Διαμαρτυρία για τη ρασοφόρο λογοκρισία

- Λογοκρισία; Ποια λογοκρισία;
- Καταστροφές; Ποιες καταστροφές;

Διαμαρτυρία την Κυριακή, 2 Αυγούστου, 10:30 το πρωί, έξω από τον σταθμό του μετρό στο Μουσείο Ακρόπολης.

Το είδα από τον Greek Rider, εδώ.
Για όσους δεν ξέρουν, εδώ.

Πανδημία βλακείας;

+ 36.000 θάνατοι ετησίως μόνο στις ΗΠΑ!
+ Διεθνώς, εκτιμάται ότι προκαλεί 250.000 - 500.000 θανάτους ετησίως!
Ποιος θα μας προστατεύσει από αυτή την κατάρα; Πανικοβληθείτε γρήγορα, τρεχάτε στα φαρμακεία, βρείτε εμβόλια, σπάστε τα τηλέφωνα των υπηρεσιών και των καναλιών. Πρέπει να μας σώσουν! Πού είναι το κράτος, δεν υπάρχει θεός;
Όχι, δεν είναι το AIDS, δεν είναι ο καρκίνος, δεν είναι η Νέα γρίπη (πρώην γρίπη των χοίρων), είναι (τα ντραμς παρακαλώ!) ταραμ-ταραμ-ταραμ-ταραμ, είναι, ναι, το κοινό, εποχικό κρυολόγημα! Αυτό που μας ρίχνει κάθε τόσο στο κρεβάτι, ιδίως τους χειμερινούς μήνες και το ξεπερνάμε με μερικά βραστικά, καμιά εντριβή, άντε και καμιά ασπιρίνη και ένα καλό βιβλιαράκι.

Γιατί τόσος πανικός με αυτή τη νέα γρίπη ή γρίπη των χοίρων; Γιατί όλο το Ηνωμένο Βασίλειο έχει πάθει υστερία; Γιατί βλέπουμε γελοία, τρομολαγνικά δημοσιεύματα όπως αυτό που βρίθουν από εικασίες, φανταστικά σενάρια και αριθμούς εκτός κάθε συγκριτικής κλίμακας (Προσέξτε πώς το θετικό "WILL KILL 350 PEOPLE EVERY DAY" [θα σκοτώνει 350 άτομα κάθε μέρα] του τίτλου γίνεται αμέσως μετά εικοτολογικό "...could kill..." [θα μπορούσε να σκοτώνει...]);

Πρόσφατα, ανακοινώθηκε ότι η θνησιμότητα στο Ηνωμένο Βασίλειο και στις ΗΠΑ είναι 0,5% (για κάθε 1.000 άτομα που ασθενούν, πεθαίνουν οι 5). Τώρα, όμως, ακόμη και αυτό το στοιχείο αμφισβητείται, και μάλλον προς τα κάτω το βλέπω να αναθεωρείται, καθώς η μέτρηση δεν λαμβάνει υπόψη όσους «την περνάνε ελαφριά» ή απλώς μένουν στο σπιτάκι τους και αναρρώνουν με τα γιατροσόφια της γιαγιάς, χωρίς να ξέρουν καν ότι είχαν την επάρατο. Πράγματι, αναφέρθηκαν στο Ηνωμένο Βασίλειο κάποιοι θάνατοι φαινομενικά υγιών ή νέων ανθρώπων. Τέτοιοι θάνατοι όμως υπάρχουν και στο κοινό κρυολόγημα. Άνθρωποι που παθαίνουν πνευμονία, έχουν κάποια υπερευαισθησία κ.λπ. Πάντως, άκουσα πάλι εχθές στις ειδήσεις ότι αναφέρεται ότι η απόδοση αυτών των θανάτων στη νέα γρίπη ίσως να ήταν επιπόλαιη. Πολύ περίεργο είναι επίσης ότι όταν η γρίπη πέρασε τον Ρίο Γκράντε έχασε μεγάλο μέρος της επικινδυνότητάς της. Μήπως στο Μεξικό είναι πιο εύκολο να μαγειρεύονται τα νούμερα;

Καταλαβαίνω ότι ο σημαντικότερος φόβος εστιάζεται στην πιθανότητα μετάλλαξης του ιού, αλλά δεν θα έπρεπε πρώτα να συμβεί αυτό πριν να αρχίσει να προβάλλεται αυτό το θλιβερό σίριαλ κάθε βράδυ στα δελτία ειδήσεων; Δεν είναι αυτό μια απλή εικοτολογία και τρομολαγνεία; Ήδη, ακούσω επιστήμονες να βγαίνουν και να δηλώνουν δειλά-δειλά ότι η νέα γρίπη δεν είναι πιο επικίνδυνη, τουλάχιστον όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, από την κοινή γρίπη, ενώ κάποιοι αμφισβητούν ανοικτά τον τρόπο αντιμετώπισης της κατάστασης και τα κίνητρα παραγόντων και αρχών. Αυτό, βέβαια, δεν εμποδίζει τη μεγάλη ροή χρημάτων από τις τσέπες μας, θέλοντας και μη, ως φορολογουμένων, στις φαρμακοβιομηχανίες. Είναι πολλά τα λεφτά Άρη...

