Περπατούσα στην Πανεπιστημίου, κοντά στην Πλατεία Συντάγματος, όταν τον είδα. Ήταν ο Λάρι, περίπου. Ένα γατάκι με τα ίδια χρώματα, στην ίδια υπολόγισα ηλικία, αλλά πιο μικροκαμωμένο, αδύνατο και κακοπαθημένο. Το έχασα όταν χώθηκε στα παρτέρια της Βαλαωρίτου, περνώντας ανάμεσα από τους περαστικούς.
.
Το περιστατικό συνέβη λίγο πιο πέρα από εκεί που βρήκα τον Λάρι, ένα οικοδομικό τετράγωνο πιο κει. Σκέφτηκα αμέσως ότι μπορεί να ήταν αδέλφια. Το περιστατικό με άφησε με ανάμικτα συναισθήματα. Από τη μια είδα πόσο διαφορετικό είναι ένα γατάκι που έχει ένα σπίτι και περιποίηση από ένα γατάκι που επιβιώνει στους σκληρούς, για ζώα και ανθρώπους, δρόμους της Αθήνας. Ο χρόνος που ο Λάρι έμεινε στους δρόμους του άφησε ένα μικρό πρόβλημα στην τραχεία που μερικές φορές τον κάνει να αναπνέει βαριά και με θόρυβο, κάτι για το οποίο η γιατρός μου είπε ότι δεν γίνεται τίποτα, αλλά ευτυχώς δεν είναι κάτι σοβαρό.
.
Από την άλλη λυπήθηκα λίγο, καθώς υποψιάστηκα ότι αυτό που έμοιαζε να ψάχνει ο Λάρι στην αρχή, όταν τον πήρα στο σπίτι, ίσως να ήταν η οικογένειά του, τα αδέλφια του. Λυπήθηκα επίσης που άφησα πίσω αυτό το αδελφάκι του Λάρι, παρά το ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να αναλάβω και δεύτερο γατάκι, χωρίς να υπολογίζουμε ότι η «σύλληψη» και μεταφορά του Λάρι ήταν κάτι που κατάφερα μόνο και μόνο διότι ο Λάρι με εμπιστεύτηκε μετά τη «διάσωσή του» και μου επέτρεψε να το κάνω.
.
Υπάρχουν πολλοί «Λάριδες» εκεί έξω που περιμένουν να τους προσφέρετε μια χλιδάτη, πολυτελή ζωή κοντά σας. Μη διστάσετε, το αξίζουν.
.
Και μην ξεχάσετε το μπαζάρ του Stray.gr στις 5 Δεκεμβρίου.
.
14 σχόλια:
και να σκεφτεί κανείς, Περαστικέ, πόσοι άνθρωποι είναι εκεί έξω μόνοι τους, για τους οποίους ένα γατάκι θα ήταν πολύτιμη συντροφιά.
Στις 8/6/2006 (πως περναει ο καιρος, ε; ) ειχα δημοσιευσει την παρακατω ιστοριουλα.
Ειχες τοτε την καλωσυνη να γραψεις ενα μεγαλουτσικο σχολιο, το οποιο παραλειπω σημερα.
Η ιστοριουλα εξακολουθει να ειναι επικαιρη και ταιριαστή με το σημερινο σου ποστ. Στην υπενθυμιζω μιας και τοτε δεν ειχες τον Λαρι (μηπως θα επρεπε να λεμε "ο Λαρι δεν ειχε εσενα" ; ;-) ).
Ειδικα αφιερωμενη και με ολη μου την καρδια. Για σενα.
* * * *
There was a young man walking down a deserted beach just before dawn.
In the distance he saw a frail old man.
As he approached the old man, he saw him picking up stranded starfish and throwing them back into the sea. The young man gazed in wonder as the old man again and again threw the small starfish from the sand to the water.
He asked, "Old man, why do you spend so much energy doing what seems to be a waste of time."
The old man explained that the stranded starfish would die if left in the morning sun.
"But there must be thousands of beaches and millions of starfish!" exclaimed the young man. "How can you make any difference?"
The old man looked at the small starfish in his hand and as he threw it to the safety of the sea, he said, "It made a difference to that one!".
