Περπατώντας στο χρόνο

Τελικά δεν μπόρεσα να μείνω για πολύ καιρό μακριά από το blog μου.

Είμαι φανατικός περιπατητής. Όχι μόνο δεν έχω αυτοκίνητο, αλλά αποφεύγω να χρησιμοποιήσω ακόμη και τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Διαδρομές της μίας ώρας δεν είναι κάτι το οποίο σκέπτομαι ιδιαίτερα. Αποφεύγω τους κινηματογράφους της γειτονιάς μου για να συνδυάζω το έργο που θέλω να δω με ένα καλό περπάτημα πριν και μετά.

Αυτές οι διαδρομές δεν είναι μεταβάσεις μόνο στο χώρο, αλλά και στο χρόνο. Συχνά περνώ από μέρη και θυμάμαι τις σκέψεις που έκανα περνώντας από τα ίδια σημεία χρόνια πριν. Σκέπτομαι πώς φανταζόμουν τότε ότι θα ήταν η ζωή μου σήμερα. Μερικές φορές χαμογελώ και άλλες μελαγχολώ. Σαν προσκυνητής σε ιερή πόλη, περνώ ευλαβικά από τα σημεία που συνδέονται με διάφορες αναμνήσεις μου - Σε αυτό το καφέ είχα καθίσει τότε με την τάδε, πριν από τόσα χρόνια... Σε αυτό τον κινηματογράφο είδα εκείνη την ταινία προσπαθώντας να ξεχάσω για λίγο εκείνη την αποτυχία... Παρατηρώ επίσης τις αλλαγές που συμβαίνουν στην κακορίζικη πόλη μου - Το ζαχαροπλαστείο όπου είχαμε φάει πάστες με τον φίλο που δεν είναι πια εδώ έχει κλείσει... Ο κινηματογράφος όπου είχα δει μια από τις αγαπημένες μου ταινίες έγινε κατάστημα ρούχων... Όσο μεγαλώνω, τα φαντάσματα που στοιχειώνουν την πόλη πληθαίνουν και τα περισσότερα έχουν το δικό μου πρόσωπο. Να και εκείνος ο αραχτός τύπος με το ιδιαίτερα πλατύ χαμόγελο στο σταθμό του μετρό στο Σύνταγμα, σίγουρα δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα γνώριζε τόσο κόσμο μερικούς αιώνες μετά το θάνατό του.

Περαστικός εγώ, περαστικά και τα πρόσωπα της πόλης. Μόνο η ίδια η πόλη μένει και επιμένει. Αναρωτιέμαι, για πόσο ακόμη;

Άλλο ένα σκίτσο...

Μια φοράν τον εκάλεσαν κάπου επίσημα και υπεχρεώθη να φορέσει γραβάτα...

Ευχαριστώ τους 2-3 φίλους που άφησαν τα σχόλιά τους στις προηγούμενες καταχωρήσεις. Αυτή την περίοδο υπάρχει μεγάλη έλλειψη χρόνου. Προσεχώς νέα σκίτσα και κείμενα ;-)

ΠΟΥΤ ΔΙ ΚΟΤ ΝΤΑΟΥΝ!!!

ΠΟΥΤ ΔΙ ΚΟΤ ΝΤΑΟΥΝ!!!

· Διότι είναι απαράδεκτο χιλιάδες κοτόπουλα να θάβονται και να καίγονται ζωντανά ή να στοιβάζονται σε σάκους (όχι ότι τους συμπεριφερόμαστε καλύτερα υπό κανονικές συνθήκες).

· Διότι είναι απαράδεκτη η έλλειψη σεβασμού προς κάθε άλλη μορφή ζωής που επιδεικνύει ο άνθρωπος (αν και ενίοτε δεν κάνει διακρίσεις, συμπεριφερόμενος εξίσου ή και περισσότερο σκληρά στους ομοίους του). Τα κοτόπουλα (όπως και κάθε άλλο ζώο που εκτρέφουμε) δεν είναι μόνο προϊόν, δεν είναι μόνο οικονομικό μέγεθος και οφείλουμε σε αυτά τα πλάσματα κάποιο σεβασμό και ανεκτές συνθήκες διαβίωσης και μόνο για αυτά που μας προσφέρουν. Αδυνατούμε να δείξουμε, εμείς οι "πολιτισμένοι" το σεβασμό προς τα ζώα που ήξερε να δείχνει ο "άγριος" Ινδιάνος, ο οποίος προσευχόταν για το ζώο που μόλις είχε σκοτώσει για να θρέψει τον εαυτό του και την οικογένειά του.

· Διότι πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σε σχέση με τις ζωονόσους είναι αποτέλεσμα ακριβώς της άθλιας μεταχείρισης των ζώων (να σας θυμίσω και τη νόσο των τρελών αγελάδων). Δεν έχω ακούσει κανέναν να μιλάει μέχρι τώρα για τα κύρια θύματα της νόσου, τα πτηνά, ενώ ακούω πολλά για τις οικονομικές συνέπειες στην πτηνοτροφία.

· Διότι πιέζουμε πολύ τη φύση και εξελισσόμαστε, ως ανθρωπότητα, σε κακοήθη όγκο αυτού του πλανήτη, που κάποια στιγμή ενδέχεται να μας βαρεθεί (αν πιστέψουμε την Παλαιά Διαθήκη, μας έχουν ήδη κάνει έξωση μία φορά).

· Διότι η απόσταση μεταξύ του να αντιμετωπίζεις τα ζώα ως αντικείμενα και να αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους ως αντικείμενα δεν είναι πολύ μεγάλη.

