Μοντέλα

Από τις πρώτες μου αναμνήσεις ήταν εκείνο το μαγικό σακουλάκι, έτσι μου φάνηκε, που είδα να κρέμεται στη βιτρίνα ενός χαρτοβιβλιοπαιχνιδοπωλείου-είδη δώρων της εποχής. Ήταν κάπου στις αρχές τις δεκαετίας του 70, όταν παντού έβλεπες ένα περίεργο πουλί με έναν φαντάρο μπροστά. Το σακουλάκι έκλεινε με ένα χαρτονάκι που απεικόνιζε ένα αεροπλάνο του Β Παγκοσμίου Πολέμου και, τώρα που το γράφω, αν δεν μου παίζει παράξενα παιχνίδια η μνήμη μου, θυμάμαι ότι ήταν ένα Typhoon. Μέσα υπήρχαν πλαστικά κομματάκια σε πλαίσια, ένα σχέδιο συναρμολόγησης και ένα φύλλο με χαλκομανίες. Αυτό ήταν ένα διαφορετικό παιχνίδι από αυτά που ήξερα, απαιτούσε κόπο και δεξιοτεχνία για να το κάνεις δικό σου και πραγματικά σε έκανε να αισθανθείς ότι έκανες κάτι πιο σπουδαίο από το απλώς να παίζεις. Δεν ήταν πολύ αργότερα που αποκτούσα το πρώτο μου κιτ, μετά από τα γνωστά παιδικά παρακάλια και γκρίνια. Ένα παρόμοιο αεροπλανάκι που συναρμολόγησα με τα αποτελέσματα που μπορεί να περιμένει κάποιος από έναν μπόμπιρα. Λάθη, κόλλες που ξεχείλιζαν από τις ενώσεις, χαλκομανίες με τα διακριτικά σε λάθος θέσεις και ένα σωρό άλλες κακοτεχνίες και παραλείψεις. Λίγο καλύτερα από εργολάβος του Δημοσίου.

Εκατοντάδες «συναρμολογούμενα» πρέπει να έκανα από τότε. Όταν μεγάλωσα λίγο ακόμη ώστε να αναπτύξω περισσότερο τις δεξιότητές μου, αυτή η ασχολία εξελίχθηκε στον βασιλιά των παιχνιδιών παίρνοντας και τον πιο σοβαρό χαρακτηρισμό του χόμπι, που με έκανε να νοιώθω μεγαλύτερος, αφού και πολλοί ενήλικοι ασχολούνταν και εξακολουθούν να ασχολούνται με αυτό. Θυμάμαι στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο να υπερηφανευόμαστε μεταξύ μας οι φίλοι στα παιδικά πάρτι και συγκεντρώσεις για τα τελευταία δημιουργήματα και εργαλεία μας (Ιερό Γκραλ ο αερογράφος που απέκτησα πολύ αργότερα), να συζητάμε για τα μελλοντικά πρότζεκτ μας και τεχνικές («Μα, πώς καθαρίζονται τα πινέλα;» από τις πρώτες ερωτήσεις όταν κάναμε τα πρώτα δειλά βήματα και στο βάψιμο), να κάνουμε τις βόλτες μας και να χαζεύουμε για ώρες ατελείωτες στα καταστήματα και τις βιτρίνες με τα μοντέλα (ναι, για εμάς αυτό σήμαινε τότε «μοντέλα») ή να τρέχουμε σε εκθέσεις. Τι κάνει ένα αγόρι όταν κλείνεται μόνο του στο δωμάτιό του; Μα... φυσικά συναρμολογεί!

Την κράτησα αυτή την ασχολία έως και τα νεανικά μου χρόνια. Κάποια στιγμή έγινα αρκετά καλός, χωρίς να φτάσω σε επίπεδο δεξιοτέχνη και ιδιοκατασκευών. Πολλά αναμνηστικά της περιόδου δεν μου μείνανε, τα περισσότερα καταστράφηκαν, μερικά δυστυχισμένα έμειναν με πολλές αβαρίες από αγαπημένα αλλά αδέξια χέρια να τα τρώει η σκόνη από την οποία δεν μπόρεσε να τα προστατέψει ούτε εκείνη η παλιά βιτρίνα στο εξοχικό. Κράτησα όμως κλεισμένες σε δικές τους προθήκες και σε άριστη κατάσταση, να δεσπόζουν στο σαλόνι μου σήμερα, τη Σειρήνα και την Εκδίκηση, φωτογραφίες των οποίων θα βρείτε παρακάτω. Σκεφτόμουν κάποτε να προχωρήσω και στο «πανεπιστήμιο» των ξύλινων πλοίων, αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ. Σιγά, σιγά η ασχολία αυτή απέκτησε αντιπάλους. Έφτασε η ηλεκτρονική εποχή με άλλα, νέα μαγικά και όνειρα, τους υπολογιστές, με τα πρώτα απλοϊκά γραφικά, που σε έκαναν να ταξιδεύεις σε κόσμους πίσω από οθόνες, και τις πρώτες γραμμές προγραμματισμού σε Basic που νομίζαμε ότι θα μας επέτρεπαν να αλλάξουμε την ίδια τη φύση του σύμπαντος με ένα goto ή μερικά on... next... or..... Θυμάστε τις ρομαντικές ταινίες της εποχής όπου ένα πιτσιρίκι καταλαμβάνει το Πεντάγωνο ή μπαίνει σε μαγικούς κόσμους από τον υπολογιστή του; Κάπως έτσι φανταζόμαστε τους εαυτούς μας. Ήταν αυτό ένα μεγάλο πλήγμα για τον κλάδο των συναρμολογουμένων, εκεί, στο τέλος της δεκαετίας του 1980 και στα 90’s. Έμειναν στην τέχνη οι σκληροπυρηνικοί και ίσως οι αληθινά ταλαντούχοι.
.

Είναι περίπου δεκαπέντε χρόνια από τότε που έκανα το τελευταίο «μοντέλο». Αν καμιά φορά όμως περάσω έξω από κάποιο από τα λίγα μαγαζιά που έχουν απομείνει, δεν μπορώ να μη σταματήσω και να μην κοιτάξω, για να νοιώσω λίγο όπως τότε, που μερικά πλαστικά κομματάκια μπορούσαν να με κάνουν αληθινά ευτυχισμένο, τουλάχιστον για ένα απόγευμα. Πόσο δυσκολότερο είναι να χαρεί ο ενήλικος που έγινα.

.

Αναβιώσεις και τελευταίες (;) αναλαμπές: Υπήρξαν λίγες φορές σχετικά πρόσφατα που ασχολήθηκα από γούστο με κάτι παρόμοιο, αλλά με λιγότερες απαιτήσεις σε χρόνο και προετοιμασία, τη βαφή φιγούρων. Ακολουθούν κάποια από τα αποτελέσματα. Σκεφτόμαστε ένα διάστημα με έναν πολεμοχαρή φίλο να στήσουμε και επιτραπέζιες μάχες για να του δείξω τι εστί βερίκοκο, αλλά πού χρόνος. Μάχες, μόνο στον υπολογιστή πλέον και σπάνια. Εξάλλου, τα αγαπημένα παιχνίδια μου τώρα είναι οι μπογιές, τα μολύβια μου και το μπλογκ μου και παράπονο δεν έχω.

Οι κακοί

Οι καλοί

Για όποιον δεν έχει ιδέα για τι γράφω, ενδεικτικά, εδώ, εδώ, εδώ.