Με αφορμή αυτό.
Πολλές φορές όταν κυκλοφορώ στην Αθήνα, δυσκολευόμενος να ελιχθώ ανάμεσα σε παρκαρισμένα σε πεζοδρόμια και διαβάσεις αυτοκίνητα και μηχανάκια, σκέφτομαι τι έχει να αντιμετωπίσει κάποιος που δεν είναι αρτιμελής ή είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο. Ας μην πιάσουμε και τα ακατάλληλα ή υπερβολικά στενά πεζοδρόμια όπου πολλές φορές με δυσκολία περνούν εφ’ ενός ζυγού οι πεζοί και τα οποία είναι εντελώς αδιάβατα για άτομα με αναπηρίες.
Δεν λείπουν και ιδιαίτερα προκλητικές περιπτώσεις, όπως παρκαρισμένα κάθετα σε πολυσύχναστα πεζοδρόμια αυτοκίνητα και μηχανάκια. Αν ζητήσεις το λόγο από κάτι τέτοιους larger than life τύπους, αναφέροντάς τους και το συγκεκριμένο πρόβλημα, και δεν σου επιτεθούν, μπορεί και να σε ρωτήσουν «βλέπεις εσύ κανέναν ανάπηρο;» με ιερά αγανάκτηση για την προσβολή που τους έκανες. Ο λόγος, όμως, που δεν τον βλέπεις τον άνθρωπο με την αναπηρία, άνθρωπε, είναι ότι εσύ τον έκλεισες στο σπίτι του, εσύ δεν του επιτρέπεις να κυκλοφορήσει, εσύ είσαι ο δεσμοφύλακάς του.
Βεβαίως, τέτοιες συμπεριφορές μας δυσκολεύουν όλους, αλλά κάποιους δεν τους δυσκολεύουν απλώς, τους φυλακίζουν.
Σκέψου, εσύ που οδηγείς, πόσο εκνευρίζεσαι όταν ο δρόμος είναι μποτιλιαρισμένος, όταν κάποιοι διαδηλωτές σου κλείνουν το δρόμο, όταν στήνονται μπλόκα στην εθνική οδό και σε εμποδίζουν να πας στις διακοπές σου. Σκέψου τώρα αυτούς που είναι υποχρεωμένοι να κυκλοφορούν σε τροχούς κάθε στιγμή και που αντιμετωπίζουν μπλόκα κάθε μέρα, κάθε φορά που τολμούν να βγουν από το σπίτι τους.
Καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι ανάπηρος δεν γεννιέσαι μόνο, αλλά και γίνεσαι, σε μια στιγμή, έτσι όπως κατά λάθος πατάει κάποιος ένα έντομο.
Είμαστε ένας βάρβαρος μέχρι το μεδούλι λαός και μην το αρνείστε. Η βαρβαρότητα είναι μια έλλειψη συναίσθησης, συνειδητότητας, μια ανικανότητα να συλλάβεις την επίπτωση της ύπαρξης και κάθε σου πράξης στο όλον ή έστω στον διπλανό σου. Βαρβαρότητα είναι όταν είσαι απλώς ένα κοτρώνι που κάποιος έσπρωξε σε μια κατεύθυνση και αυτό κατρακυλάει στην πλαγιά, χωρίς συναίσθηση και έλεγχο. Ο βάρβαρος είναι ασυνείδητος και αλλάζων, ανεξέλεγκτος. Μια βόλτα στους δρόμους των πόλεών μας προσφέρει αναρίθμητα παραδείγματα. Η αρχαιολατρία και η καθαρότητα του DNA της φυλής μας μάραναν. (Τα γράφω αυτά μήπως και πατήσω κάποιους στον κάλο της ανωτερότητάς τους και προσέξουν τουλάχιστον λίγο παραπάνω τη συμπεριφορά τους.)
.
Υ.Γ. Άσχετο, αλλά καλό, εδώ.
12 σχόλια:
Aφιερωμενο στον κυριο διευθυντη του ιστολογιου.
Αν δεν εχει ηδη μαθει αυτα που δειχνει το βιντεο, θα τα μαθει σιγουρα συντομα. ;-)
* * * *
Περιστατικο: πηγμενος δρομος και μηχανακι πηγαινει πανω στο πεζοδρομιο, ελισσομενο αναμεσα σε πεζους. Οι τελευταιοι παραμεριζουν τρομαγμενοι για να περασει ο "εξυπνος".
