Σκόρπιες εντυπώσεις

Δύο φορές είδα άτομα νεαρής ηλικίας να περπατούν στο δρόμο και να επιχειρούν να κλωτσήσουν περιστέρια που έτυχε να βρίσκονται στο διάβα τους. Έχω ένα πρόβλημα, ξεσπάω σε κάποιον αδύναμο. Επιθετικότητα και σαδισμός εξαπλώνονται σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας. Αυτή η συμπλεγματική κοινωνία σίγουρα δεν αξίζει να σωθεί, ίσως η κρίση να τη μετατρέψει σε κάτι άλλο. Θα είναι όμως κάτι καλύτερο;

Τέτοιες στιγμές θα ήθελα να είχα σώμα γορίλα, να τους πλάκωνα στο ξύλο όλους αυτούς χωρίς κουβέντα και μετά να απομακρυνόμουν χωρίς εξήγηση, καθώς θα με κοιτούσαν σαν χαμένοι και αιμόφυρτοι, μέσα στον πόνο και στην απορία.

Σημειωτέο ότι τελευταία συχνά παρατηρώ και πολλά περιστέρια θύματα τροχαίων. Δεν ξέρω κατά πόσο πρόκειται αποκλειστικά για τυχαία περιστατικά.

Μαζικοί δηλητηριασμοί, τροχαία, κλωτσιές, κλωστές που μπλέκονται στα πόδια τους και τα ακρωτηριάζουν. Στην Ελλάδα είναι δύσκολο να είσαι ακόμη και περιστέρι.

Άθλιο πλάσμα ο άνθρωπος. Αλίμονο σε ότι βρίσκεται μπροστά του, κινδυνεύει να πέσει θύμα, αν όχι της επιθετικότητας και της αδηφαγίας του, της αδιαφορίας του.

Εχθές, Κυριακή, νωρίς το βράδυα, κατέβαινα τη Φωκίωνος Νέγρη. Πολυκοσμία, παιδιά, σκυλάκια. Βλέπω ένα γαιοσκώληκα να έχει μείνει αβοήθητος στο πλακόστρωτο. Κινείται αβοήθητος πάνω στην σκληρή, αδιαπέραστη επιφάνεια. Τον πιάνω και τον βάζω δίπλα, στο παρτέρι. Παρακάτω, σε ένα άλλο φρεσκοσκαμμένο παρτέρι (η Φωκίωνος Νέγρη, για όσους δεν ξέρουν, είναι ένας μεγάλος και πλατύς πεζόδρομος με μεγάλα παρτέρια στη μέση, σαν μια τεράστια πλατεία), βλέπω ανάμεσα στην πολυκοσμία μια χαρούμενη ομάδα κοτσυφιών. Ένα από αυτά κρατά υπερήφανο έναν γαιοσκώληκα στο ράμφος του. Κοντοστέκομαι και τα παρατηρώ για λίγο χαμογελώντας, καθώς χοροπηδούν εδώ και εκεί, αναζητώντας μάλλον και άλλους μεζέδες στο σκαμμένο χώμα.