Στιγμές

Φεύγω βιαστικά από το σπίτι μετά από το τηλεφώνημα. Πρώτος άνθρωπος που συναντώ σήμερα, μια πανέμορφη γυναίκα που έχω συναντήσει μόνο άλλη μία φορά. Μου εύχεται καλημέρα και καλή εβδομάδα, αντεύχομαι σκεπτόμενος ότι μια τέτοια συνάντηση είναι καλός οιωνός. Την βλέπω να απομακρύνεται, ψηλή, με παράστημα αρχαίας θεάς. Ανοίγω το χέρι και αφήνω να φύγει κάθε επιθυμία κτήσης, κάθε προσκόλληση και παράλληλα κάθε αντίσταση και καταπίεση για αυτά που νοιώθω. Απλώς παραδίνομαι, αφήνω την ενέργεια να κινηθεί ανεμπόδιστα από χαμηλά ψηλά. Με πλημυρίζει ενέργεια και δύναμη, νοιώθω να ακτινοβολώ. Η ομορφιά σώζει, αρκεί να μην θες να την αιχμαλωτίζεις, αρκεί να της παραδίνεσαι άνευ επιφυλάξεως, άνευ σκοπιμότητας. Ο εγωισμός μικραίνει και σκοτώνει.

Λίγο αργότερα, στο μετρό. Σε ένα σταθμό μπαίνει ένας παχουλός άνθρωπος κρατώντας κάτι σαν απόκομμα εφημερίδας σε μια ζελατίνα και μερικά στυλό. Γνώριμο σκηνικό. Πρώτα η επίκληση στον αλτρουισμό και στον οίκτο «το κοριτσάκι μου… πρέπει να εγχειριστεί στην Αγγλία…». Ακολουθεί μια επίκληση στο συμφέρον «… δύο στυλό ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ, μόνο πενήντα λεπτά». Λέει αλήθεια για το κοριτσάκι του; Δεν ξέρω. Όπως και να έχει, τον λυπάμαι. Δεν κάνω τίποτα. Στρέφω το βλέμμα στο σκοτεινό παράθυρο και κοιτάζω έξω, στις σκοτεινές μορφές της υπόγειας σήραγγας που περνούν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Προσέχω τον ήχο του συρμού, ένα στρίγκλισμα σαν πληγωμένου δράκου.

Ο θάλαμος με τις αισθήσεις του, όλες ιερές, ακόμη και οι δυσάρεστες. Πίστευε, δεν χρειάζεται να πιστεύεις σε κάτι, απλώς πίστευε. Προσευχήσου, δεν χρειάζεται να προσεύχεσαι με λόγια, κάνε προσευχή τη σιωπή σου. Δεν υπάρχει ανώτερη πίστη από τη γυμνή πίστη, δεν υπάρχει δυνατότερη προσευχή από την άρρητη προσευχή. Η ειρωνεία είναι ότι με αυτό τον τρόπο, εσύ, ο πιστός-άπιστος, γίνεσαι πιο πιστός από τους πιστούς των μονοθεϊστικών θρησκειών των οποίων οι γραφές επιτάσσουν σαφώς να μην ονοματίζεις τον Θεό (τι άλλο είναι η λέξη «Θεός» από ένα όνομα του Θεού;) και να μην απεικονίζεις τον Θεό (και προφανώς δεν αναφέρονται σε κάποιες γραμμές χαραγμένες σε μια επιφάνεια που κάποιος μπορεί αυθαίρετα να ονομάσει «Θεό» και κάποιος άλλος γενειοφόρο γέροντα, αλλά στην φαντασία του καθενός που προσπαθεί να επικοινωνήσει με το θείο, με την ψυχή του κόσμου). Εγώ ημί ο Ον, με άλλα λόγια, εσύ, βλάκα, είσαι ο Θεός, όπως και κάθε άλλο συναισθανόμενο ον, με το οποίο είσαι ένας και αδιαίρετος! Σιωπή, το τελευταίο καταφύγιο και η μεγάλη οδός. Τα εμπόδια, τα αυθαίρετα κτίσματα που φράζουν το δρόμο, τα κατεδαφίζει ο πόνος.

Στο σουπερμάρκετ κάποιος με καθυστερεί στο ταμείο. Δεν με πειράζει, η ζωή στην ουρά ενός ταμείου δεν είναι λιγότερη από οπουδήποτε αλλού. Τον ακούω να μιλά στο κινητό με ενθουσιασμό για κάποιες στατιστικές που λένε πόσο ξεχώριζαν οι Έλληνες ως μετανάστες στις χώρες όπου πήγαιναν. Μάλλον δεν έχει ακούσει για το στερεότυπο του Έλληνα μαχαιροβγάλτη στις ΗΠΑ μέχρι τον Β΄ Π.Π. και για τα προγκρόμ εναντίον των Ελλήνων. Θυμάμαι τον θείο μου να μου λέει πως έκαναν βόλτα με μια παρέα Ελλήνων μεταναστών στο Βέλγιο τη δεκαετία του ‘60 και κάποια στιγμή θέλησαν να μπουν σε ένα εστιατόριο. Καθώς εκείνος ήταν ξανθός και γαλανομάτης, των άφησαν να μπει περνώντας τον για ντόπιο ή βορειο-Ευρωπαίο, αλλά τους άλλους της παρέας, όχι. Φυσικά, έφυγε και εκείνος. Ζήσε τους (εθνικούς) μύθους σου στην Ελλάδα.

Στο δρόμο δύο αδέσποτα σκυλιά τρέχουν το ένα πίσω από το άλλο. Σαν να κυνηγιούνται παίζοντας. Το ένα όμως κρατά το ένα από τα πίσω πόδια του στον αέρα. Μάλλον το έχει κτυπήσει ή έχει κάποιο πρόβλημα. Λίγες στιγμές μετά χαίρομαι όταν βλέπω να το πατάει για μερικά βήματα, αλλά μετά το ξανασηκώνει. Οι όμορφες τετράποδες ψυχές απομακρύνονται. Πονεμένο ποδαράκι, θέλω να γίνεις καλά. Θέλω όλα τα πονεμένα πλάσματα, από τη μία άκρη του σύμπαντος ως την άλλη, να γίνουν καλά. Θέλω να γιάνει ο κόσμος και να γίνει φως. Γιατί ντρεπόμαστε να λέμε τέτοια πράγματα, αλλά δεν ντρεπόμαστε να λέμε πράγματα όπως: θα τους κάνω, θα τους δείξω, θα τους σκίσω, δεν με ξέρουν καλά εμένα, θα τους συντρίψω και άλλα τέτοια;

Καμία θρησκεία, καμία ιδεολογία, κανένα οικονομικό σύστημα δεν μπορεί να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Μόνο η αγάπη μπορεί, καλλιέργησέ την μέσα στη σιωπή, διότι μόνο η σιωπή σημαίνει αγάπη άνευ όρων και υποσημειώσεων. Κάθε λέξη, κάθε σκέψη, είναι φτήνια και ψέμα, πρόσχημα και άλλοθι. Όλα είναι ψέματα, αλλά όλα περιέχουν την αλήθεια. Η αλήθεια είναι αγάπη, μόνο αγάπη, η αγάπη είναι η αρχή της γέννησης και το τέλος της απελευθέρωσης.

Φυσικά, όπως λέει και στο τέλος του παρακάτω βίντεο …I don’t believe that just saying it is gonna do it…*

* …δεν πιστεύω ότι απλώς με το να το λες θα γίνει κιόλας…

Και μια σημαντική εκδήλωση του Stray.gr:
.