Θυμάμαι το άλλο σίριαλ, της γρίπης των πτηνών, που ήταν μεν πολύ πιο επικίνδυνη, αλλά και πολύ λιγότερο μεταδοτική. Θυμάμαι τη γειτόνισσα από πάνω να με ρωτάει έντρομη για το αν πρέπει να γίνει κάτι με τα περιστέρια στο φωταγωγό. Δεν ξέρω αν όλος αυτός ο θόρυβος, που είναι σίγουρα υπερβολικός και αγγίζει ή ξεπερνά σε ορισμένες χώρες τα όρια της υστερίας, είναι αποτέλεσμα της επιθυμίας των δημοσιογράφων να πωλούν διαφημίσεις, ένας τρόπος να τα πιάσουν χοντρά οι ισχυρές φαρμακοβιομηχανίες πουλώντας μαγικά σορόπια και εμβόλια στους ιθαγενείς ή εντάσσεται σε ένα πλαίσιο κοινωνικής μηχανικής. Ίσως να είναι όλα μαζί. Δεν ξέρω αν είμαι συνωμοσιολόγος, αλλά θυμίζω ότι πριν από λίγα χρόνια έγινε ένας πόλεμος στο Ιράκ βασισμένος στα πιο ξεδιάντροπα και αφελή ψέματα χωρίς να υπάρξει καμία σοβαρή αντίδραση (στις χώρες που ευθύνονταν για αυτόν), ακόμη και οι υπεύθυνες κυβερνήσεις ξαναψηφίστηκαν.

Υπάρχει, πράγματι, μια σοβαρή απειλή για το μέλλον όλων μας, και του πλανήτη, και αυτή είναι η πανδημία της βλακείας.

Κρίμα για τα θύματα των πραγματικά σοβαρών, λιγότερο μοδάτων ασθενειών, ιδίως στον τρίτο κόσμο, που έχουν πολλαπλάσια θνησιμότητα, αλλά, ενδεχομένως, όχι τόσο καλή κερδοφορία. Τίποτα καλύτερο για τις μετοχές από μια κατά φαντασία (ελπίζω να μείνει έτσι) πανδημία στον αναπτυγμένο κόσμο. Σκοτώνονται οι κυβερνήσεις μεταξύ τους για το ποια χώρα θα πρωτοαγοράσει εμβόλια και tamiflu.

Σε κοιτάζω και σκέφτομαι ποιον άλλο τρόμο μου ετοιμάζεις... Κακορίζικη εξανδραποδισμένη ανθρωπότητα ηλιθίων, έρμαιο και παίγνιο εγκληματιών.

Από την Ελλάδα της ρασοφόρου λογοκρισίας... Αψού!

Ανακοίνωση: Γατάκια για προσωρινή φιλοξενία (ή μόνιμη υιοθεσία)

- Αν μπορείτε, βοηθείστε μας!

.
Γεμίζουν αυτή την εποχή οι δρόμοι και οι κάδοι απορριμμάτων από μικρές ψυχές. Είναι οι ψευτοφιλόζωοι που δεν θέλουν να στερήσουν από το ζώο τους μια σεξουαλική ζωή, για να μη χάσουν τον «ανδρισμό» και τη «θηλυκότητά» τους (μάλλον των ιδίων των αφεντικών τους που προβάλλουν τα ανθρώπινα συμπλέγματα πάνω στα ζώα), παρά τον άνανδρο και αχρείο τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρονται στη συνέχεια στα μικρά, που κυριολεκτικά πετάνε στα σκουπίδια, στις μητέρες τους και στους συνανθρώπους τους. Είναι βέβαια και τα μικρά που γεννιούνται από άλλα αδέσποτα που δεν καταφέρνουν να επιβιώσουν για να τα φροντίσουν ή τα μικρά που με οποιονδήποτε άλλο τρόπο καταλήγουν στο δρόμο αβοήθητα και ανυπερασπιστα.
.
Μεταφέρω λοιπόν την ακόλουθη ανακοίνωση (θα τη βρείτε και εδώ):

.
Η γατό-ομάδα του Stray.gr ζητάει επειγόντως την βοήθειά σας!

Στην ομάδα μας αυτή τη στιγμή βρίσκεται ένας μεγάλος αριθμός από μικρά γατάκια αλλά και ενήλικες γατούλες.
.
Λόγω καλοκαιριού, οι υιοθεσίες έχουν «παγώσει» και οι εκκλήσεις για τα περιστατικά έχουν χτυπήσει κόκκινο. Οι εθελοντές μας είναι υπερ-πλήρεις από φιλοξενίες και δυστυχώς, δεν μπορούμε να δεχτούμε άλλα περιστατικά. Και όσοι δεν μας βρίσκουν διαθέσιμους να αναλάβουμε το γατάκι που βρήκανε στον κάδο, εξαντλούν την φιλοζωική τους προσπάθεια με μία τελευταία επίσκεψη στον κτηνίατρο..

Ζητάμε διακαώς να βρεθούν κάποιες θέσεις φιλοξενίας για τις γατούλες που έχουμε αναλάβει ώστε να μπορέσουμε να βοηθήσουμε κάποια καινούρια περιστατικά που πραγματικά επείγει να φύγουν από τον δρόμο ή από τα χέρια ανθρώπων που αδιαφορούν να τα κρατήσουν στη ζωή.
.
Εάν έχετε μία ή περισσότερες θεσούλες στο σπίτι σας, μπορείτε να φιλοξενήσετε κάποιο από τα γατάκια μας και να υπερασπιστείτε το μεγαλύτερο δικαίωμα των υπόλοιπων εγκαταλελειμένων γατιών, τη ζωή τους.

Θα αναλάβουμε όλα τα έξοδα διατροφής και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.
Οι γάτες μας είναι υγιέστατες και λατρέυουν την καθαριότητα όσο κι εσείς.

Για φιλοξενίες ή υιοθεσίες μόνο: 6976 780 278 και gkekadwra@hotmail.com, ariaioan@gmail.com

Αναφορά συμβάντων - Αστυνομικό μπλόκο

- Ποιος είσαι εσύ που θα ελέγξεις τον μπλόγκερ Περαστικό, ρε;!

