Κούρεμα

Όχι του χρέους, δικό μου. Πήγα εχθές να κουρευτώ. Η διαδρομή μου, και όταν πήγαινα και όταν ερχόμουν, σημαδεμένη από τη βία. Μεγάλη κινητοποίηση σε ένα σημείο στα Εξάρχεια. Αποκλεισμένοι δρόμοι. Ένα θηριώδες τζιπ σταματά και κατεβαίνουν τύποι με σκούφους, αλεξίσφαιρα και στολές. Κάποιος απελπισμένος μετανάστης, έμαθα αργότερα, απειλούσε να κόψει το λαιμό του με ένα κομμάτι τζάμι, όχι για να του επιτρέψουν να μείνει, αλλά για να του επιτρέψουν να φύγει.

.

Ο κουρέας αγανακτισμένος, με τον ξένο, με τους ξένους, με τον Καμίνη, που θα τον ψήφιζε, αλλά άκουσε ότι είπε ότι θα ανακαινίσει εγκαταλελειμμένα κτήρια για να στεγάσει άστεγους ξένους χωρίς να σκεφτεί τους Έλληνες. Καμία σκέψη συμπάθειας για ανθρώπους σε μια κατάσταση η οποία είναι μεν κοινωνικό πρόβλημα, αλλά στην οποία μπορεί και εμείς οι ίδιοι να βρεθούμε αν το αποφασίσει η ιστορία.

.

Στην επιστροφή, πρεζόνια στη Τοσίτσα, άνθρωποι με κουκούλες φορούσαν σε κάποιον χειροπέδες.

.

Περνάω με πράσινο τη στροφή, μια μηχανή στρίβει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, ο οδηγός δεν κοιτάει μπροστά του, κοιτάει πίσω. Σταματάω ευτυχώς σε καλό σημείο και περνάει από μπροστά μου.

.

Μια περιπετειώδης βόλτα, γεμάτη με δράση και ειδικά εφέ. Σαν αμερικάνικη αστυνομική ταινία.

.

Οι άνθρωποι δεν έχουν αυτοσυναίσθηση. Βλέπουν μια ταινία για τη ναζιστική Γερμανία και συγκινούνται, μπορεί και να μυξοκλαίνε με το κοριτσάκι με το κόκκινο παλτουδάκι στην ταινία Η λίστα του Σίνλτερ, παρακολουθούν με αποτροπιασμό ταινίες για τις φυλετικές διακρίσεις και την Κου Κλουξ Κλαν στον Νότο των Ηνωμένων Πολιτειών. Ωστόσο, μετά βρίζουν τον εξαθλιωμένο άστεγο, τον διαφορετικό γείτονά τους και δεν κατανοούν ότι όλα αυτά δεν έγιναν από κάποιους παράξενους δαίμονες, αλλά από ανθρώπους ακριβώς σαν και αυτούς, που πραγματικά πίστευαν ότι έτσι υπεράσπιζαν την οικογένειά τους, την ταυτότητά τους, το έθνος τους. Δεν καταλαβαίνουν ότι όλο και περισσότερο γίνονται σαν και αυτούς τους ανθρώπους. Δεν καταλαβαίνουν ότι, σε ορισμένες συγκυρίες, και αυτοί θα μπορούσαν να φτάσουν στο σημείο να ζητούν τη σύλληψη κάποιου που δεν χαιρετάει ναζιστικά ή έστω δεν σταυροκοπιέται όταν περνάει έξω από μια εκκλησία. Δεν αντιλαμβάνονται πόσο η στάση τους μοιάζει με αυτή των Λυκοβρυσιωτών από τον Χριστό Ξανασταυρώνεται και ότι κάτι χοντροί παπάδες που βγάζουν πολιτικά κηρύγματα τις Κυριακές είναι σε βαθμό που καταντά γελοίο καρικατούρα του παπά Γρηγόρη από το μυθιστόρημα. Δεν αντιλαμβάνονται ότι έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο βλακείας και τύφλωσης ώστε να θεωρούν τους πιο γελοίους των γελοίων, τις καρικατούρες, σοβαρούς ανθρώπους και εθνικούς ταγούς. Δεν κατανοούν ότι γίνονται εύπλαστη ζύμη και παίγνιο στα χέρια του κάθε φιλόδοξου, μισαλόδοξου και κουτοπόνηρου βλάκα. Δεν καταλαβαίνουν σε τι μεταμορφώνονται και ότι ο φόβος και τα υπαρκτά προβλήματα δεν είναι άλλοθι για την αποκτήνωση.

.