και όμως, μια δεύτερη γάτα δεν είναι καθόλου επιβάρυνση, το αντίθετο.. δε θα χρειάζεται να ανησυχείς ότι ο λάρι θα είναι μόνος αν χρειαστεί να απουσιάσεις και θα έχει κάποιον να παίζει
απλά η γνωριμία θα πρέπει να γίνει σταδιακά, στην αρχή μπορείς να τα κρατήσεις σε χωριστά δωμάτια μέχρι να μάθουν τις μυρωδιές το ένα του άλλου, μετά θα είναι οκ
εξ' ορισμού κανένα πεινασμένο αδέσποτο δεν θα προτιμούσε τους δρόμους απο τη θαλπωρή ενός σπιτιού (μιλάμε για κατοικίδια ζώα)
Καλημέρα Περαστικέ,
Η εικόνα που περιγράφεις μου έφερε στο μυαλό τους φιλόζωους εκείνους που υποστηρίζουν ότι τα αδέσποτα (σκύλοι-γάτες) ζουν καλύτερα στο φυσικό τους περιβάλλον, εννοώντας τους δρόμους της Αθήνας. Κινδυνεύουν μάλιστα να εξαφανιστούν λόγω των στειρώσεων.
Η πραγματικότητα είναι ότι δεν μπορούν να σωθούν όλοι οι Λάριδες όσο και να το θέλαμε. Είναι εντελώς διαφορετικό όμως αυτό από το να προσπαθούν να μας πείσουν τι όμορφη και ασφαλής που είναι η ζωή για ένα τετράποδο στους ελληνικούς δρόμους.
Στους μας συμπεριλαμβάνεται και η πολιτεία που εφαρμόζει την επανένταξη ( ευτυχώς στειρωμένα) από αδιαφορία και ανικανότητα να λύσει ουσιαστικά το πρόβλημα.
Μετά από όλες αυτές τις ευχάριστες σκέψεις πρωινιάτικα ας μείνω στο ότι ο Λάρι σώθηκε.
Αν αδιαφορούσες ίσως είχε χειρότερη τύχη από αυτή του αδελφού του.
Scarlett, πράγματι, ένα ζώο είναι καλή συντροφιά και σου απομακρύνει και πολλά αρνητικά συναισθήματα.
Jolly Roger, πράγματι, περνάει ο καιρός :) Την όμορφη αυτή ιστορία τη θυμάμαι, είναι ο τρόπος για να ζει κάποιος. Θα έλεγα ότι ο Λάρι και εγώ έχουμε ο ένας τον άλλο :) Ευχαριστώ για την αφιέρωση.
Poplar, η φύση της εργασίας μου είναι πολύ απαιτητική από πλευράς χρόνου και αν και δύο γάτες δεν απαιτούν διπλάσιο χρόνο, πάλι θα ήταν μια μεγάλη πίεση. Ελπίζω να βρεθούν και άλλοι που θα πάρουν την απόφαση να πάρουν μαζί τους το ζωάκι που τους κοιτάζει στο δρόμο. Τους διαβεβαιώνω ότι ακόμη και αν δυσκολευτούν στην αρχή δεν θα το μετανιώσουν.
Nefeli, έχεις δίκιο. Αν και υπάρχουν μέρη όπου μια γάτα μπορεί να ζήσει καλά υπό προϋποθέσεις, όπως αν έχει κάποια φροντίδα και περίθαλψη, αυτό δεν ισχύει για την Αθήνα και για τα περισσότερα μέρη στη χώρα μας. Γάτες και σκύλοι είναι οικόσιτα ζώα που μένουν κοντά και δίπλα στον άνθρωπο και ένα σπίτι είναι πάντα καλύτερο για αυτά. Ελπίζω ο αδελφός του ή η αδελφή του (αν όντως είναι συγγενείς) να είναι από τους τυχερούς.