.
Επιστρέφαμε με τον homey στο pimp mobile του με δύο bitches στο πίσω κάθισμα κάνοντας joint και ακούγοντας gangsta rap όταν πέσαμε πάνω σε ένα μπλόκο και τα pigs μας έκαναν σήμα να κάνουμε pull over. Καθώς μας πλησίαζαν τα pigs, έκανα να βγάλω το κανόνι μου που είχα stashed κάτω από το κάθισμα για να κάνω μερικές mothers να κλαίνε και μερικές wives widows, αλλά ο bro με σταμάτησε...

Εντάξει, εντάξει, πραγματικά, εχθές, γυρνούσαμε με φίλο από επίσκεψη σε φίλο, δύο σιτεμένα παλικάρια, στο σεμνό αμαξάκι του, όταν όντως πέσαμε σε ένα μπλόκο της αστυνομίας όπου μάλλον έκαναν τυχαίους ελέγχους (εκτός αν μας έκοψαν για ύποπτες φάτσες). Μας έκαναν νόημα να σταματήσουμε και μας φώναξαν να ακουμπήσουμε τα χέρια στο ταμπλό του αυτοκινήτου, για να τα βλέπουν (όπως στο σινεμά), πρώτα έδωσαν την εντολή να βγει έξω ο οδηγός και μετά είπαν να βγει και ο συνοδηγός (ο γράφων). Βλέποντας την αγριοφατσάρα μου, μου είπαν να ακουμπήσω τα χέρια στο καπό και μου έκαναν σωματικό έλεγχο (frisk, όπως στο σινεμά) - ο οδηγός είχε πάει πιο πέρα. Μετά, με ρώτησαν αν υπήρχε κάτι παράνομο στο αυτοκίνητο και τι είχα στις τσέπες και μου είπαν να τις αδειάσω (όπως στο σινεμά). Μετά, μας πήραν τις ταυτότητες για να ελέγξουν αν υπήρχε κανένα ένταλμα σε βάρος μας (APB, όπως στο σινεμά). Έκαναν έλεγχο στο αυτοκίνητο και φάνηκαν να προβληματίζονται ιδιαίτερα από ένα σακουλάκι με χώμα που μετέφερα. Φυσικά, με ρώτησαν τι είναι και είπα «χώμα», περισσότερες διευκρινήσεις δεν ζήτησαν. Στο τέλος, αφού δεν βρήκαν κάτι σε βάρος μας, μας ευχήθηκαν καλό βράδυ, τους αντευχηθήκαμε και εμείς και φύγαμε.
.
Το κράτος πιάνει κυριολεκτικά τον κ*** του πολίτη για να αισθανθεί αυτός ασφαλής. Τι άλλο θέλουμε;

Είσαι το Σανιδάκι μου;

Θα ασκήσουν δίωξη ίσως και στην Αρχή Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών ως ηθικής αυτουργού για τα αδικήματα της υπόθαλψης εγκληματία και απείθειας και πάλι κάποιοι θα κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι οι άνθρωποι που μας κυβερνούν απλώς θέλουν να γυρίσουν το χρόνο πίσω καμιά τριανταριά χρόνια, στις παλιές καλές ημέρες όπου δεν υπήρχαν Διαδίκτυο, ιστολόγια, κινητά και άλλα πράματα του Σατανά. Στις παλιές καλές ημέρες όπου ο πολίτης δεν αμφισβητούσε την εξουσία και το πολύ-πολύ να πήγαινε σε καμιά επιθεώρηση την Κυριακή. Τότε, που τα καλά προβατάκια έπρεπε να κάθονται ήσυχα-ήσυχα και να κρέμονται από τη γραφίδα των μεγαλο- και μικρο- δημοσιογράφων που τους υπαγόρευαν τι έπρεπε να σκέπτονται και το παιχνίδι ήταν καλά στημένο. Τότε, που όλοι νόμιζαν ότι η Δικαιοσύνη μας είναι ανεξάρτητη και τυφλή και κανένας δεν τολμούσε να πει το προφανές, ότι η είναι η λεκανατζού* στον οίκο ανοχής μιας διεφθαρμένης εξουσίας!

Όλα αυτά κατευθύνονται από πολύ ψηλά, κάποιος που παρακολουθεί τις δηλώσεις του πρωθυπουργού και τις κατά καιρούς αναφορές του στα μπλογκ θα αντιλαμβάνεται τι εννοώ. Δεν είναι ένα και δύο μέτρα, είναι μια ολόκληρη δέσμη μέτρων που αποσκοπούν στην αποδυνάμωση του λόγου του πολίτη, ακόμη και στον έλεγχο της πληροφόρησής του. Είναι ενδεικτικό και το μέτρο της επαναφοράς της απαγόρευσης της δημοσίευσης και όχι διεξαγωγής των δημοσκοπήσεων - όπως σωστά επισημαίνεται στο ιστολόγιο Left Liberal Synthesis - για διάστημα δύο εβδομάδων πριν από τις εκλογές. Είναι κατάπτυστα τα κόμματα της Αριστεράς που το ένα υπερψήφισε (να σας ζήσει το απόκομμα του 18%), ενώ το άλλο ήθελε επέκταση της απαγόρευσης στον ένα μήνα, αποκαλύπτοντας για άλλη μα φορά πόσο λεπτή είναι η τσίπα της δημοκρατικότητάς τους. Τι πιο αντιδημοκρατικό από την ασύμμετρη πληροφόρηση; Εγώ, ο πολιτικός, μπορώ να γνωρίζω, εσύ, ο τιποτένιος, δεν μπορείς, δεν είσαι ικανός και ώριμος να διαχειριστείς την πληροφορία. Οι μόνες πληροφορίες που πρέπει να προστατεύονται είναι όσες σχετίζονται με θέματα εθνικής ασφάλειας ή όταν θίγονται υπέρτερα ατομικά δικαιώματα ή θεμιτά δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας. Όλες οι άλλες πληροφορίες πρέπει να διακινούνται ελεύθερα και όσοι τις παρεμποδίζουν είναι αυτοί που βρίσκονται εν αδίκω.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι οι γενικοί γραμματείς υπουργείων αυτής της κυβέρνησης βάζουν τις υφισταμένες τους να τους παίρνουν πίπες υποσχόμενοι προαγωγές, αλλά ότι αυτή η κυβέρνηση πηδάει την ίδια τη δημοκρατία παίζοντας τον νταβατζή με πόρνες όλους μας και πελάτες τα διάφορα συμφέροντα που εκπροσωπεί... ακόμη και κοινών εγκληματιών όπως φάνηκε πρόσφατα. Πρώτα βάζουν πλάτες και κάνουν ρουσφέτια σε εγκληματίες, πρώτα οι εργολάβοι τους ξεπλένουν χρήματα που προέρχονται από απαγωγές και ληστείες και μετά στέλνουν μερικά εκατομμύρια κόσμο να δηλώνει τα καρτοκινητά του σε ουρές και περιορίζουν ατομικά μας δικαιώματα... για την ασφάλειά μας.

