ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΤΕ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΠΟΙΟΥ ΠΟΥ ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ.
Δευτέρα, Μαρτίου 03, 2014
Ένα πρωινό
Επίτηδες κάποιοι συστηματικοί αντισυστημικοί και μερακλήδες υπονομευταί του ανέθεταν εργασίες και τον έστελναν στους ατυχείς υπαλλήλους της ΑΙΣΤΔΛΟ΄ εφορίας.
12 σχόλια:
Ανώνυμος
είπε...
Είστε η μικρο-ιστορία του τόπου, με σκίτσα σε (αποσπασματικές) συνέχειες. Όλα τα πιάνει το μάτι σας. Και το αυτί σας. (Και τη σημασία τους.)
Πολλά ταλέντα μαζί. Χαίρομαι που σας διαβάζω /βλέπω. Αν και μερικές φορές δεν μπορώ να παρακολουθήσω τον ειρμό σας. (Συμβαίνει συχνά με τις καλλιτεχνικές ψυχές, like you.)
κ.κ., ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Μερικές φορές ίσως και να μην πολυσκέφτομαι τον ειρμό :) Καθαροδευτεριάζομαι εδώ, στο νταουντάουν Άθενς, σε λίγο θα πάω στη μητέρα μου να φάω νηστίσιμα. Εσείς εκδράματε; Δεν το ευνοεί ο καιρός.
Εξαιρετική η «εκδρομή» σας. Καλές οι μητέρες, καλοί και οι πατεράδες, αλλά ο χρόνος μας τους παίρνει. Αν δεν συνέβαιναν τα πράγματα με αυτή τη σειρά, θα ήταν κατάρα για αυτούς.
Δεν φοβόταν κανέναν Δεν φοβόταν τίποτα Αλλά ένα ωραίο πρωϊνό Νομίζει πως βλέπει κάτι Αλλά λέει δεν είναι τίποτα Και είχε δίκαιο Με το μυαλό του χωρίς καθόλου Ν’ αμφιβάλλει Δεν ήταν τίποτα Αλλά το πρωί, το ίδιο πρωί Νομίζει πως κάποιον ακούει Και άνοιξε την πόρτα Και την ξανάκλεισε λέγοντας Κανένας Και είχε δίκαιο Με το μυαλό του χωρίς καθόλου Ν’ αμφιβάλλει Δεν ήταν κανένας Μα ξαφνικά άρχισε να φοβάται Και κατάλαβε πως ήτανε μόνος Αλλά όχι εντελώς μόνος Κι ήταν εκείνη τη στιγμή που είδε Μπροστά του Με σάρκα και οστά το Τίποτα
Δεν χρειάζεται φόβος πάντως. Αυτό το μεγάλο Τίποτα είναι το απέραντο της ελευθερίας και της αγάπης. Φοβάται το μικρό, κατασκευασμένο εγώ, αυτό που νοιώθει να απειλείται από το μη πεπερασμένο, αυτό που μπορεί και ξέρει να ζει μόνο σε γυάλες.
Μια κουβέντα είναι αυτό. Ο φόβος θανάτου είναι βαθιά ριζωμένος για τους δικούς του λόγους στον καθένα. Η συμφιλίωση μ' αυτόν το φόβο του μεγάλου Τίποτα (ή του Όλα είναι Ένα) είναι το μεγάλο στοίχημα. Ακόμη και για μένα.
Κι ας φαίνονται όλα τιποτένια, Τίποτα Δεν είναι τίποτα.
Σας νιώθω ήδη ετοιμασμένους να διαγνώσετε Αγάπη, ευγένεια για κάθετι μικρό Σ' αυτό που είπα (Ε, βέβαια, Το μυρμηγκάκι, το μυγάκι έχουν τη θέση τους Στο τέλειο σύμπαν που εν σοφία - και τίποτα δεν θα μπορούσε να 'ναι αμελητέο).
