Αν παρατηρήσεις προσεκτικά, θα διαπιστώσεις ότι εκεί που τελειώνει η μία σκέψη και πριν να αρχίσει η επόμενη μεσολαβεί ένα κενό. Εκεί βρίσκεται η ελευθερία σου και το βασίλειό σου, το χωραφάκι που πρέπει να καλλιεργήσεις. Εκεί βρίσκεσαι εσύ. Μένε εκεί, όσο πιο πολύ μπορείς, συνειδητός. Σιγά - σιγά το κενό θα μεγαλώνει, σιγά - σιγά θα γίνεσαι όλο και πιο γαλήνιος, όλο και πιο ελεύθερος, σιγά - σιγά το βασίλειό σου θα επεκτείνεται, σιγά - σιγά το χωραφάκι θα καρπίζει.
8 σχόλια:
χμ.. ναι μάλλον δίκιο έχεις..
Hfaistiwnas, αρκεί να είναι χρήσιμο.
Πασχίζω να βρω κάποια ρωγμή για να εισχωρήσω ανάμεσα στο τέλος της σκέψης σας και στην αρχή της άλλης.
Καταλήγω στον Πόρτσια:
Σε μια γεμάτη καρδιά υπάρχει χώρος για όλα και σε μια άδεια καρδιά δεν υπάρχει χώρος για τίποτα.
Ή:
Συνειδητοποιούμε το κενό καθώς το γεμίζουμε.
(Antonio Porchia, Ιταλοαργεντινός ποιητής)
Πάντως, ο χώρος ανάμεσα, συμφωνώ μαζί σας, είναι Ελευθερία (...Αρβανιτάκη) ή Θάνατος (δηλ. Τίποτα).
Με άλλα λόγια: ό,τι διαλέξεις!
κ.κ.
Ετσι οπως σε ξερω, σιγουρα γνωριζεις ηδη αυτο εδω (ενα 2ο λινκ εδω).
Με τις σκεψεις σου που δημοσιευεις στα τελευταια σου ποστ μου θυμιζεις ολο και περισσοτερο τον μαγο. Παλιά ησουν αναμεσα στον βασιλιά και στον μαγο, τελευταια γερνεις περισσοτερο προς τον 2ο.
Εννοειται οτι δεν ειναι κριτικη αυτο, μονο μια απλη διαπιστωση.
Σαν καποιος που δεν ξερει ακομα που βρισκεται ο ιδιος (παντως αρκετα μακρυα απο τον μαγο και λυπαμαι γι αυτο) στελνω χαιρετισμους και ευχες.
κ.κ., εξαρτάται από το πώς ορίζει κάποιος τις έννοιες σε κάθε συγκείμενο. Ιδίως με τον ποιητικό και λογοτεχνικό λόγο, όπου οι λέξεις μπορούν να έχουν πολλά νοήματα, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Θα έλεγα ότι το κενό είναι το δεκτικό, το σκεύος που μπορεί να δεχθεί τον κόσμο. Μια εναργής συνείδηση είναι σαν ένας καθρέπτης, αντανακλά κάθε στιγμή την πραγματικότητα που της παρουσιάζεται χωρίς να στιγματίζεται από την όποια αντανάκλαση.
Κάποτε ένας καθηγητής πήγε να συζητήσει με ένα δάσκαλο του Ζεν. Κάθισαν να πιουν τσάι και ο καθηγητής άρχισε να μιλάει αναλύοντας τις απόψεις του στον συνομιλητή του καθώς αυτός σερβίριζε το τσάι, ο καθηγητής συνέχισε να μιλάει και ο δάσκαλος του Ζεν συνέχισε να χύνει τσάι στο φλιτζάνι του μέχρι που αυτό ξεχείλισε και πάλι δεν σταματούσε. «Μα τι κάνεις εκεί; Ξεχείλισε, δεν χωράει άλλο!» Παρατήρησε έκπληκτος ο καθηγητής. «Κάπως έτσι είσαι και εσύ,» του είπε ο δάσκαλος, «πώς μπορώ να σε διδάξω για το Ζεν αν δεν αδειάσεις το φλιτζάνι σου;»
Οι σκέψεις μας, δεν είναι εμείς, είναι ένα κατασκεύασμα, ένα αποτέλεσμα ενός συνδυασμού παραγόντων, με σημαντικότερο τις προηγούμενες εμπειρίες μας. Είναι χρήσιμο εργαλείο, αλλά με κανένα τρόπο δεν είναι η πραγματικότητα, δεν αντικαθιστούν την αφυπνισμένη στο εδώ και τώρα συνείδηση. Αποτελούν μια προβολή από εμάς πάνω στον κόσμο που δυστυχώς τους περισσότερους μας κάνουν ανίκανους να έλθουμε σε άμεση επαφή με τον κόσμο, είναι σαν ένα ενδιάμεσο παραμορφωτικό και χρωματιστό τζάμι, μια σκιά στον τοίχο του σπηλαίου που συγχέουμε με το πραγματικό. Δυστυχώς, εγκλωβιζόμαστε σε αυτή την αντίληψη, σε αυτό το όνειρο, και ζούμε όλη μας τη ζωή μέσα στο ψέμα, στοιχειώνουμε πριν να πεθάνουμε και συνήθως χωρίς να το πάρουμε πρέφα.
Jolly Roger, ήξερα για αρχέτυπα, αλλά όχι ακριβώς τη συγκεκριμένη προσέγγιση. Θυμάμαι πάντως σε πρόσφατες συζητήσεις με φίλους να λέω ότι αν διαλέγαμε χαρακτήρες από ταινίες φαντασίας, π.χ. όπως το Lord of the Rings, θα ήθελα πέραν αμφιβολίας να ήμουν ο μάγος, κανένας άλλος χαρακτήρας δεν με συγκινεί τόσο :)
Ευχές και σε εσένα, να είσαι πάντα καλά και δυνατός.
ευχαριστώ που μοιρἀστηκες μαζί μας αυτή τη σκέψη - so true - keep continue - all my love to you -kostas
kostas, παρακαλώ, να είσαι καλά.
Δημοσίευση σχολίου