Η συγκέντρωση και ο κρετίνος

Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα αποφασίσει από την αρχή ότι θα πάω. Είχα πάει στη συγκέντρωση για την Πάρνηθα και θεωρούσα πλέον ότι άλλη μια σιωπηρή και άνευ διατυπωμένων αιτημάτων διαμαρτυρία δεν θα προσέφερε πολλά. Εξάλλου, οι εκλογές απέχουν πλέον μέρες και εκεί είναι που θα πρέπει να εκδηλωθεί, με ουσιαστικό τρόπο, η όποια διαμαρτυρία. Πάντως, την τελευταία στιγμή το αποφάσισα και φορώντας ένα μπλε μπλουζάκι, αλλά μαύρη βερμούδα και υποδήματα, ξεκίνησα.

Έφτασα αρκετά νωρίς, ενώ ο κόσμος μαζευόταν, η συντριπτική πλειονότητα με μαύρα ρούχα. Πολύ σύντομα η Πλατεία Συντάγματος κατακλύστηκε όλη, από την κάτω πλευρά μέχρι το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου και καλύπτοντας και τους πλαϊνούς δρόμους στο μεγαλύτερο μέρος τους. Λαμβάνοντας υπόψη ότι σε αυτή την περίπτωση δεν υπήρχαν λεωφορεία να κουβαλούν κόσμο από όλη την Ελλάδα, αλλά, αντίθετα, ανάλογες συγκεντρώσεις είχαν εξαγγελθεί και σε άλλα σημεία του λεκανοπεδίου (για αυτές ας ενημερώσουν άλλοι), σκέφτηκα ότι αυτή η συγκέντρωση υπερτερούσε σε ανταπόκριση από την προεκλογική συγκέντρωση ενός μεγάλου κόμματος.

Όπως και στην προηγούμενη συγκέντρωση, δεν υπήρχε καμία μαζικοποίηση, ούτε ακούστηκαν συνθήματα από τον βασικό όγκο της συγκέντρωσης. Υπήρχε μια ζωντανή ατμόσφαιρα που τη δημιουργούσαν παρέες, ζευγάρια, οικογένειες, παράξενοι, μοναχικοί τύποι που αναζητούσαν ωραία γυναικεία πόδια (εγώ) και άνθρωποι όλων των ηλικιών. Αποχώρησα περίπου στις 8:20 και εκ των υστέρων άκουσα ότι στο τέλος, λίγο αργότερα, ξέσπασαν κάποια μικροεπεισόδια.

Κάποια αρνητικά σημεία υπήρξαν. Λίγο πριν να αποχωρήσω, έκαναν την εμφάνισή τους στην πλατεία ορισμένα άτομα κάποιας αριστερής κίνησης με τον γνωστό, παραδοσιακό τρόπο, με ντουντούκες, πανό και συνθήματα. Ήταν λίγοι και έμαθα ότι όταν συνέχισαν προς τα πάνω στην πλατεία όπου έγιναν στόχος αποδοκιμασιών, αλλά δεν ήμουν μάρτυρας αυτών των συμβάντων. Αντίθετα, ήμουν μάρτυρας της αχαρακτήριστης συμπεριφοράς ενός συν-υπ-ανθρώπου μας ο οποίος φορούσε μαύρα ρούχα και είχε έλθει υποτίθεται και αυτός για να διαμαρτυρηθεί για την καταστροφή του περιβάλλοντος και τις πυρκαγιές.

Λίγο πριν να φύγω λοιπόν, βλέπω το εν λόγω άτομο, ώριμης ηλικίας και όχι κάποιο νεαρό, το οποίο συνοδευόταν από μια γυναίκα, να χαμηλώνει «διακριτικά» το χέρι του στο πλάι και να αφήνει να πέσει κάτω ένα τσαλακωμένο χαρτί, κοιτώντας αλλού. Πλησιάζω αμέσως, για να υποδείξω στον άνθρωπο την απώλεια του αντικειμένου του, «Συγγνώμη, σας έπεσε αυτό το χαρτί» (όλους πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε με καλή πίστη, τουλάχιστον μέχρι να διαπιστώσουμε τις προθέσεις τους). Χαμογελάει, ίσως κάπως αμήχανα, «Όχι, δεν μου έπεσε, το έριξα» (επιβεβαιώθηκε, υπάνθρωπος). Χαμογελώ συγκαταβατικά «Και ήλθατε εδώ να διαμαρτυρηθείτε για τις πυρκαγιές, ε;». Μάλλον ενοχλείται, επιχειρεί ένα βλακώδη αντιπερισπασμό «Ναι, να σας πω, εμένα με ενοχλεί που ήλθαν αυτοί να με καπελώσουν» (αναφέρεται στην αριστερή ομάδα που προανέφερα). Τον κοιτάζω καλά «Αυτό» (του δείχνω το χαρτί και εννοώ τη συμπεριφορά του) «είναι αντίθετο προς τον σκοπό για τον οποίο μαζευτήκαμε εδώ». Δεν ξέρω αν έχει κοκκινίσει, είναι πολύ μαυρισμένος από τον ήλιο «Έχετε δίκιο» λέει και παίρνει τη γυναίκα και απομακρύνεται, εγκαταλείποντας το πειστήριο της αχρειότητάς του. Αισθάνομαι για λίγο μια βαθιά θλίψη, λες και δεν ξέρω την ποιότητα των ανθρώπων από τους οποίους απαρτίζεται η κοινωνία μας, λες και δεν το έχω πάρει απόφαση ότι είμαι ξένος, καταδικασμένος να ζω ανάμεσα σε πλάσματα με τα οποία έχω μια επιφανειακή ομοιότητα, ως προς τη φυσιολογία, και σχεδόν τίποτα άλλο κοινό.

Φεύγω βαρύς.

Να μην παραλείψω:

Όχι ΝΔ, όχι ΠΑΣΟΚ, όχι αποχή/άκυρο/λευκό, όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά σε θάλασσες και ακτές,

ψηφίστε μικρά κόμματα!

.

Ενημέρωση (update): Δεν περίμενα ποτέ ότι σε έναν υπαίθριο χώρο, όπως η Πλατεία Συντάγματος, θα αισθανόμουν τόσες πολλές φορές να ασφυκτιώ από τον καπνό των τσιγάρων. Έλεος βρε παιδιά, κατεβήκατε να διαμαρτυρηθείτε για το κάψιμο των δασών και εσείς καίγατε τα πνευμόνια σας και τα πνευμόνια των άλλων. Παραλογισμός, τα αποκαΐδια είναι μέσα μας πριν να εμφανιστούν εκεί έξω.