Μπόλεμος; Μπόλεμος!

Πρόσφατο και σχετικό, εδώ.

Γρήγορα να γυρίσω στη δουλειά τώρα.

* Η γυναίκα που πλένει τα σεντόνια στους οίκους ανοχής.

Αυτοκίνηση

Δεν μπορώ να περάσω από βιτρίνα με ποδήλατα και να μη σταματήσω, και ας έχω να ανέβω σε ποδήλατο εδώ και περίπου είκοσι χρόνια. Το τελευταίο μου ποδήλατο το είχα αγοράσει τη δεκαετία του 80 και ήταν ένα ψευτο-κουρσάκι Kalkhoff, "ψευτο" με την έννοια ότι δεν είχε τόσες ταχύτητες ούτε ήταν τόσο ελαφρύ όσο το Mercier του φίλου μου του Σ, αλλά είχε πολλά πρόσθετα που είναι αναγκαία για την καθημερινή χρήση του ποδηλάτου, όπως λασπωτήρες, φώτα, σχάρα και κάποια μεγαλύτερη αντοχή στους χωματόδρομους γύρω από το εξοχικό. Κάποια στιγμή πήρα δίπλωμα αυτοκινήτου. Ποτέ δεν το χώνεψα. Μετά από μερικές αρχικές βόλτες, το παράτησα. Δεν ξέρω αν η αιτία της αντιπάθειάς μου για το ΙΧ είναι ότι πάντα μου έμοιαζε με κάτι ξένο και ανεξέλεγκτο ή αυτό που αντιπροσωπεύει σε σχέση με το περιβάλλον ή αν είναι εκείνο το στιγμιότυπο που είχα δει στην τηλεόραση ένα καλοκαίρι από ένα ράλι Ακρόπολις: τα αυτοκίνητα να κινούνται με ιλιγγιώδη ταχύτητα μέσα στη φύση, σηκώνοντας σύννεφα σκόνης και εκτοξεύοντας πέτρες, και μετά η κάμερα να εστιάζει σε μια διαμελισμένη χελώνα με διαλυμένο καβούκι. Αυτή η εικόνα έχει μείνει στη μνήμη μου ως ένα σύμβολο της παρουσίας του ανθρώπου σε αυτό τον πλανήτη. Ακόμη και αυτό που αντιπροσωπεύει το «αμάξι» στη σύγχρονη Ελλάδα, ως σύμβολο κοινωνικής θέσης ή συμβιβασμού και κομφορμισμού, μου προκαλεί απέχθεια και συγκρούεται με την αισθητική μου.

Συνήθως, τις μετακινήσεις μου τις κάνω με τα πόδια, ακόμη και σε σχετικά μεγάλες αποστάσεις, αφού δύο ή και παραπάνω ώρες βαδίσματος δεν είναι τίποτε για εμένα, ή, όταν βιάζομαι ή έχω να πάω κάποιου πιο μακριά, με τον ηλεκτρικό και το μετρό. Ομολογώ ότι κάποιες φορές με μεταφέρουν και φίλοι ή συγγενείς με τα δικά τους ΙΧ, κάτι που δικαιολογώ στον εαυτό μου με το να σκέπτομαι ότι κατά κάποιο τρόπο αποζημιώνομαι για το γεγονός ότι είναι τα ΙΧ και η συμπεριφορά των οδηγών που με εμποδίζουν να αποκτήσω ξανά το δικό μου ιδανικό μέσο αυτοκίνησης: ένα ελαφρύ, γρήγορο ποδήλατο που μπορεί να καταπίνει χιλιόμετρα, για τις μεγάλες μου διαδρομές και τις εκδρομές (όχι τίποτα σπουδαίο, καμιά σαρανταριά εξηνταριά χιλιόμετρα). Ας πούμε, κάτι σαν αυτό, δεν είναι πανέμορφο; Κρίμα που θα πρέπει να χαλάσω τις καθαρές γραμμές του προσθέτοντας φώτα και λασπωτήρες. Από την άλλη μεριά, εντυπωσιάστηκα από την ευελιξία που προσφέρουν, για συνδυασμούς και με άλλα μέσα, λύσεις σαν και αυτές. Δεν είναι βέβαια μόνο ότι ένα σπαστό ποδήλατο μπορεί να μπει σε ένα άλλο μέσο μεταφοράς, αλλά και η ευκολία με την οποία το ανεβάζεις στο διαμέρισμα, ακόμη και στο γραφείο ή σε ένα σπίτι όπου πας επίσκεψη, μέσα σε μια ωραία τσαντούλα. Υπάρχουν βέβαια και κάποιες συμβιβαστικές λύσεις, συνδυασμού ποδηλάτου κανονικού μεγέθους με δυνατότητα αναδίπλωσης, όπως αυτά ή αυτό, που ζαχαρώνω όλο και περισσότερο. Αλλιώς είναι να παλεύεις να ανεβάσεις στο διαμέρισμα ένα κανονικό ποδήλατο, όσο ελαφρύ και αν είναι, και αλλιώς να μεταφέρεις με την άνεσή σου ένα αντικείμενο που δεν ξεπερνά σε όγκο μια μεγάλη τσάντα, βάζοντάς το άνετα και στο μικρό ασανσέρ της πολυκατοικίας.

