Μπορείς να ζεις με δύο βασικούς τρόπους. Ο ένας της στατικής αντίληψης της ζωής. Κάτω από διάφορες επιδράσεις, σχηματίζεις μια αυστηρά καθορισμένη εικόνα του πώς θέλεις να είναι η ζωή σου για να είσαι ευτυχισμένος, προσκολλάσαι σε αυτήν και την υπηρετείς πιστά. Είναι η σίγουρη συνταγή για τη δυστυχία. Η ζωή είναι ατίθαση και δεν πιάνεται έτσι. Ακόμη και αν κάποια στιγμή αγγίξεις το όνειρό σου, συνήθως διαπιστώνεις ότι δεν είναι ακριβώς αυτό που περίμενες ή ότι έχει πια ξεθωριάσει ή ότι λείπουν κάποια κομμάτια ή ότι είναι θλιβερά φευγαλέο ή αντί να το χαρείς σε καταλαμβάνει ο φόβος ότι θα το χάσεις και αμέσως ρίχνεσαι σε μια νέα προσπάθεια να το προστατεύσεις από όσους το απειλούν, ίσως από τα παλιόπαιδα που κάνουν φασαρία στην πόρτα της ιδανικής κατοικίας σου. Με άλλα λόγια, you can’t get no satisfaction.
Ο άλλος τρόπος είναι της δυναμικής αντίληψης της ζωής. Βρίσκεις το θάρρος να αφήσεις όλες τις προκαθορισμένες απόψεις που έχεις για το πώς πρέπει να σου συμπεριφέρεται η ζωή και αποφασίζεις να την αποδεχθείς όπως σου έρχεται, προσαρμόζοντας τις κινήσεις σου σε αυτή. Παίρνεις παραμάσχαλα τη σανίδα σου, ξανοίγεσαι και καβαλάς το κύμα, γίνεσαι ένας υπαρξιακός surfer. Ζεις με απλότητα, κρατάς την ισορροπία σου χωρίς αυστηρά καθορισμένους προορισμούς και, κάποια στιγμή, χωρίς να το περιμένεις, ανακαλύπτεις ότι, για φαντάσου, μπορεί να είσαι και ευτυχισμένος, όχι επειδή είσαι επιτυχημένος, έχεις ένα μεγάλο σπίτι, αυτοκίνητα στο γκαράζ και σέξι γυναίκα, αλλά απλώς γιατί γουστάρεις. (Σταματήστε να διαβάζετε εδώ, τα υπόλοιπα είναι φλυαρίες.)
Ακόμη και αν κάποια στιγμή πέσεις από τη σανίδα και σε πλακώσει το κύμα, γελάς με τα χάλια σου γιατί ξέρεις ότι αμέσως θα ξανανέβεις πάνω της για να πιάσεις το επόμενο κύμα και γιατί, σε τελική ανάλυση, εσύ, η σανίδα σου, το κύμα και ο ωκεανός είστε ένα και δεν νοιώθεις πια μικρός και φοβισμένος, αλλά καταλαβαίνεις ότι, ακόμη και αν έπεσες, ακόμη και αν πονάς, ακόμη και αν ταπεινώθηκες, εσύ είσαι ο Ων, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών! Εσύ, ο μικρός, περιέχεις μέσα σου όλο τον κόσμο και όλους τους κόσμους που μπορεί να υπάρχουν. Για να το πούμε αλλιώς, απλώς σε μεθάει η αύρα της θάλασσας.
Καλό κύμα σε όλους!
Υ.Γ. Εϊχα αγοράσει παλιά κάτι μαρκαδόρους. Δεν τους έχω χρησιμοποιήσει και είπα για πρώτη φορά να δοκιμάσω να κάνω ένα σκιτσάκι με αυτούς.
9 σχόλια:
Ωραίο κείμενο!
Και υπέροχο σκίτσο!!!
ΥΓ: Κουκλος με τα γυαλιά ο Λαρι.
Πολύ ωραίο το έγχρωμο σκίτσο, με γειά οι (οχι πιά καινούργιοι) μαρκαδόροι.
Δεν έχω αντιρρήσεις με αυτό που ονομάζεις "δυναμική αντίληψη της ζωής", αλλά έχω ενστάσεις στην πρακτική εφαρμογή. Είναι πολύ ωραίο να λές "σκαρφάλωσε στην σανίδα και γίνε ένας σέρφερ της ζωής", αλλά αυτό είναι μιά αλληγορία. Στον πραγματικό, συγκεκριμένο κόσμο τι γίνεται;
Π.χ. θέλω μιά γυναίκα. Όχι φυσικά γιά το στάτους, αλλά επειδή έτσι (νομίζω ότι) θα νιώσω ευτυχισμένος. Έστω και πρόσκαιρα.
Οι επιλογές μου είναι είτε να αγνοήσω τις επιθυμίες μου και να μην κάνω τίποτα, είτε να σχεδιάσω το πως θα της φανώ αρεστός.
Η 2η επιλογή είναι ο σχεδιασμός, που τόσο κατακρίνεις. Είναι όμως ταυτόχρονα και η εκπλήρωση της επιθυμίας μου.
Η 1η επιλογή είναι περισσότερο το "σερφάρισμα" που προτείνεις. Αν με προσέξει, με πρόσεξε, αν με θελήσει, με θέλησε. Όλα είναι μιά ζαριά.
