Φυσιολογική φθορά

Οι τελευταίες μέρες ήταν λίγο περίεργες. Όλα ξεκίνησαν από κάτι εξανθήματα που έβγαλα στον κορμό και την αφόρητη φαγούρα που τα συνόδευε. Ο δερματολόγος αποφάνθηκε ότι επρόκειτο για αλλεργία, ίσως λόγω κάποιου χειμερινού ρούχου, και μου έδωσε φάρμακα. Αλλά, σαν να μην έφτανε αυτό, μία ή δύο μέρες αργότερα τρύπησε και ο θερμοσίφωνας τη νύχτα και γέμισε το πατάρι με νερά, που άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους στο ταβάνι του μπάνιου. Βρέθηκα λοιπόν να σκαρφαλώνω σε πατάρια, να βγάζω νερά με πανιά και να κλείνω διακόπτες, που δεν έκλειναν καλά, μέσα στη νύχτα, κατακόκκινος σαν αστακός από τις αλλεργίες (η συγκίνηση της στιγμής τουλάχιστον με απάλλαξε από τη φαγούρα). Την επομένη ήλθε ο γιατρός του νερού (ο υδραυλικός) και άλλαξε το θερμοσίφωνο. Σκέφτηκα ότι όλα φτιάχνονται, άνθρωποι και σπίτια, με κάθε περιπέτεια όμως και επισκευή να αφήνει τα σημάδια της, μέχρι άνθρωποι και σπίτια, από τις πολλές αβαρίες, να γίνουν υλικά οικοδομών.
.

Ελπίζω αυτό να μη μοιάζει απαισιόδοξο. Δεν ένοιωθα απαισιοδοξία όταν το έγραφα, αλλά μια πικρογλυκιά ηρεμία.

Υ.Γ. Είμαι πλέον καλύτερα, ελπίζω σε λίγες μέρες να έχω απαλλαγεί εντελώς από τα εξανθήματα.