Η στολή

- Ελάτε εις τας αγκάλας μου, μην ντρέπεσθε ωραία μου περιστερά!

Για πολλούς λόγους θα μπορούσε να πει κάποιος ότι επέλεξα να γίνω έφεδρος αξιωματικός όταν υπηρετούσα τη θητεία μου. Θα μπορούσε να πει εν μέρει το πίστευα και εν μέρει κίνητρό μου ήταν ο μισθός και οι αδιαμφισβήτητα καλύτερες συνθήκες θητείας. Εγώ όμως ξέρω ότι αυτό που με ώθησε στο βάθος ήταν κάτι άλλο, εντελώς ανορθολογικό.

Ήταν μια οικογενειακή φίλη, παλιά αριστοκράτισσα μεγάλης ηλικίας, νονά της αδελφής μου. Έλεγαν ότι γνώριζε από κοντά τον Βενιζέλο, τον Λευτεράκη, και ότι σύχναζε στα σαλόνια της καλής κοινωνίας. Τη θυμάμαι καλοσυνάτη, πάντα καλοντυμένη και τόσο λεπτή και μικροκαμωμένη, και λόγω ηλικίας, που δεν ήταν πολύ πιο ψηλή από εμάς, τα παιδιά. Μου δημιουργούσε πάντα την εντύπωση μιας εύθραυστης κούκλας. Μιλούσε πάντα ευγενικά και χαμογελώντας εγκάρδια, αλλά και με αριστοκρατική επιτήδευση. «Η νονά η Λίζα», έτσι τη λέγαμε, και πάντα χαιρόμαστε όταν ερχόταν επίσκεψη στο σπίτι, καθώς ήταν τόσο καλή μαζί μας… και δεν έλειπαν και τα δωράκια.

Πλησίαζαν απόκριες και πήγαινα στην πρώτη δημοτικού, ή μήπως ήταν νηπιαγωγείο, όταν η νονά η Λίζα μου έκανε δώρο μια παιδική αποκριάτικη στολή, παλιά, αλλά καλοδιατηρημένη. Ποιος ξέρει πόσο παλιά ήταν και από ποιο σεντούκι την έβγαλε. Θυμάμαι ακόμη την ποιότητά της που δεν είχε καμία σχέση με τις σημερινές αποκριάτικες στολές της πλαστικούρας, του χαρτιού και των πρόχειρα ραμμένων ή μάλλον στερεωμένων υφασμάτων. Ήταν η στολή ενός Γάλλου αξιωματικού της Belle Époque ή τέλος πάντων κάτι παρόμοιο. Θυμάμαι το μετάξι και τις χρυσοκλωστές, τις μεταλλικές επωμίδες από όπου κρέμονταν χρυσά σιρίτια, το παντελόνι με τη λωρίδα στο πλάι. Αυτό βέβαια που το ξεπερνούσε όλα ήταν το πηλίκιο. Χωρίς φτερά και υπερβολές, αλλά πλούσια διακοσμημένο. Το σύνολο συμπλήρωνε ένα μεταλλικό σπαθί που είχε αγοράσει η οικογένειά μου και που δεν νομίζω ότι θα πληρούσε τα σημερινά πρότυπα ασφάλειας των παιδικών παιχνιδιών.

Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι μου ήταν δύσκολο όταν μου έβαλαν τη φόρμα μπροστά μου για να δηλώσω αν ήθελα να γίνω αξιωματικός να απαντήσω αρνητικά και να δεχτώ να χάσω τα αποκριάτικα γαλόνια που κάποτε είχα.

Καθώς είμαι από τη φύση μου πειθαρχημένος και φέρω σε πέρας αυτά που αναλαμβάνω, όλοι στον στρατό με θεωρούσαν υπόδειγμα εφέδρου αξιωματικού, παρά το ότι ποτέ δεν συμπάθησα τον στρατό και τη λογική του.

Όταν απολύθηκα, περνώντας από την πύλη του στρατοπέδου, δεν σκεφτόμουν παρά ότι τέλειωσε άλλος ένας αποκριάτικος χορός.

Πάντα λειτουργούσα με λογιώ-λογιώ παράξενα κίνητρα.