Προχθές, πήρα την απόφαση να μπω σε ένα από τα ποδηλατάδικα του κέντρου. Έμεινα αρκετή ώρα και ανέβηκα και για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια σε ποδήλατο για μια δοκιμή. Ομολογώ ότι αν και λένε ότι το ποδήλατο δεν ξεχνιέται, αρχικά ήμουν λίγο επιφυλακτικός και φοβήθηκα μήπως γίνω ρεζίλι, παρά το γεγονός ότι είχα εξηγήσει την κατάστασή μου στον πωλητή. Τελικά, μετά την πρώτη, δεύτερη πεταλιά, που λίγο τα χρειάστηκα, το αντίστοιχο κέντρο του εγκεφάλου μου πήρε μπρος και ανέσυρε τα απαραίτητα αρχεία και utilities και έτσι, έσωσα την υπόληψή μου. Θα χρειαστώ πάντως αρχικά, αν αγοράσω ποδήλατο, μία ή δύο ήπιες βόλτες για να του πάρω πάλι τον αέρα.

Βέβαια, είναι εξίσου πιθανό να μείνω στα οφθαλμόλουτρα, λόγω του φόβου για τις κυκλοφοριακές συνθήκες στην πόλη και της απουσίας ποδηλατοδρόμων που σου παρέχουν μια σχετική ασφάλεια. Φίλη μου έλεγε για τα όσα ακούει από Ελληνάρες οδηγούς όταν κάνει καμιά βόλτα με το ποδήλατό της σε ήσυχους δρόμους στο προάστιο όπου μένει, παρά το γεγονός ότι δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα στην κυκλοφορία. Ο κ*λοέλληνας αδυνατεί να αντισταθεί στην παρόρμηση να επιτεθεί σε ό,τι ξεφεύγει από αυτό που του έχουν μάθει για «νορμάλ», στο νέο, στο ήπιο, στο φιλικό, στο «άλλο», το θεωρεί απειλή. Κρατάω ένα σύνθημα των ποδηλατών, «φίλε, δεν εμποδίζω την κυκλοφορία, είμαι η κυκλοφορία!» Θα προσέθετα ότι το ποδήλατο είναι η καλή κυκλοφορία και μακάρι κάποια στιγμή να εκτοπίσει από τους δρόμους ένα μεγάλο αριθμό ΙΧ, δεν νομίζω να χρειάζεται να απαριθμήσω εδώ τα πλεονεκτήματά του και πώς συγκρίνεται το να κυκλοφορεί ένα άτομο σε ένα τεράστιο ενεργοβόρο τενεκέ αντί σε ένα γρήγορο ποδηλατάκι που καίει... φαγητό. Το καύσιμο του ποδηλάτου μπορεί είναι μια ωραία μακαροναδούλα, ενώ είναι ένα μηχάνημα που ανταποκρίνεται πολύ περισσότερο από κάθε άλλο μέσο αυτοκίνησης στην περιγραφή του ως προέκτασης του σώματος. Όλη του την ενέργεια το ποδήλατο την αντλεί από το σώμα του αναβάτη, είναι ένας μοχλός που αυξάνει τις δυνατότητές του και ανταποκρίνεται στην πιο ανεπαίσθητη κίνησή του. Δεν υπάρχουν κινητήρες, δεν υπάρχουν πολύπλοκα συστήματα που κάνουν πράγματα ή σκέπτονται αντί για εσένα ή χρησιμοποιούν κάποια πηγή ενέργειας που μεταφέρεται με σουπερτάνκερ ή για την οποία γίνονται πόλεμοι και παίζονται σκοτεινά κερδοσκοπικά παιχνίδια. Σου επιτρέπει ακόμη και να είσαι σε επαφή με το περιβάλλον σου περισσότερο από ό,τι ακόμη και με μια μοτοσικλέτα.

Άλλοι χαζεύουν ογκώδη αμάξια με χοντρά λάστιχα και διπλές ή τρίδιπλες εξατμίσεις, εγώ χαζεύω πανάλαφρους, αέρινους σκελετούς και με σκέπτομαι να ποδηλατώ ελεύθερος μιλώντας με τον άνεμο και απολαμβάνοντας τα αρώματα της φύσης στους δρόμους του κόσμου, σταματώντας πού και πού, για να αποφύγω κάποια γραμμή εργατικών μυρμηγκιών ή παραχωρώντας την προτεραιότητα σε κάποια πεταλούδα που πετάει εμπρός μου, χωρίς να λεκιάζω το παρμπρίζ και τη συνείδησή μου με τα πλάσματα της φύσης.

Για το καλό μας...

- Επ! Τι γίνεται εδώ, γιατί κακολογούμε την υπηρεσία;!

.

