Πολ Ποτ ξελόθρευσαν κάτι ψιλοεκατομμύρια.
Πάντως στα δικά μου μάτια το ιστολόγιο "Περαστικός" (γιατί μόνο αυτό κρίνω) ειναι αυθεντικό γνήσιο και ανιδιοτελώς Αριστερό.Το πως αυτορίζεται ο συντάκτης του μεταξύ μας είναι δευτερεύον.

Περαστικός είπε...

LLL, ευχαρίστώ εκ μέρους του ιστολογίου. Προτιμώ να μην αυτοπροσδιορίζομαι, για να μην αυτοπεριορίζομαι :) Η αλήθεια είναι ότι έτσι όπως χρησιμοποιούνται όλες οι ιδεολογίες, περισσότερο ως δόγματα και, πολλές φορές, όπως και εσύ λες, ως άλλοθι για εγκλήματα, και όχι ως οδηγοί, ως βοηθητικά στοιχεία, τις αντιμετωπίζω πλέον όλες με κάποια καχυποψία. Προτιμώ να εστιάζω σε αρχές, να ρωτάω τη συνείδησή μου και να τα παντρεύω αυτά με μια ισχυρή δόση πραγματισμού. Έχω καταλήξει στο ότι η πραγματικότητα θα υπερβαίνει πάντα κάθε ιδεολογία και ότι κάθε προσπάθεια δογματικής εφαρμογής μιας ιδεολογίας στην πραγματικότητα είναι καταδικασμένη σε συντριβή. Η ζωή δεν χωρά σε κανένα μοντέλο, σε κανένα μαθηματικό τύπο, σε κανένα σύνολο κανόνων, πάντα θα ξεχειλίζει από τις σελίδες των γραπτών με τρόπο άκρως ενοχλητικό, γεμάτη με γκρίζες περιοχές, συνεχής και όχι οριοθετημένη ή ταξινομημένη σε κουτάκια, με άπειρες ατέλειες που την καθιστούν ατίθαση, άσκημη και όμορφη ταυτόχρονα, μια παιδική χαρά εκγύμνασης της συνείδησης :D

Ίσως μια οικολογική αντίληψη, του να εξετάζω τι αποτύπωμα αφήνει η παρουσία μου στον κόσμο, να βλέπω τι λαμβάνω και τι προσφέρω, να με αγγίζει περισσότερο.

gaidara είπε...

Άλλο ένα εξαιρετικό κείμενο!
Με βρίσκεις απολύτως σύμφωνη.

Η μόνη μας διαφορά είναι μάλλον πρακτικής φύσεως. Ψηφίζω πλέον αριστερά γιατί θεωρώ πως είναι το λιγότερο κακό... ούτε άκυρο, ούτε λευκό... αριστερά γιατί γύραμε πολύ προς τα δεξιά... είναι θέμα ισορροπίας :)... δεν θα έκανα έναν τέτοιο συμβιβασμό σε άλλη περίπτωση αλλά... ο tempora, o mores :D

Περαστικός είπε...

Σεβαστό, gaidara :)