Τελικά, άνθρωπος δάγκωσε άνθρωπο

Με αφορμή δαγκωμένη σύζυγο φίλου.

Τα σκυλιά δεν είναι από τη φύση τους επιθετικά. Όταν ένας σκύλος δαγκώνει φαινομενικά χωρίς λόγο ένα άνθρωπο, αυτό συνήθως συμβαίνει διότι ο σκύλος έχει προηγουμένως υποστεί τη βία κάποιου άλλου ανθρώπου. Μπορεί να έχει δαρθεί, να του έχουν πετάξει πέτρες, να τον έχουν κυνηγήσει, να του έχουν φερθεί με σαδισμό. Το αποτέλεσμα είναι ένα ψυχικά τραυματισμένο ζώο. Ναι, και τα ζώα έχουν ψυχή ή, αν προτιμάτε, ψυχολογία. Όταν γίνονται δέκτες μίσους αντί αγάπης, όταν λαμβάνουν βία αντί για φροντίδα, όταν τους αρνούνται το σεβασμό ή έστω την ανοχή, οι συνέπειες για τον ψυχισμό και τη συμπεριφορά τους είναι αντίστοιχες με αυτές που υφίστανται οι άνθρωποι.

Φυσικά, άνθρωποι που δεν αγαπούν τα ζώα δεν ασχολούνται με τέτοιες λεπτομέρειες. Αρχίζουν αμέσως τις κραυγές και τις διαμαρτυρίες. Για ορισμένους, φταίνε οι φιλόζωοι που εμποδίζουν την εφαρμογή των δραστικών λύσεων που θα τους απάλλασσαν από το πρόβλημα. Κάποιος από την παρέα θυμήθηκε πόσο σιχαίνεται το σπίτι εκείνης της συγγενής του που έχει σκύλο ή γάτα που αφήνουν τρίχες… Όμως, η αλήθεια παραμένει ότι δεν δάγκωσε ο σκύλος, άνθρωπος δάγκωσε. Ο άνθρωπος που «δάγκωσε» τον σκύλο έκανε τον σκύλο να δαγκώσει εμάς. Δεν στρεφόμαστε όμως εναντίον του αρχικού υπαίτιου, δεν αγανακτούμε με αυτούς που παρατάνε στο δρόμο και συμπεριφέρονται με σκληρότητα στα ζώα, αγανακτούμε με το ζώο που μας δάγκωσε «χωρίς λόγο», ίσως από φόβο ή τρέλα. Οι άνθρωποι σπέρνουμε αλόγιστα βία και μετά απορούμε όταν ένα μέρος της επιστρέφει πίσω… αδιόρθωτοι μαγιατίδες.

Κανένας δεν τα σκέφτεται αυτά και όλοι τα βάζουν με τον φουκαρά τον σκύλο ζητώντας την εξόντωσή του ξεχνώντας ότι πρόκειται για συναισθανόμενο ον, μη αναγνωρίζοντάς του κανένα δικαίωμα σε μια δίκαιη δίκη, κανένα δικαίωμα γενικά, κανένα δικαίωμα ύπαρξης.

Φυσικά, όλοι μιλάνε για τα αδέσποτα που είναι όντως πρόβλημα, με υπαιτιότητα των ανθρώπων, αλλά ας βγούμε λίγο από αυτό το στενό πλαίσιο. Ας σκεφτούμε την άγρια φύση και χώρες όπου δεν υπάρχει πρόβλημα αδέσποτων σκύλων/γατιών, αλλά πρόβλημα τίγρεων και λεόντων. Τι θα άλλαζε στις απόψεις της παρέας αν μεταφερόμαστε σε κάποιο χωριό της Ινδίας ή της Αφρικής; Μήπως δεν θα ζητούσαν τότε την εξόντωση όλων των αγριμιών; Μήπως δεν έχουμε φτάσει πολύ κοντά σε αυτό τον «στόχο»; Μήπως πάμπολλα είδη δεν έχουν εξαφανιστεί ήδη και συνεχίζουν να εξαφανίζονται από προσώπου Γης; Μήπως οι αγρότες σήμερα σε ορισμένες περιοχές της χώρας μας, όπου έχουν απομείνει ελάχιστα αγρίμια, δεν απαιτούν το ελεύθερο για να τα εξοντώνουν; Δεν αντιμετωπίζουν με εχθρότητα τους «οικολόγους», προφέροντας τη λέξη με τόση αηδία; Δεν μιλούν πάλι για το υπέρτερο συμφέρον των ανθρώπων; Εξαφανίστε λοιπόν κάθε είδους ζώου που δεν σερβίρεται.

Μοιάζει μάταιο μερικές φορές να μιλάς για δικαιώματα των ζώων, για ευθύνες των ανθρώπων απέναντι σε αυτά, για το πόσα πολλά τους παίρνουμε και πόσα λίγα τους δίνουμε. Μοιάζει μάταιο να λες ότι δεν μπορούμε να εξαπλωνόμαστε συνέχεια, να τους αφαιρούμε διαρκώς χώρο, να τα στριμώχνουμε όλο και περισσότερο, όταν οι άνθρωποι πιστεύουν ότι θα πρέπει να υπάρχουν μόνο σε κλουβιά και σε αποδοτικές φάρμες… ή στην κατάψυξή τους. Λησμονούν βέβαια ότι ό,τι και να κάνεις στη φύση, αυτή θα βρει ένα τρόπο να σου το επιστρέψει πίσω, ότι μας συμπεριφέρεται όπως της συμπεριφερόμαστε και ότι η σκληροκαρδία, διότι ο ορισμός της σκληροκαρδίας είναι να χωρίζεις τον κόσμο σε ομόκεντρους κύκλους, είναι το χειρότερο και το πιο ύπουλο δηλητήριο, καθώς δηλητηριάζει την ψυχή, στρεβλώνει την αντίληψή μας για τον κόσμο και τελικά τον μετατρέπει στην κόλαση που νομίζαμε ότι είναι.