Εσείς πόσες αυτοκτονίες αποτρέψατε σήμερα; Αναφέρομαι σε αυτή την είδηση, που ανακοινώθηκε σχεδόν από όλα τα μέσα, σχετικά με τις δεκαεπτά (17) αυτοκτονίες που λέγεται ότι απέτρεψε Διεύθυνση Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. Πολύ έντονο μάρκετινγκ αυτή η Διεύθυνση Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. Δεν περνούν πολλές μέρες που να μην ενημερωνόμαστε για το πόσες αυτοκτονίες απέτρεψε, πόσα κυκλώματα παιδικής πορνογραφίας εξάρθρωσε, πόσους «ανώνυμους» συκοφάντες ξετρύπωσε. Οι άλλες υπηρεσίες της αστυνομίας θα πρέπει να παίρνουν μαθήματα. Εντύπωση μου κάνει επίσης ο απόλυτος τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται παρόμοιες ειδήσεις, Χ, Ψ, Ζ αυτοκτονίες απετράπησαν... μετρημένες ακριβώς, είναι δηλαδή επιβεβαιωμένο ότι θα συνέβαιναν τόσες απόπειρες αυτοκτονίας εάν δεν είχε παρέμβει η καλή Διεύθυνση, απλώς και μόνο επειδή εντοπίστηκαν κάποια άτομα να εκφράζουν το ενδιαφέρον ή έστω στην πρόθεσή τους να αυτοκτονήσουν σε κάποιο φόρουμ. Μου ήλθε στο νου η ταινία Minority Report με τον Τομ Κρουζ, όπου η αστυνομία χρησιμοποιούσε μεταλλαγμένα μέντιουμ για να συλλαμβάνει ενόχους για ανθρωποκτονίες... πριν αυτοί να διαπράξουν το έγκλημα. Όχι τίποτα άλλο, αλλά αν η καλή Διεύθυνση είχε την δυνατότητα να εντοπίζει κάθε έφηβο που σκέφτεται να αυτοκτονήσει, και εντός και εκτός Διαδικτύου, νομίζω ότι θα είχε μερικές δεκάδες χιλιάδες υποθέσεις καθημερινώς. Όποιος επισκέπτης του ιστολογίου δεν σκέφτηκε ποτέ να αυτοκτονήσει, ιδιαίτερα ως έφηβος, παρακαλείται να σηκώσει το χέρι του.

Προσοχή, δεν κρίνω τον τρόπο με τον οποίο ενήργησε η αστυνομία στις συγκεκριμένες υποθέσεις. Χωρίς να ξέρω περισσότερα, θα έλεγα ότι καλά έκανε και ειδοποίησε τους οικείους αυτών των ανηλίκων ή ενηλίκων, κρίνω όμως τον τρόπο παρουσίασης της είδησης και άλλων παρόμοιων ειδήσεων. Τρομολαγνεία, υπερβολή, καλλιέργεια φοβικού κλίματος απέναντι στο Διαδίκτυο και τις χρήσεις του, ακόμη και σήμερα που πλέον αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητας τόσων ανθρώπων. Με το διεστραμμένο μυαλό μου, δεν τα θεωρώ όλα αυτά τόσο αθώα. Όχι αυτή την περίοδο που οι διάφοροι παρατρεχάμενοι των κυβερνήσεων εισαγγελείς Αρείου Πάγου, υπουργοί και άλλοι προσπαθούν να περιορίσουν τα δικαιώματά μας ως ψηφιακών πολιτών. Βλέπε περίεργες γνωμοδοτήσεις εισαγγελέων Αρείου Πάγου για τα μπλογκ, βλέπε άρση απορρήτου για κινητά και Διαδίκτυο, βλέπε άρση ανωνυμίας για καρτοκινητά, βλέπε διάφορες επιθέσεις που εκδηλώνονται από ΜΜΕ που δεν μπορούν να κρύψουν το μένος τους για τα ιστολόγια, βλέπε προσπάθεια υποβάθμισης του ρόλου των ανεξάρτητων αρχών. Παραχωρήστε μας τα ατομικά σας δικαιώματα για να σας προστατεύσουμε... μας είπε ο αναπληρωτής υπουργός με το απονήρευτο βλέμμα. Ακόμη και τον πρωθυπουργό έχω ακούσει σε ομιλίες να κάνει αναφορές στα «μπλογκ».

Βλέπετε, τα πράγματα πρέπει «να μαζευτούν», όσο γίνεται, και αναγκαίο για αυτό είναι να καλλιεργηθεί πρώτα το ανάλογο κλίμα. Πρέπει ο πολίτης να πειστεί πως όλα γίνονται για την ασφάλειά του, όχι για τον περιορισμό της ελευθερίας του. Όλα πρέπει να χρωματιστούν με τον κατάλληλο τρόπο. Πώς θα σας ελέγχουμε αν δεν μπορούμε, κάθε φορά που μας κρίνετε και επικρίνετε, που μας σατιρίζετε ή μας χαρακτηρίζετε, να σας τυλίγουμε σε μια κόλα χαρτί και να σας τραβάμε στα αυτόφωρα, αν δεν μπορεί να μάθει ο εργοδότης ποιος έβγαλε στη φόρα τις απλήρωτες υπερωρίες ή την κακομεταχείριση των εργαζομένων για να τον απολύσει; Πώς θα σκέπτεστε δύο και τρεις φορές πριν να τολμήσετε να γράψετε οτιδήποτε στο μπλογκ σας; Πώς θα σας ρίχνουμε πρόστιμα, πώς θα σας επιβάλλουμε αποζημιώσεις όταν γράφετε ότι η τάδε ταινία είναι μάπα και μην πάτε να τη δείτε;