Μενω προκλητικα ακινητος, στην μεση του πεζοδρομιου, αναγκαζοντας το μηχανακι να σταματησει.
Μετα τις καθιερωμενες βρισιες ηρθαν οι χειροδικιες. Στο μηχανακι επεβαιναν 2. Η σκηνη εληξε με το μηχανακι σπασμενο σε αρκετα σημεια.
Σαν "αμοιβη" εισεπραξα οχι μονο τις βρισιες του ιδιοκτητη αλλα και την κατηγορια των παρισταμενων οδηγων ΚΑΙ πεζων.
Μου ειπαν "ελα μωρε, γιατι δεν αφησες το παληκαρι να περασει; ποιον ενοχλει; "
Ο παρανομος οδηγος της μηχανης θεωρηθηκε "λαικο παλληκαρι" και εγω ημουν ο αναλγητος, ψυχρος που το εμποδιζε να παει στην δουλεια του (προφανως για να φροντισει την μανουλα του και τα 8 παιδια του).
Οσο οι ελληνες ειναι ραγιαδες, τοσο διαφοροι νταηδες θα εκμεταλλευονται την ευκαιρια για να κανουν οτι θελουν.
Κατα βαθος, ολα οφειλονται στην μηδενικη αυτοεκτιμηση των ραγιαδων.
Θα μπορούσε να πει κανείς, κρίνοντας από την εικόνα στους δρόμους, ότι σε αυτή τη χώρα και ειδικά στην Αθήνα δεν υπάρχουν άτομα με ειδικές ανάγκες αλλά ούτε και μωρά.
Τα ίδια προβλήματα μετακίνησης τόσο στο δρόμο αλλά και στα ΜΜΜ αντιμετωπίζουν και οι γονείς με τα παιδικά καροτσάκια, θέτοντας σε κίνδυνο αρκετές φορές τα μικρά.
Ωραίο το βιντεάκι. Βλέπω και ποντικάκια τριγύρω, ετοιμάσου Περαστικέ ;)
Το άσχετο σε ευχαριστεί :)
Jolly Roger, κρατούσα την κοιλιά μου από τα γέλια όταν είδα το βίντεο. Ήταν σαν κάποιος να έκανε κινούμενα σχέδια εμένα και τον Λάρι. Η διαφορά είναι ότι ακόμη δεν μου ρίχνει ροπαλιές και ότι δεν το κάνει για το φαγητό, καθώς έχει πάντα ξηρά τροφή, το κάνει καθαρά για ψυχαγωγικούς λόγους :D (ακόμη και τα σκόρπια παιχνίδια του γύρω από το κρεβάτι είναι κάπως έτσι.)
Για το περιστατικό, σε καταλαβαίνω απολύτως. Κάποιες φορές έκανα και εγώ κάτι παρόμοιο, χωρίς να φτάσω να πιαστώ στα χέρια. Άλλες φορές καλούσα την αστυνομία για κάποιες προκλητικές περιπτώσεις παρκαρισμένων αυτοκινήτων (κάθετα στην Πατησίων, στην Πανεπιστημίου, πεζοί που αναγκάζονται να κατεβαίνουν στο δρόμο κινδυνεύοντας). Ειλικρινά, όμως, μπούχτισα και δεν μπορώ να ρισκάρω συμπλοκές με τους ωραίους ανθρώπους γύρω μου. Τώρα, κάνω τον αστροναύτη ή τον τουρίστα που απλώς παρακολουθεί τους ιθαγενείς. Περισσότερο χαρακτηριστική είναι η αντίδραση του «κοινού» που γράφεις. Τι να περιμένεις από μια χώρα που έχει ως ύψιστη αρχή το «κάνε τον μ***κα»; Και εμένα σαν ούφο με ακούν όταν τα λέω. Οπότε, κάποια στιγμή αποφάσισα να μην τους χαλάω τον παράδεισό τους. Υφίσταται τώρα αυτή η κοινωνία τις συνέπειες της πολλαπλής χρεοκοπίας της.
Nefeli, ακριβώς έτσι. Αυτή η πόλη είναι μόνο για αρτιμελείς με επαρκή ικανότητα στον στίβο μάχης.