Μη βιάζεστε. Γιατί άλλη σκέψη μου ταράζει το μυαλό. Σαν απειλή:
Αν πράγματι Και το ελάχιστο μυγάκι έχει τη θέση του Στο τέλειο σύμπαν που του αρμόζει Αλλάζοντας μορφές στο διηνεκές, Αν πράγματι Αυτό που λέμε μυρμηγκάκι ανακυκλώνεται Από ενέργεια σε ύλη και πολυώνυμο Κρατάει αλάνθαστο ισοζύγιο εν σοφία (Τώρα μυρμήγκι, άλλοτε φίδι Κι άλλοτε άνθρωπος) Μέχρι το τέλος των καιρών,
Αν το κενό Ποτέ δεν ήτανε κενό και τίποτα δεν χάνεται στο Τίποτα,
Τότε λοιπόν Αδήριτα (Μην απατάσθε - αδήριτα) Θ' απαγγελθεί απ' το Ανώτατο Η εσχάτη των ποινών Για όλους μας
Ισόβια μετά θάνατον.
Πολύ σωστά το ακούσατε: Ι σ ό β ι α μ ε τ ά θ ά ν α τ ο ν.
Εκτοπισμένοι Απ' την Εδέμ Του Μηδενός,
Αιώνιοι κάτοικοι Στο ανελέητο Κάτι.
Αντώνης Φωστιέρης από τη συλλογή Τοπία του τίποτα, 2013
Τι υπέροχο ποίημα! Σας το χαρίζω. (Και να μη θέλετε, το παίρνετε σχεδόν με το ζόρι, τουλάχιστον από ευγένεια.)
Αδιόρθωτη. Πάντα.
ΥΓ. Πρώτα χρειάζεται να καταλάβεις κάτι, για να ακολουθήσει η συμφιλίωσή σου με αυτό. Με αυτή τη σειρά.
12 σχόλια:
Είστε η μικρο-ιστορία του τόπου, με σκίτσα σε (αποσπασματικές) συνέχειες.
Όλα τα πιάνει το μάτι σας. Και το αυτί σας. (Και τη σημασία τους.)
Πολλά ταλέντα μαζί. Χαίρομαι που σας διαβάζω /βλέπω. Αν και μερικές φορές δεν μπορώ να παρακολουθήσω τον ειρμό σας. (Συμβαίνει συχνά με τις καλλιτεχνικές ψυχές, like you.)
ΥΓ. Πού καθαροδευτερίζεστε;
κ.κ.
κ.κ., ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Μερικές φορές ίσως και να μην πολυσκέφτομαι τον ειρμό :) Καθαροδευτεριάζομαι εδώ, στο νταουντάουν Άθενς, σε λίγο θα πάω στη μητέρα μου να φάω νηστίσιμα. Εσείς εκδράματε; Δεν το ευνοεί ο καιρός.
Ξέρετε το τραγούδι του Γκαϊφύλλια
Η ατέλειωτη εκδρομή;
http://www.youtube.com/watch?v=YWvNsyqHFo4
Ε, αυτό σημαίνει εκδρομή για μένα. Πέρα από καιρό/ούς.
Α! Πάντα είναι καλό να υπάρχει μια μητέρα. Με οποιοδήποτε κόστος. Για παν ενδεχόμενο. Την εκτιμάς όταν λείπει.
κ.κ.
Εξαιρετική η «εκδρομή» σας. Καλές οι μητέρες, καλοί και οι πατεράδες, αλλά ο χρόνος μας τους παίρνει. Αν δεν συνέβαιναν τα πράγματα με αυτή τη σειρά, θα ήταν κατάρα για αυτούς.
ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΡΩΪΝΟ
Δεν φοβόταν κανέναν
Δεν φοβόταν τίποτα
Αλλά ένα ωραίο πρωϊνό
Νομίζει πως βλέπει κάτι
Αλλά λέει δεν είναι τίποτα
Και είχε δίκαιο
Με το μυαλό του χωρίς καθόλου
Ν’ αμφιβάλλει
Δεν ήταν τίποτα
Αλλά το πρωί, το ίδιο πρωί
Νομίζει πως κάποιον ακούει
Και άνοιξε την πόρτα
Και την ξανάκλεισε λέγοντας
Κανένας
Και είχε δίκαιο
Με το μυαλό του χωρίς καθόλου
Ν’ αμφιβάλλει
Δεν ήταν κανένας
Μα ξαφνικά άρχισε να φοβάται
Και κατάλαβε πως ήτανε μόνος
Αλλά όχι εντελώς μόνος
Κι ήταν εκείνη τη στιγμή που είδε
Μπροστά του
Με σάρκα και οστά το Τίποτα
ΖΑΚ ΠΡΕΒΕΡ
[Μετάφραση: Ιωάννα Αβραμίδου]
Καλημέρα!
