Για άλλα ήθελα να γράψω σήμερα, αλλά ξύπνησα αυτό το πρωί και βρέθηκα σε ένα απόκοσμο περιβάλλον, καθώς όλα ήταν λουσμένα σε ένα χρυσό φως. Ήταν σαν να ζούσα μέσα σε ταινία του David Lynch. Κοιτώντας έξω είδα τα παράξενα σύννεφα και θυμήθηκα, οι φωτιές... Για άλλη μια φορά η Αττική καίγεται. Σπίτια, που πολλά κτίστηκαν με τις προηγούμενες φωτιές, σε βάθος δεκαετιών, κινδυνεύουν, για να κτιστούν άλλα σπίτια που θα κινδυνέψουν από τις επόμενες φωτιές μετά από τις οποίες θα κτιστούν άλλα σπίτια που θα κινδυνέψουν από τις μεθεπόμενες φωτιές έως ότου το εθνικό όραμα της τσιμεντένιας Ελλάδας να υλοποιηθεί. Δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά (μαύρο χιούμορ) ότι όλες οι φωτιές μπαίνουν από οικοπεδοφάγους, αλλά τα σπίτια πάντα ακολουθούν, όπως η μέρα τη νύχτα και η νύχτα τη μέρα, για αυτό μπορούμε να είμαστε σίγουροι.
Η Αθήνα διογκώνεται και φουσκώνει, ενισχυμένη και από τη μαγιά των μεταναστών, και οι Αθηναίοι σπεύδουν να γλιτώσουν από την υποβάθμιση και την πολυκατοικία (το όνειρο του χθες και τον εφιάλτη του σήμερα) τρέχοντας στις γύρω ραχούλες, μη μπορώντας ή μη θέλοντας να απομακρυνθούν και εντελώς από την υδροκέφαλη πρωτεύουσα που συγκεντρώνει το μεγαλύτερο μέρος της οικονομικής δραστηριότητας της χώρας. Αιματηρές θυσίες και δάνεια από τις τράπεζες-τοκογλύφους που θα κατατεθούν για το σπιτάκι των ονείρων στον εργολάβο, στον τύπο της πιάτσας με το πονηρό βλέμμα. Suburbanites - Θύματα και αυτουργοί ταυτόχρονα, η γνωστή ελληνική τραγωδία. Εξάλλου, και να θέλεις, υπάρχει κανένας που να μπορεί να σου εγγυηθεί το νόμιμο και ταυτόχρονα το ηθικόν σε αυτό το ντοβλέτι; Τι πειράζει η ανύπαρκτη υποδομή, το ανύπαρκτο πολεοδομικό σχέδιο, το βυτίο που πληρώνεις για να σε ξεσκατίζει, η φωτιά που τρέμεις κάθε καλοκαίρι και που κάποια στιγμή έρχεται;
Βέβαια, κάτι τέτοιες στιγμές εγώ σκέφτομαι περισσότερο την ψυχομάζα που χάνεται. Τα ζώα, τα πουλιά, τα έντομα, τα φυτά, τους δεντροπρίγκηπες, που χάνουν τις ζωές τους ή τις φωλιές τους και τα λημέρια τους και τα μικρά τους και σκορπάνε τρομαγμένα εδώ και εκεί, αθώα θύματα του αντι-πολιτισμού μας. Το ότι δεν θα μπορούμε να ανασάνουμε ή ότι θα πνιγούμε το φθινόπωρο από τις πλημμύρες χωρίς αυτά, είναι κάτι που μας αξίζει. Ναι, ομολογώ ότι και εγώ θα ήθελα να ξεφύγω από αυτή την πόλη, την πολυκατοικία, τον απελπισμένο μετανάστη, τον άξεστο Έλληνα, το πρεζόνι, και να εγκατασταθώ σε μια μονοκατοικία, κάπου «πιο έξω», κάπου «πιο ήσυχα», αλλά κάτι τέτοια χρυσά πρωινά νοιώθω κάπως λιγότερο άσχημα που είμαι ένας κάτοικος της Πατησίων, όσο πιο μακριά μπορεί να βρεθεί κάποιος στην Ελλάδα από «τις φωτιές», περιστοιχισμένος από μια τσιμεντένια και ασφάλτινη λιμνοθάλασσα. Εδώ, η καταστροφή έχει ήδη συντελεστεί.