Χμ, τώρα καταλαβαίνω γιατί η μαμά μου έφερε στο σπίτι μας την Μπάμπυ την αδελφούλα μου. Εμαθα ότι τη μάζεψαν με τον μπαμπά απ'τους δρόμους μιά βροχερή μέρα του Δεκέμβρη πριν 2 χρόνια. Ηταν μόνο έξι μηνων τότε (σκέτος πονοκέφαλος γιά μένα ακόμα και σήμερα). Ελπίζω να μην ξαναμπουν στον πειρασμό να το επαναλάβουν. Δεν με πειράζει που η Μπάμπυ μας είναι μιά του "δρόμου" . Αλλωστε κι εγώ ανάμικτη ειμαι. Η μαμά δεν κατάλαβε ποτε τα πεντιγκρι. Αλλωστε και η μαμα δεν έχει πεντιγκρι. Καλή Κυριακή για αύριο κε Περαστικέ. Και ελπίζω να μη θυμώσει ο Λάρι που σχολίασε ένα σκυλάκι την ανάρτηση αυτή. Γουφγουφ!!!!!
Αγαπητέ περαστικέ,
αφού σου βάσταξε η καρδιά να προσπεράσεις τον αδελφό του Λάρυ, καλώς έκανες, εάν δεν μπορείς να αναλάβεις τη φροντίδα ενός δεύτερου ζώου, άστο δυστυχώς στην τύχη του. Πάντως εγώ που τώρα τρώγομαι για δεύτερη γάτα, μετά από 11 χρόνια συμβίωσης με την Ρόζα μου, δεν το τολμώ γιατί νομίζω ότι θα ζηλέψει ένα μικρό-ζωηρό γατί, ενώ η ίδια έχει αρχίσει να βαραίνει-γερνάει! Τύψεις που τον απέσπασες από την οικογένειά του μην έχεις, γιατί σε ηλικία έξι μηνών η ίδια του η μάνα θα τον "έδιωχνε" και θα ζούσε αγεληδόν. Οι Τούρκοι που λατρεύουν τις γάτες λένε πως για κάθε γάτα που σώζεις, κάποτε θα σου σώσει τη ζωή και δεν έχουν καθόλου άδικο!Πρόσεχε μόνο μην αναθρέφεις Δούκα και δη κακομαθημένο, σε αυτό σε φοβάμαι λίγο. Σου οφείλω επίσης ένα σχόλιο στην ανάρτηση για τις εκλογές καθότι 20 χρόνια δικαστικός αντιπρόσωπος, άντε να δω πότε...
Καλή Κυριακή, Folie and Bambi! Ο Λάρι δεν θυμώνει εύκολα, αρκεί να μην έλθετε στο σπίτι και τον κυνηγάτε :P
Yota, πόσα ζώα και ανθρώπους έχω προσπεράσει... σε κάποιες ελάχιστες φορές έχω σταματήσει. Τι βαραίνει περισσότερο; Δεν ξέρω. Προσπαθώ σκληρά να μην τον κάνω Δούκα, δεν ξέρω αν τα καταφέρνω :Ρ Για αυτό που λες, ότι οι Τούρξοι λατρεύουν τις γάτες, υπάρχει εξήγηση που σκέφτομαι να κάνω ανάρτηση και αφορά όλο το Ισλάμ http://en.wikipedia.org/wiki/Muezza
είχα κι εγώ χάσει έναν αρσενικό γατούλη τον ζίπο αλλά δεν τον βρήκα ποτέ ξανα. Εκεί στην γειτονιά του Γκύζη πολλές φορές έβλεπα γατάκια να του μοιάζουν και πάντοτε αναρωτιόμουν αν ήταν ο φτωχούλης μου ζίπο...αλλά ποτέ δεν τον ξαναβρήκα
Γεια σου, Sirena. Ευτυχώς, εγώ δεν έχασα τον Λάρι. Αν επιλέξεις από δίπλα την ετικέτα Λάρι, θα δεις την ιστορία του. Αφού έχασες πάντως ένα γατάκι, ίσως να ήταν καλή ιδέα να πάρεις από το δρόμο ένα άλλο, ίσως από αυτά που του μοιάζουν :)
Νομίζω πως ποτέ δεν θα μπορέσω να εκφράσω με λόγια πόσο καλό μου κάνει όταν συναντώ ανθρώπους που αγαπούν και βοηθούν τα ζώα. Και ο Ζιζού μου είχε ένα αδελφάκι που όμως ποτέ δεν κατάφερα να το εντοπίσω αν και το άκουγα να μιαουρίζει κάποιες μέρες πριν πάρουμε το Ζιζού στο σπίτι. Πάντα όταν το σκέφτομαι πονάω. Θα ήθελα τόσο πολύ να τον έχω πάρει και εκείνον/η μαζί με το Ζιζού μου!
