Το κάλεσμα της Λίλιθ / Αφήγηση ενός ονείρου

Κατέβηκα από το πλοίο στο λιμάνι,
Ο ουρανός ήταν βαρύς,
Φωνές παντού παρακινούσαν
"Στου Γιόσεφ, στου Γιόσεφ τον τάφο πήγαινε!"

Βγήκα έξω από την πόλη,
Έτρεξα σε λόφους σκοτεινούς,
Και οι φωνές πάλι παρακινούσαν
"Στου Γιόσεφ, στου Γιόσεφ τον τάφο πήγαινε!"

Έφτασα σε γκρίζα μνήματα,
Από παντού μου ρίχνονταν σκιές,
Και οι φωνές ξανά παρακινούσαν
"Στου Γιόσεφ, στου Γιόσεφ τον τάφο πήγαινε!"

Και τότε σε μια κρύπτη βρέθηκα,
Και σκάλες που κατέβαιναν βαθιά,
Ένα σπαθί στα χέρια μου κρατούσα,
Και πολεμούσα τις σκιές.

Μα μέσα από τον ανεμοστρόβιλο της μάχης,
Με αυτούς που από παλιά ήταν νεκροί,
Είδα πελιδνό το πρόσωπό σου,
Τα χείλη σου σαν κόκκινο κρασί.

Και όλα σωπάσαν, και όλα ησυχάσαν,
Στον τάφο, του τάφου απλώθηκε σιωπή,
Εσύ σηκώθηκες, πλησίασες, ατάραχη, αγέρωχη, ψηλή,
Είχε η θωριά σου κάτι, από το θάνατο και απ' τη ζωή.

Τα χείλη σου στα χείλη μου ακούμπησες, με μέθυσες σε μια στιγμή,
Μου 'φυγε το σπαθί από το χέρι κι ήθελα να 'μενα παντοτινά εκεί,
Μα ρίγησε από το χάδι σου η ψυχή,
Τα μάτια ανοίγω στο κρεβάτι και βλαστημάω τη ζωή.

---

Δεν ξέρω τι έπαθα και γράφω σε στίχους, το όνειρό μου ήθελα να αφηγηθώ. Με το σκίτσο προσπάθησα να πειραματιστώ λίγο, αλλά μάλλον δεν πέτυχα ακριβώς αυτό που ήθελα, δεν πειράζει, γι αυτό είναι τα ιστολόγια.