.
Κατακαημένη και κατακαμένη αττική γη, για άλλη μια φορά λοιπόν, σαν την Ζαν Ντ' Αρκ, στην πυρά.
Μην μπείτε στον κόπο να με ειδοποιήσετε για την επόμενη σιωπηλή συγκέντρωση με τα μαύρα μπλουζάκια. Η σιωπή δεν έχει νόημα πια.
Υ.Γ. Ακούω στο ραδιόφωνο τον ΣΚΑΪ να συντονίζει τις πυροσβεστικές δυνάμεις. Ακόμη και στη χειρότερη καταστροφή, η Ελλάδα σου προσφέρει αφορμές για να γελάσεις.
Προσθήκη: Την παρακάτω φωτογραφία τράβηξα σήμερα το βράδυ, στο Αρχαιολογικό Μουσείο, στο κέντρο της Αθήνας. Μια αφορμή για να κλάψεις.
.
Η Αθήνα διογκώνεται και φουσκώνει, ενισχυμένη και από τη μαγιά των μεταναστών, και οι Αθηναίοι σπεύδουν να γλιτώσουν από την υποβάθμιση και την πολυκατοικία (το όνειρο του χθες και τον εφιάλτη του σήμερα) τρέχοντας στις γύρω ραχούλες, μη μπορώντας ή μη θέλοντας να απομακρυνθούν και εντελώς από την υδροκέφαλη πρωτεύουσα που συγκεντρώνει το μεγαλύτερο μέρος της οικονομικής δραστηριότητας της χώρας. Αιματηρές θυσίες και δάνεια από τις τράπεζες-τοκογλύφους που θα κατατεθούν για το σπιτάκι των ονείρων στον εργολάβο, στον τύπο της πιάτσας με το πονηρό βλέμμα. Suburbanites - Θύματα και αυτουργοί ταυτόχρονα, η γνωστή ελληνική τραγωδία. Εξάλλου, και να θέλεις, υπάρχει κανένας που να μπορεί να σου εγγυηθεί το νόμιμο και ταυτόχρονα το ηθικόν σε αυτό το ντοβλέτι; Τι πειράζει η ανύπαρκτη υποδομή, το ανύπαρκτο πολεοδομικό σχέδιο, το βυτίο που πληρώνεις για να σε ξεσκατίζει, η φωτιά που τρέμεις κάθε καλοκαίρι και που κάποια στιγμή έρχεται;
Βέβαια, κάτι τέτοιες στιγμές εγώ σκέφτομαι περισσότερο την ψυχομάζα που χάνεται. Τα ζώα, τα πουλιά, τα έντομα, τα φυτά, τους δεντροπρίγκηπες, που χάνουν τις ζωές τους ή τις φωλιές τους και τα λημέρια τους και τα μικρά τους και σκορπάνε τρομαγμένα εδώ και εκεί, αθώα θύματα του αντι-πολιτισμού μας. Το ότι δεν θα μπορούμε να ανασάνουμε ή ότι θα πνιγούμε το φθινόπωρο από τις πλημμύρες χωρίς αυτά, είναι κάτι που μας αξίζει. Ναι, ομολογώ ότι και εγώ θα ήθελα να ξεφύγω από αυτή την πόλη, την πολυκατοικία, τον απελπισμένο μετανάστη, τον άξεστο Έλληνα, το πρεζόνι, και να εγκατασταθώ σε μια μονοκατοικία, κάπου «πιο έξω», κάπου «πιο ήσυχα», αλλά κάτι τέτοια χρυσά πρωινά νοιώθω κάπως λιγότερο άσχημα που είμαι ένας κάτοικος της Πατησίων, όσο πιο μακριά μπορεί να βρεθεί κάποιος στην Ελλάδα από «τις φωτιές», περιστοιχισμένος από μια τσιμεντένια και ασφάλτινη λιμνοθάλασσα. Εδώ, η καταστροφή έχει ήδη συντελεστεί.
