Χρόνια έβλεπα το εικονίδιό του στο Messenger να αλλάζει χρώμα, γκρι-πράσινο-γκρι-πράσινο, μοναδικό απομεινάρι μιας συναδελφικής σχέσης πολλών χρόνων σε ένα γραφείο. Εχθές, με ενημέρωσαν κάποιοι κοινοί γνωστοί ότι έκανε το τελευταίο του log-out. Στον υπολογιστή μου έμεινε ένα γκρι εικονίδιο δίχως πρόσωπο που με κοιτάζει μελαγχολικά. Σάββατο, Φεβρουαρίου 24, 2007
Γκρι εικονίδιο
Χρόνια έβλεπα το εικονίδιό του στο Messenger να αλλάζει χρώμα, γκρι-πράσινο-γκρι-πράσινο, μοναδικό απομεινάρι μιας συναδελφικής σχέσης πολλών χρόνων σε ένα γραφείο. Εχθές, με ενημέρωσαν κάποιοι κοινοί γνωστοί ότι έκανε το τελευταίο του log-out. Στον υπολογιστή μου έμεινε ένα γκρι εικονίδιο δίχως πρόσωπο που με κοιτάζει μελαγχολικά. 
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
7 σχόλια:
Εφυγε; Τον διώξανε; Εξαυλώθηκε σε αλλη διάσταση;
Απεβίωσε
λυπάμαι...
Καλημέρα Γαϊδάρα, δεν ήμαστε τόσο κοντά με τον συγκεκριμένο άνθρωπο για να αισθανθώ βαθιά λύπη ή πένθος, μερικές μπίρες είχαμε πιει μερικές φορές, αλλά ο θάνατος κάθε ανθρώπου που έχουμε συναντήσει φέρνει μια μελαγχολία, ενδεχομένως διότι εμείς μένουμε πίσω, σε αυτή την άθλια ζωή.
Ενδεχομένως και γιατί δεν μας έχει καλέσει ακόμα ο Θωρ στην Βαλχάλα. ΄
Το τετριμένο κλισέ" να ζησουμε να τον θυμόμαστε" δεν είναι καθόλου τυχαίο και ισχύει.
Αν μας θλίβει ο θανατούλης δεν έχουμε λοιπόν παρα να ελπίζουμε στην αθανασία μας μέ καλλιτεχνικό ή επιστημονικό τρόπο αν και ο επιστημονικός αργεί και μπορεί να αποδειχτεί μαλακία! Οχι δεν θέλω να ζήσω τον Χίτλερ, ακόμα και αν αυτό θα φέρει πίσω τον Frank Zappa.
Εξάλλου, δεν ξέρω αν έχει κανένα νόημα να στεναχωριόμαστε για τα εικονίδια που γκριζάρουν αφού οπου να' ναι θα βρεθούμε και εμείς στην θέση τους! Δεν είναι και τόσο τραγικό δηλαδή, αν το καλοσκεφτείς. Αυτό που μας λείπει είναιτο κενό που αισθανόμαστε μετά απο κάθε τελικό χωρισμό.
Πολλά είπα, ελπίζω να μην σε έκανα περισσότερο σκατά (δεν ηταν αυτή η πρόθεση μου), σε αφήνω κορο'ι'δέυοντας τον θανατούλη με ενα αποκριάτικο:
"Τούτη γη που την πατούμε, όλοι μεσα θε να μπούμε"
Αθανασία; Δεν υπάρχει χειρότερη κατάρα από αυτήν. Ο θάνατος είναι το μόνο πράγμα που κάνει υποφερτή αυτήν τη γελοία ύπαρξη. Το να εύχεται κάποιος την αθανασία είναι σαν να είναι χωμένος σε ένα λάκκο με περιττώματα και να φοβάται να τον τραβήξουν έξω. Σκοπεύω να δημοσιεύσω ποστ επ' αυτού.
Οταν εννοώ "αθανασία" δεν εννοώ σε καμία περίπτωση την φυσική ή την ψυχική όπως το πιστέυουν οι θρησκόληπτοι. (Θα είναι χάλια να μην μπορείς να πεθάνεις) αλλα μια γενικότερη που δεν θα μας αφορά προσωπικά όταν θα βλέπουμε τα ραδίκια ανάποδα.
Δημοσίευση σχολίου