Περπατούσε μεσημέρι προς την Κάνιγγος, μέσα στο πλήθος, δυσανασχετώντας και ευχόμενος, όπως τόσες άλλες φορές, να ζούσε μόνος του στη φύση, σε μια βουνοκορφή, συντροφιά μόνο με τον εαυτό του και τα πλάσματα της φύσης, όταν ξαφνικά έφτασε στη συνειδητοποίηση: σε καμία βουνοκορφή δεν θα ήταν περισσότερο μόνος από ό,τι στην πόλη, σε καμία βουνοκορφή οι άλλοι δεν θα ήταν απόντες. Συνέχισε να περπατάει απολαμβάνοντας τη μοναχικότητά του, χαμογελώντας με τα σκουξίματα και τα γρυλίσματα των αυτοκινήτων και τα κρωξίματα των ανθρώπων. Μια αίσθηση βαθιάς ειρήνης τον πλημύρισε.
7 σχόλια:
Μακριά από όλους και από όλα μέσα στην πόλη..
Hfaistiwnas, καλημέρα.
Κοιτάξτε πώς το θέτει ο λατρεμένος μου Αργύρης Χιόνης:
ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΞΗΜΕΡΩΣΕ, ΚΑΠΟΤΕ ΜΙΑ ΜΟιΝΑΞΙΑ• από θηρίο της ερήμου ζώο
την έκανε οικόσιτο, κι ήτανε τρυφερή και διακριτική και στην αφή τόσο απαλή, πιο απαλή ακόμα κι από γάτα.
Τώρα πώς έγινε και, έτσι ξαφνικά, αυτή η τόσο εξημερωμένη μοναξιά τον κατα-
σπάραξε, κανείς δεν ξέρει.
Καλημέρα!
κ.κ.
Και αυτό:
http://www.youtube.com/watch?v=-LOgMWbDGPA
κ.κ.
Έτσι είναι, κι αυτή τη μοναξιά της πόλης δεν φαντάζεσαι πόσο τη νοσταλγώ ώρες ώρες.
μ αρέσει η μοναχικότητα, ο ήχος της σιωπής - εκεί που ξαποσταίνει η ερημιά, η φύση, κάποτε θαυμάζαμε την γαλήνη της ψυχής στο μακρινό αγέρι..
κ.κ., καλησπέρα, άλλο μοναξιά, άλλο μοναχικότητα :) Ευχαριστώ για το ωραίο μουσικό κομμάτι!
librarian, είναι και το πλήθος μερικές φορές καλή κρυψώνα από τους ανθρώπους :)
θωμαή, είναι ωραίο να ανακαλύπτεις αυτή τη γαλήνη μέσα σου, ακόμη και όταν δεν υπάρχει έξω.
Δημοσίευση σχολίου