Περπατώντας στο χρόνο

Τελικά δεν μπόρεσα να μείνω για πολύ καιρό μακριά από το blog μου.

Είμαι φανατικός περιπατητής. Όχι μόνο δεν έχω αυτοκίνητο, αλλά αποφεύγω να χρησιμοποιήσω ακόμη και τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Διαδρομές της μίας ώρας δεν είναι κάτι το οποίο σκέπτομαι ιδιαίτερα. Αποφεύγω τους κινηματογράφους της γειτονιάς μου για να συνδυάζω το έργο που θέλω να δω με ένα καλό περπάτημα πριν και μετά.

Αυτές οι διαδρομές δεν είναι μεταβάσεις μόνο στο χώρο, αλλά και στο χρόνο. Συχνά περνώ από μέρη και θυμάμαι τις σκέψεις που έκανα περνώντας από τα ίδια σημεία χρόνια πριν. Σκέπτομαι πώς φανταζόμουν τότε ότι θα ήταν η ζωή μου σήμερα. Μερικές φορές χαμογελώ και άλλες μελαγχολώ. Σαν προσκυνητής σε ιερή πόλη, περνώ ευλαβικά από τα σημεία που συνδέονται με διάφορες αναμνήσεις μου - Σε αυτό το καφέ είχα καθίσει τότε με την τάδε, πριν από τόσα χρόνια... Σε αυτό τον κινηματογράφο είδα εκείνη την ταινία προσπαθώντας να ξεχάσω για λίγο εκείνη την αποτυχία... Παρατηρώ επίσης τις αλλαγές που συμβαίνουν στην κακορίζικη πόλη μου - Το ζαχαροπλαστείο όπου είχαμε φάει πάστες με τον φίλο που δεν είναι πια εδώ έχει κλείσει... Ο κινηματογράφος όπου είχα δει μια από τις αγαπημένες μου ταινίες έγινε κατάστημα ρούχων... Όσο μεγαλώνω, τα φαντάσματα που στοιχειώνουν την πόλη πληθαίνουν και τα περισσότερα έχουν το δικό μου πρόσωπο. Να και εκείνος ο αραχτός τύπος με το ιδιαίτερα πλατύ χαμόγελο στο σταθμό του μετρό στο Σύνταγμα, σίγουρα δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα γνώριζε τόσο κόσμο μερικούς αιώνες μετά το θάνατό του.

Περαστικός εγώ, περαστικά και τα πρόσωπα της πόλης. Μόνο η ίδια η πόλη μένει και επιμένει. Αναρωτιέμαι, για πόσο ακόμη;