Το κέρασμα

Το παρακάτω κείμενο βασίζεται σε περιστατικό που μου αφηγήθηκαν.

Βράδυ, σε ένα μπαράκι. Μερικοί ξεχασμένοι θαμώνες κάθονται εδώ και εκεί, σε κατάσταση χαύνωσης από το ποτό και τον καθημερινό κάματο, όταν κάνει την εμφάνισή του ένας επαίτης με όλα τα σύνεργα του επαγγέλματος, ατημέλητη εμφάνιση, παλιά ρούχα, αχτένιστα μαλλιά, κακόμοιρο ύφος. Στέκεται ανάμεσα στα τραπεζάκια και αρχίζει να λέει μηχανικά και κουρασμένα το ποίημά του (μάλλον θα ήταν η τελευταία του στάση). Μια κεφάτη από το ποτό παρέα γκριζαρισμένων και καλοζωισμένων "μούτρων", επιχειρηματιών/στελεχών, μεταξύ της οποίας και ο αφηγητής, αντί να δώσει κάποιο κέρμα, καλεί τον άνθρωπο για ένα κέρασμα, βλέποντάς τον σαν μια ευκαιρία για να εμπλουτίσουν μια συνηθισμένη βραδιά.

Ο επαίτης ξαφνιάζεται, κοιτάζει διστακτικά, αλλά τελικά υπερισχύει η επιθυμία για ένα ποτάκι και μάλιστα κερασμένο. Κάθεται λοιπόν επιφυλακτικά και, αφού έρχεται και το ποτό του, οι άλλοι του πιάνουν την κουβέντα, προσπαθώντας να εκμαιεύσουν την οπτική αυτού του ανθρώπου, με την τόσο διαφορετική καθημερινότητα, για τη ζωή. Τα ποτά διαδέχονται το ένα το άλλο και ο άνθρωπος αρχίζει να λύνεται, αποβάλλοντας λίγο-λίγο το ρόλο του επαίτη και νοιώθοντας όλο και πιο πολύ μέλος της παρέας. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι όσο συντελείται αυτή η μεταβολή, τόσο πιο δυσβάστακτος γίνεται ο ρόλος του αξιολύπητου κακομοίρη και τόσο πιο πιεστικές γίνονται άλλες ανάγκες που μέχρι τότε βρισκόντουσαν σε βαθιά νάρκη.

Τα ποτήρια αδειάζουν για άλλη μια φορά, μερικοί κοιτάζουν τα ρολόγια τους και η βραδιά δείχνει να φτάνει στο τέλος της. Κάποιος κάνει να βγάλει το παχύ, δερμάτινο πορτοφόλι του για να πληρώσει το λογαριασμό, όταν ο φίλος μας απλώνει το χέρι του με μια έντονη, αποτρεπτική κίνηση. "Δικά μου", δηλώνει με ύφος, βγάζοντας ένα μάτσο χαρτονομίσματα.