Αυτή είναι η ιστορία ενός χαρταετού που δεν είχα ποτέ. Μπορεί να έπαιζα στα μάρμαρα του Θησείου που άλλο δεν είχαν στο μυαλό τους παρά μόνο πώς –με χρόνια με καιρούς– θα ξαναγύριζαν στο χώμα Μπορεί να ήταν δικό μου το σινεμά Κόσμος (μηχανουργείο νομίζω σήμερα) που έσβησε μια Κυριακή απόγεμα τα φώτα του κι επρόβαλε το έργο Παπούτσι από τον τόπο σου
Μπορεί να έφτανε και το πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας οπότε άρχιζε να υποκύπτει το καλοκαίρι και μου αγόραζαν κάθε χρόνο ένα τόπι και παγωτό Έβγα και μαλλί της γριάς Το βράδυ στρώναμε να κοιμηθούμε στη ταράτσα κι άκουγα το τραμ να κατεβαίνει την οδό Ερμού τρικλίζοντας Χτυπώντας ένα γλυκό καμπανάκι μόλις φρέναρε στους Αγίους Ασωμάτους σα να το περίμεναν προκειμένου να συντάξουν την αναφορά τους οι λυμφατικοί άγιοι
Τι άλλο θυμάμαι; Θυμάμαι το Σινεάκ όπου ο Άμποτ έπαιζε μισή ώρα σφαλιάρες με τον κουτό Κοστέλο ενώ λίγα λεπτά κατόπιν έρχονταν τα Επίκαιρα κι ο γενναίος εθνικός μας στρατός τσάκιζε τους συμμορίτες καθ’ ην ώραν η βασίλισσα Φρειδερίκη εγκαινίαζε αράδα παιδουπόλεις όπου χαρούμενα ορφανά φιλούσαν το χέρι της μ’ ευγνωμοσύνη
Θυμάμαι επιπροσθέτως το βιβλιοπωλείο Αετός στην οδό Βουκουρεστίου που κάθε τρίτη του μηνός – όταν κατέφθανε η σύνταξη– η χοντρή γιαγιά μου αποκτούσε κύρος στον Οίκο των Άσερ και τότε είχαμε Μόγλη το παιδί της ζούγκλας, Δασκάλα με τα χρυσά μάτια και Φιλέας Φογκ Σιρκούφ τον Θαλασσινό Βουγ Ζαργάλ και λουκουμάδες κατά την επιστροφή στο Ζαχαροπλαστείον ο Κρίνος
Θυμάμαι τις μπλε κόλλες που μου έντυναν κάθε Σεπτέμβρη τα τετράδια. Τις ετικέτες με το όνομά μου, την πλάκα και το κοντύλι μου, τις πένες χήνες μου, την απέραντη απελπισία μου όταν άπλωνε τρίχες το μελάνι
Θυμάμαι μια φορά που έλειψε για λίγες μέρες η μάνα μου και νόμισα πως εγώ έφταιγα Τις γκαζές μου, τα μολυβένια στρατιωτάκια μου, τις χαλκομανίες μου, τη δασκάλα μου δεσποινίς Ουρανία – σαράντα χρόνια άκλιτη Όλα αυτά θυμάμαι πως τα είχα: Μα χαρταετό δεν αμόλυσα ποτέ.
κ.κ./Rosa Mund, ευχαριστώ για το ποίημα. Για κάποιο λόγο, παιδάκι δεν με ενδιέφερε ποτέ ιδιαίτερα ο χαρταετός που περισσότερο απασχολούσε τον πατέρα μου και άλλους συγγενείς που υποτίθεται ότι με βοηθούσαν να τον πετάξω, αλλά τελικά εκείνοι τον απολάμβαναν περισσότερο ενώ εγώ αναζητούσα πιο ενδιαφέρουσες ασχολίες :)
7 σχόλια:
Η ιστορία ενός χαρταετού
Αυτή είναι η ιστορία ενός χαρταετού
που δεν είχα ποτέ.
