Ασχημοσύνη στον ακάλυπτο

Ένας ενοχλητικός ήχος καταφέρνει να διαπεράσει τα διπλά τζάμια. Κάτι τόσο άσχημο μόνο ανθρώπινη ομιλία μπορεί να είναι. Με μισή περιέργεια και μισή ενόχληση, το παράθυρο ανοίγει. Ένα από τα "αξιαγάπητα" πλάσματα αυτής της γης, φορώντας μια μαύρη φόρμα, ξυπόλητο, αποφάσισε για κάποιο ανεξήγητο λόγο ότι πρέπει να διεξαγάγει την τηλεφωνική επικοινωνία μέσω του κινητού του στο μπαλκόνι του. Με φωνή που επιτρέπει σε όλους τους ενοίκους του τετραγώνου να ακούσουν με κάθε λεπτομέρεια αυτά που λέει, αναπτύσσει τις απόψεις του και εκθέτει τα παράπονά του για τη ζωή. Μεταφέρω κάποια από τα λόγια του, όσο καλύτερα μου επιτρέπει η μνήμη μου:

"Ναι μωρέ, δεν την ξέρεις την Ελλάδα; Δεν υπάρχει ποιότητα ζωής, παντού βαρβαρότητα, όλοι κοιτάνε να σε γα**ουν."

Παύση

"Χάος παντού σου λέω. Για να εργαστεί ως ***** (αποκρύπτω το επάγγελμα) πρέπει να κάνει και εκείνο, να κάνεις και το άλλο, σου γα**νε τον Χρ****, σου γα**νε την Πα*****, πρέπει να τους παίρνεις και πί*ες."

Το παράθυρο κλείνει. Τα λόγια του ξαναγίνονται θόρυβος μέχρι που επιτέλους η κλήση φτάνει στο τέλος της.

Αναρωτιέμαι αν ο άνθρωπος αυτός, ο παραπονούμενος για τη "βαρβαρότητα" και τα στραβά του τόπου του θα ήταν ποτέ σε θέση να συνειδητοποιήσει τον τρόπο με τον οποίο αφόδευσε μέσα στη ζωή των γειτόνων του. Αναρωτιέμαι εάν ο άνθρωπος αυτός θα ήταν ποτέ σε θέση να αντιληφθεί τη δική του συνεισφορά στη βαρβαρότητα για την οποία παραπονιόταν. Φοβάμαι ότι αυτή η τύφλωση στα ίδια παραπτώματα είναι εξαιρετικά συνηθισμένη στη χώρα μας όπου ο αυτοέλεγχος και η κοινωνική συνείδηση (το να σκέπτεσαι αυτόματα τις επιπτώσεις της συμπεριφοράς σου στους γύρω σου) απουσιάζουν, εν αντιθέσει με τα παράπονα και τη γκρίνια, που συχνά εκπορεύονται από αυτούς που, λόγω της διαγωγής τους, δεν δικαιούνται δια να ομιλούν. Πόσο δύσκολα βλέπουν πολλοί τη δοκό στο μάτι τους.

Δεν μου αρέσει που βρίσκομαι εδώ.