Για τα ποντικάκια, και εμένα έχει, ψεύτικα :)
Παρακαλώ για το άσχετο :)
θα περίμενε κανείς ότι ένας λαός που έχει γίνει παγκοσμίως ξεφτίλα ουκ ολίγες φορές θα σηκωνόταν ένα πρωί και θα έλεγε...βαρέθηκα να είμαι η σιβηρία της ευρώπης και θα έκανε κάτι γι'αυτό...
Άψογος για ακόμη μια φορά.
Να προσθέσω μόνο την δικιά μου εμπειρία στο κείμενο σου και το πολύ καλό σχόλιο της Nefeli.
Όταν πρωτοπήγα στην Ολλανδία εντύπωση μου έκανε ο μεγάλος αριθμός αναπήρων που κυκλοφορούν στο δρόμο. Τόσο που αναρωτήθηκα αφελέστατα στην αρχή: "μα καλά πότε είχαν αυτοί οι άνθρωποι πόλεμο τελευταία φορά και έχουν τόσους ανάπηρους;"
Βουνό το δίκιο σου όταν γράφεις: "Ο λόγος, όμως, που δεν τον βλέπεις τον άνθρωπο με την αναπηρία, άνθρωπε, είναι ότι εσύ τον έκλεισες στο σπίτι του, εσύ δεν του επιτρέπεις να κυκλοφορήσει, εσύ είσαι ο δεσμοφύλακάς του.." αλλά να προσθέσω ότι φταίνε και οι απάνθρωπες πόλεις που έχουμε και που παρόμοιες βλέπεις μόνο σε τριτοκοσμικές χώρες...
Για ακόμα μια φορά συγχαρητήρια για το ιστολόγιο, την θεματολογία σου και την συγκινητική προσπάθεια που καταβάλλεις για να ξυπνήσεις συνειδήσεις.
Stilvi, πολλά περιμένεις από τη Σιβηρία της Ευρώπης :)
Iptamene Ollande, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, απλώς τον πόνο μου βγάζω. Η μαρτυρία σου ενισχύει όσα γράφω. Οι πόλεις μας βέβαια είναι αυτές που είναι διότι και αυτές κτίστηκαν από τους ίδιους ανθρώπους που παρκάρουν πάνω στα πεζοδρόμια. Είναι αποτέλεσμα της έλλειψης σεβασμού στον άλλο, της απαξίωσης του κοινού και ελεύθερου χώρου, της εγωιστικής και κοντόφθαλμης αντίληψης.
Δεν θέλω να συγκρίνω αλλά εδώ στην άγρια χώρα του Αττίλα Χουν και του Αρπαντ του πολεμιστή, οι οδηγοί δεν σκέφτονται καν να παρκάρουν σε θέση πάρκινγκ που είναι χαρακτηρισμένη γιά αυτοκίνητα που οδηγούνται από άτομα με ειδικές ανάγκες. Δυστυχώς είμαστε υπέρμετρα ζαμανφουτίστες και ωχαδελφιστές. Φιλιά Περαστικέ μου.
και συμπλήρωμα.......
σχετικά με το βίντεο.... το κόλπο το εχουν μάθει και τα σκυλάκια. Εμείς τουλάχιστον το απολαμβάνουμε κάθε Σαββατοκύριακο. Τις καθημερινές δεν προλαβαίνουν να ξυπνήσουν πρώτες οι κόρες μου ειδικά το χειμώνα που είναι σκοτεινά το πρωί. Αλλά τα ΣΚ και μπαλίτσες μας πετάνε κατάφατσα και φιλάκια και χαδάκια κι ότι μπορείτε να φανταστείτε. Η μεγαλύτερη σε ηλικία έχει και ιδιαίτερο τόνο φωνής γιά την περίσταση. Περαστικέ μου σου στέλνω του αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς και την συναδελφική μου συμπαράσταση. Φιλιά
Γεια σου, Ginger, θέσεις πάρκινγκ για άτομα με ειδικές ανάγκες; Τι είναι αυτό; :P
Καλά παιρνάτε και εσείς με τα σκυλάκια σας. Ξέρω και από αυτά καθώς φίλες μου έχουν και από αυτά :D
Τέλειο το άρθρο και η γελοιογραφία. Τα ανακάλυψα μόλις τώρα, τυχαία, και, με την άδειά σου, το αναδημοσιεύω.
mama sto dromo, ευχαρίστως :)
Ευχαριστώ. Θα το βρεις εδώ: http://mamastodromo.blogspot.com/2012/04/blog-post_07.html
Δημοσίευση σχολίου