.
Κατακαημένη και κατακαμένη αττική γη, για άλλη μια φορά λοιπόν, σαν την Ζαν Ντ' Αρκ, στην πυρά.
Μην μπείτε στον κόπο να με ειδοποιήσετε για την επόμενη σιωπηλή συγκέντρωση με τα μαύρα μπλουζάκια. Η σιωπή δεν έχει νόημα πια.
Υ.Γ. Ακούω στο ραδιόφωνο τον ΣΚΑΪ να συντονίζει τις πυροσβεστικές δυνάμεις. Ακόμη και στη χειρότερη καταστροφή, η Ελλάδα σου προσφέρει αφορμές για να γελάσεις.
Προσθήκη: Την παρακάτω φωτογραφία τράβηξα σήμερα το βράδυ, στο Αρχαιολογικό Μουσείο, στο κέντρο της Αθήνας. Μια αφορμή για να κλάψεις.
.
10 σχόλια:
Εξαιρετικό κείμενο, οδυνηρή κατάσταση...
Κρίμα! Ο τίτλος προοιώνιζε ένα άλλο, αισιόδοξο κείμενο. Αλλά, δυστυχώς, και πάλι οι επισημάνεις σου είναι καίριες. Επιτρέπεται να ρωτήσω τι είναι το σημειωματάκι στην κουρτίνα αριστερά? Αν όχι, δεν πειράζει.
Αν πράγματι τις φωτιές τις ακολουθεί το χτίσιμο νέων σπιτιών τότε φαντάζομαι πόσα νέα εκατομμύρια ή και δισεκατομμύρια ευρώ (ανάλογα τις εκτάσεις των καμένων) θα εμφανιστούν εκ του μηδενός ως οικόπεδα στην κατοχή κάποιων.
Αν η αξία της γης ήταν μικρότερη ίσως τότε και τα καμμένα να ήταν λιγότερα, τώρα είναι πολλά τα χρήματα που θα χαθούν χωρίς τις πυρκαγιές...
Ki emena moy tin exei dwsei kai ekana post... Poios mas akoyei vevaia...?
Γεια σου, Sousou, πολύ οδυνηρή.
Άσπρο Καναρίνι, και εγώ θα ήθελα να είχα ανεβάσει κάτι πιο αισιόδοξο. Στο σημειωματάκι είναι τα αρχικά μου και η χρονιά (2009). Πριν μπορούσε να μεγεθυνθεί η εικόνα κάνοντας κλικ πάνω, αλλά αφού ανέβασα τη φωτογραφία στο τέλος δεν μεγεθύνεται. Άγνωσται αι βουλαί της τεχνολογίας.
Greek Rider, όλο βλέπω να φυτρώνουν τοίχοι στα βουνά, δεν ξέρω τι να πω. Πάντως, το λεκανοπέδιο μοιάζει να έχει κορεστεί, δεν βλέπω να σηκώνει περισσότερους κατοίκους ή δραστηριότητες χωρίς δυσβάσταχτο κόστος, περιβαλλοντικό και οικονομικό, και δυσανάλογες επενδύσεις σε υποδομές, σε μέσα μεταφοράς. Ωστόσο, κανένα σοβαρό σχέδιο δεν υπάρχει για αποκέντρωση, για ικανοποίηση της ζήτησης για κατοικία. Η μόνη προσπάθεια που βλέπω είναι για ικανοποίηση των διαφόρων συμφερόντων ώστε το πελατειακό πολιτικό σύστημα να συνεχίσει να ικανοποιεί τους πελάτες και τους πάτρονές του.
Ναυτίλε, σου είπα ότι αν έκλεινες το μπλογκ θα το μετάνιωνες. Πληκτρολόγια βοώντα εν τη ερήμω :P
Ανέβασα στο τέλος του κειμένου μια φωτογραφία που τράβηξα πριν από λίγο.
Τώρα μπορεί να γίνει και πάλι μεγέθυνση του σκίτσου :)
Χρειαζεσαι ξυρισμα.
