Πήγα στις αρχές της εβδομάδας για κάποια δουλειά στην τράπεζα. Η ουρά μεγάλη. Κάποια στιγμή, ακούω μια παιδική φωνή πίσω μου. Ένας νεαρός μπροστά μου κοιτάζει και κάνει νόημα πίσω παραχωρώντας τη θέση του σε μια μαύρη κυρία που σπρώχνει χαμογελώντας ένα καροτσάκι με μια υπέροχη μπέμπα με χρωματιστό σκουφάκι. Η μπέμπα γίνεται το επίκεντρο της προσοχής, τα κατσουφιασμένα πρόσωπα γίνονται χαμογελαστά και η δυσάρεστη αναμονή γίνεται παιχνίδι. Καθώς αποχωρεί από το ταμείο, περνώντας από μπροστά μας, μας χαιρετά όλους κουνώντας το χέρι και χαρίζοντάς μας χαμόγελα με τον αέρα σταρ.
Μπέμπα - Ρατσισμός/ΧΑ: 1 σίγουρο.
5 σχόλια:
Γλυκύτατη μπεμπα! Υπεροχο σκουφι!
Τα μαύρα μωρακια ειναι πάντα τριςχαριτωμενα.
Υπάρχει ένα μωρό στην ευρύτερη οικογένεια, που μας έχει δώσει μεγάλη χαρά. Κι ελπίδα.
Η ζωή συνεχίζεται, βλέπεις, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες: εν καιρώ κρίσης, πολέμου, σεισμού, καταποντισμού.
Κι αξίζει, έστω και μόνο να βλέπεις ένα μωρό να χαμογελάει και να ηρεμούν τα (βλοσυρά) πλήθη. Είναι σα να μπαίνει η άνοιξη...
ΥΓ. Μου αρέσει ο τρόπος που κοιτάζει ο δεύτερος (από δεξιά) στο σκίτσο!
κ.κ.
Αλίκη, μαύρα μωράκια, άσπρα μωράκια, μόνο μωράκια :)
κ.κ., να σας ζήσει το μωράκι!
ΥΓ. Ποιος να είναι άραγε;...
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=U8WxtuhiaJY
Ανώνυμος, καταπληκτικό! Είναι πολύ μπροστά οι Τούρκοι τελικά.
Δημοσίευση σχολίου