κ.κ.
κ.κ., καλησπέρα, ευχαριστώ, εξαιρετικό!
Δεν χρειάζεται φόβος πάντως. Αυτό το μεγάλο Τίποτα είναι το απέραντο της ελευθερίας και της αγάπης. Φοβάται το μικρό, κατασκευασμένο εγώ, αυτό που νοιώθει να απειλείται από το μη πεπερασμένο, αυτό που μπορεί και ξέρει να ζει μόνο σε γυάλες.
Μια κουβέντα είναι αυτό. Ο φόβος θανάτου είναι βαθιά ριζωμένος για τους δικούς του λόγους στον καθένα. Η συμφιλίωση μ' αυτόν το φόβο του μεγάλου Τίποτα (ή του Όλα είναι Ένα) είναι το μεγάλο στοίχημα. Ακόμη και για μένα.
κ.κ.
καλημέρα περαστικέ
http://www.youtube.com/watch?v=kw7j4mcQRZk
κ.κ., νομίζω ότι το θέμα δεν είναι η συμφιλίωση με το φόβο, αλλά η κατανόηση της φύσης του.
θωμαή, ευχαριστώ για το τραγούδι!
Τίποτα δεν είναι τίποτα
Κι ας φαίνονται όλα τιποτένια,
Τίποτα
Δεν είναι τίποτα.
Σας νιώθω ήδη ετοιμασμένους να διαγνώσετε
Αγάπη, ευγένεια για κάθετι μικρό
Σ' αυτό που είπα
(Ε, βέβαια,
Το μυρμηγκάκι, το μυγάκι έχουν τη θέση τους
Στο τέλειο σύμπαν που εν σοφία - και τίποτα
δεν θα μπορούσε να 'ναι αμελητέο).
Μη βιάζεστε.
Γιατί άλλη σκέψη μου ταράζει το μυαλό.
Σαν απειλή:
Αν πράγματι
Και το ελάχιστο μυγάκι έχει τη θέση του
Στο τέλειο σύμπαν που του αρμόζει
Αλλάζοντας μορφές στο διηνεκές,
Αν πράγματι
Αυτό που λέμε μυρμηγκάκι ανακυκλώνεται
Από ενέργεια σε ύλη και πολυώνυμο
Κρατάει αλάνθαστο ισοζύγιο εν σοφία
(Τώρα μυρμήγκι, άλλοτε φίδι
Κι άλλοτε άνθρωπος)
Μέχρι το τέλος των καιρών,
Αν το κενό
Ποτέ δεν ήτανε κενό
και τίποτα
δεν χάνεται
στο Τίποτα,
Τότε λοιπόν
Αδήριτα
(Μην απατάσθε - αδήριτα)
Θ' απαγγελθεί απ' το Ανώτατο
Η εσχάτη των ποινών
Για όλους μας
Ισόβια μετά θάνατον.
Πολύ σωστά το ακούσατε:
Ι σ ό β ι α μ ε τ ά θ ά ν α τ ο ν.
Εκτοπισμένοι
Απ' την Εδέμ
Του Μηδενός,
Αιώνιοι κάτοικοι
Στο ανελέητο Κάτι.
Αντώνης Φωστιέρης
από τη συλλογή Τοπία του τίποτα, 2013
Τι υπέροχο ποίημα! Σας το χαρίζω. (Και να μη θέλετε, το παίρνετε σχεδόν με το ζόρι, τουλάχιστον από ευγένεια.)
Αδιόρθωτη. Πάντα.
ΥΓ. Πρώτα χρειάζεται να καταλάβεις κάτι, για να ακολουθήσει η συμφιλίωσή σου με αυτό. Με αυτή τη σειρά.
κ.κ.
κ.κ., αλατοπιπερώνετε τα ποστ μου, σας ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου