Βόλτες στη δυστοπία

1η βόλτα - Όταν λείπουν οι αναρχικοί χορεύουν τα πρεζόνια

Ήταν νωρίς το απόγευμα, το Σάββατο της προηγούμενης εβδομάδας, του «χρυσού πρωινού», τις μέρες της φωτιάς, που βρεθήκαμε με μια φίλη στην πλατεία Εξαρχείων. Τα πρεζόνια και οι προμηθευτές τους, που άλλες μέρες εκτοπίζονται από τους πολιτικοποιημένους θαμώνες της πλατείας, τώρα ήταν εκεί, επωφελούμενοι από την απουσία των τελευταίων, για τις αυγουστιάτικες διακοπές από την επαναστατική γυμναστική τους. Η εικόνα ήταν θλιβερή, παράξενες μορφές περιφέρονταν με αργές κινήσεις και παράξενες εκφράσεις, σαν ζόμπι, κάποιοι μουρμούριζαν με παράξενες φωνές ακατάληπτα λόγια. Κορμιά πεσμένα στο κράσπεδο, τόσο αφημένα που θα μπορούσαν να είναι και νεκρά, κάποια από αυτά σε τόσο παράξενες πόζες, σαν σπασμένες μαριονέτες. Ίσως πράγματι να ήταν άψυχα, και ας μην ήταν τυπικά νεκρά. Ένα κορμί κειτόταν κατάχαμα, σε ένα παρτέρι, ο λαιμός του κρεμόταν προς τα πίσω με το κεφάλι να ακουμπά πάνω στα βρώμικα πλακάκια της πλατείας, το στόμα ορθάνοιχτο, έχασκε σαν να ήταν έτοιμο να καταπιεί τον κόσμο. Επιταχύναμε με τη φίλη μου, να προλάβουμε, πριν να αρχίσει να ρουφά το σύμπαν σαν μια αχόρταγη μαύρη τρύπα.

2η βόλτα - Η παρέλαση των αθλίων

Την επομένη, την Κυριακή, πάλι νωρίς το απόγευμα, με τις φωτιές να μαυρίζουν τον ουρανό και την ψυχή, συνάντησα άλλη φίλη, στο Μοναστηράκι αυτή τη φορά. Περπατήσαμε μέχρι την Αδριανού και καθίσαμε σε μια καφετέρια εκεί, μέγα λάθος. Έπρεπε να είχαμε συνεχίσει για την Αποστόλου Παύλου, όπου τα πράγματα είναι κάπως πιο ήρεμα. Πρέπει να πέρασαν από το τραπέζι μας σε διάστημα μιάμισης ώρας κάπου δεκαπέντε ή είκοσι άτομα. Επαίτες, επίμονα παιδάκια Ρομά που πουλούσαν χαρτομάντηλα ή άλλα είδη (τι ευκαιρίες θα δοθούν ποτέ σε αυτά τα παιδιά να πραγματώσουν τις δυνατότητές τους και τα ταλέντα τους ή να ξεφύγουν από μια μίζερη ζωή τόσο στενών οριζόντων;), μαύροι που πουλούσαν σιντί, μαύροι με άλλη πραμάτεια, Πακιστανοί/Αφγανοί με μικροσυσκευές/μικροπράγματα, ένα άτομο που κρατούσε ένα αθεώρητο μπλοκάκι με αποδείξεις και ισχυριζόταν, με όχι καθαρή ομιλία, ότι ανήκε σε ομάδα φοιτητών που έκαναν κάποιο έρανο για έναν απροσδιόριστο σκοπό (αυτόν τον ξαναπέτυχα λίγες μέρες αργότερα στην πλατεία Εξαρχείων), άνθρωποι που πουλούσαν ματογυάλια και ρολόγια, μαϊμούδες ή απροσδιορίστου προελεύσεως. Μια συνεχής επίθεση στις αισθήσεις, μια αδιάκοπη όχληση από τη στρατιά των δρόμων.

Το αποκορύφωμα ήταν η απόπειρα κλοπής. Ένα άτομο μας πλησίασε, μάλλον χρήστης, ξετύλιξε συνωμοτικά ένα μαντήλι όπου είχε ένα ζευγάρι γυαλιά, του αρνηθήκαμε, επέμεινε και με μια αδέξια κίνηση, πιστεύοντας ότι μας είχε αποσπάσει την προσοχή, προσπάθησε να καλύψει τα γυαλιά και το κινητό της φίλης μου, που ήταν σε μια καρέκλα δίπλα της, για να αρπάξει ό,τι μπορούσε. Τον αντιληφθήκαμε και η προσπάθεια ματαιώθηκε και κάπου εκεί σηκωθήκαμε, δίνοντας ένα τέλος σε αυτήν την όχι τόσο χαλαρωτική, αλλά αρκετά ενδιαφέρουσα έξοδο.
.
Είναι ένας άγριος κόσμος αυτός. Η ζωή γίνεται όλο και δυσκολότερη σε αυτή την πόλη, σε αυτή τη χώρα. Μερικές φορές νομίζω ότι ζω σε ένα πίνακα του Ιερώνυμου Μπος που κατοικείται από κωμικοτραγικές, παραμορφωμένες φιγούρες, βυθισμένες στην τρέλα. Ο κόσμος κοιλοπονάει κάποιο αύριο.