Αλλά γιατί θα πρέπει να αφήνω την εκπλήρωση των επιθυμιών μου σε τυχαίους παράγοντες;
Είτε θα πρέπει να καταργήσω τις επιθυμίες μου, είτε θα έχω επιθυμίες που δεν θα εκληρώνωνται ποτέ, είτε θα βάλω κι εγώ ένα χεράκι στο να γίνουν οι επιθυμίες μου πραγματικότητα.
Και αν το να βάλω ένα χεράκι απαιτεί σχεδιασμό από μέρους μου, γιατί να με ενοχλεί αυτό;
* * *
Δεν υποστηρίζω φυσικά ότι πρέπει να σχεδιάζουμε τα πάντα. Ούτε ότι πρέπει να κολλάμε σε ένα οποιοδήποτε σχέδιο. Και είμαι από τους πρώτους που θα αυτοσαρκαστεί και θα γελάσει με τις αποτυχίες του.
Αλλά επειδή είμαι φανατικός αντι-Κοελικός (το @#@%@!%$ το Σύμπαν ποτέ δεν συνωμοτεί υπέρ μας) δεν θέλω να αφήσω την ευτυχία μου στις διαθέσεις της Θεάς Σύμπτωσης.
Ναι, ΟΚ, η ζωή είναι απρόβλεπτη. Οι αποτυχίες είναι εγγυημένες. Αλλά από το να μην έχω καθόλου σχέδιο, προτιμώ να έχω ένα σχέδιο κάθε φορά. Και να το αλλάζω κατά περίσταση.
Αλίκη, ευχαριστώ! (Ο Λάρυ είναι κούκλος έτσι και αλιώς :Ρ)
Jolly Roger, ευχαριστώ για τα καλά λόγια, χαίρομαι που σε βλέπω! Δεν λέω ότι είναι κακό να έχει κάποιος σχέδιο, απλώς να είναι έτοιμος να αποδεχθεί την όποια έκβαση... και να μην παραβλέπει τις άλλες ωραίες γυναίκες. Η ζωή πάντα έχει να μας προσφέρει κάτι, ακόμη και όταν αποτυγχάνουμε, αρκεί να είμαστε έτοιμοι να το δεχθούμε.
Ζωή σε σανίδα! :)
Δεν είναι κακό.. θέλει λίγο ρίσκο..
Καλημέρα!
Hfaistiwnas, No Fear :)
Μα τι ωραίο υπαρξιακό κείμενο, φιλοσοφημένο.
Είστε μέσα στη σκέψη μου. 100%.
(Τα μεγάλα πνεύματα...)
Και, μέρα που ΄ναι, πάρτε κι εσείς τη δόση σας +1 δώρο.
Αναρωτιέμαι μερικές φορές: Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά, πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Ν’ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις , πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ’ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
(Από Το Παράπονο, του Οδ. Ελύτη)
Συνοδεύεται από το:
https://www.youtube.com/watch?v=_ZpCdscAO0Y#t=31
Πάντα.
Νίκος Εγγονόπουλος, «Σονέτο μάλλον απαισιόδοξο»
“Το γυμνασμένο μάτι του τραμπούκου
να διέκρινε άραγε των ροδόδεντρων την αρμονία;
Όχι – όχι – μιαν απέραντη ηθικολογία
δε θα βοηθήσει να κάνουμε καλλίτερο τον κόσμο
να ελπίζεις – να ελπίζεις πάντα – πως ανάμεσα εις τους ανθρώπους
- που τους ρημάζει η τρομερή “ευκολία” -
θα συναντήσεις απαλές ψυχές με τρόπους
που τους διέπει καλοσύνη – πόθος ευγένειας – ηρεμία
ίσως όχι πολλές – ίσως να ‘σαι άτυχος: καμία -
τότες εσύ προσπάθησε να γενείς καλλίτερος
εις τρόπον ώστε να έρθει κάποια σχετική ισορροπία
άσε τους γύρωθέ σου να βουρλίζονται πως κάνουν κάτι
συ σκέψου – τώρα πια – με τι γλυκιά γαλήνη
προσμένεις να ‘ρθ’ η ώρα να ξαπλώσεις στο παρήγορο του
θάνατου κρεβάτι.”
ΥΓ. Συγγνώμη για την κατάχρηση του χώρου, πέρα από κάθε προηγούμενο.
κ.κ.
κ.κ., σας ευχαριστώ για τα ωραία δωράκια, απολαμβάνω τα σχόλιά σας και δεν χρειάζεται να ζητάτε συγγνώμη. Φαίνεται ότι λόγω Παρασκευής είστε σε μια κάποια διάθεση :) Ούτε αν έχουμε πολλές ή μία ζωή είναι το θέμα ούτε τι θα κάνουμε το καλοκαίρι. Εδώ και τώρα, στη στιγμή κερδίζεται ή χάνεται η ζωή ή η αιωνιότητα. Ακόμη και αν ήμασταν αθάνατοι, πάντα μια στιγμή διαρκεί η ζωή, μέσα σε αυτή γεννιόμαστε και πεθαίνουμε. Κάθε σκέψη για τα μεγάλα ερωτήματα είναι καταδικασμένη στο λάθος. Μόνο στη σιωπή μπορούμε να γνωρίσουμε την ύπαρξη.
πραγματικός φίλος ο περαστικός, πια!
Provato, να είσαι καλά, πάντα καλοδεχούμενος!
Δημοσίευση σχολίου