Δεν είμαι κανένας απόλυτος ειρηνιστής ή κάποιος που χαρίζει το δεύτερο ή έστω το τρίτο του πουκάμισο. Αν κάποιος με βλάψει, θα τον κυνηγήσω. Θέλω ασφάλεια και, υπό τις παρούσες συνθήκες, σωστή αστυνόμευση. Η ανεξέλεγκτη/παράνομη μετανάστευση, θεωρώ ότι είναι αντικειμενικά πρόβλημα. Ποτέ, μα ποτέ όμως δεν θα κτυπούσα έναν εξαθλιωμένο μετανάστη στο δρόμο, δεν θα στρεφόμουν εναντίον αυτού που προσπαθεί να τον βοηθήσει, δεν θα εμπόδιζα παιδιά να παίξουν σε μια πλατεία, δεν θα εμπόδιζα την έκφραση κάποιου που έχει άλλη άποψη. Η λαθρομετανάστευση είναι πρόβλημα, ο λαθρομετανάστης είναι ένας συνάνθρωπος, με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό στο πλαίσιο αξιών του καθενός. Όταν μου είναι εύκολο να βάλω λίγο φαγητό σε ένα άδειο στομάχι, ανθρώπου ή ζώου, το κάνω χωρίς υποσημειώσεις.

.

Νοιώθω πλέον ότι ζω μέσα σε ταινία του Τζορτζ Ρομέρο, ότι οι άνθρωποι στους δρόμους μεταμορφώνονται σε ζόμπι, χωρίς λογική, κατευθυνόμενοι μόνο από το φόβο και το πιο κοντόφθαλμο συμφέρον, χωρίς καμία ικανότητα για συμπόνια. Με ουσίες ή χωρίς, κυκλοφορούν με φρενιασμένα και φοβισμένα βλέμματα.

.

Το να γίνεσαι σκληρός, το να αδικείς και να ψηφίζεις χούλιγκαν και προστάτες νυκτερινών κέντρων και σωματέμπορους από φόβο δεν είναι λύση, είναι ήττα, είναι υποταγή, είναι υποδούλωση και σίγουρα είναι κάτι που θα το πληρώσεις με τόκο στην επόμενη στροφή, θα το πληρώσεις με μαθηματική ακρίβεια, διότι όταν μια κοινωνία ξεριζώνει τη φιλότητα και την ευσπλαχνία προς τον άλλο, τα εξαλείφει ταυτόχρονα και προς τον εαυτό της και φυτεύει τον σπόρο της αυτοκαταστροφής. Όσο πιο ακραία μάλιστα είναι αυτή η αρνητική αντίδραση στις εξελίξεις, τόσο πιο γρήγορα και αναπότρεπτα έρχεται η κατάρρευση. Πρόκειται για αυτό που οι αρχαίοι έλεγαν ύβρη. Ο άλλος είσαι εσύ και δεν υπάρχει εγχείρηση που να διαχωρίζει με επιτυχία τα δύο. Όταν επιχειρείς να αποκόψεις τον άλλο, διαμελίζεις την ψυχή σου.

.

Αντισταθείτε στο φόβο, σε κάθε φόβο.

.

«Κι ένα όμορφο πουλί, το πουλί της αλήθειας, εκείνο το πουλί που μπορεί να πάρει όλα τα ψέματα από πάνω μας και να μας κάνει αθώους ανθρώπους ξανά, κόρδωσε τον πιτσιλωτό λαιμό του και έβαλε μπρος την καλλιεργημένη φωνή του.

«Δεν μπορείς να κάνεις κακό για πάντα!» καλλιφώνησε. «Μια και δυο και μετά θα πληρώσεις και θα πληρωθείς, με πόνο και με αίμα και δικαιοσύνη, που θα είναι η αδικία αυτών που αδικήθηκαν».

Μα οι άνθρωποι από κάτω δεν έδειχναν να ακούνε. Τι ήταν; Ήταν νεκροί;

….

Τα πουλιά αιωρήθηκαν, πλησίασαν αβέβαια στα πρόσωπα και σκύψαν και τραγούδησαν τις μελωδικές προφητείες ολέθρου, στα νεκρωμένα αυτιά.

Και τότε, ένας από τους αβάσταχτα άσχημους νεκρούς, πλάγιασε γοργά και δάγκωσε το δύστυχο πουλί, με τα σαπισμένα, μισά του δόντια και με φριχτές, οφιώδεις συσπάσεις, έβαλε να το καταπίνει.» Από το μικρό βιβλιαράκι: ΤΟ ΑΛΟΓΑΚΙ ΤΗΣ ΓΛΥΚΙΑΣ ΠΑΝΑΓΙΤΣΑΣ μια ψαλμωδία πολιτικού αίσχους του Λεωνίδα Βασιλειάδη, εκδόσεις ΦΑΡΦΟΥΛΑΣ (μου το έδωσε ο Αερόστατος για να το διαβάσω στο εκλογικό τμήμα, αλλά δεν ξέρω αν το έχει διαβάσει ο ίδιος).

.

Και να μην ξεχνάμε το μπαζάρ του Stray.