Νενικήκαμεν! – Β΄ μέρος (συνεχίζεται από το προηγούμενο)

Η άλλη όψη του αναμνηστικού μεταλλίου τερματισμού.

Το καλό με τη σημερινή ημέρα ήταν ότι παρά το κρύο ο ήλιος έλαμπε (καλή η σκέψη μου να τρέξω φορώντας καπελάκι). Σε κλίμα ευφορίας ξεχυνόμαστε όλοι μέσα από την αψίδα εκκίνησης ενώ από πάνω αιωρούνται ελικόπτερα και μας παρακολουθούν οι κάμερες του σούπερ σπορτ. Περνάμε από τους διαδρόμους που «διαβάζουν» τα τσιπ χρονομέτρησης και ξεκινάμε τη μεγάλη διαδρομή των 42 χιλιομέτρων και 195 μέτρων. Το πρώτο κομμάτι της διαδρομής είναι σε ίσιο δρόμο ή σε ομαλές κατηφόρες. Πραγματικά, δεν καταλαβαίνω πότε περνάνε τα πρώτα 10 χιλιόμετρα. Στον τύμβο του Μαραθώνα, όπου ακολουθούμε κυκλική διαδρομή, γίνεται ένα μπέρδεμα καθώς κάποια στιγμή οι αθλητές που έχουν περάσει ήδη των Τύμβο βρίσκονται αντιμέτωποι με τους αθλητές που τον προσεγγίζουν. Ευτυχώς, δεν υπάρχει κάποιο «τρακάρισμα» και στην επιστροφή μας βλέπω ότι το πρόβλημα έχει αντιμετωπιστεί. Περνάω ποδήλατα που πίσω έχουν παράξενα σημαιάκια με ενδείξεις ωρών. Περνάω το ποδήλατο με το σημαιάκι «4h 30» και ξαφνικά καταλαβαίνω τι σημαίνει, αν δεν αφήσω αυτό το ποδηλατάκι να με προσπεράσει, θα φτάσω στον τερματισμό σε χρόνο κάτω των τεσσερισήμισι ωρών. Πού και πού άνθρωποι στο πλάι του δρόμου χειροκροτούν, ζητωκραυγάζουν και επευφημούν, πολλές φορές τους χαιρετάμε και εμείς και τους ευχαριστούμε για την υποστήριξή τους.

Πριν από το 15ο χιλιόμετρο η πρώτη ανηφόρα με κάνει να καταλάβω ότι τρέχω. Έχω μελετήσει το χάρτη, ξέρω ότι το δυσκολότερο κομμάτι της διαδρομής είναι από το 20ο μέχρι το 32ο. Εκεί πρέπει να έχω μεγάλα αποθέματα δυνάμεων. Από το 32ο χιλιόμετρο και μετά η διαδρομή σε πάει μόνη της, καθώς είναι κατηφορική. Σταματώ σχεδόν σε όλους τους σταθμούς νερού (ανά 2,5 χιλιόμετρα) και «ενεργειακών» ποτών (ανά 5 χιλιόμετρα). Μερικοί αθλητές σταματούν εδώ και κει και πηγαίνουν προς νερού τους. Εγώ μερίμνησα για αυτό στο στάδιο. Στις διασταυρώσεις υπάρχουν περιπολικά και αστυνομικοί που κρατούν τους ενοχλητικούς οδηγούς σε απόσταση (η εκδίκηση του πεζού). Υπάρχουν ταμπέλες σε όλο τη μήκος της διαδρομής για όλα τα χιλιόμετρα. Αυτό βοηθάει πολύ στο να ξέρεις με τι ρυθμό πηγαίνεις. Κοιτάζω το ρολόι μου, είμαι ικανοποιημένος. Προσπερνώ πολλούς αθλητές. Για μια στιγμή σκέπτομαι να κόψω ρυθμό για να εξοικονομήσω δυνάμεις για το δύσκολο τμήμα που προανέφερα. Επικρατεί όμως η σκέψη ότι αν προσπαθήσω να συγκρατήσω τον εαυτό μου κάτω από τον φυσικό ρυθμό του θα χάσω όχι μόνο χρόνο, αλλά ίσως τελικά αυτό να με κουράσει και περισσότερο. Συνεχίζω. Μερικοί τρέχουν σε παρέες και αστειεύονται μεταξύ τους. Ακόμη έχουμε πολλές δυνάμεις. Μερικές φορές συναντώ αιθέριες υπάρξεις, πόσο όμορφα σμιλεύει το τρέξιμο το γυναικείο σώμα… γκουχ, γκουχ. Πάντως, μη φανταστείτε ότι όλοι όσοι έτρεχαν ήταν αθλητικοί τύποι με γυμνασμένα σώματα. Ήταν άνθρωποι όλων των ηλικιών (το εννοώ, ακόμη και γέροντες) και σωματότυπων, οι οποίοι βέβαια ασχολούνται κάποιο καιρό με το τρέξιμο (ο Μαραθώνιος προϋποθέτει μακροχρόνια άθληση στο δρόμο και, πέραν αυτής, εντατική προπόνηση κάποιες εβδομάδες νωρίτερα).