Όταν λοιπόν ακούω τέτοιες ειδήσεις, ακούω και μια φωνούλα να επαναλαμβάνει παράλληλα με αυτή του εκφωνητή «Αφήστε μας να σας παρακολουθούμε για το καλό σας, αφήστε μας να σας παρακολουθούμε για το καλό σας, αφήστε μας να σας παρακολουθούμε για το καλό σας...» Παλιά, περνούσε ο χωροφύλακας από τον ψιλικαντζή, τον περιπτερά, και μάθαινε τα πάντα για όλη τη γειτονιά, από το τι εφημερίδα αγόραζε ο καθένας μέχρι το ποιος έβρισε τη χούντα στο κυριακάτικο τραπέζι... σήμερα, άντε να κάνεις τη δουλειά σου. Αλλά, θα με μαλώσω, είπαμε, σήμερα έχουμε δημοκρατία, δεν καταλαβαίνω λοιπόν γιατί ο οποιοσδήποτε θα ήθελε να έχει ανώνυμο μπλογκ ή γιατί δεν θα ήθελε να μπορούν οι αρχές με «...απλό αίτημά τους στους παροχείς των υπηρεσιών», χωρίς καμία γνωμοδότηση από την Αρχή Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών να γνωρίζουν με ποιους ανταλλάσσει email ή με ποιους μιλάει στο τηλέφωνο, αν δεν κάνει κάτι κακό; Κάνετε εσείς κάτι κακό; Γιατί φοβάστε να παραχωρήσετε λοιπόν ατομικά σας δικαιώματα σε σχέση με το απόρρητο των επικοινωνιών;
.

Κανένα απόρρητο λοιπόν, καμία ανωνυμία, για το καλό μας, για να μπορούν να μας προστατεύουν οι φύλακες... για να μην κάνουμε καμιά τρέλα βρε παιδιά.

Ζαριές

Για όσους δεν προτιμούν πιο πνευματικά παιχνίδια...

Οι επικριτές της καλοσύνης

- Γιατί βρωμίζεις, ρε;!

Υπάρχει ένα είδος ανθρώπου το οποίο αποφασίζει να κάνει αισθητή την παρουσία του μόλις αντιληφθεί ότι ένας άλλος άνθρωπος στην ευρύτερη περιοχή όπου βρίσκεται επιχειρεί να βοηθήσει κάποιο ζώο ή άλλο άνθρωπο και δεν εννοώ σπεύδοντας να συνδράμει, αλλά για να επικρίνει ή να επιτεθεί. Στην περιοχή όπου ζω το είδαμε και αυτό. Αγανακτισμένοι κάτοικοι που τα βάζουν με τον παπά ή όποιον άλλο δίνει λίγα τρόφιμα ή καταφύγιο από το κρύο σε άστεγους και απόκληρους που, φυσικά, βρωμίζουν την περιοχή. Είναι το ίδιο είδος ανθρώπου που θα επιπλήξει τη γιαγιά που βγάζει λίγο νερό ή ξηρά τροφή στο πεζοδρόμιο για τα ζώα. Η στάση τους είναι ίδια είτε πρόκειται για αδέσποτο σκυλί είτε για αδέσποτο άνθρωπο.

«Γιατί το(ν) ταΐζεις; Δεν καταλαβαίνεις ότι θα μαζευτούν και άλλα(οι); Δεν βλέπεις ότι χέζουν όπου νά 'ναι, ότι είναι κίνδυνος για την υγεία, για το παιδί μου;» Είτε πρόκειται για άνθρωπο είτε για ζώο, δεν χρειάζεται να αλλάξετε ούτε μία λέξη!

Εντύπωση μπορεί να κάνει επίσης η ανοχή που επιδεικνύουν αυτοί οι άνθρωποι όταν διαπράττεις μια αυθαιρεσία, όταν βρωμίζεις, όταν καταλαμβάνεις δημόσιο χώρο, όταν αδικείς, με μία προϋπόθεση, το κίνητρό σου να είναι αμιγώς εγωιστικό. Κανένας ή σχεδόν κανένας από αυτούς τους αγανακτισμένους πολίτες δεν αγανακτεί για το παρκαρισμένο στο πεζοδρόμιο αυτοκίνητο που αναγκάζει τους πεζούς να κατεβαίνουν στο δρόμο και απαγορεύει τη μετακίνηση στον ανάπηρο, για τον εργοδότη που εκμεταλλεύεται στυγνά τον μετανάστη εργαζόμενο, για τον καταστηματάρχη που δεν κόβει απόδειξη, για τον τύπο που βάζει καφάσια και καρέκλες για να δεσμεύσει μια θέση παρκαρίσματος και για άλλα πολλά. Ίσως διότι έχει και ο ίδιος λερωμένη τη φωλιά του. Είναι σαν να υπάρχει μια συνομωσία των μικρόψυχων, των εγωιστούληδων, των εαυτούληδων. Οι άνθρωποι αυτοί εξοργίζονται, περισσότερο και από ό,τι με τα αδέσποτα και τους εξαθλιωμένους συνανθρώπους τους που θεωρούν ενόχληση, με αυτόν που δεν θα κραυγάσει μαζί τους γουρλώνοντας τα μάτια εναντίον τους, με αυτόν που θα απλώσει ένα χέρι με την παραμικρή βοήθεια, ας είναι και η πιο ανώδυνη.

Δεν είναι σκοπός μου σε αυτή την ανάρτηση να γράψω πολιτικά και να πω ποια πρέπει να είναι η μεταναστευτική πολιτική, αν πρέπει ή δεν πρέπει να επιτρέπεται η είσοδος σε άλλους μετανάστες ή αν πρέπει ή δεν πρέπει να γίνουν απελάσεις. Είναι γνωστό ότι σε αυτά τα θέματα είμαι μάλλον συντηρητικός. Γράφω όμως τώρα για τη στάση και την ποιότητα ορισμένων ανθρώπων.

