Κάτι σαν τέλος

- Απολύομαι, ψαρούκλες, τα μαλλιά μου κάνω μπούκλες!

Την Τετάρτη που πέρασε τελείωσα και τις ακτινοβολίες. Όλες πλέον οι θεραπευτικές διαδικασίες ολοκληρώθηκαν. Απομένει η περίοδος κατά την οποία θα πρέπει να κάνω υπομονή μέχρι να αποκατασταθούν οι παρενέργειες. Το πρόσωπό μου και ο λαιμός μου έχουν κοκκινίσει και ξεφλουδίσει, σαν να το έχω παρακάνει με την ηλιοθεραπεία, δεν μιλάω καθαρά και το στόμα μου εξακολουθεί να είναι σαν πεδίο μάχης, σιτίζομαι από το «σωληνάκι». Ωστόσο, μέρα με τη μέρα, κάτι νοιώθω να αλλάζει προς το καλύτερο. Ακόμη κουράζομαι γρήγορα και μένω πολλές ώρες στο κρεβάτι, καθώς ο ύπνος μου δεν είναι συνεχόμενος. Παίρνω αντιβιοτικά, χρησιμοποιώ πολλές στοματικές πλύσεις και, φυσικά, κρέμες για το πρόσωπο. Εννοείται ότι η ιατρική παρακολούθηση συνεχίζεται. Την επόμενη Τετάρτη είναι το επόμενο ραντεβού.

Μία ημέρα πριν να ολοκληρώσω τις ακτινοβολίες, την περασμένη Τρίτη, το μηχάνημα παρουσίασε ξανά βλάβη. Ευτυχώς, με έβαλαν πάλι σε κάποιο άλλο. Καλά που πρόλαβα και τέλειωσα, σκέφτηκα κάπως εγωιστικά. Εν τω μεταξύ, ο καρκίνος κάνει θραύση και αναρωτιέμαι σε ποια θέση προτεραιότητας βρίσκεται η ανανέωση του σχετικού εξοπλισμού των δημόσιων νοσοκομείων. Για πόσο καιρό θα μπορεί να λειτουργεί ένα από τα κορυφαία δημόσια αντικαρκινικά νοσοκομεία με μηχανήματα που εμφανίζουν βλάβες κάθε λίγες μέρες, για να μην πω μέρα παρά μέρα; Χωρίς αντικατάσταση του εξοπλισμού του, σε λίγο το δημόσιο νοσοκομείο δεν θα μπορεί να παρέχει θεραπεία, αλλά θα έχει, υποθέτω, «υγιή» προϋπολογισμό. Παράλληλα ακούμε για αναξιοποίητα μηχανήματα σε νοσοκομεία χωρίς κατάλληλο προσωπικό…