20ο χιλιόμετρο, αρχίζουν τα πιο δύσκολα. Έχω δυνάμεις, συνεχίζω. Ατυχία, αισθάνομαι ενόχληση στο δεξιό πόδι, καταλαβαίνω ότι έχω φουσκάλα στο μικρό δάκτυλο. Αγνοώ τον πόνο. Οι σταθμοί νερού είναι μια καλή αφορμή για να επιβραδύνω, καθώς πίνω νερό, και να ανακτήσω κάποιες δυνάμεις. Ξαφνικά, αισθάνομαι ξυράφια στο σημείο που έβγαλα τη φουσκάλα, πρέπει να έσπασε. Ο πόνος είναι οξύς, αλλά τον αγνοώ (πονούν μωρέ τα παλικάρια; :P), όταν μετά τον τερματισμό έβγαλα το παπούτσι μου, είδα ότι είχε γεμίσει με αίμα και από το δάκτυλο κρέμονταν κομμάτια δέρματος. Κάποια στιγμή βλέπω ένα απίστευτο θέαμα. Ένας τύπος ντυμένος με στολή Ρωμαίου λεγεωνάριου, κράνος, θώρακα, (μεταλλικά παρακαλώ) ακόντιο, τετράγωνη ασπίδα τρέχει λίγο μπροστά μου. Οι άλλοι δρομείς τον κοιτούν και όσοι έχουν μαζί τους κινητά με φωτογραφικές μηχανές τον αποθανατίζουν. Δεν ξέρω αν είναι Ιταλός ή Έλληνας που θέλει να παραστήσει τον ημεροδρόμο (οι στρατιωτικοί αγγελιοφόροι στην αρχαία Ελλάδα έτρεχαν με όλο τον οπλισμό τους) αλλά βρήκε μόνο στολή ρωμαίου. Τον αριθμό του τον έχει κολλήσει στην τετράγωνη ρωμαϊκή ασπίδα.

Προσεγγίζω το 30ο χιλιόμετρο. Προσπαθώ να βρω μέσα μου αποθέματα δύναμης. «Ντοπάρομαι» κάνοντας διάφορες σκέψεις ή παίζοντας στο mp3 του μυαλού μου διάφορους εμψυχωτικούς σκοπούς, π.χ. τους «Δρόμους της φωτιάς». Άλλες φορές προσπαθώ να αδειάσω το μυαλό μου και να συγκεντρωθώ μόνο στο δρόμο. Έχουν αρχίσει μικροενοχλήσεις στους μύες και στις αρθρώσεις. Κάποια σημεία πριν και μετά το 30ο χιλιόμετρο είναι πραγματικά κολασμένα. Η ανισόπεδη διάβαση του Σταυρού είναι το χειρότερο σημείο ή εγώ είμαι καταπονημένος. Επικαλούμαι τα Θεία. Λίγο αργότερα, δοκιμάζω τους αρχαίους θεούς. Πολλοί σταματούν, υποθέτω προσωρινά οι περισσότεροι, ή συνεχίζουν βαδίζοντας. Σε ένα ή δύο σημεία κάνω μερικά βήματα βαδίζοντας, αλλά μόνο για κάποια δευτερόλεπτα. Προσέχω για τους δείκτες των χιλιομέτρων, πόσο αργά και βασανιστικά διαδέχονται ο ένας τον άλλο… Περιμένω το 32, το τέλος ουσιαστικά της ανάβασης και αρχή της κατάβασης. Επιτέλους.

Η κατηφόρα διευκολύνει πολύ τα πράγματα, αλλά το καταπονημένο σώμα μου υποφέρει με κάθε βήμα. Πρέπει να συνεχίσω, τώρα που έφαγα τον γάιδαρο δεν θα σταματήσω στην ουρά. Θα τερματίσω πάση θυσία. Βρίσκομαι πλέον στην Αγία Παρασκευή. Οι λιγοστοί θεατές εξακολουθούν να μας επευφημούν, ανταποδίδω με έναν κουρασμένο χαιρετισμό. Μπαίνει ιδρώτας στα μάτια μου και αυτά τσούζουν. Η διαφορά θερμοκρασίας από τα σημεία με σκιά σε αυτά που είναι εκτεθειμένα στον ήλιο είναι μεγάλη. Προσπαθώ να μένω στον ήλιο, θέλω να διατηρώ το σώμα μου ζεστό.

