Αν το καλοσκεφτούμε, το Πάσχα είναι μια αιματοβαμμένη και σούπερ-σπλάτερ γιορτή, από όλες τις πλευρές. Από το τι γιορτάζουμε, μέχρι το πώς το γιορτάζουμε, και συμβολικά και με πράξεις. Για σκεφθείτε τους εκατοντάδες χιλιάδες ή μήπως και εκατομμύρια αμνούς που βασανίζονται, σφαγιάζονται και σουβλίζονται για τη γιορτή της αγάπης. Ναι, πράγματι, μόνο να καγχάσεις μπορείς. Αισθητικά, είναι ένα μακάβριο κιτς. Ένας άνθρωπος που βασανίστηκε και σταυρώθηκε, μια απεχθής ανθρωποθυσία που έγινε, υποτίθεται, με θεϊκό σχέδιο, κορμί σε σταυρό, σούβλες με κορμιά, σούβλες με εντόσθια, αιματοβαμμένα αυγά....
Ο άνθρωπος είναι πλάσμα της συνήθειας, η μεγαλύτερη αγριότητα ή ασχημία του φαίνεται «φυσιολογική» μέσα από τα γυαλιά της συνήθειας και της κοινωνικής αποδοχής, ενώ το πιο αθώο πράγμα που είναι εκτός των συμβάσεων ή ασυνήθιστο του φαίνεται απίστευτα ακραίο και σοκαριστικό. Νομίζουμε ότι διαφέρουμε από τους λαούς που έκαναν ανθρωποθυσίες, εξορκίζουμε τους ναζί σε ένα φανταστικό χώρο του απόλυτου κακού, αλλά μόνο αν αποδεχθούμε ότι όλα αυτά είναι μέσα μας, στον καθένα μας, ότι η πιο φριχτή αγριότητα είναι μέρος της φύσης μας και προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε και να αντικρύσουμε κατά πρόσωπο αυτή την πραγματικότητα, τότε μόνο θα έχουμε ελπίδες για κάτι καλύτερο, για μια πνευματική ανάσταση.
4 σχόλια:
Κράτα μου μια θέση στο ίδιο καζάνι περαστικέ!
Το πόσο συμφωνούμε το έχω πει... ας μην το ξαναπώ :)
Melen, με κολάζεις Μεγάλη Παρασκευή :P
Γαϊδάρα, πες το όσες φορές θέλεις :D
Προς Επίσημο Πικρόχολο Σχολιαστή:
Βρε, σου αρέσει ή δε σου αρέσει, μαζί θα είμαστε. Η διαφορά μας; Εγώ θα γελάω, ακόμη και με τις πικροχολιές σου.....
Δημοσίευση σχολίου