Πως βγαινεις ετσι στο σκιτσο ;-)
Τα υπολοιπα περι πυρκαγιων και παρανομης δομησης ειναι τοσο παλια οσο και οι λασπες. Τι να σχολιασω;
Μα, δείξτε λίγη κατανόηση, μόλις είχα σηκωθεί :D
Πράγματι, πολύ παλιά και, δυστυχώς, πάντα επίκαιρα. Φοβάμαι ότι οι πυρκαγιές θα σταματήσουν μόνο αφού καεί και η τλευταία συστάδα δέντρων σε αυτή τη χώρα.
Καλησπέρα περαστικέ,
Εγώ έχω να πω τα εξής αλλά τέτοια ώρα που θα τα πω συμπάθε με αν δεν βγάζεις νόημα: όταν κάτι είναι "κακό" το αισθάνεσαι. Όταν χτίζονται αυτές οι τριώροφες, τετραώροφοες βίλες στις περισσότερες περιοχές όπως αυτές που καίγονται, όχι όλες, και δυστηχώς υπάρχουν και εξαιρέσεις...δυστηχώς ευτηχώς τί σημασία έχει. Αισθάνεσαι πως υπάρχει κάτι το "κακό" σε όλο αυτό, πως γίνεται να χτίζονται αυτές οι βίλες με τα τέσσερια τζιπ παρκαρισμένα μπροστά, όχι τέσσερα ΟΚ υπερβολές, δυο όμως σίγουρα, για να πηγαίνει ο καθένας ξεχωριστά στο γραφείο του στην "πόλη" γιατί τα προάστεια δεν έχουν καλά λεωφορεία και αυτά τα παίρνει μόνο το προσωπικό κοινώς οι αλλοδαποί που καλούνται σε αυτές τις βίλες χτισμένες μέσα στο "δάσος"...Κάτι το περιτό σε όλο αυτό...είναι το ίδιο αίσθημα όπως όταν τρως ένα κρέας του οποίου την προέλευση δεν γνωρίζεις...απλά το τρως, όχι επειδή πεινάς, αλλά επειδή είναι νόστιμο και διαθέσιμο κυρίως το δεύτερο σε σένα που προτιμάς την χορτοφαγία, σε μένα που προτιμώ να υπάρχει μια τελετή γύρω από την σφαγή του ζώου πριν την κατανάλωση του. Και σήμερα γελάμε με αυτά, γιατί σήμερα σημασία έχουν οι φωτιές, αύριο η αλλαγή της κυβέρνησης σε ΠΑΣΟΚ. Αλλά μπορεί και η εξάπλωση του ιού που ξεκίνησε από χοίρους στο Μεξικό...μπορώ απλά να φανταστώ σε ποιές συνθήκες ζούνε τα ζώα αυτά στα εκτροφία, όταν ο χοίρος από αιώνες αποφεύγεται να καταναλώνεται, επιπλέον είναι ένα πολύ πολύ ευαίσθητο ζώο για όσους έχουν δει ένα από κοντά, γιατί αυτό το χοιρινό σουβλάκι που καταναλώνουμε με λαιμαργία κάποτε ήταν ένα τρυφερό αθώο ζωάκι που δεν ενοχλεί κανέναν και χαιρεται στο χάδι σου στα μάγουλα του. Και φαντάζω υπερβολική, αλλά η πηγή είναι εκεί όμως, στην αναισθησία μας. Να κλείνουμε τα μάτια μας σε αυτό το κάτι το "κακό" στην κατανάλωση του, κάτι το "κακό" στην αγορά κατοικίας σε δασικές εκτάσεις πυρκαγιάς...τέτοια ώρα τί να σου λέω...το μόνο που σκέφτομαι είναι να φύγουμε μακριά από όλα αυτά. Δεν υπάρχει λύση για την Αττική...είναι πολλοί οι ατομιστές...πολλοί οι εγωιστές...είναι πολλοί οι υποκριτές...τελικά ίσως κι εγώ η ίδια να γίνομαι μια από αυτούς.
Καληνύχτα αυτό το σχόλιο σκέφτηκα να σου αφήσω...
Καλημέρα, ANna, μην ανησυχείς, πες τα όπως τα αισθάνεσαι :)
Δημοσίευση σχολίου