Ο γάτος μου έχει όλα τα ελαττώματα και τις αδυναμίες μου. Νωχελής και ακαμάτης νυχτόβιος και ονειροπόλος του αρέσει να μυρίζει το σκοτάδι. Σπάταλος στα χάδια ρίχνεται στο κορίτσι μου χώνεται στα πόδια της κι όταν τον διώχνω μου παρασταίνει τον τίγρη. Συχνά τον γελοιοποιώ και τότε αγριεύει σηκώνουνται στη ράχη του οι τρίχες και μου δείχνει τα νύχια του. Όταν οι καλεσμένοι μου μιλάνε για πολιτική πλήττει και κοιμάται στο χαλί. Δεν μου επιτρέπει να βλέπω τηλεόραση κι έμαθε με την ουρά του να μου κλείνει το κουμπί. Ωστόσο δεν χώνει την ουρά του πουθενά. Δειλός και άτολμος δεν ανεβαίνει ποτέ στα κεραμίδια. Αγαπάει τις όμορφες γάτες αλλά κανείς δεν ξέρει πού σμίγει τις φιλενάδες του. Αλχημιστής απολαύσεων αριστοτέχνης εκπλήξεων σκηνοθέτης της σκιάς του κυνηγάει πεταλούδες. Με εκλιπαρεί να τον προσέξω μα εγώ τον αποφεύγω επίτηδες και τον παρακαλώ να με αφήσει ήσυχο να γράψω αυτό το ποίημα για το γάτο μου που με βασανίζει χρόνια. Μου γυρίζει τότε την πλάτη και χάνεται στο σκοτάδι. Και βέβαια δεν με ζηλεύει καθόλου για τις επιδόσεις μου στην Ποίηση. Θέλει να μοιράζεται το πιάτο μου αλλά δεν του κάνω ποτέ το χατίρι κι ας λένε πως η Ποίηση είναι το πιάτο που μοιράζεται ο ποιητής με το γάτο του.
κ.κ., ευχαριστώ για το ποίημα, πολλά όμως δεν ισχύουν στην περίπτωσή μου. Τις περισσότερες φορές τον εκλιπαρώ εγώ :Ρ Του κάνω όλα τα χατήρια, όσα μπορώ, και όταν θέλει να με σηκώσει για να παίξουμε ή για άλλο λόγο, ακόμη και όταν γκρινιάζω, τελικά σηκώνομαι, γενικά, έχει καταλάβει ότι αρκεί να επιμείνει λίγο και... όλα γίνονται :Ρ
Ντίαρ Περαστικέ, με έχετε κάνει να ψάχνω για χατίρι σας καθετί που κυκλοφορεί για τις γάτες. Μπορώ να κάνω μέχρι και αφιέρωμα, αλλά σκέφτομαι τον όγκο του υλικού μου.
Ο Γάτος και το Πουλί Ζακ Πρεβέρ
Ένα ολόκληρο χωριό ακούει θλιμμένο Το τραγούδι ενός πληγωμένου πουλιού Είναι το μοναδικό πουλί του χωριού Κι είναι ο μοναδικός γάτος του χωριού Που το μισόφαγε Και το πουλί σταμάτησε να τραγουδάει Ο γάτος σταμάτησε να νιαουρίζει Και να γλείφει τη μουσούδα του Και το χωριό ετοιμάζει στο πουλί Κηδεία επίσημη Κι ο γάτος είναι καλεσμένος Προχωρεί πίσω από ένα μικρό αχυρένιο φέρετρο Όπου είναι ξαπλωμένο το νεκρό πουλί Το φέρετρο σηκώνει ένα μικρό κορίτσι Το κορίτσι αυτό δεν σταματάει να κλαίει Αν ήξερα που σου ’κανα τόσο κακό Λέει ο γάτος στο κορίτσι Θα το είχα φάει ολόκληρο Κι ύστερα θα ’λεγα Πως το είδα να πετάει ψηλά να φεύγει Μέχρι τα πέρατα της γης Κάτω εκεί τόσο μακριά Απ’ όπου κανείς ποτέ δε γυρίζει Ίσως τότε πονούσες λιγότερο Έτσι απλά θα λυπόσουν μονάχα. Ποτέ δεν πρέπει ν’ αφήνουμε κάτι μισό («Θέαμα και Ιστορίες», μτφρ. Γιάννης Βαρβέρης, εκδ. Ύψιλον).
Και η απαραίτητη μουσική: Σερενάτα http://www.youtube.com/watch?v=3tUWrwExohg
7 σχόλια:
ε ναι.. αλλά τα μάτια μπορεί να στα βγάλει..
γιατί κρανιώθηκε ο γάτος????
Hfaistiwnas, της κουζίνας; :Ρ
sousou, μπορεί να μην του άρεσε ο τρόπος που τον κοίταζε!
