Δισταγμός

Ο Άνθιμος, σε στιγμήν απελπισίας, εσκέφθη ότι εάν είχε εν κομβίον το οποίον θα εξάλειφε την ανθρωπότητα, του ιδίου συμπεριλαμβανομένου, από προσώπου Γης, δεν θα εδίσταζε να το πιέσει. Ευθύς, ενεφανίσθη έμπροσθέν του η νεράιδά του, η Νεράιδα της Απελπισίας. "Άνθιμε, μη φοβού, είμαι η νεράιδά σου, η Νεράιδα της Απελπισίας με το όνομα! Ήκουσον την ευχήν σου, καίτοι αύτη ήτο σιωπηρά, και ιδού! Ίσταμαι έμπροσθέν σου ινά την πραγματοποιήσω! Ιδού το κομβίον περί ου ηυχήθης! Μη χάνεις όμως χρόνον, το κομβίον θα χαθεί ξανά εις τη χώραν των ανυπάρκτων πραγμάτων μετά παρέλευσιν 45 δευτερολέπτων". Ο Άνθιμος έμεινε δια λίγας στιγμάς εμβρόντητος. Κατόπιν, έθεσε το δάκτυλόν του επί του κομβίου, αλλά το εκράτησεν εκεί ακίνητον. Ο δισταγμός τον κατέλαβε. Έμεινε εις αυτήν την στάσιν, αδυνατών να λάβει απόφασιν, μέχρις ότου το κομβίον εχάθη, ομού της Νεράιδας της Απελπισίας. Ο Άνθιμος μετανοεί πολλάς φοράς δι΄αυτόν του το δισταγμόν. "Εδίστασα προσπαθών να συλλάβω εάν θα ήτο δυνατόν να υπάρχει κάποιο νόημα εις όλα αυτά, κάποια εντελέχεια..." εσκέφτετο λυπημένος αργότερα.