Νενικήκαμεν! – Α΄ μέρος

Το μήνυμα έφτασε στον προορισμό του και ο δρομέας είναι ζωντανός…. ή σχεδόν ζωντανός. - Εικονίζεται η μία όψη του μεταλλίου τερματισμού.


Θα ήθελα να σκιτσάρω κάτι, αλλά δεν είμαι σε θέση να το κάνω αυτή τη στιγμή. Παρά τον κόπο και τον πόνο, η εμπειρία του Μαραθωνίου ήταν για μένα κάτι ξεχωριστό, κάτι το οποίο άξιζε τον ιδρώτα και το αίμα που έχυσα. Ήταν μια εμπειρία ζωής, για αυτά τα οποία χρειάστηκε να υπερβώ για να φτάσω από το σημείο Α (Μαραθώνας), στο σημείο Β (Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο).

Παρακάτω περιγράφω τα γεγονότα των δύο τελευταίων ημερών (Σάββατο 4/11 και Κυριακή 5/11) με τη σειρά τους.

Το πρωί του Σαββάτου πήγα στο κλειστό γήπεδο ξιφασκίας στο Ελληνικό και παρέλαβα τον αριθμό μου, το τσιπ χρονομέτρησης, οδηγίες και κάποιο άλλο υλικό (διαφημιστικά κ.λπ.). Το απόγευμα πήρα την απόφαση να πάω και στο Pasta Party, απόφαση που μάλλον ήταν λανθασμένη, καθώς η μετάβαση ξανά στο Ελληνικό και η επιστροφή με το τραμ ήταν χρονοβόρες και τελικά κοιμήθηκα αργότερα από όσο υπολόγιζα (είχα προγραμματίσει να σηκωθώ στις 04:30, για να είμαι στο σημείο αναχώρησης των πούλμαν για τον Μαραθώνα, έξω από το Καλλιμάρμαρο, στις 6 (τα πούλμαν αναχωρούσαν από τις 06:00 μέχρι τις 06:30). Όπως και να έχει, ένας μόνος άνθρωπος δεν έχει και πολλά να κάνει σε τέτοιες συγκεντρώσεις, θα μπορούσα να είχα φάει τη μακαρονάδα μου στο σπίτι ή σε κάποιο εστιατόριο του κέντρου εξοικονομώντας χρόνο ανάπαυσης.

Επιστρέφοντας το βράδυ έκανα όλες τις ετοιμασίες μου και έπεσα στο κρεβάτι μου κατά τις 11. Γράφω «έπεσα στο κρεβάτι μου» και όχι «κοιμήθηκα» διότι τελικά είναι ζήτημα αν κοιμήθηκα 2 ώρες από την υπερένταση, τις σκέψεις και το φόβο μου για το αν θα κατόρθωνα να τερματίσω. Μήπως τελικά είχα κάνει μια μεγάλη ανοησία; Δεν θα ήταν καλύτερα αν είχα δηλώσει συμμετοχή στη διαδρομή των 10 χιλιομέτρων; Τι ήθελα να αποδείξω;

Ξυπνάω από το ξυπνητήρι στις 04:30. Νοιώθω πανικό, η διάθεσή μου είναι χάλια «Τι έκανα ο ηλίθιος; Τι τους ήθελα τους Μαραθωνίους στα γεράματα;» Παίρνω το μετρό και φτάνω στο Καλλιμάρμαρο, η επιβίβαση γίνεται γρήγορα. Γενικά, η οργάνωση ήταν πολύ καλή, με μοναδική εξαίρεση ένα μπέρδεμα στη διαδρομή καθώς τρέχαμε στον Τύμβο των Μαραθωνομάχων. Στο πούλμαν ακούω διάφορες γλώσσες και καθόλου Ελληνικά, οι ξένοι δρομείς ήταν έτσι και αλλιώς πολύ περισσότεροι. Είναι δυνατόν από μια ολόκληρη Ελλάδα να μην υπάρχουν ούτε 1.500 δρομείς; Δυστυχώς, και στις μικρότερες διαδρομές, που δεν ενδιαφέρουν τους ξένους, η συμμετοχή ήταν μικρή. Για 5 και 10 χιλιόμετρα μιλάμε, ειδικά την πρώτη διαδρομή την κάνει μια οικογένεια μεταφέροντας και το μωρό με το καροτσάκι. Δεν θέλω να συνεχίσω, θα βγάλω πάλι πίκρα. Προσπαθώ να δυναμώσω τη θέλησή μου, «θα τα καταφέρω» λέω από μέσα μου.

Μαραθώνας, Η θερμοκρασία, σύμφωνα με το θερμόμετρο του Σταδίου στους 2οC. Είμαι ντυμένος όχι πολύ βαριά και τρέμω στη σκέψη (κυριολεκτικά και μεταφορικά) του τι έχει να γίνει όταν μισή ώρα πριν από την εκκίνηση θα πρέπει να βγάλουμε τα ρούχα και τις φόρμες για να μείνουμε με τα ρούχα που θα τρέξουμε (σορτάκι και αθλητικό φανελάκι για τους περισσότερους από τους δρομείς, εμού συμπεριλαμβανομένου - μπρρρρρρρρρρρρ). Μια ευχάριστη έκπληξη που δείχνει την καλύτερη οργάνωση αυτή τη χρονιά, εθελοντές μοιράζουν νάιλον σακούλες, για όσους ξέρουν, η συνήθης προσωρινή λύση για έναν αθλητή που περιμένει να τρέξει όταν κάνει κρύο. Ευτυχώς υπάρχουν αρκετές τουαλέτες, αλλά και πάλι σχηματίζουμε ουρές. Προσπαθώ να ζεσταθώ με ασκήσεις προθέρμανσης. Ο χρόνος προχωράει, παραδίδουμε τα ρούχα στα όρια του χρονικού ορίου (8 π.μ.), ευτυχώς, εντωμεταξύ η θερμοκρασία έχει ανέβει 2-3 βαθμούς. Φάγαμε πολύ κρύο.

Παίρνω τη θέση μου στο 4ο μπλοκ εκκίνησης – Υπάρχουν 4 μπλοκ, ανάλογα με την κατηγορία των αθλητών. Στο 1ο, μπροστινό μπλοκ, οι αθλητές Elite, διεθνείς, μεγάλες συμμετοχές. Στο 2ο μπλοκ διακεκριμένοι αθλητές, αθλητές με καλές επιδόσεις και αθλητές του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος. Στο 3ο μπλοκ, αθλητές με επιδόσεις όχι τόσο καλές με αυτών του 2ου μπλοκ (δεν θέλω να σας ζαλίσω με λεπτομέρειες). Στο 4ο μπλοκ οι ασιγκαρού*, δηλαδή, όλοι οι άλλοι. Παρά το κρύο, χαμογελαστά πρόσωπα παντού, κέφι και ανυπομονησία. Δίνεται η εκκίνηση.

--- Συνεχίζεται ---

* Ασιγκαρού, η κατώτερη κατηγορία πολεμιστών στην Ιαπωνία την εποχή που κυριαρχούσαν οι Σαμουράι. Παρεμπιπτόντως, οι Ιάπωνες είχαν πολύ μεγάλη συμμετοχή.