Ο γάτος μου
Γιώργης Παυλόπουλος
Ο γάτος μου
έχει όλα τα ελαττώματα
και τις αδυναμίες μου.
Νωχελής και ακαμάτης
νυχτόβιος και ονειροπόλος
του αρέσει να μυρίζει το σκοτάδι.
Σπάταλος στα χάδια
ρίχνεται στο κορίτσι μου
χώνεται στα πόδια της
κι όταν τον διώχνω
μου παρασταίνει τον τίγρη.
Συχνά τον γελοιοποιώ
και τότε αγριεύει
σηκώνουνται στη ράχη του οι τρίχες
και μου δείχνει τα νύχια του.
Όταν οι καλεσμένοι μου
μιλάνε για πολιτική
πλήττει και κοιμάται στο χαλί.
Δεν μου επιτρέπει να βλέπω τηλεόραση
κι έμαθε με την ουρά του
να μου κλείνει το κουμπί.
Ωστόσο δεν χώνει την ουρά του πουθενά.
Δειλός και άτολμος
δεν ανεβαίνει ποτέ στα κεραμίδια.
Αγαπάει τις όμορφες γάτες
αλλά κανείς δεν ξέρει
πού σμίγει τις φιλενάδες του.
Αλχημιστής απολαύσεων
αριστοτέχνης εκπλήξεων
σκηνοθέτης της σκιάς του
κυνηγάει πεταλούδες.
Με εκλιπαρεί να τον προσέξω
μα εγώ τον αποφεύγω επίτηδες
και τον παρακαλώ να με αφήσει ήσυχο
να γράψω αυτό το ποίημα για το γάτο μου
που με βασανίζει χρόνια.
Μου γυρίζει τότε την πλάτη
και χάνεται στο σκοτάδι.
Και βέβαια δεν με ζηλεύει καθόλου
για τις επιδόσεις μου στην Ποίηση.
Θέλει να μοιράζεται το πιάτο μου
αλλά δεν του κάνω ποτέ το χατίρι
κι ας λένε πως η Ποίηση
είναι το πιάτο που μοιράζεται
ο ποιητής με το γάτο του.
κ.κ.
κ.κ., ευχαριστώ για το ποίημα, πολλά όμως δεν ισχύουν στην περίπτωσή μου. Τις περισσότερες φορές τον εκλιπαρώ εγώ :Ρ Του κάνω όλα τα χατήρια, όσα μπορώ, και όταν θέλει να με σηκώσει για να παίξουμε ή για άλλο λόγο, ακόμη και όταν γκρινιάζω, τελικά σηκώνομαι, γενικά, έχει καταλάβει ότι αρκεί να επιμείνει λίγο και... όλα γίνονται :Ρ
Ντίαρ Περαστικέ,
με έχετε κάνει να ψάχνω για χατίρι σας καθετί που κυκλοφορεί για τις γάτες.
Μπορώ να κάνω μέχρι και αφιέρωμα, αλλά σκέφτομαι τον όγκο του υλικού μου.
Ο Γάτος και το Πουλί
Ζακ Πρεβέρ
Ένα ολόκληρο χωριό ακούει θλιμμένο Το τραγούδι ενός πληγωμένου πουλιού
Είναι το μοναδικό πουλί του χωριού
Κι είναι ο μοναδικός γάτος του χωριού
Που το μισόφαγε
Και το πουλί σταμάτησε να τραγουδάει
Ο γάτος σταμάτησε να νιαουρίζει
Και να γλείφει τη μουσούδα του
Και το χωριό ετοιμάζει στο πουλί
Κηδεία επίσημη
Κι ο γάτος είναι καλεσμένος
Προχωρεί πίσω από ένα μικρό αχυρένιο φέρετρο
Όπου είναι ξαπλωμένο το νεκρό πουλί
Το φέρετρο σηκώνει ένα μικρό κορίτσι
Το κορίτσι αυτό δεν σταματάει να κλαίει
Αν ήξερα που σου ’κανα τόσο κακό
Λέει ο γάτος στο κορίτσι
Θα το είχα φάει ολόκληρο
Κι ύστερα θα ’λεγα
Πως το είδα να πετάει ψηλά να φεύγει
Μέχρι τα πέρατα της γης
Κάτω εκεί τόσο μακριά
Απ’ όπου κανείς ποτέ δε γυρίζει
Ίσως τότε πονούσες λιγότερο
Έτσι απλά θα λυπόσουν μονάχα.
Ποτέ δεν πρέπει ν’ αφήνουμε κάτι μισό
(«Θέαμα και Ιστορίες», μτφρ. Γιάννης Βαρβέρης, εκδ. Ύψιλον).
Και η απαραίτητη μουσική:
Σερενάτα
http://www.youtube.com/watch?v=3tUWrwExohg
κ.κ.
κ.κ., ευχαριστώ για το υλικό σας και τον κόπο σας (μάλλον άλλο που δεν θέλατε) :Ρ
Δημοσίευση σχολίου