Περιμένοντας

Είχαμε δώσει ραντεβού με μια φίλη πριν από μέρες στην Κοραή. Παριστάνοντας τον ευγενικό κύριο, πήγα και την περίμενα πρώτος. Λόγω της στάσης του μετρό, το σημείο είναι τόπος ραντεβού και πέρασμα, αλλά τελευταία και πιάτσα επαιτών κάθε είδους, όπως είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω. Στο διάστημα που περίμενα μου ζήτησαν χρήματα διαφορετικά άτομα, το καθένα με το δικό του στυλ και προσέγγιση. Κοστουμαρισμένοι, κουρελήδες, ντυμένοι κάζουαλ επαίτες, άλλοι με ευγενικό στυλ, μιλώντας στον πληθυντικό, άλλοι με λαϊκό/street/«φιλικό» στυλ. Κάποια στιγμή απηύδησα, η φίλη μου με ειδοποίησε από το κινητό ότι θα αργούσε, «έλα γρήγορα της είπα, δεν μπορείς να φανταστείς τι γίνεται εδώ».

Κάποια στιγμή είδα και ένα γνώριμο πρόσωπο, ντυμένο με ένα ελαφρύ μπουφάν και φορώντας κουκούλα. Δέχθηκα να πάμε στο περίπτερο να της πάρω κάτι για να φάει και να καπνίσει. Τη αναγνώρισα πρώτος εγώ, σχεδόν αμέσως. «Εσύ είσαι… η Δήμητρα, σωστά;» Η αναγνώριση της προξένησε ευχάριστη έκπληξη, με θυμήθηκε και εκείνη μόλις με πρόσεξε, και από τη φωνή, όπως είπε. Ακόμη άστεγη, κοιμάται στο κρύο, περιμένει τις διατυπώσεις για να της χορηγηθεί μεθαδόνη στον τόπο καταγωγής της, για να γυρίσει στην επαρχία και να εγκαταλείψει τους δρόμους της Αθήνας. Μιλήσαμε αρκετά. «Αν δεν έχει έλθει η φίλη σου όταν ξαναπεράσω, θα σε πάρω εγώ για καφέ» μου είπε χαμογελώντας.

Οι από εδώ και οι από εκεί, όλες οι διαχωριστικές γραμμές είναι μια ψευδαίσθηση.

Σκέφτομαι μερικές φορές τη Δήμητρα, έτσι αδύνατη, να κοιμάται στο κρύο. Ίσως το Λονδίνο του Ντίκενς να ωχριά μπροστά στην Αθήνα του σήμερα και οι άθλιοι του Ουγκώ δεν ξέρω αν είναι περισσότερο ή λιγότερο άθλιοι σε σύγκριση με τους αθλίους των Αθηνών. Αν εκπλήσσεσαι με αυτή τη διαπίστωση, αναγνώστη, σε διαβεβαιώνω ότι σκέφτηκα καλά αυτό που έγραψα. Σκέψου τις γωνιές και τους δρόμους όπου δεν τολμάμε να πατήσουμε πόδι και που έχουν γίνει στο μυαλό μας μαύρες τρύπες στο χάρτη, τόποι εγκλήματος, σωματεμπορίας και ναρκωτικών, χώροι αποθήκευσης ψυχών που στοιβάζονται κατά δεκάδες μέσα σε μικρά διαμερισματάκια και ερειπωμένα σπίτια. Πόσα δράματα, πόσοι Όλιβερ Τουίστ και Φέιγκιν, πόσες Τιτίκες, πόσοι Αγιάννηδες και Ιαβέρηδες, χωρίς αντάξιό τους συγγραφέα, και η φτώχεια να εξαπλώνεται σαν μεσαιωνικός λοιμός.