Εθισμοί

Με πλησίασε κρατώντας αγκαλιά ένα μπλε τετράδιο. «Καλησπέρα σας, σας τρόμαξα;» «Όχι, καθόλου.» (Το περίμενα ότι θα με πλησίαζε από τότε που την είδα, από πολλά μέτρα μακριά.) «Ξέρετε, είμαι μαθήτρια, πηγαίνω σε φροντιστήριο (Στην πλατεία Κάνιγγος γαρ) και χρειάζομαι μερικά ψιλά για να τηλεφωνήσω στο σπίτι μου, μήπως θα μπορούσατε να με βοηθήσετε;» (Τα σημάδια του εθισμού παντού, και στο παραμορφωμένο της πρόσωπο) «Λυπάμαι, δεν έχω». Υποθέτω ότι καθώς αρκετοί προσφέρονται πλέον να βοηθήσουν σε είδος, αγοράζοντας φαγητό, και όχι προσφέροντας χρήματα, ένα πρεζόνι πρέπει να είναι ευρηματικό στις μέρες μας για να εξασφαλίσει τα προς τη δόση του.

Απέκτησα νωρίτερα μια φιάλη Beaujolais Nouveau, τρίτη Πέμπτη του Νοεμβρίου γαρ. Η ζωή είναι ένα ταξίδι πόνου και όλοι προσπαθούν να βρουν τα παυσίπονά τους, τους εθισμούς τους. Απολαμβάνω και εγώ τη ρουμπινί δόση μου, με το φρουτώδες άρωμα που μου θυμίζει μπανάνα. Είμαστε όλοι πρεζόνια, ακόμη και αν πιστεύουμε το αντίθετο, εθισμένοι σε πολλά αυτού του κόσμου, άλλοτε αποδεκτά από τους άλλους και άλλοτε όχι. Εξαίρεση οι ελάχιστες αυτές ψυχές που έχουν αφήσει κάτω το σάκο με όλες τις πέτρες, τους Βούδες, και αυτοί δεν θα σήκωναν ποτέ το δάχτυλο, δεν θα κοιτούσαν ποτέ υποτιμητικά ένα πρεζόνι. Πιείτε λοιπόν άφοβα!

Le Beaujolais Nouveau est arrivé!