Χαλάνδρι, Χολαργός, πλησιάζω όλο και περισσότερο. Ο κραδασμοί με τσακίζουν με κάθε βήμα, αλλά δεν κάνω πίσω, θα δείξω στον πόνο ποιος είναι το αφεντικό! Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι ο αριθμός των χιλιομέτρων που απομένουν μέχρι τον τερματισμό είναι μονοψήφιος. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην τερματίσω. Κοιτάζω το ρολόι, πηγαίνω καλύτερα από όσο περίμενα! Μπαίνω στην Κηφισίας, πόσες φορές έχω βρεθεί εδώ, πόσο αλλιώτικα μοιάζουν όλα τώρα. Βασιλέως Κωνσταντίνου, μένουν 2 χιλιόμετρα, μα μοιάζουν τόσο πολλά! Εδώ υπάρχουν πολλοί θεατές, περιμένουν τους δικούς τους και χειροκροτούν. Προσπερνώ λίγο το Παναθηναϊκό Στάδιο (έτσι είναι η διαδρομή), μια στροφή και να, η είσοδος του σταδίου, μένουν 195 μέτρα, η αψίδα τερματισμού είναι στο βάθος, τα μάτια μου βουρκώνουν, μα ακόμη και αυτά τα 195 μέτρα μοιάζουν τόσο πολλά. Είναι απορίας άξιο να σου φαίνονται πολλά 195 μέτρα όταν έχεις τρέξει ήδη για 42 χιλιόμετρα.

Κοιτάζω το χρονόμετρο του σταδίου, είναι ακόμη κάτω από τις τεσσερισήμισι ώρες, τέλεια. Διασχίζω την αψίδα και σταματώ, η σκέψη που κάνω: «τώρα δεν χρειάζεται να τρέχω άλλο. Τώρα, μπορώ να σταματήσω». «Συγχαρητήρια. Είστε καλά;» με ρωτά ένα εθελοντής. «Μια χαρά» απαντώ χαμογελώντας κουρασμένα. Περνώ από τη διαδικασία τερματισμού, παραλαμβάνω τα ρούχα μου που έχουν ήδη φτάσει στο στάδιο και περπατώντας σαν νευρόσπαστο (σχεδόν δεν μπορώ να λυγίσω τα γόνατα) περιφέρομαι περιμένοντας τους δικούς μου.

Στο λαιμό μου κρέμεται το αναμνηστικό μετάλλιο. Δύο θεσπέσιες, λιμπιστές αμερικανιδούλες μου ζητούν να τις φωτογραφίσω με δύο διαφορετικές μηχανές, το κάνω ευχαρίστως. Μετά, τρέχω στο κιγκλίδωμα και αρχίζω να χειροκροτώ αυτούς που τερματίζουν μετά από μένα. Δεν είμαι εγκάρδιος, εκδηλωτικός τύπος, αλλά ξέρω τι έχουν τραβήξει, στα πρόσωπά τους βλέπω τον δικό μου πόνο. Μετά από ώρα, τερματίζει και ο «λεγεωνάριός» μας, μπράβο του το θηρίο. Δεν το περίμενα. Ένας Ιάπωνας τερματίζει βιντεοσκοπώντας τους θεατές. Κάποια στιγμή με παίρνουν και φεύγουμε. Στο σπίτι των γονιών μου, όπου με περιμένει ένα πλούσιο τραπέζι, κάνω ντουζ και αποκαλύπτονται όλες οι «ζημιές».Οι θηλές στο στήθος μου έχουν ματώσει από την τριβή, όλο το σώμα μου έχει ερεθιστεί, μασχάλες, βουβωνική χώρα, το μικρό μου δάκτυλο είναι σε άθλια κατάσταση, όπου και να πέσει το νερό, πονάω. Στο σπίτι μου με έφερε ο πατέρας μου με το αυτοκίνητό του. Σχεδόν δεν μπορώ να περπατήσω, κάθομαι λοιπόν εδώ στον υπολογιστή και μπλογκάρω. Μετάνιωσα; Όχι! Άξιζε όσα έδωσα και ακόμη περισσότερα. Είναι από τις πιο δυνατές εμπειρίες της ζωής μου και δεν θα την άλλαζα με τίποτα. Πιστεύω ότι αποκόμισα πολλά πράγματα, πράγματα που δεν μπορώ να προσδιορίσω ίσως τώρα σε όλη τους την έκταση.

Θα είμαι του χρόνου εκεί; Είναι νωρίς ακόμη για να πω με σιγουριά. Δεν το αποκλείω και, αν το αποφασίσω, θα είμαι καλύτερα προπονημένος.

ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ!

Ευχαριστίες:
Θα ήταν παράλειψή μου αν δεν εξέφραζα τις ευχαριστίες μου στους εθελοντές που ήταν πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν και πάντα έδειχναν ειλικρινές ενδιαφέρον για τους δρομείς.

Σημειώσεις:
Οι ακριβείς χρόνοι θα μας σταλούν ταχυδρομικά και θα ανακοινωθούν και στο Διαδίκτυο, διστάζω να αναφέρω το χρόνο μου, καθώς αυτό θα αποκάλυπτε ουσιαστικά την ταυτότητά μου σε οποιονδήποτε θα ήθελε να την αναζητήσει. Έχω επιλέξει να ιστολογώ ανώνυμα έστω και αν θεωρώ ότι δεν έχω τίποτα να φοβάμαι (ελπίζω).