Είναι γνωστό το σκεπτικό: τι να κάνουμε, αν δείξουμε ανοχή, αν βοηθήσουμε, θα έλθουν και άλλοι. Άκουγα στέλεχος του γνωστού ακροδεξιού λαϊκίστικου κόμματος να λέει, με προσποιητή λύπη, απηχώντας με ακρίβεια την άποψη πολλών, ότι πρέπει να κάνουμε λίγο στην άκρη τον ανθρωπισμό μας, ώστε πιθανοί λαθρομετανάστες να ξέρουν ότι δεν θα περάσουν καλά στην Ελλάδα και να αποθαρρύνονται. Σκεφθείτε το μεγάλο ηθικό άλμα που αντιπροσωπεύει αυτός ο συλλογισμός. Η ανθρωπιά, ο ανθρωπισμός, συνίστανται στην αντιμετώπιση του ανθρώπου (και κάθε ζωντανού πλάσματος θα έλεγα εγώ) ως σκοπού, όχι ως μέσου. Το να μεταχειρίζεσαι έναν άνθρωπο απάνθρωπα για να περάσεις ένα μήνυμα σε έναν άλλο άνθρωπο είναι ένα από τα χαμηλότερα σκαλοπάτια στα οποία μπορεί να ξεπέσει κάποιος. Αν ο άνθρωπος επιτρέπεται να γίνει από υποκείμενο αντικείμενο, όχι επειδή έφταιξε σε κάτι, αλλά επειδή έτσι έλαχε και έτσι μας βολεύει, ποια είναι τα όρια; Γιατί να σταματήσουμε στο «μη δίνεις βοήθεια» και να μην πάμε στο «άσε τον να πνιγεί» ή στο «φύτεψέ του μια σφαίρα»;
.

Με αυτά δεν θέλω να κάνω τον καλό και τον ανεκτικό. Οι περιστάσεις με πιέζουν πολύ και εμένα. Θυμώνω και αγανακτώ που δεν μπορώ να περπατήσω ελεύθερα στα κατειλημμένα πεζοδρόμια, που παντού υπάρχει βρωμιά, βία, εγκληματικότητα. Όσοι με διαβάζουν ξέρουν και την άλλη πλευρά μου. Ωστόσο, ένα πράγμα δεν μπορώ να κάνω, να θυμώσω, όχι εναντίον του μετανάστη, αλλά εναντίον του ανθρώπου που βοηθά τον άνθρωπο, που βοηθά τον σκύλο. Δεν μπορώ να επιτεθώ στον ανθρώπινο άνθρωπο και θα σιχαίνομαι πάντα τη βρωμιά της σκληρότητας της ψυχής περισσότερο και από ό,τι τη βρωμιά του πεζοδρομίου. Λίγα είδη ανθρώπου είναι περισσότερο σιχαμερά από το είδος που επιτίθεται να δαγκώσει το χέρι που απλώνεται με συμπόνια σε μια άλλη ψυχή.

Κινήσεις

Δύσκολο να βρεις σκακιστή αυτές τις ημέρες...

Το δώρο

Περπατούσα εχθές στο κέντρο και ήταν κάτι ωραία ανθισμένα δεντράκια, μερικά με λευκά και άλλα με μωβ λουλούδια. Ακόμη και σε αυτή την πόλη μπορείς να βρεις ομορφιά, αρκεί να αφήνεις τα μάτια σου ελεύθερα να αλητεύουν... και δεν αναφέρομαι μόνο στα δέντρα. Σκέφτηκα αν θα έκοβα ένα από αυτά τα λουλούδια για να κρατήσω λίγη από αυτή την ομορφιά, την ανάμνηση της βόλτας μου, και η απάντηση ήταν κατηγορηματικά όχι. Μπορεί να είναι πιο σύμφωνο με την αισθητική μου να αφήσω το λουλούδι να ζήσει όλο τον κύκλο του, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η επιθυμία της κατοχής μου φαίνεται χυδαία, προτιμώ να απολαμβάνω σαν γευσιγνώστης με απερίσπαστη συγκέντρωση τη λεπτή γεύση και την ηδονή της στιγμής, χωρίς ταπεινές επιθυμίες ιδιοκτησίας. Γιατί να απλώσω βέβηλο χέρι και να σκίσω την πιο μικρή κλωστούλα από το φόρεμα της φύσης για να ικανοποιήσω μια επιθυμία ελέγχου, κατάκτησης, που όχι μόνο δεν θα μου προσέφερε κάτι παραπάνω, αλλά θα έλυνε το μαγικό ξόρκι και θα με άφηνε τελικά πιο φτωχό, πιο φοβισμένο, πιο αρπακτικό, πιο ανικανοποίητο; Τα όμορφα είναι σαν το χιόνι, όταν θέλεις να τα πιάσεις, να τα κρατήσεις, λειώνουν, διαλύονται.

Πήρα γρήγορα τη σκούπα και έδιωξα όλες τις λέξεις από το μυαλό μου και έμεινα για λίγο να κοιτάζω. Συνέχισα μετά τη βόλτα μου και χαμογέλασα όταν, καθώς περνούσα και από το τελευταίο δεντράκι, ένα πανέμορφο λουλούδι, όχι μαραμένο, αλλά φρέσκο και δροσερό, αποκόπηκε ξαφνικά από ένα κλαδί και προσγειώθηκε μπροστά μου. Σας ορκίζομαι, δεν φύσηξε αέρας. Σε ευχαριστώ ερωτική κόρη του καλοκαιριού με το σταρένιο δέρμα για το πολύτιμο δώρο σου.

Όλα αυτού του κόσμου είναι παροδικά. Όσο καλά και αν νομίζεις ότι τα κρατάς, κάποια στιγμή θα τα χάσεις. Το καλό είναι ότι αυτό ισχύει και για τα κακά και άσχημα.

Σταματάω, γιατί η Λώρα πάλι με έβαλε στο σημάδι, αυτή τη φορά με τη γομολάστιχα.