· Διότι, όπως έχει γράψει ο E. M. Cioran, κάθε ζωντανό πλάσμα αξίζει τη συμπάθειά μας και μόνο γιατί σκιρτάει.

· Διότι, όπως έχει γράψει ο A. Schopenhauer, όποιος είναι σκληρός απέναντι στα ζώα δεν μπορεί να είναι καλός άνθρωπος.

Δυστυχώς, το να συντηρούμαστε στη ζωή απαιτεί το θάνατο άλλων πλασμάτων, τουλάχιστον, ας τους επιστρέφουμε λίγη ευσπλαχνία και φροντίδα, έστω μέχρι να τα θανατώσουμε και να τα βάλουμε σε μια χρωματιστή νάιλον σακούλα ή να κρεμάσουμε τα μέλη τους από το τσιγκέλι.

Καλά μυαλά σε όλους μας.

Μυστική Αθήνα

Είναι η Αθήνα που ανακαλύπτεις όταν δεν κοιτάς μόνο τα φανάρια και τις βιτρίνες.

Είναι η Αθήνα που ανακαλύπτεις όταν σηκώνεις ψηλά ή στρέφεις πιο πλάγια ή πιο κάτω το βλέμμα ή όταν ακολουθείς ένα δρόμο επιστροφής από τη δουλειά που είναι κάπως διαφορετικός ή περνάει από ένα στενό αντί από την κεντρική οδό που ανεβοκατεβαίνεις συνήθως. Είναι η Αθήνα που ανακαλύπτεις σε κάποιες γωνίες ή στοές ή όταν κοιτάζεις μισοερειπωμένα σπίτια που δεν είχες προσέξει ποτέ άλλοτε. Είναι ακόμη και κάποια περίεργα ημιυπόγεια μαγαζάκια με παράξενους γέρους πίσω από το ταμείο. Είναι ακόμη τα δρομάκια που βρίσκονται ένα ή δύο τετράγωνα από το σπίτι σου αλλά από τα οποία δεν περνάς σχεδόν ποτέ. Είναι ακόμη κάποιες οσμές που φτάνουν στα ρουθούνια σου και για κάποιο περίεργο λόγο σε κάνουν να θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια και ένα δυνατό χέρι που κρατούσε το δικό σου. Είναι κάποια οράματα ομορφιάς που χάνονται μέσα στην ασχήμια μόλις ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου. Είναι εκεί που κάνουν τις συνάξεις τους οι γάτες για να συζητήσουν πράγματα άγνωστα στους ανθρώπους. Είναι ακόμη οι τοίχοι που θυμάσαι από παιδί και που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν αυτό το σύνθημα με την ξεθωριασμένη μαύρη μπογιά υπήρχε από τότε. Είναι ακόμη η Αθήνα που ανακαλύπτεις το σούρουπο ή οποιαδήποτε άλλη στιγμή αισθάνεσαι ελαφρύτερη τη σκιά σου και κοιτάζεις μέσα από τις σχάρες των υπονόμων αναζητώντας τη λάμψη ενός δακτυλιδιού.

Πόσοι από αυτούς που ανεβοκατεβαίνουν την Ακαδημίας έχουν προσέξει τη "μυστηριώδη" μεταλλική πόρτα με τον πέτρινο τοίχο που την περιβάλλει και είναι προφανώς ό,τι έχει απομείνει από ένα παλιότερο κτίριο και έχει ενσωματωθεί στην πρόσοψη μιας πολυκατοικίας; Πόσοι έχουν προσέξει τα κτίρια στη Μαυρομματαίων απέναντι από το Πεδίο του Άρεως και τις ενδιαφέρουσες ανάγλυφες μορφές σε μια παλιά πολυκατοικία εκεί; Μου άρεσε πάντα να σταματάω και να χαζεύω στην Αχαρνών, κάπου κοντά στο ύψος της Χέυδεν, εκείνο το περίεργο μέγαρο με τα γοτθικά παράθυρα που ήταν εγκαταλελειμμένο και βεβηλωμένο από την πινακίδα ενός ξενοδοχείου που βρίσκεται σε κάποιο παράπλευρο στενό (ευτυχώς νομίζω ότι τώρα το ανακαινίζουν).

Μου αρέσει να περπατάω, χωρίς να πηγαίνω κάπου συγκεκριμένα, και να στρίβω τυχαία στις διασταυρώσεις. Μοιάζουν αυτές οι περιπλανήσεις στην πόλη με την περιπλάνηση σε κάποιο μυστικό λαβύρινθο, ιδίως κάποιες ώρες το σούρουπο.

Τα ξαναλέμε.

Η ομιλία του Harold Pinter

Σας συνιστώ να κατεβάσετε την ομιλία του Harold Pinter με αφορμή τη βράβευσή του με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Μπορείτε να τη βρείτε σε μορφή βίντεο ή κειμένου στη διεύθυνση http://nobelprize.org/literature/laureates/2005/pinter-lecture.html

Ένα σκίτσο...

- Και εγώ ακριβώς σαν και σένα γιαγιά, καμία προσωπική περιουσία!

Ξεκινώντας

Είπα να δοκιμάσω λοιπόν και εγώ αυτό το φρούτο που λέγεται blog, με ζωγραφιές και κείμενα για φίλους και άλλους περαστικούς.

Δεν έχω την παραμικρή ιδέα για τη διάρκεια αυτού του πειράματος. Το σίγουρο είναι ότι δεν υπόσχομαι τίποτα.

All rights reserved και ελπίζω να βρείτε κάτι που να σας αρέσει.

Εύχομαι καλή χρονιά,
περαστικός