Τετάρτη, Μαΐου 24, 2006

Μπλε αεροπλάνο

Μα, καλά, γιατί προσπάθησε τόσο πολύ;
Δεν του είπαν για τα ντιλ των τραπεζών;
Δεν του είπαν για τις μπίζνες, για τον αγωγό;
Δεν του είπαν για τις κουμπαριές, για τα ζεϊμπέκικα, για τις γιορτές;
Δεν του είπαν πως ο ρόλος του είναι πια νατοϊκός;
Δεν του είπαν πως αποστολή του είναι να πατάξει τη διεθνή τρομοκρατία;
Δεν του είπαν πως δεν υπάρχει πια εθνική κυριαρχία;
Δεν του είπαν πως οι εξοπλισμοί είναι υποχρέωση συμμαχική;
Δεν του είπαν για την ελληνοτουρκική φιλία; Πως είμαστε πια φίλοι γκαρδιακοί;
Και ιδού τώρα αγαπητοί, πού οδηγεί η τρέλα η νεανική.

Τουλάχιστον, κράτησε αυτό που πάντα αγαπούσε,
Το μπλε αεροπλάνο που από παιδί ποθούσε
Και αν μπήκανε σε τσέπες οι μίζες, τα λεφτά,
Εκείνου δικά του μείνανε, για πάντα, τα φτερά.

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Φαινεται πως ηταν ρομαντικός..
Κριμα το παιδι,κριμα:(

Dormammu είπε...

Τουλάχιστον, κράτησε αυτό που πάντα αγαπούσε,
Το μπλε αεροπλάνο που από παιδί ποθούσε.

Αυτό του ήταν αρκετό....

basik-ly είπε...

Δεν είμαστε άμοιροι! Μπορούμε να ψάχνουμε και να βρίσκουμε μόνοι μας τα όσα δεν μας λένε.

I.P.Potis είπε...

Πολύ ωραίο το κείμενο σου Περαστικέ. Έτσι για να μην ξεχνάμε ποιος την πληρώνει τελικά.

Περαστικός είπε...

Γεια σου Regina, ή έκανε αυτό που θεωρούσε καθήκον του ή θεωρώ πιθανότερο και τα δύο.

Καλησπέρα Dormammu, ναι, τα παιδικά όνειρα είναι πιο δύσκολο να τα κρατήσεις.

Καλησπέρα Basik, οι ερωτήσεις είναι ρητορικές, είμαι σίγουρος ότι τις είχε υπόψη του και μάλλον θα είχε και απαντήσεις, ίσως όμως για εκείνον να μην έκαναν καμία διαφορά.

Καλησπέρα i.p.potis, η μνήμη είναι δυσεύρετη ικανότητα σήμερα.

άσκεπος είπε...

Διάβασε και αυτό. Συμφωνώ απόλυτα με τον Αντώνη. Αν και μόνο αν αποφασίσουν να μας υπολογίσουν ως κάτι παραπάνω από κουκιά, τότε ναι,να δώσουμε ό,τι μπορούμε. Όμως, έτσι, δεν αξίζει. Κρίμα για το παλλικάρι. Κρίμα και για τους δικούς του. Δεν άξιζε ρε γαμώτο.

άσκεπος είπε...

http://gefyres.blogspot.com/2006/05/blog-post_25.html
Αυτό εννοούσα.

Περαστικός είπε...

Καλημέρα exiled, είδα το post που μου προτείνεις. Νομίζω ότι τελικά η απόφαση για το τι θα κάνει κάποιος σε κάθε τέτοια περίπτωση βγαίνει από κάπου βαθιά μέσα του. Θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε μια πολιτική/ιδεολογική συζήτηση για το αν είναι αναγκαία ή όχι τα κράτη και άρα και η προάσπισή τους και το τι μας συνδέει με ένα κοινωνικό σύνολο όπως και να το ονομάσεις αυτό (π.χ. έθνος) αλλά δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου με αυτό το post. Θα μπορούσε να ξεκινήσε ακόμη και μια φιλοσοφική συζήτηση για τις υποχρεώσεις του ατόμου έναντι της κοινωνίας και την έννοια της θυσίας υπέρ του συνόλου. Υπάρχουν άνθρωποι που πολεμούν λόγω των ιδανικών τους ή των πιστεύω τους, άλλοι που πολεμούν από αγάπη για αυτούς τους λίγους που θέλουν να προστατέψουν και άλλοι από μίσος για τους άλλους, άλλοι που πολεμούν για τους δικούς τους λόγους και άλλοι που πολεμούν για κάποιο συνδυασμό των προηγουμένων, υπάρχουν και πολλοί που πολεμούν γιατί τους είπαν ότι έτσι πρέπει. Βέβαια, πολλές φορές στις κοινωνίες προκύπτει σε ιστορικές περιόδους μια συνισταμένη, μια μαζική τάση υπέρ ή εναντίον της πολεμικής κινητοποίησης και αυτό εξαρτάται και από τη συνοχή της κοινωνίας (π.χ. όπως στην Ελλάδα το 40 ή, για το αντίθετο παράδειγμα, όπως στις Η.Π.Α. τα τελευταία χρόνια του πολέμου στο Βιετνάμ).

I.P.Potis είπε...

γενικά είναι δυσεύρετη ικανότητα, αλλιώς δεν μπορεί να εξηγηθεί η επανάληψη των ίδιων λαθών από την ανθρωπότητα τόσα χρόνια.

Π είπε...

περαστικέ, θα μπορούσε επίσης να ξεκινήσει μία καθόλου φιλοσοφική συζήτηση για την υποχωρητικότητά μας ως κράτος. Σύμφωνα με τις δηλώσεις Nτόρας και άλλων, το περιστατικό ήταν απλώς ατύχημα και από τη στιγμή που ο τούρκος πιλότος έπεσε σε διεθνή ύδατα δεν μπορούσαμε να τον σώσουμε εμείς με το ζόρι. Oποία κατανόησις και διαλλακτικότης! Γιατί αποσιωπάται η παραβίαση των διεθνών κανονισμών για τις πτήσεις; (δεν θα έπρεπε να έχει συλληφθεί ο πιλότος και στηλιτευθεί η τακτική του δικού του κράτους;)

Περαστικός είπε...

Καλησπέρα i.p.potis, είναι και η ανθρώπινη ανοησία...

Καλησπέρα Π, η υποχωρητικότητα αποθρασύνει, δεν εξασφαλίζει την ειρήνη, μάλλον το αντίθετο, αυτό έχει δείξει η ιστορία.

ellinida είπε...

"η υποχωρητικότητα αποθρασύνει, δεν εξασφαλίζει την ειρήνη, μάλλον το αντίθετο, αυτό έχει δείξει η ιστορία"
Συμφωνώ μ'αυτό και με όσα έγραψες .
Ακόμα μιά ανούσια θυσία για τα τρισάθλια παιχνιδάκια εξουσίας των Τούρκων .