Και πρέπει να σας πώ ότι αφήνω τα ημιδεσποζόμενα της αυλής μου να μπαίνουν μέσα στο σπίτι και να κοιμούνται όποτε θέλουν. Αυτό σημαίνει 5 ή 6 γατάκια κάθε φορά.
Αισθάνομαι τόσο όμορφα όταν τα βλέπω να κοιμούνται ήσυχα και χωρίς φόβο πάνω στις πολυθρόνες ή στο πάπλωμα που πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο. ΄
Και πρέπει να πω οτι αυτά με βοηθάνε να αντιμετωπίζω την κάθε μέρα στις συνθήκες κατάθλιψης που ζω αυτόν τον καιρό. Και αυτό αξίζει κάθε λεπτό του χρόνου που τους αφιερώνω. Νομίζω διαφορετικά θα είχα διαλέξει εδώ και καιρό κάποια βουνοκορφή για να φουντάρω.
Γεια σου, Zizugataki. Ξαναπέρασα από το σημείο, αλλά ο «αδελφός του Λάρι» ήταν άφαντος. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να πάρουμε κοντά μας όλα τα πονεμένα πλάσματα του κόσμου, αλλά, όπως έγραψε και ο φίλος Jolly Roger, και ένα να βοηθήσεις, για αυτό η διαφορά είναι τεράστια. Ναι και μόνο η παρουσία των πλασμάτων της φύσης προσφέρει μεγάλη ανακούφιση. Μη φουντάρεις :)
Ποτέ μη λες ποτέ, Περαστικέ μου. Και εγώ ζω με το Μήτσο που βρήκα στο δρόμο που μένω να με περιμένει κάτω απ' την πολυκατοικία και έλεγα δεν μπορώ να έχω και άλλο γατάκι, αλλά αποφάσισα να του πάρω άλλο ένα για παρεούλα. Να μην είναι μόνο του όταν εγώ λείπω. Και εκείνο το ένα το πήρα από τη μαμά του που είχε κι άλλα αδελφάκια και καθώς το βάζαμε στο καλάθι μπούκαρε μαζί και το αδελφάκι του και δεν έλεγε να βγει... τη συνέχεια τη φαντάζεσαι! Τώρα έχω τρία αξιολάτρευτα γατουλίνια που υπεραγαπώ και πιστεύω ότι και εκείνα περνάνε καλύτερα παρεούλα από ό,τι να ήταν μόνα τους χωρίς άλλο όμοιό τους. Δεν ξέρω αν ο Λάρι σου βγαίνει στο μπαλκόνι, αλλά αν το κάνει, σίγουρα θα τον έχεις πιάσει να παρατηρεί τις γατούλες στο δρόμο ή στον ακάλυπτο με επιθυμία να τις φτάσει! Ο δικός μου δε και στειρωμένος που είναι και με τις γατούλες που το φέραμε εξακολουθούσε να "δραπετεύει" στα γειτονικά σπίτια και έχουμε καταστήσει το σπίτι μας φρούριο υψώνοντας πλέγμα αριστερά δεξιά για να μην τον χάσουμε! Αλητάκος βλέπεις αλλά κατά τα άλλα πολύ χαδιάρης και αγαπησιάρης!
Το καλό στην περίπτωσή μου είναι ότι εργάζομαι στο σπίτι. Βλέπει τα γατάκια στο δρόμο, αλλά και ό,τι άλλο κινείται. Με προβληματίζει ότι δεν έχει παρέα του είδους του, αν και με διαβεβαιώνουν ότι δεν έχει ανάγκη. Δεν ξέρω αν θα τολμούσα να πάρω και άλλη γάτα, εν μέρει διότι αγχώνομαι εύκολα. Πάντως από το σημείο ξαναπέρασα πολλές φορές χωρίς να ξανασυναντήσω τον «άλλο Λάρι». Η Αθήνα βέβαια είναι γεμάτη. Ναι, στα γατάκια αρέσει να εξερευνούν τα πάντα και να έχουν την περιοχή τους και ας είναι στειρωμένα. Το ξέρω και από τον γάτο των γονιών μου.
Δημοσίευση σχολίου