Μπορεί να έπαιζα στα μάρμαρα του Θησείου που άλλο δεν είχαν
στο μυαλό τους παρά μόνο πώς
–με χρόνια με καιρούς–
θα ξαναγύριζαν στο χώμα
Μπορεί να ήταν δικό μου το σινεμά Κόσμος (μηχανουργείο νομίζω σήμερα)
που έσβησε μια Κυριακή απόγεμα τα φώτα του κι επρόβαλε
το έργο Παπούτσι από τον τόπο σου
Μπορεί να έφτανε και το πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας οπότε άρχιζε να
υποκύπτει το καλοκαίρι και μου αγόραζαν
κάθε χρόνο ένα τόπι
και παγωτό Έβγα και μαλλί της γριάς
Το βράδυ στρώναμε να κοιμηθούμε στη ταράτσα κι άκουγα το τραμ
να κατεβαίνει την οδό Ερμού τρικλίζοντας
Χτυπώντας ένα γλυκό καμπανάκι μόλις φρέναρε στους Αγίους Ασωμάτους
σα να το περίμεναν προκειμένου να συντάξουν την αναφορά τους
οι λυμφατικοί άγιοι
Τι άλλο θυμάμαι;
Θυμάμαι το Σινεάκ όπου ο Άμποτ έπαιζε μισή ώρα σφαλιάρες με τον κουτό Κοστέλο
ενώ λίγα λεπτά κατόπιν έρχονταν τα Επίκαιρα κι ο γενναίος εθνικός μας στρατός
τσάκιζε τους συμμορίτες
καθ’ ην ώραν η βασίλισσα Φρειδερίκη εγκαινίαζε αράδα παιδουπόλεις
όπου χαρούμενα ορφανά φιλούσαν το χέρι της μ’ ευγνωμοσύνη
Θυμάμαι επιπροσθέτως το βιβλιοπωλείο Αετός στην οδό Βουκουρεστίου
που κάθε τρίτη του μηνός
– όταν κατέφθανε η σύνταξη–
η χοντρή γιαγιά μου αποκτούσε κύρος στον Οίκο των Άσερ και τότε είχαμε Μόγλη
το παιδί της ζούγκλας, Δασκάλα με τα χρυσά μάτια και Φιλέας Φογκ
Σιρκούφ τον Θαλασσινό
Βουγ Ζαργάλ
και λουκουμάδες κατά την επιστροφή στο Ζαχαροπλαστείον ο Κρίνος
Θυμάμαι τις μπλε κόλλες που μου έντυναν κάθε Σεπτέμβρη τα τετράδια.
Τις ετικέτες με το όνομά μου, την πλάκα και το κοντύλι μου, τις πένες
χήνες μου, την απέραντη απελπισία μου όταν άπλωνε τρίχες το μελάνι
Θυμάμαι μια φορά που έλειψε για λίγες μέρες η μάνα μου και νόμισα
πως εγώ έφταιγα
Τις γκαζές μου, τα μολυβένια στρατιωτάκια μου, τις χαλκομανίες μου,
τη δασκάλα μου δεσποινίς Ουρανία
– σαράντα χρόνια άκλιτη
Όλα αυτά θυμάμαι πως τα είχα:
Μα χαρταετό δεν αμόλυσα ποτέ.
ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΡΚΙΔΗΣ
κ.κ./Rosa Mund, ευχαριστώ για το ποίημα. Για κάποιο λόγο, παιδάκι δεν με ενδιέφερε ποτέ ιδιαίτερα ο χαρταετός που περισσότερο απασχολούσε τον πατέρα μου και άλλους συγγενείς που υποτίθεται ότι με βοηθούσαν να τον πετάξω, αλλά τελικά εκείνοι τον απολάμβαναν περισσότερο ενώ εγώ αναζητούσα πιο ενδιαφέρουσες ασχολίες :)
Γερμανικός Χαρταετός!!! Εύγε!!
Εξαιρετικό! Είναι ακουαρέλα ή κάνω λάθος;
L'Enfant de la Haute Mer, γερμανικής κατασκευής, αξιοπιστία και ποιότητα!
Φλύαρος, ναι, νερομπογίτσες :)
Τι ωραίο!
Αλίκη, ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου